CLARENCE VERNON VISAGIE

83
implementeerders (onderwysers) verwant aan hul sosio-historiese leefwêreld, en daarin
vergestalt hul professionele en pedagogiese identiteitsbasisse. Die selfkonsepsie van die
mens is die resultaat van die verwerwing van ’n lewenstryd van selfbeeld, wat geleidelik
opgebou word deur ’n biografiese self vir die persoon (Evans,1998:24). Soos die beelde
bydrae tot die meer basiese self-konsepsies, vorm die selfkonsepsie die basis vir
vergelyking en evaluering van enige beeld. Hierdie beeld word beoordeel as waar of
vals, begeerlik of nie-begeerlik, soos dit gekontrasteer of gekomplementeer word met die
akteur se konsepsie van homself/haarself as ’n ‘self’. Op hierdie wyse word die
identiteitsbasis van onderwysers in sosio-kulturele kontekste gevorm en opgebou.
Hoe ’n persoon onderskei word as ’n ‘indiwiduele agent’ of ’n ‘subjek’, word in Davies
en Harré (2001: 264) bespreek. Hierdie argument ontwikkel dat die subjek in ’n
‘konglomoraat van posisies’ verkeer. In hierdie posisies bring mense hul geskiedenis uit
as ‘subjektiewe wesens’, en hierdie geskiedenis bevat ’n meervoudige posisie en
deelname aan verskillende vorme van diskoerse. Posisie soos hier gebruik, is die
beredeneerde proses waar die self gelokaliseer is in gesprekke, waarvolgens ’n storielyn
produseer word. In hierdie storielyn vergestalt die identiteitsbasis van onderwysers.
Teen die voorafgaande beskrywings oor die posisionering van indiwiduele onderwysers
in hul sosiologiese kontekste, verskuif die soeklig na sosio-kulturele konteks van die
Overbergstreek in post-apartheid Suid-Afrika. Hoe is die identiteitsbasis van Overbergse
onderwysers gevorm en opgebou? Watter effek het hierdie indentiteit-konstruksies op
die ontvang en implementering-identiteite van onderwysers?