CLARENCE VERNON VISAGIE

30
hiërargiese agente en sosiale navorsers, behoort daarop af te stuur om die sosiale impakte
op die vorming van agentskappe van onderwysers te verstaan.
Elmore (1980:609) pleit dat die wantroue wat agente hoër-op in die hiërargie besit vir
implementeerder-diskressie, diep bestanddele is van die konvensionele beleidmaak-
modelle soos dit met vooruit kartering geassosieer word. Daarvolgens word die
implementeerder as ’n vormende en ontwikkelende agent, nie deur agente hoër-op in die
hiërargie begryp nie. Tog bestaan dubbelslagtigheid in hierdie hiërargiese benaderings.
Leiers in hoër hiërargiese vlakke, besit min kennis oor die aksie van ondergeskiktes, maar
sal terselfdertyd min diskressie aan hierdie ondergeskiktes oorlaat. Daarteenoor sal aksies
van implementeerders op die laagste vlak van die hiërargiese model, eerder bepaal word
deur die manier waarvolgens hul agentskappe in hul implementering-praktyke gevorm is.
Hierin speel faktore gebaseer op die innerlike gevoelens van implementeerders, eerder ’n
sleutel rol in hul reaksies op ’n beleid-veranderige. Voorbeelde van hierdie innerlike
vorming van implementeerders, is gewilligheid, houdings, motivering en oortuigings
(McLauglin, 1987:172-173). Hierdie eienskappe motiveer die implementeerder in terme
van sy gedrag, terwyl beleid nie kan dien as ’n mandaat vir wat belangrik in die
implementeringspraktyke is nie. Hierdie kritiek is van toepassing op my studies in terme
van onderwyser-implementering van K2005 in skoolpraktyke. Dit bevestig dat
terugwerkende kartering meer geskik is as ’n analitiese raamwerk vir my empiriese
studies, in teenstelling met vooruit kartering. Daardeur kon ek direk fokus op die
institusionele gedrag en stem-identiteite van implementeerders.