CLARENCE VERNON VISAGIE

227
Hierdie gevolgtrekkinge van my empiriese data, gaan ek noukeuriger bespreek, veral in
verhouding tot my onderhoud-data.
Eerstens was die aard van onderwyser-opleiding, bepalend vir ’n verstaan van die
profesionele en pedagogiese identiteite waarmee onderwysers in die Overberg op
K2005 gerespondeer het (hoofstuk ses). In vergelyking met my observasie-data, het
onderwysers hul pedagogie in skole steeds op die basis van ’n spesifieke filosofiese
posisie beoefen (hoofstuk vyf). Hierdie spesifieke filosofie kan geassosieer word met ’n
vakinhoudelike benadering ( Baxen & Soudien, 1999; Burke, 1996; Cargren, 1999;
Goodson, 1991; Lee, 2000; Taylor & Vinjevold, 1999, asook hoofstuk twee, afdeling
2.2). Hierdie vakinhoudelike benadering word soms geassosieer met die
apartheidsgedrewe interpretasie van Fundamentele Pedagogiek. Baxen & Soudien
(1999), Malcolm (2001) sowel as Taylor & Vinjevold (1999), suggereer dat die meeste
Suid-Afrikaanse onderwysers nie voldoende opgelei is vir die implementering van ’n
drastiese kurrikulum-veranderinge nie. Die ‘enger’ professionele en tegniese aard van
hierdie opleiding, bemoeilik onderwyser-ontvang en implementering van ’n nuwe
kurrikulum (sien afdeling 7.1). Ornstein & Hunkins (1993) assosieer hierdie ‘eng’
benadering tot ’n kurrikulum-filosofie met ‘essensialisme’. Laasgenoemde behels ’n
‘vakgerigte benadering’ tot pedagogie, wat deur onderwysers in skole gevolg was.
Daarvolgens word vakinhoude in pedagogiese praktyke ‘opgebreek’ tot eenvoudiger en
beheerbare vakinhoude vir leerders, waarin ’n ‘handboekgedrewe aanbieding’ sentraal
was.