CLARENCE VERNON VISAGIE

185
interpretasie van Fundamentele Pedagogiek (sien hoofstuk ses, afdeling 6.1, asook
voetnota nommer vier). Klagtes oor dié apartheidgebaseerde interpretasie van
Fundamentele Pedagogiek, is teenwoordig in Baxen en Soudien (1999), Malcolm (2001)
en Taylor en Vinjevold (1999). Hierdie interpretasie behels dat die politieke regulering
van onderwysers oorheersend was, en so is onderwysers ‘verhinder’ om kennis van hul
‘self’ te ontwikkel, asook vir ’n selfstandige verstaan van die verwantskap tussen ’n skool
en gemeenskap. Gevolglik het heelwat onderwysers hul werktaak ‘eng’ vertolk in terme
van ’n onderwyser-gesentreerde benadering tot onderrig, die oordrag van vakinhoude aan
hoofsaaklik passiewe leerders en roetine leer. Hiervolgens was onderwysers opgelei met
professioneel-pedagogiese instrumente en diskoers raamwerke van ’n spesifieke
onderwysfilosofie, binne ’n spesifieke onderwysinrigting. Onderwysers was nie slegs in
’n onderwysfilosofie opgelei nie, maar was reeds tydens hul skooljare aan ’n
kurrikulumfilosofie blootgestel (Goodson, 1996). Een voorbeeld hiervan in my studie,
is dat hierdie vier onderwysers reeds tydens hul ‘skoolgaan-jare’, kennis gemaak het met
die inhoudsgefundeerde kurrikulumfilosofie van die apartheidstelsel.
In die empiriese navorsing van Lee (2000), word met bewyse aangevoer dat vorige
kurrikulum-praktyke en oortuigings, steeds teenwoordig kan wees in die pedagogiese
oortuigings en praktyke van onderwysers. Dit geskied ten spyte van ’n kurrikulum-
veranderinge wat vanaf nasionale vlak geïnisieer word. Fullan en Stiegelbauer (1991)
redeneer dat ’n kurrikulum-hervorming vanaf ’n nasionale vlak in skole suksesvol sal
wees slegs indien onderwysers afsien van hul ‘vorige kurrikulum-oortuigings’, en die
nuwe kurrikulum ‘volledig’ aanvaar. Dit beteken dat onderwysers die nuwe kurrikulum
in hul diepste ontologie of identiteitsbasis moet aanvaar. In post-apartheid Suid-Afrika