Eminente alumni, bestuurders, lesgevers van de Hogeschool Gent ...

1
Eminente alumni, bestuurders, lesgevers van de Hogeschool Gent 1748-
1995
Tussen 1748 en 1995 studeerden tienduizenden af aan de Hogeschool Gent of
althans aan een van haar voorgangers. Duizenden hadden er een lesopdracht.
Vele honderden waren bestuurders van later in de Hogeschool Gent opgaande
onderwijsinstellingen. Hen allemaal in dit overzicht opnemen is een onmogelijke
taak. Dit betekent geenszins dat deze tienduizenden alumni, lesgevers en bestuurders
niet belangrijk zouden zijn. En dat niet alleen omdat elke mens belangrijk
is maar ook omdat al die personeelsleden, afzonderlijk én uiteraard ook samen
-vorm gegeven hebben aan al die onderwijsinstellingen waar ze op de een of
andere wijze mee verbonden waren, instellingen die vandaag verder leven in de
Hogeschool Gent.
Hieronder de beperkte biografische gegevens van meer dan vierhonderd eminente
alumni, bestuurders en lesgevers. De keuze die we maakten is uiteraard subjectief,
niet exhaustief!
Deze lijst prominenten is slechts een appendix aan de publicatie Hogeschool
Gent 1748-1995 [2010]. Noodgedwongen werd het aantal beperkt en moest
een balans gevonden worden tussen ver verleden (voor de 2 de helft van de 20 ste
eeuw) en recent verleden (tussen de Tweede Wereldoorlog en vandaag). Gezien
deze kroniek slechts tot 1995 loopt, betekent dit ook dat de eminente alumni die
de Hogeschool Gent de laatste jaren als haar Ambassadeurs voorstelt hier niet in
opgenomen werden (tenzij zij er voordien studeerden dan wel les gaven).
Na consultatie van de departementen zijn we begonnen met het raadplegen van
de literatuur die over de verschillende instellingen bestaat, in de mate dat er literatuur
aanwezig is. De vergaarde informatie werd gecheckt aan de hand van naslagwerken
en van professionele gidsen, van in archieven aanwezige informatie,
soms van internetgegevens en ook, als het enigszins kon, aan de hand van informatie
van de betrokkenen zelf. Voorwaarde was dat enig relevant biografisch
materiaal raadpleegbaar zou zijn, wat niet altijd het geval is.
Uiteindelijk is keuze gevallen op personen die ofwel van historisch belang zijn
voor de instelling(en) zelf ofwel buiten de onderwijswereld, dit is in hun eigen
professionele veld, enige relevante bekendheid verworven hebben.
Voor de selectie hanteerden we een aantal criteria:
1. Wij hebben gestreefd naar een representatieve vertegenwoordiging
van zowat alle studiegebieden die de Hogeschool Gent vandaag aanbiedt.
Dit gegeven heeft op zich al een arbitrair karakter omdat verschillende indicatoren
gehanteerd moesten worden voor die verschillende studiegebieden.
2. Mensen die in brede lagen van de bevolking erkenning genoten hebben
en/of genieten, al is ook dat relatief. Zo stelden we vast dat politici,
vertegenwoordigers van het volk, zelfs ministers, ondanks hun vaak bepalende
rol voor ’s lands geschiedenis, nogal snel uit het collectieve geheugen
verdwijnen. Ook in hun tijd bijzonder invloedrijke figuren uit de economie
lijken nu enkel nog gekend in onderzoeksmiddens. Dit belet niet dat
sommigen van hen een onuitwisbare stempel op een van de onderwijsinstellingen
hebben gedrukt of dat zij er hun vorming kregen.
3. Mensen die, zeker voor wat de nog actieven betreft, in het eigen beroepenveld
internationaal of minstens nationaal een zekere erkenning genieten.
Maar ook dit varieert enigszins naargelang het beroepenveld.
Kunstenaars bewegen zich vanaf het begin van de 20 ste eeuw vooral in een

2
internationaal kader en worden dan ook vanuit dat perspectief benaderd.
Op andere terreinen geldt eerder de erkenning door de collega’s, the
peers.
4. Ook enkele BV’s, mensen die via de media bekendheid verwierven, worden
in dit overzicht opgenomen wat de weldenkenden misschien doet steigeren.
BV’s echter genieten in brede lagen van de bevolking erkenning en
ook zij hebben onderwijs genoten en werden er door gevormd.
5. Ten slotte. In deze lijst staan namen van mensen die verschillende ideologische
overtuigingen aan hingen (aan hangen). Sommigen onder hen waren
goed fout in de oorlog(en), anderen waren – om het bij die periodes te
houden – actief in het verzet, werden gefusilleerd of verdwenen in de
Nacht und Nebel. De lijst wil zo objectief als mogelijk zijn: zij duldt geen
ideologische voorkeuren.
Kiezen doet lijden zodat zonder enige twijfel belangrijke personen niet opgenomen
werden. Ze verdwenen in de plooien van het zoekwerk, werden niet opgemerkt
of verkeerdelijk beoordeeld. Over sommige mensen, die nochtans belangrijk
leken te zijn, , vonden we onvoldoende informatie. Anderen wilden om persoonlijke
redenen niet in dit overzicht opgenomen worden. Nog anderen zullen
ongetwijfeld een plek vinden in een volgende publicatie over de historiek van de
Hogeschool Gent 1995-2005.
We nemen de verantwoordelijkheid voor dit alles waarbij niet mag vergeten worden
wat uiteindelijk het – bescheiden – opzet van deze lijst is: aan de hand van
enkele beknopte biografische schetsen van figuren aantonen dat de Hogeschool
Gent niet alleen binnen haar onderwijskader excellente lesgevers heeft (gehad)
maar ook schitterende alumni heeft afgeleverd en bestuurders heeft gekend die
deze onderwijsinstelling mee hebben helpen uitbouwen tot wat ze vandaag is.
De lijst kent enige inconsequentie: bepaalde lemma’s zijn meer uitgewerkt dan
andere, zeker voor wat de nog actieven betreft. Dit is o.m. het gevolg van de
methodiek waarbij, indien mogelijk de betrokkenen zelf geraadpleegd werden.
Aan de correcties en/of aanvullingen die zij zelf aanbrachten is zo weinig mogelijk
geraakt. Daar waar mogelijk hebben we daarenboven de data van de verbondenheid
met de onderwijsinstelling(en) opgenomen. In sommige gevallen vergde dit
een onderzoekswerk dat het geboden tijdsbestek oversteeg en dienden andere
bronnen als referentie.
De lijst werd alfabetisch opgesteld. Waar personen een schuilnaam gebruiken,
wordt de informatie bij de wettelijke naam gegeven en bij het pseudoniem naar
die wettelijke naam verwezen. Elke persoon werd slechts met één omschrijving
getypeerd: arbitrair soms, omdat een middenstander ook politieker kan zijn of
een kunstenaar ook lesgever. We hebben voor die omschrijving geopteerd waardoor
betrokkene als prominente, steeds rekeninghoudend met de hierboven gebruikte
selectiemethodiek, in dit overzicht opgenomen werd.
Ten slotte: deze lijst is niet afgesloten. Bijkomende gegevens, nieuwe informatie,
andere namen kunnen steeds toegevoegd worden. Een eenvoudig berichtje, beantwoordend
aan de bovenvermelde criteria, volstaat .
Aelterman Guy (1950), algemeen directeur
Gewezen erkend expert graanexpertisen Ministerie van Landbouw (1987). Opdrachten en
consultaties voor o.a. Wereldbank, FAO, ABOS, USAID, Ministerie van Landbouw, Belgische
Graansector. VVOB. Lid van buitenlandse en binnenlandse (VLIR) visitatiecommissies
en belast met internationale consultatie- en expertiseopdrachten m.b.t. kwaliteitszorg Hoger
Onderwijs. Lid of van verscheidene wetenschappelijke en professionele groeperingen,

3
o.a. Koninklijke Vlaamse Ingenieurs-Vereniging en Technologisch Genootschap Voeding.
Lid van het vast bureau van de Vereniging Vlaamse Hogescholen van het Korte Type,
VHOKT(1993-1995) en de Vereniging Vlaamse Hogescholen van het Lange Type, VHOLT
(1989-1995); vertegenwoordiger van Gemeenschapsonderwijs in CAD-CAM-designcenter
Textiel Kortrijk ( 1993-1995); voorzitter 12 de en de 15 de Duits-Nederlands-Vlaamse Hogescholenconferentie
(1998 - 2001).
Bestuurder Consortium Open Universiteit-Nederland ( 1996-2001); het Vlaams Forum
voor Onderwijsmanagement (1998 -2004). Ondervoorzitter (1994-1997) en voorzitter
(1997 -2002) van het Vlaams Erasmuscomité (1994-2002), Voorzitter Investeringsdienst
Vlaamse Autonome Hogescholen IVAH (1995-2004); commissie professionele bekendheid
VLOR-HO (1995-1998); werkgroep VLOR-HO Kunstonderwijs (1999). Vertegenwoordiger
van het Gemeenschapsonderwijs en van de Autonome Hogescholen (vanaf 1991) in de
Vlaamse Onderwijsraad (VLOR), Raad Hoger Onderwijs en het Vast Bureau van deze Raad
(1995-2004); voorzitter Raad Hoger Onderwijs ( 2001-2004); lid dagelijks bestuur European
Quality Assurance Network (2004 -2009); Stichtend lid (sinds 1996), ondervoorzitter
(1996-1998 en 2000 -2002) en voorzitter( 1998-2000,2003-2004) van de Vlaamse Hogescholenraad
VLHORA.
Lid en voorzitter (1990-19980) van VZW Keizer Karelvrienden, socio-culturele organisatie
Gemeente Elewijt
Ingenieur in de scheikunde en landbouwindustrieën (1973), Aggregatie Hoger Secundair
Onderwijs (1973), Doctor in de landbouwwetenschappen (1984) RUG. Praktische en geleide
oefeningen bodemkunde, Université Nationale du Zaïre (1974-1975 ), Chargé de
cours aan de Ecole Nationale Supérieure Agronomique Yaoundé, Cameroun (1976-1984);
Hoogleraar (1984-1988) en directeur(1989-1995) I.H.-C.T.L. . Algemeen directeur en
hoogleraar van de Hogeschool Gent (1995- 2004). Permanent bestuurder en vicevoorzitter
van de NVAO (Nederlands-Vlaamse Accreditatieorganisatie) (2004- 2009). Algemeen
directeur van de Artesis Hogeschool Antwerpen (2009 - ).
http://www.artesis.be
Aernoudt Rudy (1960), econoom
Hoofdeconoom bij de Europese commissie. Later: (adjunct)kabinetschef van de Waalse,
de Federale en de Vlaamse minister van economie, ondernemen, onderzoek, innovatie en
buitenlands beleid.
Secretaris-generaal van het departement Economie, Wetenschap en Innovatie van de
Vlaamse gemeenschap (2006-2007).
Doctor Economie (KUL). Lesgever Europacollege; docent HABE (1994- ); gastprofessor
aan de Universiteit van Nancy en aan het Ehsal.
http://www.aernoudt.com/
Anri Pol (1865-1953), auteur
Van hem verschijnen verschillende boeken waaronder De ondergeschikte Dienstbode,
blijspel met zang in één bedrijf, (1880); Blauw en Grauw, poëzie (1886); Het Kind, declamatiestuk
(1887). Hij was tevens de auteur van Schema’s en Wenschen als bijdrage tot
de practische kennis der nieuwe paedagogiek (1899) dat voor de leerkrachten als handleiding
werd gebruikt. Medewerker van het weekblad Het Volksbelang en van het Gents
woordenboek van Lodewijk Lievevrouw-Coopman.
Afgestudeerd onderwijzer RNS. Onderwijzer bij de stedelijke opperlagere jongensschool,
hoofdonderwijzer van de School Onderstraat en (1901-1921) directeur van het Gentse
jongensweeshuis.
Anseele Alfons (1863-1928), directeur
Directeur van de lagere school in de Sint-Lievenspoortstraat Gent (1901-1923). Hij publiceert
verschillende handboeken voor het onderwijs in de wiskunde alsook, in samenwerking
met zijn leerkrachten, enkele leesboeken.

4
Hij is de broer van o.a. Marie (later Mevrouw De Kremer, de moeder van Jean Ray), directrice
van de school in de Rodelijvekensstraat, Eduard – de politieker- en Richard, directeur
van de school aan het Gentse Sint-Michielsplein.
Anseele is leerling aan de Pakhuisschool en het atheneum en behaalt het diploma van
onderwijzer en van regent wiskunde-wetenschappen (als vrije leerling) aan de RNS.
Anseele Eduard (1856 -1938) politicus.
Anseele gaat tot zijn 17e naar het atheneum, in zijn tijd eerder uitzonderlijk voor kinderen
uit de arbeidersklasse. Het socialistisch congres van 1877 in Gent is de start van zijn socialistisch
engagement. Hij treedt als journalist in dienst van het weekblad De Volkswil, later
omgevormd tot het dagblad Vooruit (1884). Hij organiseert mee de in 1880 gestichte coöperatieve
bakkerij Samenwerkende Maatschappij Vooruit die de start geeft aan een hele
reeks ondernemingen. Hiermee wil Anseele een tegengewicht vormen tot de kapitalistische
ondernemingen, en kan hij arbeidersacties ook materieel steunen. Naar aanleiding
van zijn activiteiten voor de eis op het algemeen stemrecht wordt hij voor muiterij - hij
spoort de soldaten aan niet op het volk te schieten tijdens de vele acties - veroordeeld tot
een gevangenisstraf van zes maanden.
Anseele is lang gemeenteraadslid en schepen in Gent, waarnemend burgemeester na WOI
en volksvertegenwoordiger. Hij is één van de oprichters van de Belgische Werkliedenpartij.
In november 1918 krijgt hij van de Duitse bezetter de post van president van de Belgische
Republiek aangeboden, wat hij weigert. Na de oorlog bekleedt hij een aantal ministerambten
zo van openbare werken (1918-1921) en van Spoorwegen en Posterijen en Telegrafie
(1925 -1927). In 1930 wordt hij Minister van Staat. Ook zijn zoon, Edward Anseele jr.
(1902-1981) zal een succesrijke politieke loopbaan kennen: tussen 1936 en 1974 is hij
volksvertegenwoordiger en (vijfmaal) minister.
Het SHISS heet vanaf 1957 Stedelijk Instituut voor Sociale Studie Edward Anseele
Antheunis Filip (1965), politicus
Gemeenteraadslid (2001- ) en burgemeester van Lokeren (sinds 2001).
Volksvertegenwoordiger voor de VLD (1995-2007), gecoöpteerd senator (2007)
Graduaat informatica, BME (1986)
http://www.filipanthuenis.be/
Arteel Freddy (1958), musicus
Is 25 jaar soloklarinettist bij de Filharmonie te Antwerpen en sinds 1977 als docent verbonden
aan het KMC. Naast het ensemble Contrasts is hij ook verbonden aan het Belgische
klarinettenkwartet en het Antwerpse houtblazerkwintet. In 1993 is hij directeur van
het Internationale Klarinettenfestival te Gent, waar 700 klarinettisten van over de hele
wereld aan deelnemen.
http://home.scarlet.be/~arteel
Baekeland Leo Hendrik (1863 – 1944), wetenschapper
Uitvinder van het bakeliet, een goedkope veelzijdige stof – de eerste commerciële
kunststof ooit gemaakt – waarvan de officiële naam polyoxybenzylmethyleenglycolanhydride
is maar die naar hem genoemd wordt en waarvoor hij op 7 december
1909 een patent ontvangt.
Phenolic, een van de andere kunststoffen uitgevonden door Baekeland, die in
1889 naar de Verenigde Staten emigreert, ligt aan de basis van het Gentse bedrijf
Vynckier. Voor het patent van Velox-fotopapier ontvangt Baekeland van Kodak
de toen fabuleuze som van 750.000 US$.
In 1939 verkoopt hij de General Bakelite Company en leeft voort als een soort
kluizenaar, geobsedeerd door het ontwikkelen van een tropische tuin op zijn
landgoed in Florida.
Baekeland volgt lessen aan het KA (Ottogracht) en avondlessen aan de Nijverheidsschool.

