CLARENCE VERNON VISAGIE

27
implementeringsmodel, voorsien empiriese navorsers nie van ’n analitiese raamwerk om
onderwysers direk te ondersoek nie. Die fokus verskuif dus na die tweede model van
Elmore (1980), bekend as terugwerkende kartering.
2.1.2 Terugwerkende kartering
Terugwerkende kartering as ’n beleidmaak model word deur Elmore(1980:604)
omskryf as die teenoorgestelde van vooruit kartering. Die vertrekpunt fokus hier nie by
die toppunt van implementering proses nie, maar by die laaste moontlike stadium van
beleid-implementering. Dit is die punt waar daar ’n interseksie bestaan tussen die
administratiewe aksies en private keuses. Die proses begin nie met ’n stelling of
bedoeling nie, maar met ’n stelling van die spesifieke gedrag op die laagste vlak van die
implementeringsproses. Dit is op hierdie laagste mikro-skoolvlak van implementering,
waar die self-identiteite van onderwysers ingebed is. Gevolglik is hierdie
implementeringsmodel meer geskik as ’n analitiese raamwerk om die onderwyser se
institusionele gedrag en identiteitsbasis te analiseer. Laasgenoemde analitiese raamwerk
stel my in staat om direk te fokus op die institusionele gedrag van onderwysers, asook hul
‘stem-identiteite’ waarmee K2005 ontvang en geïmplementeer word.
Elmore (1980:604) bied ’n verduidelikende raamwerk aan van terugwerkende kartering
as ’n beleidmaak model van ’n nasionale staat. Sy verduideliking van hierdie beleidmaak
model van terugwerkende kartering, dien as ’n analitiese lens om onderwysers in hul
implementering-praktyke te verstaan. Volgens Elmore (1980:604) sal ’n analise om ’n
doelwit vir die implementeerder te stel, eers plaasvind nadat die gedrag van