CLARENCE VERNON VISAGIE

1.6.2 Hoofstuk twee
14
Hierdie hoofstuk is gelokaliseer in buitelandse en Suid-Afrikaanse debatte in terme van
die breë gaping tussen ’n kurrikulum-formulering op makro-nasionale vlakke, en
kurrikulum-implementering in mikro-skoolkontekste. Twee beleid-
implementeringsmodelle van Elmore (1980) is onder bespreking. Eerstens is daar die
beleidmakende model van vooruit kartering, en tweedens is daar die beleidmakende
model van terugwerkende kartering. Die beleidmakende model van vooruit kartering is
in my studie onvoldoende as ’n analitiese model waarmee ek onderwysers in hul
implementering-praktyke in mikro-skoolkontekste kan analiseer. Met behulp van hierdie
model, is ’n empiriese navorser nie in staat om die institusionele gedrag van onderwysers
en hul stem-identiteite, effektief te bestudeer en te verstaan nie. Gevolglik is die tweede
beleidmakende model, bekend as terugwerkende kartering, geskik vir ’n analitiese studie
in my tesis. Met terugwerkende kartering as ’n analitiese lens, word ek in staat gestel om
deur te dring tot die institusionele gedrag van onderwysers in hul
implementeringspraktyke in skole. Voorts word ek in staat gestel om die stem-
identiteite van onderwysers vanuit hul eiesoortige perspektiewe aan te hoor.
Die konseptuele raamwerk van my empiriese studies van terugwerkende kartering, is
dieper ontwikkel met die konseptuele raamwerk van Goodson (1996), wat fokus op die
biografiese perspektiewe van onderwysers. Daarvolgens kan die lewe en werk van ’n
onderwyser met behulp van sy outobiografie, nie in afsonderlike eenhede geskei word
nie, maar bestaan eerder as ’n eenheid. Binne hierdie outobiografieë van onderwysers, lê
hul diepste identiteitsbasis opgesluit, en dit bevestig die noodsaaklikheid van ’n