5
Omstreeks 1886 onderwijst hij enkele uren natuur- en scheikunde aan de RNS,
deelopdracht die hij combineert met een assistentschap aan de RUG (vermoedelijk
1885 – 1889). Hij promoveert er als doctor in de wetenschappen (1884).
De Hogeschool Gent participeert sinds 2005 aan het risicokapitaalfonds
Baekeland II, samen met Universiteit Gent, Gimv, Fortis Private Equity, Arteveldehogeschool,
Hogeschool West-Vlaanderen, KBC Private Equity, Volksvermogen
en Ethias.
Baele Johan (1943), architect
Partner architectenbureau Baro (1967-1975) en architectuurafdeling Mens en Ruimte International
(1967-1975)
Architect, stedenbouwkundige KASK (1966). Hoogleraar Hogeschool Gent (1970-2008),
hoofddocent, faculteit toegepaste wetenschappen VUB (1983-2008 ); medeoprichter en
hoofddocent van de architectuuropleiding, faculteit Toegepaste wetenschappen RUG
(1988-1999), gastdocent aan hogescholen en universiteiten van Tilburg, Delft, Minneapolis,
Praag, Hasselt, Antwerpen.
Baertsoen Albert (1866-1922), beeldend kunstenaar
Baertsoen is vooral bekend voor zijn Gentse stadsgezichten, rivieren en kanalen
bij mistig weer en onder de sneeuw. Hij stelt overal in Europa tentoon en behaalt
verschillende onderscheidingen in zowel binnen- als buitenland, zoals Gouden
medailles in Dresden, in het Salon van Parijs (1900) en in München (1901). In
1894 sticht hij met James Ensor, Henri Permeke, Franz Charlet en Emile Spilliaert
de Cercle des Beaux-Arts d’Ostende, dat twee salons organiseert. In 1919 wordt
hij lid van de Koninklijke Academie van België.
In 1972 organiseert het Museum voor Schone Kunsten – Gent een retrospectieve
van zijn werk.
Baertsoen studeert aan de KASK (m.i.v. 1882), waar hij les krijgt van, onder anderen,
Jean Delvin, en (1888 – 1889) aan de Academie Roll in Parijs.
Barbé Luc (1962), volksvertegenwoordiger
Volksvertegenwoordiger en lid Vlaams parlement (1992-1995). Politiek secretaris van de
Agalev-Ecolofractie in de Kamer van volksvertegenwoordigers (1995-1999), kabinetschef
van staatssecretaris voor energie en duurzame ontwikkeling Olivier Deleuze (Ecolo)
(1999-2003), politiek secretaris van de Ecolofractie in Kamer en Senaat (2003-2007),
voorzitter partijbestuur Groen! (2005-heden).
Regeringscommissaris bij de Nationale Instelling voor Radioactief Afval en Verrijkte Splijtstoffen
(2002-2003). Onderzoeker verbonden aan Etopia, centre d’animation et de recherche
en écologie politique. Barbé wordt beschouwd als de ideoloog en een van de energiespecialisten
van de groene partij. In 2003 wordt hij door het tijdschrift Knack uitgeroepen
als de 15de machtigste man in België van dat ogenblik.
Industrieel ingenieur Industriële Hogeschool Gent (1984)
Basse Maurits (1868-1944), auteur
Medewerker van Het Volksbelang en De Vlaamsche Gids en een tijd ondervoorzitter van
de Gentse afdeling van het Willemsfonds. Basse publiceert o.a. Het aandeel der vrouw in
de Nederlandsche Letterkunde (2 vol. 1920-1921) en De Vlaamsche Beweging van 1905
tot 1930 (3 vol. 1930-1933).
Doctor in de Germaanse filologie RUG (1891). Leraar aan de athenea te Elsene, Tongeren
en Gent en aan de RNS (1915-25). Hij was tevens docent aan de School voor Burgerlijke
bouwkunde van de RUG (1923-1938).
Baur Frank (1887 – 1969), hoogleraar
Bauer werkt als parlementair redacteur en bij de Belgische Boerenbond (1904 –
1907). Hij studeert daarna Germaanse filologie aan de KUL en Thomistische Wijsbegeerte
aan het Theologisch Seminarie in Mechelen. Hij publiceert over Roden-

6
bach, is auteur van verschillende publicaties over Guido Gezelle en medestichter
van het Gezellegenootschap. Hij verzorgt ook een Geschiedenis van de letterkunde
der Nederlanden (9 vol. 1939 – 1956). In 1966 krijgt hij de Prijs voor Letterkunde
van de Vlaamse provincies voor zijn hele oeuvre.
Doctor Letteren en Wijsbegeerte KUL (1920). Leraar (1920 – 1928) aan de KA
van Oostende en Gent en (1923 – 1928) aan de RNS. Docent (1927) en hoogleraar
(1930 – 1957) aan de RUG.
Hij is korte tijd decaan van de Faculteit Letteren en Wijsbegeerte en waarnemend
rector van de RUG (1939 – 1940). Frank Baur is ook senator voor de CVP (1946 –
1954).
Becaus Jan (1948), journalist
In 1971 behaalt hij in Oostakker zijn onderwijzersdiploma en dat van regent in Engels-
Nederlands-Duits aan de RNS. Hij is opvoeder in het KA Voskenslaan en dan leraar KA
Eeklo (1975 - 1984). In 1984 komt hij als journalist in dienst bij de toenmalige BRT, nu
VRT. Een jaar later wordt hij er nieuwsanker van Het Journaal.
Beel Stéphane (1955), architect
Internationale prijs Eternit in de categorie individuele woningen (1988); Eugene Baie prijs
van de Provincie Antwerpen (1989); Prijs Durox, eerste prijs Internationale prijs Eternit
(1990); Prijs Charles Wilford: categorie openbare gebouwen (1991), Mies Van der Rohe
Award, Barcelona: prijs van de Europese gemeenschap (1992, 1997 en 2001); Prijs van
de Vlaamse gemeenschap voor de plastische kunsten (1993), Kunstpreis Berlin (1994),
BDA-erelid (Bond van Duitse architecten) 1996
Architect St.Luscasinstituut Gent & SHIAS (1980); hoofddocent burgerlijk ingenieurarchitect
KUL (sinds 1991); hoofddocent burgerlijk ingenieur architect RUG (sinds 1992)
www.stephanebeel.com
Beelaert Guido (1951) schrijversnaam: Guido van Heulendonk, auteur.
Debuteert in 1983 in het Nieuw Vlaams Tijdschrift met Het vierde woord. In 1985 verschijnt
Hoogtevrees, een roman die verfilmd wordt voor de BRT en die de aanmoedigingsprijs
van de Provincie Oost-Vlaanderen krijgt.
In 1988 volgt de roman Logboek van een narrenschip (Prijs van de Stad Gent, 1989) en in
1989 de novelle Vreemde Vogels (nominatie NCR-Literair). In 1991 verschijnt De echo van
de raaf, een verhalenbundel geïnspireerd door E. A. Poe, gevolgd door het toneelstuk All
over the place (1992) en de roman De vooravond (1994), waarvoor hij de Prijs van de
Provincie Oost-Vlaanderen krijgt.
In 1995 verschijnt de roman Paarden zijn ook varkens, die 1996 bekroond met de Gouden
Uil voor fictie. In 1998 publiceert hij de verhalenbundel Aimez-vous les moules?, in 2000
de roman Buiten de wereld, en in 2004 de roman Terug naar Killary Harbour. Zijn laatste
publicatie is de roman Barnsteen (2010).
Licentiaat Germaanse filologie RUG (1974). Is eerst leraar Engels en Nederlands in diverse
middelbare scholen en wordt in 1986 lector aan het PIHO, later de Mercator Hogeschool –
sinds 2001 opgenomen in de Hogeschool Gent.
Bergmans Jacques (1891-1959), schilder
Is gedurende 34 jaar lesgever siertekenen aan het Belgisch Textielinstituut. Hij onderwijst
er Jacquardtekenen, tekenen van bedrukte stoffen, de geschiedenis van weefsels en ook
textielwarenkennis waarover hij verschillende publicaties verzorgt. Tevens introduceert hij
er de batikkunst. Hij is de grondlegger van het Documentatiecentrum van het BTI.
Bergmans is ook gekend als schilder van Gentse monumenten, oude gevels en winkeltjes,
een werk met een ei zo na archeologische waarde.
Berckx Paul (1927), ambtenaar

7
Medestichter en directeur (1950-1951) van het HIBH en vanaf 1947 secretaris van het
Tijdschrift voor Bestuurswetenschappen en Publiek Recht. Na de regionalisatie van onderwijs
en cultuur wordt hij secretaris-generaal bij het Vlaams gewest.
Regent, bijzonder gediplomeerde in de Hogere Administratieve Studiën; studeert aan het
HIBH van 1945 tot 1950; aanvullende proef Licentiaat in de Bestuurswetenschappen
(1971-1972); Magister Administrationis aan de Universiteit van Pretoria.
Bernheim Anne (1943-1984), juriste
Actief in de culturele vereniging Raaklijn (Brugge 1956) organiseert ze (1961) aan de RUG
samen met de dichter Jan van der Hoeven de Middagen van de Poëzie.
Medewerker Cleary, Gotllieb, Steen & Hamilton New York (1968) en Cleary Gotllieb Brussel
(1969 - 1971). Juridisch adviseur COBEPA (Compagnie Belge de Participations) (1971-
1973). Kabinetsmedewerker E. Anseele (1973), E. Leburton (1973) en W. Claes (1977-
1979). Bedrijfsjurist BMI (Belgische Maatschappij voor Internationale Investeringen) 1974
-1979. Gaat in 1976 aan de slag in de nv Sidmar waar ze adjunct-directeur later directeur
participaties wordt. Lid directiecomité en directeur van de staalholding Sidinvest (1982)
Vat studies geschiedenis aan de RUG en wordt er (1966) doctor in de rechten. Studeert in
1967 aan de London School of Economics and Political Sciences. Anne Bernheim is lesgever
HIBH (1981-1984).
Ilegems D., De gebroken ambitie van Anne Bernheim, Kritak, 1988
Bettens Sarah (1972), zangeres
Bettens is vooral bekend als zangeres van K's Choice en later ook als solo-zangeres. Zij
speelt begin jaren 90 samen met haar broer Gert in een amateurbandje, The Basement
Plugs dat al snel een platencontract aangeboden krijgt. Onder de naam The Choice brengen
ze hun debuutalbum uit. Later wordt de naam veranderd in K's Choice, waarmee ze
nog drie studioalbums maken en enkele grote hits scoren, zoals Not an addict. Als K's
Choice in 2003 besluit een sabbatjaar in te lassen, werkt Sarah Bettens aan een aantal
soloalbums, zo het minialbum Go en Scream (2005). In de volgende jaren werkt ze nauw
samen of toert ze met o.a. Stash en Tom Kestens, The Scene,… Eind 2008 toerde Bettens
door West-Europa met de theatertour Never say goodbye. In 2010 speelt zij reünieconcerten
met haar broer.
Sarah Bettens studeert (1992-1994) fotografie aan de KASK
Bezverkhny Mikhail (1947), musicus
Bezverkhny studeert aan de Centrale Muziekschool van het Conservatorium van Sint-
Petersburg en aan het Tsjaikovski-Conservatorium in Moskou bij Yankilevitsj, Glisarova en
Stern. Tijdens en na zijn studies behaalt hij prijzen in vele belangrijke internationale wedstrijden:
Wieniawski (1967), Montréal (1972), Interforum Budapest (1974), Koningin Elisabethwedstrijd
Brussel (1976). Tussen 1967 en 1978 concerteert hij zowat over de hele
wereld waarna zijn loopbaan wordt tegengewerkt door de Sovjetautoriteiten. In 1990 vestigt
hij zich in België. Bezverkhny, die talloze opnames maakt, is naast violist ook actief als
altviolist, componist, dirigent en acteur.
Mikhail Bezverkhny geeft sinds 1992 les viool en altviool aan het KMC.
Billiet Daniel (1950), auteur
Daniël Billiet start als redacteur van het tijschrift Amarant en wordt nadien achtereenvolgens
redacteur van de tijdschriften Yang, Poëziekrant en Vandaag. In 1979 ontvangt hij de
Prijs van de stad Gent voor Poëzie. Hij behoort tot de generatie van neo-romantici.
Regent Nederlands - Engels – Geschiedenis RNS (1974), leraar aan het St. Laureinsinstituut
te Zelzate.
Billiet Valère (1913 – 1945), wetenschapper
Doctor in de wis- en natuurkunde (RUG, 1924), specialisatie kristalkunde.
Omdat hij op een bepaald ogenblik geen universitaire opdracht meer heeft, onderbreekt
hij zijn laboratoriumonderzoeken en neemt interims op in het secundair

8
onderwijs (zo in Tongeren en Aalst). Hij start aan de RUG met een Laboratorium
voor Röntgenanalyse (1932) en wordt in 1941, op basis van zijn wetenschappelijke
expertise (c-stralen), als docent benoemd aan de Faculteit Geneeskunde van
de RUG. Hij is directeur van het Belgisch Comité voor het Onderzoek van Kleien
(Co- BEA) en verbonden aan het Centrum voor Gezwelziekten. Deze functies
neemt hij ook waar tijdens zijn onderwijsopdracht aan de RNS (1933 – 1945).
Kort voor de bevrijding (augustus 44) wordt Billiet, die een actief weerstander is,
gearresteerd en in mei 1945 door de SS neergeschoten terwijl hij medegevangenen
tracht te redden bij het zinken van de Cap Arcona in Lübeck.
Bilo Julien - Eugène (1914), wetenschapper
Bilo was lid van het Belgisch Centrum voor Wiskundig Onderzoek en ondervoorzitter
(1958-1960), later voorzitter (1960-1962) van het Belgisch Wiskundig Genootschap.
Licentiaat (1936) en Doctor in de Wetenschappen - groep Wiskunde (1945). Lesgever
(1936 -1948) wiskunde-natuurkunde aan de RNS, opdracht die hij combineert met een
deeltijds assistentschap aan de RUG. Daar wordt hij in 1952 docent met als opdracht analyse
en hogere meetkunde. Als gewoon hoogleraar belast met de cursus bijzondere methodeleer
van de wiskunde (aggregatie HSO).
Bilquin Jean (1938), beeldend kunstenaar
Bilquin wijdt zich vanaf 1967 integraal aan een artistieke loopbaan, hoewel hij oorspronkelijk
in de publiciteitssector aan de slag is. Het oeuvre van Jean Bilquin getuigt van een altijd
durende zoektocht naar de essentie van de mens en de artistieke uitdrukking ervan. Deze
idee vinden we terug bij verschillende creaties, zoals bij de illustraties bij het Eerste Metamorfosenboek
van Ovidius in 1987, zijn versie van het Laatste Avondmaal van Leonardo
da Vinci (1995), in de versieringen van de Campo Santo kapel te Sint-Amandsberg (1997)
en in zijn cyclus over de mythologische figuur van Orpheus in Charlesville-Mézière (1999).
In 2008 brengt de Gentse Kunsthal Sint-Pietersabdij een overzichtstentoonstelling van
Bilquin’s werk.
Bilquin volgt een grafische opleiding, studeert aan de KASK en is er docent schilderkunst
(1979-2002).
http://users.telenet.be/jeanbilquin/
Blancquaert Lieve (1963), fotograaf
Sinds 1985 werkzaam als freelance fotograaf voor diverse dag- en weekbladen. Zij publiceerde
tevens verschillende boeken met o.a. Annemie Struyf ( A la limite Insjallah, mevrouw,
Mijn status is positief, …). Bij verhalen van Betty Mellaerts over vrouwen en ouder
worden, Vrouw, en voor de dichtbundel Uit één vinger valt men niet van Erwin Mortier,
maakte ze foto’s. De tentoonstelling rond de foto’s uit het boek Vrouw reisde rond in Nederland
en België, deze uit Inshallah werden in 2004 in het Fotomuseum van Antwerpen
tentoongesteld.
Voor televisie werkte ze mee aan Meisjes van Veertig in De laatste show alsook aan de
Zomer 2005 en Zomer 2006, zomershows van Jan Leyers en aan de reeksen van De film
van mijn leven (2008-2009) op Canvas. In 2008 ging ze met een groep gehandicapten op
tocht door Nicaragua wat resulteerde in een gelijknamig fotoboek en de tv-reeks Voorbij
de grens. In 2009 publiceerde zij Mijn zachte huid, dat tevens in een tentoonstelling werd
voorgesteld, waar zij de moedige verhalen van brandwondenpatiënten vertelt en, in samenwerking
met A. Struyf, Iemand. Gepakt door Zuid Afrika.
Lieve Blancquaert studeert kunstfilm en fotografie aan de KASK (1985)
http://www.lieve-blancquaert.be/findex.html
Bleyaert Romain (1952), directeur
Licentiaat bedrijfseconomie en geaggregeerde HSO Handelswetenschappen (RUG). Leraar
economische vakken (1977-1984) aan het PHTI docent (1984-1992) en directeur PIHO
(1992-1995). Financieel-administratief directeur Mercator (1995-2001). Start de voorbe-

