CLARENCE VERNON VISAGIE

implementeerder beskryf is. Die doelwit (of uitkomste) word gestel as ’n stel
‘georganiseerde operasies’ wat implementeerders moet bereik. Dit beteken dat
implementeerders sekere uitkomstes in hul praktyke moet bereik. ’n Stel
assesseringsriglyne (meetinstrumente) dien as voorskrifte in terme van hoe
28
implementeerders hierdie stel georganiseerde operasies (uitkomstes) moet bereik. Na die
vestiging van ’n relatiewe presiese teiken op die laagste vlak van die stelsel, sal ’n analise
van terugwerkende kartering beteken om terugwaarts en opwaarts in die hiërargie te
beweeg. In my studie impliseer dit dat ek die resultate van my empiriese ondersoek,
moet ‘ontwikkel’ vanaf die implementeerder se gedrag, en daarna terugwaarts en
opwaarts in die hiërargie ‘beweeg’ tot by die kurrikulum-formuleerder (beleidmaker) op
makro-nasionale vlak. Hierdie beleidmakers word dus van empiriese data voorsien
vanwaar hulle in staat gestel word om strategieë vir kurrikulumbeleid-implementering in
mikro-skoolvlakke te ontwikkel. Sodoende is terugwerkende kartering as ’n analitiese
raamwerk nuttig in my studie, deurdat ek direkte empiriese bewyse oor die institusionele
gedrag, selfbegrip en stem-identiteite van onderwysers kan genereer.
Hoewel terugwerkende kartering as ’n beleidmaak-model, die perspektief van agente in
hoër hiërargiese vlakke van die beleidvormende en implementeringsprosesse erken, is
beleid nie die enigste invloed op die gedrag van mense nie (Elmore,1980:604). Die
definisie van sukses word eerder bepaal deur die beperkte vermoëns van akteurs
(onderwysers) op die vlak van die implementeringsproses. Die uitgangspunt van
McLaughlin (1987:171) sluit hierby aan. Daarvolgens moet die psigologiese ‘makro-
wêreld’ van beleidvormers, geïntegreer word met die psigologiese ‘mikro-wêreld’ van die
indiwiduele implementeerder (onderwyser).