CLARENCE VERNON VISAGIE

208
Volgens Grossberg (1994) is kulturele en skoolpraktyke die terrein waar ’n politieke
stryd ingedra word, en kurrikulumstudies moet hiervan kennis neem. My argument
ontwikkel dat hierdie oneweredige posisioneringe waarin onderwysers in hul sosio-
kulturele kontekste gesosialiseer het, hul posisioneringe in gemeenskappe en
skoolpraktyke van die Overbergstreek op ’n besondere manier beïnvloed (sien hoofstuk
vier, afdeling 4.2). Hierdie spesifieke agtergronde van onderwysers tesame met hul
diskoers-samestelling, en hul posisionering in gemeenskappe en skoolpraktyke van die
Overberg, hou sekere implikasies in vir hul ontvang en implementering van K2005.
Davies en Harré (2001:261-264) bevestig dat indiwidue in hul eiesoortige praktyke
geposisioneer is, en gedifferensieerde subjektiwiteite in hul beredeneerde praktyke
genereer. Binne ’n kontemporêre kulturele praktyk, is die mens op ’n spesifieke manier
geposisioneer in verhouding tot ‘ander’ sprekers. In hierdie verhouding tot ander
sprekers, kan die diepste identiteitsbasisse van onderwysers nie geïsoleer word nie. My
argument is dat die diepste identiteitsbasis van onderwyser dien as ’n basis vir die
motivering van hul professionele en pedagogiese aksies. Die stelsel van betekenisse wat
mense dus kontemporêr ontwikkel, sal afhang van die konteks of bedoeling waarin die
akteurs hulself bevind (Schwandt, 2000), maar ook van die ‘vorige ervaringswêreld’ wat
mense in hul sosio-kulturele kontekste opgebou het. In my studie aanvaar ek derhalwe
dat die identiteitsbasis van hierdie vier onderwysers deurlopend hul posisionering en
verteenwoordig van gemeenskappe en skole in die Overbergstreek sal bepaal.
Persoonlike ‘self-determinasie’ (‘selfbepaling’) van die mens bestaan omdat die
‘selfheid’ van die indiwiduele mens opgebou is in hul ‘persoonlike geskiedenis’,
waarvolgens diskoerse verskillend op die mens ingewerk het (Davies & Harré, 2001). Op