9
reiding van een Dienst Interne Audit en verzorgt de afhandeling van Mercator APB (2001-
2002).
Lector departement Mercator ( 2002-).
Boey Marcel (1905-1998), leraar
Leraar aan de RMS (1927) Lokeren, (1927-1928) Zelzate, (1939-1944) Maldegem en
(1951-1970) Brugge.
Voorzitter (1934-1938) van het Davidsfonds te Zelzate. Tijdens WOII voorzitter van Winterhulp
te Maldegem en lid van het Vlaamsch Nationaal Verbond. In 1954 richt hij, met
Flor Grammens en Paul Daels, de Vlaamse Volksbeweging (VVB) op.
Marcel Boey schrijft een aantal historische verhalen en geromanceerde levensbeschrijvingen.
Regent wetenschappen RNS (1925)
Bogaerts Aimé (1859-1915), onderwijzer
Is van 1878 tot 1901 werkzaam in het Gentse stedelijk onderwijs. Publiceert al snel
schoolboekjes maar is ook medewerker aan de tijdschriften De Lagere School (1883-
1887) en het Maandelijksch Onderwijzersblad van Gent en Omliggende (1892-1910). Ondersteunt
de onderwijspolitiek van de liberale regering en ijvert (1887) voor de stichting
van een ziekenfonds – waarvan hij de eerste voorzitter wordt - onder de leden van het
Gentse onderwijzend personeel. Hij is hoofdredacteur van de Volksschool (1908) orgaan
der Socialistische Schoolbonden. Hij verlaat (1902) het onderwijs om redacteur en later
(1909-1915) hoofdredacteur van het dagblad Vooruit te worden.
Onderwijzer RNS (1878)
Bontinck Dirk (1945), architect
Ziel van Bontinck Architecture and Engineering CVBA, een multidisciplinaire studiegroep
waarin architecten en ingenieurs samen architectuurprojecten concipiëren, vormgeven en
implementeren. Deze onderneming wordt, weliswaar als NV De Gentsche Bouwwerken,
gesticht door overgrootvader Karel Bontinck.
Dirk Bontinck werkt tijdens de late jaren zestig en zeventig in een hecht team met zijn
vader. Zij bouwen o.a. het Feest- en Floraliapaleis met casino en velodroom, het Complex
van de watervoorzieningdienst op de Kattenberg te Gent, het RTT-complex in de St. Jacobsnieuwstraat
met in de inkomhal een 3,5 meter hoog keramisch werk van Carmen
Dionyse en het Stedelijk administratief centrum op het Zuid.
Van het oorspronkelijke accent op architectuur van publieke gebouwen, concentreert de
onderneming zich sinds enkele jaren op het ontwerpen van grote woongebouwen (project
Reylof), kantoorcomplexen (gebouw van de Christelijke mutualiteiten in Gent) en multifunctionele
projecten. Alsook op renovatie en restauratie zo o.a. van het Museum voor
Schone Kunsten in Gent en panden op het Brusselse Koningsplein bestemd voor de kabinetten
van de Brusselse regering.
Dirk Bontinck, die acht jaar lesgever is aan de KASK, reikt vanaf 1995 de Dirk Bontinckprijs
voor Moderne Bouwkunde uit voor leerlingen van het secundair onderwijs.
Bontinck Geo (1903 – 1999), architect, directeur
Bontinck is een van de meest markante persoonlijkheden van de Gentse interbellumarchitectuur
en drukt tijdens de eerste decennia na de Tweede Wereldoorlog
een persoonlijke stempel op het Gentse stadsgezicht. Bekend zijn o.a. het EGWgebouw
aan het Graaf van Vlaanderenplein (het Zuid), dat nu dienst doet als Stedelijke
Bibliotheek, alsook de flatgebouwen Anseele, Van Beveren en Nachez
langs de Watersportbaan. Voor de gemeente Zelzate ontwerpt hij nieuwe urbanisatieplannen
en realiseert de daarmee gepaard gaande nieuwe sociale nutsinfrastructuur,
zoals het gemeentehuis van Zelzate.
Hij tekent, samen met zijn zoon Dirk, voor het ICC, het Feest- en Floraliapaleis
met casino en velodroom in het Citadelpark en voor het Complex van de watervoorzieningdienst
op de Gentse Kattenberg.

10
Bontinck, die aan de KASK studeerde, is er lesgever en directeur (1945 – 1968).
Onder zijn impuls komt o.a. de afdeling Animatiefilm (1963) tot stand.
Boonans Cécile (1882-1957), gekend als Cautermans Cécile, beeldend kunstenaar
Breekt door op het Salon van Gent 1921, salons die driejaarlijkse worden georganiseerd.
Cautermans zal er van 1906 tot 1937 werk tonen. In potlood- of houtskooltekeningen
beeldt ze de wereld van het Pand uit, het voormalig Dominicanenklooster aan de Leie,
waar voornamelijk marginalen leven en zij een atelier heeft.
Cécile Cautermans heeft (1900) een speciale toelating nodig om aan de KASK te mogen
studeren: vrouwen die zich wensen te bekwamen in de beeldende kunsten zijn dan nog op
privé-onderwijs aangewezen of op de Nijverheidsschool.
Bots Marcel (1925 – 1995), hoofdinspecteur
Secretaris (1951) en ondervoorzitter van het Willemsfonds (1961). Voorzitter van
het Julius Vuylstekefonds dat hij nieuw leven inblaast en van de raad van bestuur
van het Liberaal Archief (1981 – 1995).
Marcel Bots was Licentiaat (1948) en doctor in de Germaanse filologie(1952)
RUG.
Vertaler op de Generale Staf van het leger (1949), studiemeester, dan leraar Nederlands,
ten slotte lesgever zedenleer aan het KA Gent en lesgever filosofie aan
het SHISS. Van 1957 tot 1960 is hij hoogleraar aan de Universiteit van Elisabethstad
(Lubumbashi).
Hoofdinspecteur stedelijk onderwijs Gent (1960 – 1980) en deeltijds docent Historische
en Vergelijkende Pedagogiek en Belgische en Vergelijkende Schoolwetgeving
aan de ULB-VUB (1964 – 1980). Marcel Bots is ook auteur van talrijke
wijsgerige, pedagogische en historische publicaties.
Verhulst A. en Pareyn L. (red.), Huldeboek Prof. Dr. Marcel Bots, 1995
Bourdon Odile (1876-1960), directeur
Begint haar loopbaan met het geven van privélessen. Na haar aanstelling als lerares aan
de handelsafdeling van de beroepsschool Onze-Lieve-Vrouw in Gent, komt zij al snel in
contact met Jan Wannyn, die haar een voltijdse opdracht aanbiedt in de English Club.
Wetenschappelijk regent (1900). Lesgever English Club (tot 1918) Van bij de oprichting
(1920) van het PHTI is zij directrice van de meisjesafdeling. In het schooljaar 1941-1942
wordt ze op rust gesteld al blijft ze er tot ver in de jaren vijftig actief als jurylid.
Bovy Malvina (Vina) (1900 – 1983), zangeres
Bovy is verbonden aan het Operagezelschap van de Vlaamse Schouwburg Gent
(1917 – 1921) en aan de
Brusselse Muntschouwburg (1922 – 1925). Tot het begin van de Tweede Wereldoorlog
ontwikkelt zij een internationale carrière met optredens in de Opéra Comique
Parijs (1925) en – op uitnodiging van Arturo Toscanini – in het Teatro alla
Scala Milaan (1926). Verder in de Carnegie Hall (1936 – 1939), de Metropolitan
New York (1936 – 1939) en in het Teatro Colon in Buenos Aires alsook in de operahuizen
van Monte Carlo, Bordeaux en Toulouse. Zij werkt samen met Arturo
Tosacnini, Beniamino Gigli en Giacomo Lauri-Volpi.
De Tweede Wereldoorlog brengt een einde aan haar internationale carrière.
Van 1947 tot 1955 is Bovy directrice van de Koninklijke Opera Gent waar ze overigens
ook blijft zingen en nieuwe rollen aan haar repertoire toevoegt. Haar allerlaatste
optreden grijpt plaats op 23 augustus 1964 in het Casino-Kursaal van
Oostende.
Bovy heeft een uitgebreide stemomvang, van lyrische sopraan over lichte sopraan
tot coloratuursopraan. Dit laat haar toe de vier vrouwenrollen in Les contes
d’Hoffman van Jacques Offenbach te vertolken, wat op dat ogenblik (ze realiseert
dit een eerste keer in januari 1937) uitzonderlijk is.

11
Vina Bovy begint in 1914 aan een opleiding drama aan het KMC. In 1915 start ze
er haar opleiding zang, waarnaast ze ook nog privélessen blijft volgen. Zij geeft
er les vanaf 1947.
Braeckman Dirk (1958), fotograaf
Dirk Braeckman deconstrueert in zijn foto’s de bestaande wereld en construeert vervolgens
een nieuwe wereld, vertrekkende van de materialiteit van de dingen. Vandaar dat
zijn foto’s tegelijkertijd als verhullend en onthullend ervaren worden en – althans op het
eerste, oppervlakkige zicht - de klassieke fotografie overstijgen. De klassieke fotografie,
waartegenover Braeckman een dubbelzinnige houding heeft ontwikkeld. Vooral het ambigue
karakter van de foto als venster op de werkelijkheid zet hem aan tot een voortdurende
in vraagstelling ervan. Een onderzoek van de fotografie in al haar geledingen, met een
bijzondere klemtoon op textuur en picturaliteit, ligt aan de basis van een nieuwe soort
werkelijkheid die Dirk Braeckman construeert.
Medestichter, met fotograaf Carl De Keyzer van de Gentse Galerie XYZ (1982). Publiceerde
inmiddels drie kunstenaarsmonografieën, een vierde is momenteel in voorbereiding.
Deelname aan talloze groepstentoonstellingen in binnen- en buitenland en realisatie van
een aantal permanente fotografische installaties, onder meer in het Koninklijk Paleis, Brussel
(portretten van Koning Albert II en Koningin Paola), in het Concertgebouw te Brugge
(in samenwerking met Robbrecht en Daem) en het vernieuwde stadhuis te Menen (in
samenwerking met Noa-architecten).
Hij is laureaat van onder meer de Prijs van de provincie Oost-Vlaanderen (1985), de Preis
für junge Europäische Fotografen Frankfurt (1985), Culturele prijs van de Universiteit Leuven
(2002) en de Cultuurprijs van de Vlaamse Gemeenschap Schone kunsten (2006).
Braeckman studeert (1977-1981) kunstfotografie en film aan de KASK en is docent fotografie
aan het Nationaal Hoger Instituut voor Schone Kunsten te Antwerpen (1994-1997;
1998-2002). Sinds 2009 is hij als docent verbonden aan de KASK.
http://www.braeckman.be/
Brandt Geert (1962), senior consultant
Wetenschappelijk medewerker Vlerick school voor Management (1987-1990) en consultant
Amelior Kortrijk (sinds 1990). Hij begeleidt profit- en non-profit organisaties in de
verschillende dimensies van Business Process Management (BPM).
Industrieel ingenieur elektronica BME (1984), Licentiaat economische wetenschappen,
RUG (1987), speciaal licentiaat kwantitatieve bedrijfskunde RUG (1989)
Brijs Achiel (1879-1949), handelaar
Start zijn loopbaan in het onderwijs maar wordt daarna groothandelaar in Brussel. Hij is
politiek zeer actief: stichter-voorzitter van het Algemeen Nederlands Verbond, stichtervoorzitter
van het Nationaal Verbond van Vrijzinnige mutualiteiten, medeoprichter van het
Liberaal Vlaamsch verbond en bestuurslid van het Willemsfonds. Tijdens WOI is hij activist,
bestuurslid van Jong-Vlaanderen en secretaris van de Raad van Vlaanderen. In 1918 wijkt
hij uit naar Nederland en vestigt zich te ’s Gravenhage.
Regent literaire afdeling RNS (1901)
Broeckx Jan (1920-2006), hoogleraar
Jan Broeckx studeert fuga, contrapunt en piano aan het KMC Antwerpen en kunstgeschiedenis
aan de RUG (1943).
Broeckx is lid van verschillende binnen- en buitenlandse musicologische verenigingen,
publicist en auteur van verschillende boeken over muziekgeschiedenis en muziekesthetica.
Hij is verantwoordelijk voor de Belgische tak van het internationaal musicologisch tijdschrift
Interface.
Jan Broeckx is medestichter en raadslid van het Humanistisch Verbond (HV).
Lesgever muziekgeschiedenis aan het KMC (1944-1948) en vanaf 1948 aan het KMC Antwerpen.
Tevens adjunct-conservator van het KMSKA (1946-1966). Broeckx wordt in 1966

