dpo_4835.pdf

a.
BOEK
• 3o8 DE AFVAL DER
,i te fpreken, waarom haalt hij ons den
, „ toorn ener Vordin op den hals, die
„ ons als Vriendin zo waardig, maar
als Vijandin zo gedugt is?" Ook kon
de Prins bij deze gelegenheid zig niet
onthouden te reppen van den heimelijken
haat, welken de Koning tegen het
huis van Nasfau, en tegen hem in 't
bijzonder, voedde. „• Het is bekend,"
zeide hij, „ dat hij met de erfvijan-
„ den van mijn huis beraadflaagd heeft,
„ mij, om 't even op welke wijze,
„ van kant te helpen, en dat hij met
„ ongeduld flegts ene gunfiige gelegen-
„ heid daartoe afwagt/' 's Prinfen voorbeeld
opende mede den mond aan den
Graaf van HOORN en vele anderen,
die met veel drifts over hunne eigene
verdienden en de ondankbaarheid des
Konings uitweidden. De Landvoogdes had
moeite om het gedruis te dillen, en
de aandagt op het eigenlijke onderwerp
der Vergadering te bepalen. De vraag
was, of men den Verbondenen, welke
men nu wist dat zig met een Verzoekfchrift
ten Hove zouden vervoegen, gehoor
zou geven, dan niet ? De Hertog
van AARSCHOT, de Graven van
AREMBERG , Van M E G E N en BAR-
LAIMONT ftemden daartegen. „ Waar-
„ toe vijfhonderd menfchen," zeide de
laatfte, „ om een klein gefchrift over-
„ tegeven? Deze tegendclling van ne-
„ derigheid en notschheid beduidt niets
„ goeds. Laat hen enen agtenswaardigen