CLARENCE VERNON VISAGIE

234
argumente, met hierdie empiriese bewyse vernou word. Die stem-identiteite van
onderwysers word ‘geneem’ na die beleidmaker op sy makro-nasionale vlak.
Klagtes is in hoofstuk een geopper dat die K2005-beleid (kurrikulum-ontwerp) te
visionêr en ambisieus was (sien Cross, et al. 2002:171; McGrath, 1998:116-117; Young,
2005:7-9). Daar word in my studie benadruk dat die K2005-beleid beoordeel kan word in
verhouding met die professionele en pedagogiese biografie van onderwysers in
skoolkontekste. Empiriese studies van Lee (2000) bevestig dat daar nie ’n hoë korrelasie
bestaan tussen kurrikulum-ontvang en kurrikulum-implementering nie. Hierdie studies is
aangepak in die konteks van Hong Kong, waar dominante invloede van die Chinese
kultuur steeds teenwoordig was in skole van Hong Kong, ten spyte van kurrikulum
transformasie. Dit bevestig dat ’n kurrikulum-inisiëring vanaf die makro-nasionale vlak,
nie noodwendig ’n beoogde kurrikulum-veranderinge in skole sal teweegbring nie.
Onderwysers gaan dus nie vanselfsprekend ’n kurrikulum-innovasie vanaf makro-
nasionale vlak gunstig ontvang en implementeer nie. Selfs indien onderwysers retories
ten gunste van ’n kurrikulum-veranderinge is, impliseer dit nie noodwendig dat hulle dié
nuwe kurrikulum effektief in pedagogiese praktyke gaan implementeer nie.
Ter ondersteuning van hierdie argument, bevestig Harley & Wedekind (2004) dat nie-
blanke onderwysers ’n ‘polities’ (‘retories’) positiewe houding tot K2005 aangeneem het,
maar nie ‘suksesse’ behaal het met die ‘pedagogiese’ (prakties) implementering daarvan
in skole van post-apartheid Suid-Afrika nie. Ook in my empiriese studies (hoofstukke
vyf en ses), kon ek hierdie vorige empiriese resultate bevestig. Daardeur word beaam dat
daar nie ’n hoë korrelasie bestaan tussen K2005-ontvang en implementering nie.