12
als professor Muziekgeschiedenis en Muziektheorie aangesteld aan de RUG. Hij is er tevens
directeur van het Instituut voor Psychoakoestiek en Elektronisch Muziek (IPEM).
http://www.ipem.ugent.be/
Brossé Dirk (1960), componist-dirigent
Dirk Brossé dirigeert de belangrijkste Belgische - zo o.a. het Vlaams Radio Orkest, de
Filharmonie, het orkest van de Vlaamse Opera en het Nationaal Orkest van België – en
internationale toporkesten - zo bijvoorbeeld het The London Symphony Orchestra, the
London Philharmonic Orchestra, l’ Orchestre de la Suisse Romande, The Philharmonic Orchestra
of Shangai, the World Symphony Orchestra of Philadelphia; the Camarata St. Petersburg,
het Rotterdams Filharmonisch orkest.
Brossé is een veelzijdig en vruchtbaar componist van bij de 200 werken die wereldwijd
uitgevoerd worden waaronder concerti, oratoria, liederen, kamermuziek en symfonische
werken. Zijn belangrijkste werken zijn La Soledad de América Latina, geschreven in samenwerking
met Gabriel Garcia Marquez, Artesia, symfonie voor orkest en etnische instrumenten,
de etnoklassieke symfonie The Birth of Music, de lied-cycli Landuytcyclus en
La Vida es un Sueno, het War Concerto voor klarinet en orkest en de concerti voor viool
Black, White en Between en Sophia.
Daarnaast componeert hij ook muziek voor theater en film. De bekendste soundtracks zijn
Koko Flanel, Licht, de Kavijaks, Daens (Academy Award Nomination 1993) van Stijn Koninckx,
Maria van Marian Handwerker (beste film Festival van Venetië 1994) en de stille
film Visages d’Enfants van Jacques Feyder (1925). In nauwe samenwerking met Frank
Van Laecke schrijft hij de muziek voor de musicals Sacco & Vanzetti, de Prince of Africa,
Kuifje - de Zonnetempel, Rembrandt en Daens.
In 2008 maakt hij zijn debuut in de Londense Royal Albert Hall met het London Symphonie
Orchestra, dat hij dirigeert en sinds september 2010 is hij de Music director van The
Chamber Orchestra of Philadelphia.
Dirk Brossé ontvangt de titel Cultureel Ambassadeur van Vlaanderen en de Gouden Erepenning
van het Vlaams Parlement. Hij is lid van de RvB van SABAM, advisory board
member van de onafhankelijke think thank Itinera Institute en board member van de African
Children’s Choir.
Hij doorloopt zijn muzikale studies aan het KMC Gent ( muziektheorie, harmonieleer,
trompet en piano) en Brussel (contrapunt en fuga) en specialiseert zich daarna in orkestdirectie
in Maastricht, Wenen en Keulen. Hij behaalt het diploma orkestdirectie aan de Musikhochschule
Köln. Naast talrijke gastprofessoraten is hij, sinds 1983, docent en hoofddocent
compositie en orkestdirectie aan het KMC.
www.dirkbrosse.be
Bruynseraede René (1909-1991), kunstschilder, architect
Studeert tekenen, sierkunst, toegepaste bouwkunst en architectuur aan de KASK en is
jarenlang adjunct-conservator van het Museum voor Sierkunst, nu Design museum Gent.
Het museum vindt zijn oorsprong in de in 1903 gestichte Vereniging voor Nijverheids- en
Decoratieve Kunsten dat een eerste onderkomen vond in de KASK in de Academiestraat.
Bruynseraede wordt in 1933 aangesteld als leraar toegepaste kunst aan de KASK en is
van 1970 tot 1974 directeur van het SHIAS.
De Stichting van Openbaar Nut Bruynseraede-de Witte reikt jaarlijks prijzen uit aan laatstejaarsstudenten
grafische vormgeving en interieurvormgeving.
Bultereys Willy (1933 – 2006), hoogleraar
Bultereys is vooral bekend om zijn inzet ten voordele van het kleinschalige Gentse
culturele verenigingsleven. Zo is hij de bezieler van het Lakenmetershuis, jarenlang
ondervoorzitter van de Gentse cultuurvzw In Monte Blandino, voorzitter
van het Willemsfonds Gent (1972 – 2004) en ondervoorzitter van het Willemsfonds
Algemeen Bestuur (1983 – 1993). Daarnaast is hij medeoprichter en voorzitter
van de Bibliotheek – vereniging van het Willemsfonds (1981 – 2005) en
algemeen secretaris van het Studiecentrum professor dr. Herman Uyttersprot

13
(1971 – 2005). Ook is hij 18 jaar lang voorzitter van de Gentse Openbare Bibliotheek.
Van 1982 tot 1988 zetelt hij als voorzitter van de Vlaamse vleugel van de Vaste
Cultuurpactcommissie. Hij wordt de eerste Nederlandstalige voorzitter van de bicommunautaire
instelling van het Paleis voor Schone Kunsten Brussel (1985 –
1987) en is lid van de raad van bestuur van de BRTN (1984 – 1990).
Ook interprovinciaal is hij actief: vijftien jaar lang is hij lid en ondervoorzitter van
het ICV, de Interprovinciale Cultuurraad voor Vlaanderen (1970 – 1985) waarvan
een van de markante realisaties de oprichting van Openbaar Kunstbezit in Vlaanderen
is dat, ook na de ontbinding van het ICV, als zelfstandig driemaandelijks
kunsttijdschrift tot op vandaag bestaat.
Voor zijn vele verdiensten wordt hij herhaaldelijk onderscheiden, niet in het minst
met de Provinciale Prijs voor sociaal-cultureel werk van Oost-Vlaanderen (2001).
Na zijn overlijden stelt het Gentse Willemsfonds de poëzie- en prozawedstrijd
Willy Bultereys in.
Studeert Germaanse filologie (specialisatie Duits) aan de RUG. Hij geeft les aan
het Hoger Instituut voor Chemie en Voedingsbedrijven (vanaf 1959), wordt docent
en later hoogleraar aan de Rijkshogeschool voor Vertalers en Tolken (1996)
Brussel, die later opgaat in de Erasmus-hogeschool. Hij beëindigt er zijn loopbaan
als onderdirecteur.
Burssens Jan (1925 – 2002), kunstschilder
Is na de Tweede Wereldoorlog een van de eersten om in Vlaanderen te reageren
tegen het heersende expressionisme en een abstracte kunst te creëren die verwijst
naar het werk van Jackson Pollock en de surrealistische defiguratie van
Francis Bacon. In 1952 voegt hij zich bij de groep Art Abstrait, die in april van dat
jaar door o.a. Jo Delahaut, Pol Bury en Jan Saverys is gesticht en die de abstracte
kunst wil propageren.
In hetzelfde jaar houdt Art Abstrait een toonaangevende tentoonstelling in de
Gentse CRAL. Tijdens die jaren (1951, 1954) krijgt Burssens onderscheidingen
van La Jeune Peinture Belge.
In de tweede helft van de jaren vijftig evolueert zijn werk rond thema’s van de
menselijke figuur. Hij heeft een grote individuele tentoonstelling in het Paleis voor
Schone Kunsten, wordt bekroond met de Prijs Jeanne Pepijn van de stad Gent en
is er een van de medestichters van de Vereniging van het Museum voor Hedendaagse
Kunst. In 1958 wordt hij geselecteerd voor de 29ste Biënnale van Venetië
en voor de Guggenheim-prijs New York. Met een Unesco studiebeurs verblijft hij
een aantal maanden in New York, verblijf dat een grote invloed op hem zal uitoefenen.
In 1959 neemt Burssens deel aan de Biënnale van Tokyo en aan Documenta
II Kassel.
In de daaropvolgende jaren realiseert hij barokke, exuberante en kleurrijke doeken.
Hij neemt deel aan de tentoonstelling Contemporary Painting in Belgium die
doorheen de USA reist en participeert (1964) aan de belangrijke tentoonstelling
Figuratie en Defiguratie in het Museum voor Schone Kunsten in Gent. De tweede
helft van de jaren 60 luidt een somberdere periode in. In 1975 ontvangt hij de
eerste Driejaarlijkse Cultuurprijs van de stad Gent waarrond dan een overzichtstentoonstelling
in het Museum voor Hedendaagse Kunst loopt. Ook de provincie
Antwerpen (Burssens was in Mechelen geboren) lauwert hem dat jaar.
In 1959 wordt hij leraar levend model aan de KASK. Hierover bestaat enige onenigheid
omdat hij door directeur Bontinck onmiddellijk als titularis voor het vierde
jaar schilderkunst wordt aangesteld, daar waar het traditie was om de opvolging
via anciënniteit te laten verlopen. Burssens zal deze onderwijsopdracht tot het
midden van de jaren tachtig vervullen en talrijke hedendaagse kunstenaars begeleiden.
Burvenich Frederik (1837 – 1917), tuinbouwkundige

14
Start in oktober 1852 als werkman in Louis Van Houtte’s tuinbedrijf en volgt er
lessen aan de Tuinbouwschool. In 1859 wordt hij er lesgever in boom- en groenteteelt
en tuinbouwarchitectuur.
Burvenich, die naam maakt als voordrachtgever, geeft ook les in het Nederlandse
Roermond
en is tientallen jaren jurylid in Parijse land- en tuinbouwtentoonstellingen.
Als landschapsarchitect legt hij talrijke tuinen aan, ook in Nederland en Frankrijk.
Burvenich bouwt ook een eigen bedrijf uit: eerst aan de Voordries in Gentbrugge,
later in Heusden. Hij wordt geroemd als de grondlegger van de fruiten groenteteelt
in België en schrijft een zeventiental werken, o.a. Practische aanwijzingen
over den snoei der fruitbomen en den kweek onder glas (1862), Lijst der Nederlandsche
bewoordingen, eigen aan de boomsnoeikunst (1866), De burgerlijke
fruitkweek tot de uiterste eenvoudigheid gebracht (1870), Het kweeken van
vruchtboomen aan de gevels en muren van onze gebouwen ten platte lande
(1878).
Callebaut Werner (1952), doctor in de filosofie
Scientific Manager van het Konrad Lorenz Institute for Evolution and Cognition Research,
Wenen en Hoogleraar Filosofie aan het Limburgs Universitair Centrum. Tevens docent aan
de faculteit Kunst en Wetenschappen van de Universiteit van Maastricht.
Lesgever HiBH 1983-1986.
Canneel Theodoor Jozef (1817 – 1892), directeur
Wil eerst letterzetter worden maar volgt schilderkunst aan de KASK. Hij start er
zijn onderwijsloopbaan als leraar in de klas der figuren volgens de methode Dupuis
2 (1846), later volgens het antiek beeld. Na het overlijden van Hendrik Van
der Haert (1794 – 1846) wordt hij korte tijd interimdirecteur. Deze periode wordt
afgesloten met een (door het bestuur van de Academie) verplicht verblijf in Parijs
en Rome. Na deze twee sabbatjaren avant la lettre, wordt hij opnieuw als directeur
aangesteld en dit in opvolging van J.F. Portaels die ondertussen ontslag heeft
genomen. Canneel zal gedurende 42 jaar als directeur aanblijven. Geacht en geëerbiedigd
door de leeraars die hij vaderlyk en streng aan den plicht boeide ;
streng en veeleischend tegen zich zelven, daar hij nooit, maar nooit een dag naliet
in de twee hoogste klassen der Academie met dezelfde nauwgezetheid,dezelfde
toewyding, dezelfde meesterchap zijne les te geven ; ontzien en
bemind door zyne leerlingen, die hij met de warmte zyner kunstenaarsziel en de
zekeren opslag der pedagoog op den weg naar het schoone lokte en leidde…
Cantré Jozef (1890 – 1957), beeldend kunstenaar
Samen met Frans Masereel, Joris Minne, Henri van Straten en zijn broer Jan-
Frans maakt Jozef Cantré deel uit van De Vijf die na de Eerste Wereldoorlog de
Vlaamse houtgraveerkunst renoveren.
Van 1918 tot 1929 woont en werkt hij, zoals vele Vlaamse kunstenaars, in Nederland.
Hij hernieuwt er de eerdere vriendschap met Gustave De Smet en Frits Van
den Berghe, die hij aan de KASK ontmoet heeft, en leert hen houtsnijden.
Jozef Cantré is niet alleen boekbandontwerper, illustrator en xylograaf maar ook
(vanaf 1909) een van de voornaamste expressionistische beeldhouwers. Zijn bekendste
beeldhouwwerk is ongetwijfeld het standbeeld van Edward Anseele op
het Frankrijkplein in Gent.
Voor 1913 studeert hij aan de KASK en krijgt er les van o.a. Jean Delvin. Van
1941 tot 1946 is hij verbonden aan het Brusselse Hoger Instituut voor Toegepaste
Kunst (Ter Kameren).
Carlier Bob (1931 – 1992), moraalfilosoof
Carlier speelt tijdens de jaren zestig, net als Jos Van Ussel3, een belangrijke rol in
de theoretische omkadering van de seksuele bevrijding.

15
Zijn studiegebied omhelst marginaliseringprocessen die vertrekken vanuit de seksuologie
en waarvan ondermeer homoseksuelen het slachtoffer worden. In 1990
publiceert hij (met F. Dreven en M. Triest) Toen seks vies was en de lucht nog
schoon. Zedelijkheid en zinnelijkheid in Vlaanderen 1960 – 1990. 30 jaar seksualiteit
in Vlaanderen: een geschiedenis en in 1993 Diep en duizendvoudig leven,
over seksualiteit, relaties en ethiek.
Carlier is licentiaat Germaanse filologie (1953), licentiaat Pedagogie (1960) en
licentiaat Moraalwetenschappen
(1973). Hij is werkleider voor moraalfilosofie en metafysica aan de RUG (1970 –
1992). Daar vooris hij lesgever aan de RNS (1958 – 1970) en aan het SHISS. Hij
is ook actief in diverse organisaties, zoals de Werkgemeenschap Leraren Ethiek,
de Belgische Vereniging voor Gezinsplanning en Sexuele Opvoeding, de Gentse
Studentenwerkgroep Homofilie en de Vrienden van het Kollectief Anticonceptie
(de toen clandestiene abortuskliniek).
Chaffart Ferdinand (Fred) (1936 – 2010), bestuurder
Werkt op de marketingafdelingen van Proctor & Gamble (1964) en de IPPA Bank
(1972). CEO van de Tiense Suikerraffinaderij (1979 – 1990), CBR Cement en van
de Generale Bank (Fortis) (1990 – 1998). Na de fusie van Fortis met Suez (1998)
wordt hij voorzitter van de raad van bestuur van de Gevaert-holding. Op vraag
van de regering zit hij in 1999 de dioxinecommissie voor. In 2001 wordt hij voorzitter
van het college van directeurs van SABENA maar hij kan het failliet van de
groep niet vermijden. Later wordt hij bestuurder van Agfa-Gevaert, Icos Vision
Systems, Spadel, VUM en de krantengroep Corelio. Tussen 2000 en 2005 is hij
President of the European League for Economic Cooperation.
Licenciaat handels- en consulaire wetenschappen ; senior Executive Program
Stanford University. Lesgever HIBH 1973 – 1986.
Cauterman Cécile (1882-1957), geboren Boonans Cécile
Charels Leo (1908-1998), directeur
Adviseur van de directie en hoofd van de Dienst Economische Studiën, later directeur en
lid van het directiecomité van de ASLK.
Dr. In de handelswetenschappen KUL, licentiaat in de Handels- Financiële en Consulaire
Wetenschappen, licentiaat in de Politieke en Sociale wetenschappen. Adjunct van directeur
Schillings aan het HIBH en m.i.v. het academiejaar 1964-1965 directeur. Omdat hij in
1966 kabinetschef wordt van staatssecretaris Y. Urbain en een combinatie van beide deontologisch
bezwaarlijk is, neemt hij ontslag als directeur, hij blijft echter lid van het Inrichtend
Comité.
Claerhout Abel (1900-1988), fotograaf
Start in 1924 met fotograferen en betrekt een zaak in Oudenaarde waar hij zich specialiseert
in de familiefotografie. Met Valerius De Saedeleer doorkruist hij de Vlaamse Ardennen
en fotografeert er, tot inspiratie van de kunstenaar, het heuvellandschap. Tijdens WO
II kent het filmen van de plaatselijke actualiteit (kermissen, braderieën, wielerwedstrijden,
enz.) een markante opmars: Claerhout speelt daar – in o.a. Wakken en Olsen - op in, zo
met projecties vanuit zijn winkel: de kosten hiervoor recupereert hij via publicitaire spots
voor de plaatselijke handel. Met zijn zoon, Eric, zal hij na WOII een nieuwe zaak in Gent
uitbouwen die tot een bloeiende samenwerking op het gebied van industriële opdrachten
en reportages zal leiden. Eén van de hoogtepunten hierbij vormt de wereldtentoonstelling
EXPO ‘58.
Abel Claerhout schrijft zich als lichtteekenaar in aan de KASK (1920) en wordt nadien student
aan de Nijverheidsschool waar hij de meer wetenschappelijke onderbouw verwerft.
Hij wordt directeur, later voorzitter van de bestuurscommissie van de Tekenacademie te
Deinze (1951-1984) en lesgever Hoger Instituut voor Weefkunde (leergang Ontwerptekenen
voor Geweefsels).

