CLARENCE VERNON VISAGIE

205
periode. Gevolglik argumenteer ek dat hierdie vier onderwysers met behulp van hul
vorige diskoersvorminge, op K2005 in post-apartheid gerespondeer het.
Hoewel die inhoudsgefundeerde kurrikulum in Suid-Afrika vanaf 1997 amptelik
ineengestort het, is daar steeds kenmerke van hierdie diskoerse teenwoordig in skole en
onderwyser-oortuigings in post-apartheid Suid-Afrika (sien hoofstuk vier). Onderwyser-
posisioneringe en verteenwoordiging met diskoerse van ’n inhoudsgefundeerde
kurrikulum, kon ek waarneem en aanhoor tydens my empiriese navorsing (sien
hoofstukke vyf en ses). Die lesaanbieding van die meeste onderwysers het byvoorbeeld
in aanvang geneem met vakinhoude, wat tot eenhede opgebreek en verduidelik is.
Daarmee was ’n werkstyl en identiteite nie gevolg om kritieke en spesifieke uitkomstes te
identifiseer as vertrekpunte in hul lesaanbiedinge nie. Dus was onderwyser-
posisioneringe en verteenwoordiging van kurrikulumkennis steeds ooreenkomstig die
diskoerse van vorige inhoudsgefundeerde pedagogieë, soos dit met die apartheidsera
verband gehou het. Hierdie vorige posisionering en verteenwoordiging van
kurrikulumkennis, was op ’n besondere wyse gevoed deur identiteitmerkers soos ras,
klas, geloof en geslag-identiteite. Met hul diskoers-samestelling van hul ras, klas, geloof
en geslag, is ’n identiteitsbasis aan elke indiwiduele onderwyser voorsien om as
besonderse agente in hul onderskeie skole verteenwoordig te word. Goodson (1991)
bevestig dat hierdie persoonlike faktore soos dit in kinderjare opgebou was, ’n groter
invloed kan uitoefen op die lewe en werk van onderwysers, in teenstelling met hul
professionele en pedagogiese opleiding en identiteite.