CLARENCE VERNON VISAGIE

Na ons opleiding, is ek en heelwat onderwysers ‘ywerig’ terug skool toe met hierdie
‘nuwe idees en onderrig-benaderinge’. My teleurstelling met hierdie nuwe kurrikulum
het ontstaan toe ek mettertyd ervaar het dat die implementering van UGO-idees nie
eenvoudig was nie. Ek het pogings aangewend om hierdie nuwe kurrikulum te verstaan
8
en te implementeer, maar persoonlike onsekerheid het geleidelik toegeneem. Kollegas in
my kontrei het ewe eens toenemend klagtes begin opper teenoor die nuwe kurrikulum,
met die oorheersende klem daarop dat die nuwe kurrikulum nie verstaan word nie.
Enkele onderwyser-klagtes wissel van swak handboeke, moeilike taalgebruik van UGO-
materiaal, geen ondersteuning van die onderwysdepartment, swak leerder dissipline, en
die feit dat die kurrikulum nie verstaan word nie. Onsekerhede hieroor het vir my as ’n
persoonlike motivering gedien om hierdie studie te onderneem.
Die noodsaaklikheid vir hierdie studie, het verdiep met kontroversies wat bestaan in die
Suid-Afrikaanse literatuur. Jansen (1999a:203-216) het empiriese navorsing gedoen in
twee geografiese streke van post-apartheid Suid-Afrika, bekend as Kwa-Zoeloe Natal en
Mpumalanga. Van sy sleutelbevindinge bevat sterk ooreenkomste met die ervaring wat
ek en mede kollegas met Kurrikulum 2005-implementering in die Overbergstreek ervaar
het. Daarvolgens besit onderwysers verskillende begrippe oor UGO, selfs binne dieselfde
skool. Voorts is onderwysers redelik onseker of hul praktyke met UGO-beginsels
opgebou is. Heelwat onderwysers voel eenvormig dat hulle iets nuuts implementeer,
maar implementeer steeds ooreenkomstig die ‘vorige benaderinge’ 5 . Voorts is reeds
5
Hierdie benadering verwys na die inhoudsgefundeerde benadering wat in die skole van die apartheidsera
gebruik is.