CLARENCE VERNON VISAGIE

188
My argument ontwikkel dat die apartheidsgedrewe interpretasie van Fundamentele
Pedagogiek waarmee hierdie vier onderwysers opgelei is (sien afdeling 6.1), is ingebed in
hul biografieë. Die biografie van elke onderwyser, besit dus kenmerke van ’n
‘persoonlike historisiteit’. Dié ontleding van ’n biografiese verhaal van die mens word
hier gedoen met behulp van die analistiese lense van Baxen en Soudien (1999), Malcolm
(2001) en Taylor en Vinjevold (2001), Ornstein & Hunkins,1993). Hierdie resultate word
ook vergelyk met empiriese beskrywings in hoofstuk twee (afdeling 2.2.2). In hoofstuk
vyf het ek in my observasie-data beskryf hoedat vyftien onderwysers meestal gebruik
maak van lesaanbiedinge wat geassosieer word met die apartheidsgedrewe kurrikulum.
Hierdie kurrikulumfilosofie kan geassosieer word met dike kurrikulumfilosofieë wat
Ornstein & Hunkins (1993) 18 , uitgedruk as perennialisme en essensialisme. Voorbeelde
hiervan is ’n morele (godsdienstige) en vakgerigte benadering tot hul pedagogie,
waarvolgens onderwysers hul hooftaak interpreteer om ‘goeie waardes’ en ‘geselekteerde
vakinhoude’ aan hoofsaaklik passiewe leerders oor te dra. In hierdie benadering van
waarde- en vakinhoudelike oordrag van kennis aan leerders, is die rol van die onderwyser
dominant, ook in die prosesse van leerder-assessering. Voorts was die benutting van
handboeke om vakinhoude aan leerders oor te dra, sentraal in die werkstyl van hierdie
benaderinge.
18 Vier kurrikulumfilosofieë is deur hierdie outeurs bekend gestel, soos dit op my studie betrekking het.
Die kurrikulumfilosofieë is bekend as die perennialisme, essensialisme, progressivisme en die
rekonstruksionisme. In my studie word eersgenoemde twee benaderinge as tradisioneel beoordeel, en is
meestal in die apartheidsera gebruik. Die progressivisme word geassosieer met ’n kindgesentreerde
benadering soos vereis in K2005. Die rekonstruksionisme in my studie, behels die integrasie van
‘amptelike kurrikulumkennis’ met kennis van die ‘alledaagse beredeneerde praktyk’. Laasgenoemde word
dus geassosieer met die ‘sosiologie van kurrikulumkennis’. My argument is dat hierdie vier benaderinge in
skole gebruik kan word. Die isolasie of negering van een benadering, kan die implementeringproblematieke
waarskynlik nie’gebalanseerd’ hanteer nie.