16
Claeys Herman (1940), departementshoofd
Lesgever Rijkshoger Instituut voor Verpleegkunde (1962), KA Ronse, Zaventem
en Maldegem en Rijkshoger instituut voor Technisch en Handelsonderwijs te
Gent). Instituut van Gent, Stedelijke Handelsschool voor meisjes te Gent, Volkshogeschool
(avondlessen), Onderwijs Sociale Promotie BME en CTL. Pedagogische
Coördinatie Hoger onderwijs van het Korte Type aan BME (1988), onderdirecteur
en directeur HEPIGO Vevalius (1994). Lid van de Centrale Examencommissie van
de Staat partim Middelbaar Onderwijs, Later: Technisch Onderwijs, Medewerker
cel HOKT Kabinet Minister voor Onderwijs (1979-1982). Departementshoofd van
het departement Gezondheidszorg (1995-2005). Voorzitter Pedagogisch college,
lid Basis Overleg Comité en Raad Van Bestuur BME. Lid Raad van Bestuur Hogeschool
Gent (1995-2005).
Middelbaar Onderwijs: Koninklijk Atheneum Te Gent; afdeling Latijn-
Wetenschappen; afgestudeerd 1958, licentiaat in de wetenschappen, groep aardrijkskunde/
specialisatie stedenaardrijkskunde (1962), aggregaat HSO (1963)
RUG. Akte van Bekwaamheid van Directie ( 1993 ).
Claus Emile (1849 – 1924), kunstschilder
Claus oogst in 1882 een eerste succes op het Parijse Salon. Aangespoord door
zijn vriend, de schrijver Camille Lemonnier, en onder invloed van de Franse impressionisten,
van wie hij de werken tijdens zijn reizen naar Parijs (rond 1890)
leert kennen, verandert Claus zijn stijl. Hij evolueert van het naturalistische realisme
naar een eigen impressionistische stijl met een lumineus coloriet (het luminisme).
In 1904 sticht hij de kring Vie et Lumière. Hij wordt bekend als de zonneschilder
en de schilder van de Leie.
Tijdens de Eerste Wereldoorlog verblijft hij in ballingschap in Londen waar hij een
reeks werken maakt, bekend als de weerspiegelingen op de Theems.
In 2009 organiseert het Museum voor Schone Kunsten in Gent de tentoonstelling
Emile Claus en het landleven. Parallel met de Gentse tentoonstelling wijdt het
Museum van
Deinze en de Leiestreek een tentoonstelling aan de tekeningen van Emile Claus.
Studeert aan de Academie van Antwerpen (1869 – 1874) en volgt in 1910 graveerkunsten
aan de KASK.
Claus Hugo (1929-2008), auteur
Dichter, schrijver van romans, toneelstukken, filmscenario’s en essays; schilder,
librettist, film- en toneelregisseur, redacteur en lid van de avant-gardistische Cobrabeweging
(1950).
Het werk van Hugo Claus is zeer divers van karakter. Het tragische, verhevene,
klassieke mengt zich met het banale, burleske en obscene. Terugkerende thema’s
zijn: de liefde voor de moeder, de haat tegen de (afwezige) vader, het schuldgevoel
door het katholieke geloof en Vlaanderen in en na de oorlog. Uit zijn latere
werk spreekt vooral sociale geëngageerdheid.
Hugo Claus is een speler, zowel letterlijk als met zijn medium literatuur en zijn
argeloze lezer. Hoe toegankelijk, ogenschijnlijk eerstegraads simpel zijn werk ook
is, hij schept er plezier in dubbele bodems en cryptische verwijzingen in zijn werk
te verweven.
In verschillende talen vertaald, vormen De Oostakkerse gedichten (1955) en de
roman Het verdriet van België (1983) ontegensprekelijk hoogtepunten in zijn
oeuvre.
Claus ontvangt talrijke literaire prijzen, o.a. Henriëtte Holstprijs voor zijn toneelwerk
(1963), Belgische Staatsprijs voor de Vlaamse poëzie (1970), Vlaamse prijs
toneelletterkunde (1954, 1966, 1972), 1978), Constantijn Huyghensprijs (1979),
Vlaamse prijs voor proza (1984), Cestoda (1985), Driejaarlijkse Prijs der Nederlandse
Letteren (1986), Herman Gorterprijs (1986), tweejaarlijkse Achilles Van

17
Ackerprijs (1987), Libris Literatuurprijs (1997), Humo’s Gouden Bladwijzer
(1997), Aristeon Literatuurprijs (1998), Driejaarlijkse Cultuurprijs van de Vlaamse
Gemeenschap (2000), Europese Prijs voor de poëzie van de stad Münster (2002),
Leipziger Büchpreis zur Europaischen Verständigung (2003), Prijs Culturele Verdienste
Vlaamse gemeenschap (2005).
Studeert beeldhouwkunst aan de KASK (1946).
Clauwaert Alain (1954), vakbondsverantwoordelijke
Lid van de raden van bestuur van het Kunstencentrum Vooruit Gent, de interbedrijfskundige
dienst ARISTA en Toerisme Vlaanderen. Voorzitter vzw Vakantievreugde (sociaal toerisme).
Algemeen secretaris algemene centrale ABVV.
Sociaal assistent SHISS (1976)
Clauwaert Regine (1942), journaliste
Zij start haar carrière, die een groot deel van de geschiedenis van de VRT televisie omvat,
op 19 jaar en verlaat de omroep in 2002. Zij is bekend de grande dame van de culturele
programma's op de Vlaamse televisie. In 1961 start ze als presentatrice van het culturele
magazine Zoeklicht. Van 1969 tot 1996 presenteert ze Tenuto, een programma dat een
podium geeft aan jonge klassieke muzikanten, de Koningin Elisabethwedstrijd (1972 -
1975) en de culturele magazines 7 op zondag en Dag aan Dag. Samen met Betty Melaerts
en Wilfried Haesen is ze tussen 1983 en 1991 ook het gezicht van Kunstzaken, in volle
prime time cultuur brengt. Bij de grote hervorming van de BRTN in 1997 krijgt ze als programmamanager
de eindverantwoordelijkheid van de culturele programma's van Canvas.
Ze zetelt in het panel van diverse programma's, interviewt voor Binnen en Buiten, leent
haar stem aan Echo en de animatiereeks Plons, en presenteert ook jarenlang de trekkingen
van de Nationale Loterij.
Studeert voor onderwijzeres aan de Gentse Stedelijke Normaalschool en later Regentaat
Nederlands/Engels in Brugge.
Clootens Jozef (1881-1959), ambtenaar
Is voor WOII zeer actief in de Vlaamse taal- en cultuurstrijd. Zo maakt hij o.a. deel uit van
de Nationale Taalcommissie bij het ministerie van Binnenlandse Zaken en is hij lid van het
hoofdbestuur van het Davidsfonds en van het Vlaams Verbond voor Brussel. Clootens is
onderdirecteur op het Ministerie van Binnenlandse Zaken en van 1938 tot zijn overlijden
voorzitter van het Inrichtend Comité van het HIBH.
Cocquyt Francis (1898 – 1986), directeur
Studeert tot zijn zestiende aan de Nijverheidsschool en gaat dan aan de slag als
technisch tekenaar bij de firma Carels-Nicaise. Cocquyt slaagt in 1922 in het
examen om leraar te worden in de Nijverheidsschool waar hij in 1924 aangesteld
wordt. Samen met zijn lesopdracht in de Nijverheidsschool fungeert hij tot 1946
als beheerder van het Hoger Instituut voor Gistingsbedrijven/ Institut Supérieur
de Fermentation. Hij weigert er bij de aanvang van de Tweede Wereldoorlog studentenlijsten
aan de bezetter over te maken. Naar Frankrijk uitgeweken in mei
1940 organiseert hij prompt (tot juli), in de Mairie van Bordeaux een efficiënte
opvang voor de Belgen die in de streek verblijven.
Francis Cocquyt is directeur van de Nijverheidsschool (1947 – 1963) en start er in
1947 met de Rijkstechnische Normaalleergangen. In 1949 – 1950 gaat hij van
start met een internaat zodat minder gegoede jongeren, voor wie een kamer in
de stad te duur was, een kans krijgen verder te studeren. Gedetacheerd naar het
ministerie van Onderwijs, met de titel van adviseurinspecteur generaal, slaagt hij
er in met zijn medewerkers 46 Rijksscholen voor beroeps- en technisch onderwijs
van secundair en hoger niveau op te richten. Cocquyt is ook lid van diverse instanties
en raden, zoals van de Raad van Beroep van het Nationaal Studiefonds.
Zijn bijzonder grote verdienste ligt in de valorisatie van het technisch onderwijs:
hij is het die aan de technische studierichtingen vorm en gestalte heeft gegeven,

18
en indien de democratisering van het technisch onderwijs ooit draagkracht heeft
gekregen, indien technische studies thans in 1987 gevaloriseerd worden zoals
algemene studies, indien de opvoedkundigen en de cultuurdragers zich ooit rekenschap
zijn gaan geven van het belang van de techniek, dan is dit grotendeels
aan Cocquyt te danken. Ik spreek namelijk over de jaren 1946 – 1948, toen hij
de rechterhand
was van wijlen Minister Camille Huysmans en toen hij samen met wijlen Albert
Closset en met Simonne Iwens het technisch onderwijs uit het misprijzen heeft
gehaald en het verheven heeft tot de standing, die het in onze technologische
cultuur verdient.
Met Francis starten de Cocquyt’s een onderwijstraditie : zijn neef, Robert van
Severen, is gewoon hoogleraar Fytofarmacie aan de UG. Cocquyt’s dochter Hilda
is stichtster- directrice van het Hoger Rijksinstituut voor Paramedische Beroepen,
haar zoon Jean Proot is lector Forensic Dentistry aan de RUG.
Cocquyt Hilda (1923), directeur
Promoveert in 1948 als doctor in de genees-, heel- en verloskunde aan de RUG en wordt
assistent in de afdeling Orthopedie-Fysiotherapie bij directeur Dr. J. Verbrugge die als eerste
in België een arthroplastie volgens de methode van Judet uitvoert. Zij staat er tevens
in voor de link met de Kinderkliniek van Prof. Dr. C. Hooft. Bij MB verwerft zij de erkenning
als reumatoloog en aks fysiotherapeut. Tot 1963 is zij actief in de polikliniek van de Volkskliniek
Gent en richt de Dienst Reumatologie en Fysiotherapie van de Polikliniek Bond
Moyson Zelzate op.
In 1956 wordt Dr. Proot aangesteld als instellingshoofd van het Rijksinstituut voor Verpleegkunde,
gehuisvest in het Academisch Ziekenhuis van de RUG. Zij blijft er tot 1983
directrice en zal de evolutie van kleine startende school met 16 inwonende leerlingen tot
eerbiedwaardige instelling met 630 studenten (verdeeld over 25 studiejaren en normaalleergangen)in
goede banen leiden. Onder haar bestuur komen nieuwe opleidingen zoals
o.a. de logopedie, medisch secretariaat en voedings- en dieetleer (weliswaar een transfer
van de Hogeschool voor Gistingsbedrijven) tot stand. Het instituut oorspronkelijk gevestigd
in het AZ K3, verhuist in 1983 naar een nieuwbouw in de Keramiekstraat.`
Dr. Proot is ook op andere vlakken dan het onderwijs bijzonder actief: zo is zij secretaris
van de vzw Vrienden van het Schoolmuseum Michiel Thiery, nu KINA- het Huis en de Tuin
(1984-2010) en lid van de Bestuurscommissie van de gevangenisinstelling De Nieuwe
Wandeling. Na de oppensioenstelling van haar echtgenoot, Raoul Proot (1917-2003) worden
beiden actief in de C.R.A.L. (Koninklijke Kunst en Letterkundige Kring) waar ze de
publicatie van 110 ans de C.R.A.L. (1989) coördineert en l’Evolution d’un cercle
d’Agrément (2005) publiceert. Dr. Proot publiceert verder regelmatig artikels over de geschiedenis
van Gent.
Cocquyt Prosper (1900- 1954), piloot
Tijdens WOI gaat hij als onderhoudswerkman aan de slag bij brouwerij Meiresonne. In de
vak- en ambachtschool Sint-Antonius Gent behaalt hij het diploma van elektricien wissel-
en gelijkstroom (1921) en het bekwaamheidsgetuigschrift van automechanieker. Tezelfdertijd
volgt hij in het Provinciaal Handels- en Taalinstituut cursussen Frans. Tijdens zijn
legerdienst (1921) behaalt hij het burgerlijk brevet van piloot (1922) en het militair vliegbrevet
(1923). Hij wordt in dienst genomen bij het pas opgerichte Sabena (1923) en vliegt
vanaf dan verscheidene vaste luchtverbindingen in waarvan de bekendste de lijn Brussel-
Leopoldstad is. In 1928 wordt hij de eerste Belgische piloot die het brevet voor blind vliegen
behaalt en vanaf 1930 begint hij met de opleiding van de piloten voor nachtvluchten.
Tijdens de WOII wordt hij door de bezetter op non-actief gesteld. Van deze gedwongen
rust maakt hij gebruik om lessen te volgen in psychotechniek aan het Instituut voor Hogere
Studiën (Brussel) en weet zich verdienstelijk te maken bij de inlichtingendienst van de
Weerstand. Na de bevrijding herneemt hij zijn activiteiten: hij vliegt als eerste Belg met de
DC-4 en de Convair 240 en krijgt als chef-piloot de Europese lijndiensten onder zijn bevoegdheid.
Cocquyt is de lievelingspiloot van het Belgische vorstenhuis en de persoonlijke

19
piloot van de koningen Albert I en Leopold III.
Coddens Rudy (1960), politicus
Rudy Coddens is ondervoorzitter van het Gentse OCMW (1994-2000), gemeenteraadslid
(2000 - ) en schepen van Onderwijs en Opvoeding van de Stad Gent (2003 - ).
Rudy Coddens is sinds juni 2001 voorzitter van de huisvestingsmaatschappij Scheldevallei
(Gentbrugge - Ledeberg), voorzitter van de Socialistische Studiekring (2005 - ) en bestuurder
van het Havenbedrijf, SOB, Ivago, Imewo, TMVW, Universiteit Gent en Hogeschool
Gent alsook van de onderwijskoepel OVSG. Sinds 1 mei 2005 is hij voorzitter van
de Socialistische Studiekring.
Coddens is tevens voetbalscheidsrechter bij KBVB O-Vl, voorzitter van de Vrije Zwemmers
Drongen en beheerder van de vzw van het Centrum voor Jonge Kunst in Gent.
Rudy Coddens is afgestudeerd als gegradueerd ziekenhuisverpleegkundige aan het SHIPB
(1981), behaalt een Pedagogisch D-diploma en volgt een opleiding Management social
profit. Zijn loopbaan verloopt van verpleegkundige tot directeur zorgdepartement in AZ
Volkskliniek/AZ Sint-Lucas.
www.rudy-coddens.be/
Coessens Wim (1967), directeur
Assistent RUG (1994-1998). Freelance journalist – vertaler – taaltrainer (1998-2001).
Redactiemanager (2001-2002) en directeur De Morgen (2002-2007). Marketing- en coördinatiemanager
van het Internationaal Filmfestival Vlaanderen-Gent (2006-2007), netmanager
van Radio1 (2007-2008), manager Digitale Media bij de VRT (2008-2009). Directeur
Filmfestival van Vlaanderen (2009- ) Bestuurder Vlaamse Dagbladpers en Mediargus
Licentiaat-tolk Engels-Spaans, PHIVT Gent (1990)
www.demorgen.be
Colbrandt Oscar (1879-1959), kunstschilder
Oscar Colbrandt tekent en schildert eerst vooral landschappen, interieurs, portretten en
naakten maar zal na WOI meer en meer door de religieuze thematiek geïnspireerd worden.
Vanaf 1923 wordt het religieuze overigens het enige onderwerp van zijn kunst. Zich
miskend en ondergewaardeerd voelend, zet hij op het eind van de jaren dertig zijn artistieke
activiteiten volledig stop. Tussen 1942 en zijn overlijden verblijft hij in het Gentse
Guislaininstituut.
Volgt cursussen tekenen, schilderen en beeldhouwen aan de KASK bij o.a. Jean Delvin en
Louis Tytgadt (1891-1902).
Collumbien Hugo (1917), parfumeur
Richt in 1956 zijn eigen bedrijf voor parfumessence op en werkt vanaf dan als parfumeurconsulent.
Als zelfstandig parfumeur creëert hij meer dan tweeduizend essences zowel
bestemd voor de bereiding van parfums als van allerlei cosmetische producten (van zepen
en shampoos tot detergenten). Als parfumeur-consulent verkoopt hij wereldwijd meer dan
vierduizend geuren. Internatonale vooraanstaande experten noemen hem één van de top
vijf niet Franse parfumeurs.
Collumbien is voorzitter van de Gentse Heemkundige en Historische Kring die het tweemaandelijks
tijdschrift Gentsche Tijdinghen uitgeeft; ere-lid van de Koninklijke Commissie
voor Monumenten en Landschappen (Oost-Vlaanderen), voorzitter van de Oostvlaamse
Koninklijke Vereniging voor Natuur en Stedeschoon en naast lid van diverse verenigingen
ook medestichter van SOS Gent, federatie voor milieubescherming.
Hugo Collumbien behaalt het diploma van technisch ingenieur Scheikunde aan de Rijkshogere
TechnischeSchool, gehecht aan de Hogere Nijverheidsschool in 1936.
Coole Marcel (1913- 2000), auteur
Als literair commentator, later als hoofd van de Dramatische dienst werkzaam (vanaf
1937) bij de NIR, later BRT. Hij wordt er ook Directeur van de Gewestelijke Omroepen en

