CLARENCE VERNON VISAGIE

39
Die ‘self’ van die mens is verhalend opgebou (Zembylas,2003:213-214). Hierdie storie
van die mens word opgebou binne die diskoerse van mag en norme in ’n samelewing.
Identiteite kan dus begryp word as ’n storie met verhalende konstrukte, wat verwant is
aan temas, komplotte en karakters. Binne hierdie stories van onderwysers, lê hul diepste
identiteitsbasis ingebed, en daarvolgens word die betekenisse van onderwysers gevorm.
Empiriese studies oor die diepste identiteisbasis word in hoofstukke vier en ses
onderneem. Vervolgens gaan ek in hoofstuk drie fokus op die metodologie waarvolgens
ek my studie aangepak het.
2.3 Gevolgtrekking
In my literatuur oorsig is die identiteitsbasis van onderwysers gekonseptualiseer in terme
van twee kurrikulum-implementeringsmodelle van Elmore (1980), bekend as vooruit
kartering en terugwerkende kartering. Die twee modelle dien as ’n analitiese raamwerk
vanwaar ek kon fokus op die implikasies van hierdie modelle op die ontvang en
implementering van onderwysers. Dit blyk dat die analitiese benadering van vooruit
kartering nie direk fokus op die ontvang- en implementering-identiteite van onderwysers
nie. Agente hoër-op in die hiëragie, sal die lewe en werk van onderwysers in die mikro-
skoolkontekste nie verstaan nie, en ook nie kan beheer nie. Gevolglik was hierdie model
van vooruit kartering, nie geskik as ’n analitiese raamwerk vir my studie nie. Wat nodig
is, is analitiese lense wat direk fokus op die lewe en werk van onderwysers in hul
implementeringskontekste.