20
van de Gesproken Uitzendingen. Vanaf 1956 is hij bestuursdirecteur van de Instructieve
Programma’s van radio en tv.
Met Johan Daisne en Luc Van Brabant is hij oprichter van het tijdschrift Klaverendrie, dat
de popularisering van de poëzie nastreeft. Hij debuteert in 1933 met de bundel Zoeklichten,
geschreven samen met A. Desmedt. Enkele van zijn dichtbundels worden bekroond
met de Driejaarlijkse Prijs voor Koloniale Literatuur (Kaluwa, 1957) en de Poëzieprijs voor
Noord en Zuid (Centrifugaal, 1969). Hij is tevens auteur van hoorspelen, drama’s en komedies.
Ook werkt hij mee aan De Spiegel en het Nieuw Vlaamse Tijdschrift. Hij is erevoorzitter
van de Vereniging van Vlaamse letterkundigen.
Regent Germaanse talen RNS (1934).
Cooremans Kamiel (1931), directeur
Studeert aan het KMC Antwerpen, waar hij later o.a. docent muziekgeschiedenis wordt.
Medewerker aan verschillende tijdschriften en encyclopedieën en jurylid van grote muziekwedstrijden.
Kamiel Cooremans doceert luistercursussen muziek voor Universiteit Vrije Tijd Davidsfonds
en is nog steeds actief als koordirigent.
Wetenschappelijk bibliothecaris KMC (1960-1980) en directeur KMC Antwerpen (1980-
1991).
Copers Leo (1947), beeldend kunstenaar
Medestichter, in 1967, van de –gedurende 3 jaar actieve - Nieuwe Rococco-groep. Copers
pioniert oorspronkelijk als ideeën kunstenaar, maar evolueert vlug naar een uitermate
origineel en boeiend objecteninstallateur, waarbij hij vanuit een onbegrensde materiaalkeuze
surreëel vervreemdende associaties creëert. Zijn werk wordt voornamelijk bepaald
door de beheersing van een plastische techniek, zowel als door de keuzes die hij maakt bij
het selecteren en combineren van de objecten. Vaak kiest hij voorwerpen die een heel
specifieke functie hebben, waardoor er een sterk bepaald verwachtingspatroon aan vast
zit. Dit heeft tot gevolg dat ze bij een minieme verandering van context al een totaal vervreemdend
effect hebben, waardoor de verbeelding van de toeschouwer geprikkeld wordt.
Bekend zijn Zwaard in rots en zijn manshoge Bloemenvaas, die hij uitwerkte in reeksen.
Sinds 1970 individuele en groepstentoonstellingen in binnen- en buitenland.
Volgt Monumentale kunst aan St. Lucas Gent (1967-1970) en Theaterdecor en belichtingstechniek
aan de KASK (1970-1971). Docent KASK (2001 -). .
Coppens Claude (1936), musicus
Als uitvoerend musicus staat hij bekend voor zijn absolute trouw aan de oorspronkelijke
opzet van de componist: zo pleegt hij herhaaldelijk overleg met John Cage over hoe hij
zijn composities precies concipieert. Verder is hij bekend voor zijn grondige studie van het
werk van Erik Satie.
Claude Coppens is Laureaat van de Marguerite Long Competitie (1955), de Koningin Elisabethwedstrijd
(1956) en de Internationale Pianowedstrijd van Rio de Jeaneiro (1957).
Hij studeert aan het KMC en is er docent piano (1962 – 2002). Ook is hij voordrachthouder
(Fenomenologie van de muziek) aan het KMC Antwerpen (1967-1969), KMC Brussel
(1968) en KMC Gent (1969). Als componist is Claude Coppens autodidact.
De Totale Mens, een gesprek met Claude Coppens, in Meesters in het Rijk der Tonen.
Het Koninklijk Muziekconservatorium Gent en het Nieuwe Klankschap, o.l.v.
M. Anseeuw, Gent, 1989, p. 66-73.
Coppens Claude (1937-1993), hoogleraar
Studeert voor burgerlijk ingenieur bouwkunde aan de RUG (1960). Aan de Nijverheidsschool
doceert hij (m.i.v. 1960) jarenlang regeltechniek, een vak waarvan hij het getuigschrift
tijdens zijn studies behaalt. Verder studerend wordt hij licentiaat wiskunde (1964)
en licentiaat kunstgeschiedenis, optie musicologie met een proefschrift over de wiskundige
aspecten en achtergronden van de composities van Bach (1980). In de Gentse stedelijke
muziekacademie onderwijst hij enkele jaren piano en muziekgeschiedenis. In 1977 wordt

21
hij docent, in 1988 hoogleraar wiskunde aan de IHR – BME. Een manuscript over eindspelconstructies
in het schaken, waar hij een tiental jaren gepassioneerd aan werkt, blijft onafgewerkt.
Coppens Renaat (1964), regisseur
Regisseur van Volver (1992), My Way (1993), Ons Geluk (1995), Gabriël (1998) en Kiekeboe
(1999).
Regieassistent bij Manneken Pis, Gaston’s War, Le Bal Masqué, Oesje, Damien, Lijmen, De
Verlossing, ... Stichter van Het Beeld Beweegt (2001). Lid van het Belgische Directors-
Guild en manager van de productiemaatschappij Bigos. Coppens ontvangt in 1993 een
Titra Film Award voor My Way en in 1998 een Plateau prijs voor Gabriel, Beste kortfilm.
Kunstfilm en fotografie, KASK (1992) Orthopedagogie ISPC Kortrijk (1986)
http://www.renaatcoppens.com/r_route.htm
Coppieters Maurice (1920 – 2005), politicus
Coppieters is een morele autoriteit in de naoorlogse Vlaamse Beweging en ook
een van de (her)oprichters van de Vlaamse Volksbeweging (VVB), waarvan hij
voorzitter wordt. Hij ontplooit zijn politieke carrière bij de Volksunie en draagt
rond 1970 in belangrijke mate bij tot de ideologische verruiming van die partij.
Hij wordt er het boegbeeld van de progressieve vleugel.
Ook op de Europese politieke scène laat hij zich niet onbetuigd: zo is hij medestichter
van de Europese Vrije Alliantie (EVA) (1979 – 1981). In 1996 richt hij
samen met de socialist Norbert De Batselier de beweging het Sienjaal op met een
bundeling van alle progressieve krachten in Vlaanderen als doel. Hij is verbondscommissaris
van de katholieke scouts (VVKS), volksvertegenwoordiger (1965 –
1971), senator (1971 – 1979), Europees parlementslid (1979 – 1981) en voorzitter
van de Raad van de Nederlandse Cultuurgemeenschap, de voorloper van het
Vlaams Parlement (1977 – 1979).
Coppieters studeert geschiedenis aan de RUG (1938 – 1942) en wordt in 1970
(centrale examencommissie) doctor in de rechten. In 1983 behaalt hij een master
in de Oosteuropakunde (RUG).
Coppieters is studiemeester- lesgever aan het KA Ronse (1945 – 1946) en Turnhout
(1947), leraar aan het KA Antwerpen (1946 – 1947) en Deinze (1947 –
1948). Leraar (1948 – 1958) en adjunctdirecteur (1958 – 1965) aan de RHTH en
lesgever aan het Hoger Rijksinstituut voor Paramedische Beroepen. Hij neemt aan
het Rijkshoger Technisch en Handelsinstituut het zeer gewaarde initiatief voor de
organisatie van culturele dagen en de organisatie van de Europaweek.
Cornelis Jozef (1873-1940), beeldend kunstenaar
Is als beeldhouwer en als schilder actief. Hij realiseert het Heilig-Hart-monument aan het
Sint-Annaplein te Gent, het Smeekmonument en de gedenkplaat aan de basiliek te
Oostakker en diverse andere gedenkplaten, zoals de Albrecht Dürerplaat aan Klein Turkije.
Voor Ons Huis aan de Gentse Vrijdagmarkt schildert hij een reeks grote werken in het
teken van de arbeid en voor de kapel van de pauselijke nuntius te Brussel realiseert hij de
Heilige Drievuldigheid, waarvoor hij met een pauselijk ereteken wordt onderscheiden. Tijdens
WOI brengt Cornelis samen met enkele andere kunstliefhebbers het Lam Godsretabel
veilig onder in een huis aan de Lange Steenstraat (Gent).
Cornelis studeert aan de KASK en behaalt er meerdere 1 ste Prijzen en de Gouden Medaille.
Hij wordt er leraar sierkunst maar sticht een eigen kunstambachtschool in zijn atelier aan
de Schouwvagerstraat (1914). Dit initiatief wordt hem niet in dank afgenomen en zijn
school moet na enkele jaren van tegenstand worden opgedoekt.
Coryn Roland (1938), musicus
Coryn componeert naast kamermuziek, muziek voor groot orkest en koor. Tot zijn bekendste
werk behoren Per piano solo (1972), 13 minuten voor fluit en strijkkwartet

22
(1979), het oratorium Opus: Mens (1987) alsook A letter to the World (uit 1993, gebaseerd
op de poëzie van Emily Dickinson) en Winds of dawn – Missa da Pace (2000).
Als componist behaalt hij diverse prijzen, zo de Tenuto-prijs (1973), de Jef Van Hoofprijs
(1974), de Koopalprijs (1986) en de Visser-Neerlandiaprijs voor de totaliteit van zijn oeuvre
(1999). In 1993 wordt hij verkozen tot lid van de Koninklijke Vlaamse Academie van
België voor Wetenschappen en Kunst.
In de periode 1960 -1975 is hij vooral actief als uitvoerend musicus, zo in het Belgisch
Kamerorkest en het Vlaams Pianokwartet. Van 1985 tot 1986 leidt hij in Gent het Nieuw
Conservatoriumensemble, waarmee hij voornamelijk hedendaagse muziek uitvoert.
Na zijn muziekstudies aan de Stedelijke Muziekacademie van Harelbeke gaat hij zich verder
bekwamen aan het KMC: hij behaalt er de 1 ste prijzen notenleer (1957), piano (1958),
altviool en kamermuziek (1959), harmonie (1961), contrapunt (2965), fuga (1967) en
compositie (1977). Tevens behaalt hij er een Hoger Diploma altviool (1964) en compositie(1977).
Als pedagoog is hij verbonden aan de muziekacademies van Izegem, Oostende (directeur
1977- 1979) en Harelbeke (directeur 1979-1997). Hij is tevens docent harmonie (1974-
1976), contrapunt en fuga (1977-1979) en compositie (1979-1966) aan het KMC. Sinds
1966 wijdt hij zich uitsluitend aan compositie.
Cottenie Paul (1945), regeringscommissaris-coördinator
Leraar technische vakken aan het Hoger Rijksinstituut voor Landbouwindustrieën Gent
(1970-1977). Docent (1977-1982), hoogleraar (1982-1985) en adjunct-directeur (1985-
1987) aan de IHR-CTL. Directeur (1987-1989) van de IHR– BME. Ondervoorzitter ARGO
(1989- 1995).
Regeringscommissaris-coördinator Vlaamse hogescholen (1995- ). Voorzitter van het college
van commissarissen universiteiten en hogescholen (2009- ).
Schepen van Oosterzele voor cultuur, personeel, patrimonium (monumenten, groen en
begraafplaatsen), toerisme, senioren, ICT (1994 - )
Landbouwkundig ingenieur, RUG (1970); Aggregaat HSO RUG (1971)
Courtmans Jan-Baptist (1811-1856), pedagoog
Volgt normaallessen bij Jonglas in Gent en behaalt er de diploma’s 4 de rang (1829) en 3 de
rang (1830). In 1833 wordt hij benoemd tot ondermeester van de Pakhuisschool en lid
van de vereniging De tael is gansch het volk. Hierdoor komt hij in contact met o.a. J.F.
Willems en K.L. Ledeganck (1805-1847) - die overigens van 1842 tot 1847 provinciaal
inspecteur voor het lager onderwijs is. Van 1840 tot 1842 geeft Courtmans les aan de
provinciale normale of onderwijzersschool die slechts luttele jaren zal bestaan.
Courtmans schrijft een vijftigtal werken, waaronder enkele vertalingen, waarvan de meeste
schoolboeken of boeken met pedagogische inslag zijn. In 1843 wordt hij benoemd tot
leraar Nederlandse letterkunde en in 1849 met de cursus methodeleer en de leiding van
de oefenschool aan de RNS Lier.
In 1856 – het jaar van zijn overlijden - vestigen zijn weduwe, de schrijfster Johanna
Courtmans-Bergmans (1811-1890), en hun acht kinderen zich te Maldegem waar zij een
vrije school, de latere gemeenteschool, oprichten.
Crepain Joseph (Jo) (1950 – 2008), architect en stedenbouwkundige
Zelfstandig architect (1973 – 1975), afgevaardigd bestuurder Jo Crepain Architect
nv (1986 – 2008). Laureaat van een twintigtal nationale en internationale architectuurwedstrijden,
o.a. van de Andrea Palladioprijs Italië (1988), Baksteenprijs
(1981 & 1994). In 2010 beschermt de Vlaamse
minister belast met het beheer en de bescherming van het onroerend erfgoed vijf
gebouwen uit de beginperiode van de architect: deze vijf bouwprojecten zijn illustratief
voor de ontwikkelingen binnen en het denken over het individuele wonen
in de jaren 1970 in Vlaanderen.
Er ontstond in die tijd een nieuwe visie betreffende bouwen en wonen. De architectuur
stelde haar modellen in vraag. Een aantal sterke individuen zoals Crepain

23
experimenteerden met een nieuwe architectuurtaal. Zij hebben een niet te onderschatten
invloed op de latere generaties architecten 6.
Architect (1973), Stedenbouwkundige (1975) Henry Van de Velde Instituut, Antwerpen.
Docent architectonisch ontwerpen SHIAS (1975 – 1984), Henry van de
Velde Instituut, Antwerpen (1985 – 1998). Gastdocent academies Maastricht,
Rotterdam, Nantes.
www.jocrepain.be
Creten Johan (1963), beeldend kunstenaar
Creten werkt zonder vaste thuisbasis en is een als het ware kosmopolitische zwervende
kunstenaar. Hij stelt zowel in het Centre Pompidou te Parijs ( de tentoonstelling Masculin/Feminin,
1995-1996) als in het Louvre ten toon (Contrepoint 2, De l'objet d'art à la
sculpture, 2005) en wordt de eerste levende Belg die er werk exposeert. De werken
in keramiek (waaronder de serie Odore di femmina) die hij er toont zijn een ode
aan Bernard Palissy, een 16 de eeuwse Franse pottenbakker.
Creten gelooft in de haast magische, bezeten kracht van het unieke object en de helende
kwaliteit van sculptuur. Voor de presentatie van zijn sculpturale installaties kiest hij vaak
voor historisch geladen locaties met een sterk toegevoegde waarde, zoals een Quarantaine
in de Middellandse zee (Sète), een ondergronds drinkwater-reservoir uit de Byzantijnse
tijd (5 th International Istanbul Biennal 1997) of de Renaissance zalen van het
Louvre (Parijs) en bevindt zijn atelier zich in de woestijn van Tempe Arizona, de Kohler
fabriek in Wisconsin en in een 17de-eeuwse hacienda in Mexico. In 2001 organiseert hij in
het Bass Museum of Art, Miami een solotentoonstelling en verblijft er drie jaar. Recent
werkt hij in de beroemde porseleinfabriek Manufacture Nationale de Sèvres te Parijs. Creten
stelt ten toon in vooraanstaande tentoonstellingsplekken in binnen – en buitenland, zo
ook in Beeldenpark Sonsbeek (2008), Galerie Emmanuel Perrotin (2010).
Johan Creten studeert aan de KASK (1986).
www.transit.be/artists/Creten/
http://galerieperrotin.com/artiste-Johan_Creten-36.html
http://galerieperrotin.com/artiste_.php?id_=36&domaine=pressA&nom_=Johan%
20Creten&dossier=Johan_Creten&photo_=Johan_Creten_36.jpg
Crommen Gaston (1897-1970), politicus
Voorzitter van de parlementaire raad van de Benelux; senator en ondervoorzitter van de
Senaat. Burgemeester van Ledeberg (1933- 1940 en in 1947) en hoofdredacteur van de
Vooruit (1944-1947).
Studeert voor onderwijzer aan de RNS (1911-1915).
Crucke Koen(raad) (1952), zanger
Tenor buffo bij de Opera van Gent, Opera voor Vlaanderen en de Vlaamse Opera. Bij de
fusie van de operagezelschappen van Antwerpen en Gent en het failliet van de stichting
start hij een nieuwe carrière. Al snel wordt hij bekend door gastoptredens in diverse programma’s
en een eigen show Tijd voor Koen waarin licht-klassieke muziek, opera en operette
aan bod komen. Ook is hij regelmatig te gast in programma's bij ORF, ZDF, VARA,
VPRO en tal van andere internationale televisiestations. Bij kinderen wordt hij bekend als
kapper Albert (Alberto) Vermeersch in de televisieserie Samson en Gert. Crucke speelt ook
mee in grote musicalproducties, zo is hij o.a. te zien in de Vlaamse versie van Beauty &
the Beast, de musical Assepoester, en The Sound of Music.
Tussen 2002 en 2007 publiceert hij acht boeken over gezonde voeding, waaronder het
bijzonder populaire 33 kilo later. Hij is gemeenteraadslid te Gent (2000-2006).
Crucke studeert notenleer, dictie en zang aan het KMC (1968-1975).
http://www.koencrucke.be/
Cuvelier Werner (1939), beeldend kunstenaar
Cuvelier is sinds 1965 gefascineerd door de inhoudelijke helderheid en de compromisloze
instelling van de conceptuele kunst en maakt in de daaropvolgende twintig jaar conceptu-

24
eel werk, waarin de zichtbare kenmerken van gevonden onderwerpen (bruggen van Gent,
de inwoners van een Spaans dorp, de Cestus-piramide in Rome), op een afstandelijke en
systematische manier genoteerd worden. Op het einde van de jaren '80 transformeert zijn
werk zich meer en meer tot pure schilderkunst, waarbij de Gulden Snede en de beroemde
getallenreeks van Fibonacci steeds terugkerende (zowel feitelijke als beperkende) uitgangspunten
zijn.
Lid van visueel opzoekingcentrum Gent 1963 en van de groep van IX 1975.
Solotentoonstellingen: Galerie Plus-Kern (1972), Richard Foncke Gallery Gent (1981),
Galerie L’A /rue Trappé Liège (1981), Orez-Mobiel Den Haag (1983), Netwerk Galerij Aalst
(1989), Guy Ledune Brussel (1991), Galerie Cyan Liège (1996), curator Voorkamer Lier
met presentatie selectie uit eigen werk - 1971-2009 (2009), Galerie De Ziener Asse
(2009).
Regentaat plastische kunsten RNS ( 1962). Lesgever aan de secundaire afdelingen van
KASK en SHIAS later gefuseerd tot Stedelijk Secundair Kunstinstituut Gent (1973), Summerschool
Kansas University USA (1978), KASK (1973-1999).
Daele Jan-Emiel (1942-1978), auteur
Daele is een tijdschriftenman, betrokken bij de oprichting van verschillende tijdschriften:
Mep, daele, Yang. Daarnaast schrijft hij romans: Een placenta (1969), De achtervolgers
(1974) en De moedergodinnen (1975), boeken die omwille van hun thematische (erotische)
verwantschap als één cyclus beschouwd worden. In Je onbekende vader (1977),
een mengeling van fictie en non-fictie, probeert hij in het reine te komen met zijn overleden
vader. Het boek levert hem (1977) de prijs van de Stad Gent voor proza.
Hij is tevens auteur van enkele werken met journalistieke inslag zo Strijd in de wielersport
(1970), een boek over doping en De dood van Jempi naar aanleiding van de tragische
dood van wielerwereldkampioen Jempi Monséré (1972). Over dit overlijden maakt hij tevens
een documentaire Dood van een sandwichman.
Regent Germaanse talen RNS (1975). Nadien studeert hij Kunstgeschiedenis en Pers- en
Communicatiewetenschappen (1974) aan de RUG. Vóór zijn dramatische zelfmoord werkt
hij aan een doctoraat over het gebruik van teksten in de beeldende kunsten.
Daels Patrick (1961), zaakvoerder
Exportmanager Coverfil sa (1984-1988) en Rabot Spinning nv (1988- 1990); Commercieel
directeur, Eurospun en Euromotte (1990-1998); Zaakvoerder Daeltex bvba 1998-
2009; zaakvoerder Het Borduurbedrijf gcv (Oostkamp) sinds 2008. Voorzitter NVA Groot-
Kortrijk(2002-).
Regentaat Nederlands- Engels- Duits RNS (1980-1982); Marketing HITEK, Kortrijk (1982-
1985).
Daem Geertrui (1952), kunstenaar
Start als lesgever in het onderwijs maar beslist in 1977 beroepsactrice te worden. Na een
tijd als freelancer sticht zij in 1986 haar eigen gezelschap School voor gekken.
In 1992 debuteert zij als auteur met Boniface. Verder publiceert ze Een vader voor Elizabeth,
Geboeid door liefde, Zotverliefd. Voor het toneel schrijft zij: De meisjeskamer, Het
moederskind, Onrust der verwanten, Rembert en Ayse. En, de romans: Koud en Olympia
(2006) alsook het kinderboek Troetel.
Daem ontvangt de Paul de Montprijs (1933), de Taalunie Toneelprijs (1995), de Debuutprijs
Vlaanderen, de Van der Hoogt-prijs Nederland, en wordt genomineerd voor de AKO-
en Libris Literatuurprijs.
Regentes Nederlands-Engels-Moraal RNS (1973), vrije leerling beeldhouwen (1975-1976)
KASK.
Daem Hilde (1950), architect
Start samen met haar echtgenoot Paul Robbrecht een architectenpraktijk. Zij hebben grote
belangstelling in de ontwikkeling van beeldende kunst en haar mogelijke invloed op
architectuur. Ze vinden in hun praktijk een uitweg uit de architectuurcrisis van de jaren

25
1970 via een herwaardering van architectuur als autonome discipline. Robbrecht & Daem
laten zich hiervoor niet alleen inspireren door eigentijdse kunst maar ook door de klassieke
architectuurtraditie. Zij ontwerpen zowel groepswoningen en stedenbouwkundige ontwerpen
als bedrijfsgebouwen (de hoofdzetel van de Katoen Natie Antwerpen bvb.), banken en
laboratoria. Zij verwerven, ook internationaal, grote naam door hun galerie- en museumontwerpen
(zo de Paviljoenen van de Documenta IX in Kassel - heropbouw in Almere- en
de herinrichting van the Whitechapel Gallery in Londen) en Cultuurgebouwen (zo het Concertgebouw
Brugge, de renovatie van het Filmmuseum (Cinematek) Brussel, de restauratie
en renovatie van Universiteitsbibliotheek Gent).
Daem en Robbrecht behalen verschillende nationale en internationale prijzen, zo Premio
Zerynthia Dialoghi tra Arte e Architettura (1994), Bedrijfsgebouw van het jaar: Katoen
Natie Antwerpen (1996), Vlaamse Cultuurprijs voor Architectuur (1997), Cultuurprijs Katholieke
Universiteit Leuven (2001), Award van de Belgische Architectuur (2001), Geselecteerd
voor de Mies van der Rohe Award 2003, International Fellowship of the Royal Academy
of British Architecture (2010).
Lid Welstandscommissie Middelburg-Vlissingen (NL) (1996-2001), voorzitter Welstandscommissie
Stad Antwerpen (2000-2007), lid Raad van Bestuur Muhka Antwerpen (2000 -
), lid Raad van Bestuur Concertgebouw Brugge (2010 -).
Architect HAIS Gent (1975), studies grafiek KASK Gent (1986)
Werk in Architectuur – Paul Robbrecht en Hilde Daem, uitgeverij Ludion (1998)
Acing Through Architecture, uitgeverij König Verlag (2009)
Diepe Fontein - Cristina Iglesias, uitgeverij BAI, Schoten (2009)
http://www.robbrechtendaem.com/
Daem Marcel (1914-2009), volkskundige
Bestuurssecretaris Gewestelijk Comité Beroepsopleiding Gent – Eeklo, ministerie Middenstand
(1953-1978), cursus Humane vorming, Provinciale Normaalleergang Gent (1965-
1969), freelance medewerker Monumentenzorg en Archeologie, Stad Gent (1979-1997).
Eén van de auteurs van het massaspektakel Wetthra dat in de jaren ’40 en ’50 furore
maakt. Daarnaast schrijft hij tientallen boeken en publicaties over volkskunde, heemkunde
en geschiedenis van Wetteren en Gent. Reuzen zijn één van zijn stokpaardjes. Bekroond
met de Provinciale Volkskunde Oost-Vlaanderen (1970)
PHTI (1933); Bibliothecaris (1936); Licentiaat kunstgeschiedenis en archeologie RUG
(1946)
Daeye Hippolyte (1873 1952), kunstschilder.
Start als impressionistisch schilder maar evolueert, na zijn Londense verblijf tijdens WOI,
naar het expressionisme. Hij is een contemplatief individu en een enigszins miskende
schilder die in zijn werken op zoek gaat naar de fragiliteit van de menselijke persoonlijkheid.
Schilderkunstig is zijn streven om teken- en schilderkunst te verweven tot één plastisch
geheel bijzonder boeiend.
In 1964 werd in het KMSKA een retrospectieve tentoonstelling gewijd aan zijn werk.
Studeert aan de KASK.
Daisne Johan, zie Thiery Herman
Darge Moniek (1952), kunstenaar
Specialiseert zich in soundscapes (klankschappen) en live-art performances, waarin zowel
visuele als muzikale aspecten met elkaar verweven worden. Zij brengt het Logos-Duo
(met G.W. Raes) op podia in meer dan 30 landen, richt de Logos Vrouwen op en is lid van
zowel het robotorkest als van het uitgebreide Logos Ensemble.
Haar solo-album Sounds of Sacred Places verschijnt in 1988. De radio geeft haar een eerste
compositieopdracht voor de realisatie van ManMo. In 1997 krijgt zij, met het Logos
Duo, de titel van Cultureel Ambassadeur van Vlaanderen.

26
De radio wijdt een reeks programma’s aan haar optredens in New York, Rwanda en Kenia
en aan kunstenaars waarmee zij daar samenwerkt. Zelf maakte zij ook programma’s over
vrouwelijke kunstenaars.
Moniek Darge verzorgt diverse journalistieke en literaire essays, waaronder Inter Media
Myths, Auto-Author (1986) en Lijf tegen Lijf (1982). Zij is hoofdredacteur van het Logos-
Blad, het maandelijks tijdschrift van Stichting Logos.
Tussen 1970 en 1980 is zij medeorganisator van tien mixed- media festivals. Bij die gelegenheid
neemt zij ook het initiatief tot het inrichten van Sonomobiel-tentoonstellingen die
o.a. in de KASK en het MHK Gent plaatsvinden en die klanksculpturen van zowel binnen-
als buitenlandse kunstenaars belichten. Vanaf 1993 organiseert zij een jaarlijks Internationaal
Vrouwenfestival.
Notenleer en viool DKO- KMC Brugge (1961-1966), schilderkunst DKO KASK (1970-
1973), kunstgeschiedenis (1974), Filosofie en Moraalwetenschappen (1977) RUG.
Darge doceert Etnische Kunst en Muziek, alsook Kunstgeschiedenis aan de Hogeschool
Gent, Departementen KASK en Conservatorium en is gastdocent aan tal van buitenlandse
universiteiten, vooral in Noord- en Zuid-Amerika, Australië en Nieuw-Zeeland.
http://www.logosfoundation.org/index-mon.html
De Bock Gerda (1922), hoogleraar
Doctor in de rechten, licentiaat in de criminologie RUG (1945). Werkt als advocaat (1948-
1953) bij het Parket van de Rechtbank van 1 ste aanleg te Gent (1948-1952) en bij de
Dienst voor Kinderbescherming bij het Ministerie van Justitie (1952-1953). In 1954 wordt
zij aan de RUG aangesteld als titularis van de cursus Wetgeving op de jeugdbescherming
waarbij zij de basis legt van de huidige vakgroep sociale agogiek. Haar onderzoek in de
jeugdbescherming wordt de basis voor het Seminarie voor Sociale en Gerechtelijke Jeugdbescherming,
dat in 1974 omgevormd wordt tot Seminarie en Laboratorium voor Jeugdwelzijn
en Volwassenenvorming.
Gerda De Bock is tevens belast met de inrichting en de directie van een Instituut voor Koloniale
Sociale vorming voor de U.B.S.S.A.C (Union Belge du service Social au Congo)
(1958) en is gastdocent aan de Officiële Universiteit van Belgisch Congo en Ruanda-Urundi
te Elisabethstad (1959).
In 1953 wordt zij belast met het doceren van enkele rechtscursussen aan en het oprichten
van het SISS (1953).
De Bondt Jan-Albert (1888 – 1969), architect
Na de lagere school werkt hij eerst in de werkhuizen Carels. In 1906 schrijft hij
zich aan de KASK in voor de cursus bouwkunde, studies die hij tot 1912 volgt. Na
die studies loopt hij stage op de werven van de Wereldtentoonstelling (1913) bij
zijn KASK-leraar, Oscar Van de Voorde.
Na de Eerste Wereldoorlog – die hij grotendeels in gevangenisschap doorbrengt –
wint hij de Prijs van Rome 7, wat hem heel wat bouwopdrachten oplevert. Hoewel
oorspronkelijk eerder klassiek georiënteerd, evolueert zijn werk midden de jaren
twintig van het expressionisme van de Amsterdamse school naar een meer kubistische
stijl (ook romantisch kubisme genoemd). De Bondt werkt voor de Gebroeders
& C° (St. Niklaas), voor de Handelsbank in Gent, Dendermonde en Oudenaarde
en voor de Gentse Elektriciteitsmaatschappij (m.i.v. 1930). Voor de laatste
breidt hij het net van elektriciteitsstations uit en bouwt nieuwe onderstations
alsook woningen voor meestergasten. Naast zijn eigen villa, op de hoek van de
Krijgslaan en de Vaderlandstraat, ontwerpt hij verschillende privéwoningen.
De Bondt is assistent-leraar (1924), titularis van het eerste jaar bouwkunde(
1926), assistent van Oscar Van de Voorde en ten slotte (1935) eerste leraar van
de afdeling Bouwkunde. In september 1939 wordt hij als dienstdoend en in februari
1941 als vastbenoemd directeur aangesteld.
Na de Bevrijding wordt hij beschuldigd van collaboratie en uit zijn ambt ontzet.
Door de militaire rechtbank wordt hij vrijgesproken en verwerft hij opnieuw zijn
burgerrechten: zijn afzetting als directeur, met inhouding van zijn wedde, wordt

27
echter niet ongedaan gemaakt. Ontgoocheld vernietigt hij (1965) zowat al zijn
voorontwerpen, originele plannen en tekeningen.
De Bruycker Jules (1870 – 1945), etser
De Bruycker is ongetwijfeld een van de belangrijkste Vlaamse etsers: het oude
Gent is zijn voornaamste inspiratiebron. Tijdens de Eerste Wereldoorlog verblijft
hij in Londen – waar hij in het atelier van Whistler werkt.
Typisch voor zijn kunst zijn uitbeeldingen van oude volkstypes, terwijl zijn merkwaardige
kathedralen (Rouen, Amiens, Antwerpen) destijds opzien baren. Ook
volksscènes in Parijs, Brussel en Antwerpen tekenen virtuoos het alledaagse,
vaak armoedige leven.
In 1927 kent de Belgische regering hem de Grote Prijs voor Beeldende Kunst toe.
In 1932 geeft hij zijn eerste bundel uit: Sites et Visions de Gand. Daarna legt hij
zich volledig toe op de uitbeelding / interpretatie van de Sint-Niklaaskerk.
In 1940 tekent hij tientallen schetsen van op het terras van het Grand Hotel
Wilson aan de Korenmarkt. De beste ervan etst hij en brengt hij uit in een album
Gens de chez nous (1942). Postuum verschijnt een ander album, Gens pas de
chez nous.
Werkt eerst als hulpstoffeerder en vat zijn studies aan de KASK pas in 1893 aan.
De Bruycker is lesgever aan het NHISK Antwerpen.
De Bruyckere Luc (1945), bestuurder
Voorzitter-gedelegeerd bestuurder Ter Beke nv (1971-2007) en voorzitter Volvo ACG
Group en Group Joos. Bestuurder Distrigas NV, Neuhaus NV, UWE, Gubernac (Belgian
Governance Institute) en Vlerick Leuven Gent Management School. Voormalig bestuurder
Universiteit Gent en stichtend voorzitter Streekplatform Meetjesland en Tavola (Kortrijk).
Ondervoorzitter VEV en m.i.v. van mei 2009 voor drie jaar (de 19 de ) voorzitter van Voka,
voluit het Vlaams netwerk van ondernemingen. 1 ste Vlaamse Leadershop Award en Manager
van het jaar 1986.
Onderwijzer RNS, Licentiaat bedrijfspsychologie RUG MBA, Vlerick Management School
Gent, Postgraduaat marketing IPO/UFSIA Antwerpen
www.terbeke.com
De Bruyne Camille (1861 – 1937), rector
Assistent (1889), werkleider (1895), buitengewoon hoogleraar (1903) en gewoon
hoogleraar belast met de cursus Warenkunde (1908) aan de RUG.
Ontgoocheld door de aanstellingspolitiek binnen de universiteit wordt hij politiek
actief: in 1907 wordt hij, als Vlaamse liberaal, tot gemeenteraadslid verkozen. Hij
wordt schepen van Burgerlijke Stand en Openbare gezondheid (1907) en van
Onderwijs (1913). Tijdens de Eerste Wereldoorlog heeft zijn openlijk verzet tegen
het activistische dagblad De Vlaamsche Post, zijn optreden tegen een paar activistische
lesgevers én zijn weigering om aan de vervlaamste Gentse universiteit
te doceren, voor gevolg dat hij door de bezetter naar Duitsland wordt gedeporteerd
(1916). Na de oorlog wordt hij als schepen van Onderwijs door liberale
franskiljons gewraakt omdat hij weigert zich uit te spreken voor het behoud van
de Franstalige universiteit in Gent. Tevens wordt zo verhinderd dat in het stedelijk
onderwijs de voorschriften van de taalwetgeving worden toegepast. In 1923
wordt hij door minister Nolf als directeur van de Technische Scholen aangesteld.
Hij is rector (1927 – 1929) en later administrateurinspecteur (1929 – 1931) van
de RUG. In 1950 wordt in Gent een vzw Stichting Prof. Dr. C. de Bruyne opgericht,
die zich op volksontwikkeling toelegt en er naar streeft vooraanstaande
sprekers naar Gent uit te nodigen.
Doctor in de natuurwetenschappen (1885). Lesgever RNS (1888 – 1905)
De Buck Walter (1934), zanger en beeldend kunstenaar

28
Staatsprijzen voor beeldhouwkunst, Godecharleprijs (1958); Jeune Sculpture Belge
(1959); Provinciale Prijs Beeldhouwkunst (1959). Stichter en voorzitter Trefpunt vzw
(sinds 1962); organisator Gentse feesten Sint Jacobs Gent (1970); stichter en voorzitter
herscholingsproject Beeldhouwercollectief Loods 13
Teken- schilder- en beeldhouwkunst KASK
http://www.klemtoon.org/walterdebuck/
Decadt Jan (1914 – 1995), musicus
Decadt is de eerste directeur van de Muziekacademie van Harelbeke die hij op
korte tijd, onder meer door uit te breiden met filialen, tot ontplooiing brengt. Uit
deze muziekacademie groeit een rijk muziek- en concertleven dat zich over het
zuiden van de provincie West- Vlaanderen ontwikkelt. Vanaf het midden van de
jaren vijftig maakt hij ook naam als toondichter: de provincie West-Vlaanderen
belast hem met de opdracht een Permeke-cantate (op tekst van Jan Vercammen)
te componeren (1961). In 1962 ontvangt hij voor zijn symfonische werken de
Kopaal-prijs.
Decadt studeert harmonie, contrapunt en fuga (1942) aan het KMC en behaalt,
na staatsexamen, de diploma’s eerste en tweede graad voor muziek- en zangonderricht.
Hij is leraar muziek aan de RMS Blankenberge (1936), leraar fuga aan het KM-
CAntwerpen (1957 – 1968), leraar compositie aan het KMC (tot 1979) en directeur
van de muziekacademie Harelbeke (1945 – 1979).
Decaluwe Jo (1942), acteur- regisseur
Speelt in vele populaire tv-series op de openbare zowel als op de commerciële zender(s)
zoals Wij, Heren van Zichem, Heterdaad, Thuis, Recht op Recht, Witse, Rupel …. Directeur-bestuurder
van het Arca theater (1967-2001) en van de Tinnenpot ( 1989 -).
Regisseur-dramaturg RITS (1966). 1 ste prijs toneelspeelkunst KMC (1969); meester in de
dramatische kunsten Erasmus hogeschool, Brussel (1995). Docent Erasmus Hogeschool
departement RITS (1982-2005)
http://www.tinnenpot.be
De Clercq Willy (1927), politicus
Hoewel een succesvolle carrière in de advocatuur in het vooruitzicht ligt opteert hij voor de
politiek. Hij begint zijn carrière in de naoorlogse jaren en moderniseert bij middel van zijn
politieke activiteiten, zijn intensief sociaal dienstbetoon, zijn vlotte omgang met de media
(vooral de televisie) en zijn moderne verkiezingscampagnes, de liberale partij en zorgt
aldus voor een succesvolle wisseling aan de top. Hiervoor ontwikkelt hij ook bijzondere
relaties met jongeren die hij enthousiasmeert waardoor hij steeds beroep kan doen op
uiterst gemotiveerde medestanders.
Hij is actief bij de liberale jongeren en gemeenteraadslid Gent (1971-1979). Tevens volksvertegenwoordiger
(1958-1985), minister, vicepremier, voorzitter van verscheidene internationale
monetaire instanties, partijvoorzitter (1972-1973 en 1977-1981) en Europees
commissaris (1985-1989). Willy De Clercq is o.m. staatssecretaris voor begroting (1960-
1961), vice-eersteminister en minister van begroting (1966-1968), vice-eersteminister en
minister van financiën (1973-1974), minister van financiën (1974-1977) en viceeersteminister
in 1980. Hij zetelt tevens als lid van de interparlementaire Beneluxraad
(1963-1966) en is lid van het Europees Parlement (1989-2004).
De Clercq wordt Minister van Staat (1985). De koning riddert hem tot burggraaf (2006).
Na zijn studies in de rechten wordt hij advocaat bij het Hof van Beroep te Gent en docent
aan de RUG, later ook aan de VUB en aan het SHISS.
Goorden T., Willy De Clercq. Een biografie. Uitgeverij Lannoo. 2004
Prevenier W., Ysebaert C., Pareyn L. (red.), Vijftig jaar liberale praxis. Willy De
Clercq vijfenzeventig jaar. Uitgave van het Liberaal Vlaams Verbond en het Liberaal
Archief, 2002

29
De Cordier Thierry (1954), beeldend kunstenaar
De Cordier creëert sculpturen, schilderijen en tekeningen. Daarnaast maakt ook schrijven
(in het Frans, de taal van zijn moeder) een fundamenteel onderdeel van zijn werk uit. De
Cordier koestert een romantisch kunstenaarschap en beseft tegelijk hoe wereldvreemd dat
(geworden) is. Men vindt in zijn werk motieven als de vlucht uit wereld (Je n'ai absolument
rien à voir avec le XXième siècle), de eenzaamheid (geïsoleerde observatiepost in de natuur)
en het verlangen een individu te zijn (de ouderwetse handgeschreven brieven in
blauwe inkt vanuit Schorisse). Zijn Weltschmerz uit zich in overwegend donkere kleuren
(blauw, grijs en vooral zwart). Taal speelt in zijn werk een grote rol. Thierry De Cordier
noemde zich ooit een zondagsdenker, en verschillende van zijn werken zijn te beschouwen
als bouwsels waar de kunstenaar zich kan terugtrekken om na te denken en te schrijven.
Ze herinneren vaak aan de middeleeuwse kloostercel.
De Cordier’s werk is sinds het eind van de jaren 80 van de vorige eeuw tentoongesteld op
prestigieuze nationale en internationale tentoonstellingen, zo Skulptur Projekte Münster,
Keulen 1987; Open Mind, Gent 1989; Einleuchten, Hamburg 1989; L' Art en Belgique,
Flandre et Wallonie au XXe siècle, un point de vue, Parijs 1991; Documenta IX, 1992;
Kunst in België na 1980, Brussel 1993; Het sublieme Gemis: over het geheugen van de
verbeelding, Antwerpen 1993; De Opening, Tilburg 1993; Over de Kamer der Gedachten
(Scriptorium) e.a., XLVIIe Biennale di Venezia, 1997; Ik ben de wereld, Otterlo 1997;
Wounds. Between Democracy and Redemption in Contemporary Art, Stockholm 1998 ;
Black Paintings, Marian Goodman Gallery, Paris 2003; Drawings, Centre Pompidou, Paris,
2004; Works from the Female Drawings Group. Part I, Marian Goodman Gallery, New
York, 2006; Marian Goodman Gallery, Paris, 2007; Inauguration of De Kapel van het Niets,
Sint-Norbertuscentrum, Duffel 2007; Four Greeneries, Xavier Hufkens, Brussel 2009.
Thierry De Cordier studeert schilderkunst aan de KASK (1972-1976).
www.xavierhufkens.com
De Decker Jean-Pierre (1945 – 2001), regisseur
Regisseert tussen 1972 en 1997 meer dan dertig televisieproducties, de film
Springen (1985) en de televisieserie Diamant (1997).
Tussen 1978 en 2001 neemt hij ook de regie op zich van tientallen producties
voor het
Nederlands Toneel Gent, o.a. Titanic, Schone Familie, Peter Pan.
In 1996 wordt De Decker aangesteld als directeur van het NTG dat vanaf het seizoen
1997 – 1998 onder het motto theater voor een publiek, publiek voor een
theater, de naam Publiekstheater zal dragen. De Decker droomt ervan om de hele
Gentse theaterwereld in één grote structuur op te nemen waarbij de diverse
Gentse huizen (Kopergieterij, Arca, Minard, ...) elk een eigen karakter (en publiek)
moeten ontwikkelen, zoals jeugdtheater, experimenteel theater, volkstheater
en klassiek repertoiretheater. Dit stuit op weerstand van de andere Gentse
huizen. Het onverwachts overlijden van De Decker dooft de discussie.
De Decker is lesgever aan het KMC. De theaterzaal van de Hogeschool Gent op de
Bijlokecampus draagt zijn naam.
De Deken Jean (1954), manager
Group marketing manager; assistent marketing manager Prado tapijten (1977-1981),
marketing manager Prado tapijten en Vlaamse tapijtweverij (VTW) (1981-1990), group
marketing manager Associated Weavers International Ronse (1990-2002) – Associated
Weavers Europe (1990-2002) en Associated Weavers coordination Centre (1990-2002) en
Prado Rugs (1990-2002) en Prado Tuft (1990-2002).
SHIAS en KASK (1976); D-cursus marketing (HRHT).
De Groote Hilda (1945), coloratuursopraan
Debuteert op haar 15 de aan de Koninklijke Opera van Gent in Les Contes D’Hoffmann van
Jacques Offenbach, waarna ze er onmiddellijk een contract krijgt en ondertussen haar
(zang)studies verder zet. In 1966 wordt zij eerste sopraan en vast lid van de Wiener

30
Staatsoper, de Bayerische Staatsoper en de Volksoper Wien aan welke zij tot in 1981 verbonden
blijft. In 1973 wordt ze lid van de Bayerische Staatsoper.
Zij neemt deel aan talrijke festivals zo in Aix-en-Provence, Moskou, Montreal, Berlijn… en
zingt er meer dan 100 verschillende rollen in diverse opera’s en operettes zowel in het
Frans, Nederlands, Italiaans, Duits en Engels. Zij is ook vaak te horen als soliste bij recitals
en bij concerten op radio en TV.
In 1984 wordt ze aangesteld als Gesangspedagögin aan het Conservatorium van Wenen.
Ook geeft ze zangseminaries in Wenen, België en in Korea. Bij haar optreden in Gent in
1986 krijgt zij de eremedaille van de stad Gent voor haar 25-jarige carrière. In maart
2010 wordt naar aanleiding van haar afscheidstournee door de vzw Lyrica, in de NTGent,
een huldeconcert georganiseerd.
Tijdens haar studies aan de Stedelijke Normaalschool wordt zij ontdekt. Zij studeert ook
notenleer, dictie en zang aan het KMC (1963-1964).
de Guchtenaere Roza (1875-1942), activiste.
De Guchtenaere zet zich naast haar zeer sterk Vlaams engagement ook in voor de vrouwenemancipatie
en is als vrijzinnige, actief in het Willemsfonds. Zij is rond de eeuwwisseling
lid van de Gentse afdeling van het Algemeen Nederlands Verbond en wordt later
hoofdbestuurslid waarbij zij de groep-België vertegenwoordigt. Tijdens WOI houdt ze eerst
afstand van het activisme maar verandert al snel van houding en voert zelfs het woord op
verschillende activistische meetings, zo houdt ze – als lerares aan het Gentse meisjesatheneum-
in 1915 een spreekbeurt waarbij ze fel uitvalt tegen het Gentse stadsbestuur
dat niets doet voor de vervlaamsing van het onderwijs. In 1916 wordt ze lerares aan de
RNS Laken, gemeente die toen nog geen deel uitmaakt van Brussel en zegt er haar betrekking
op, wanneer zij in december 1917 gevraagd wordt om directrice te worden van
een door de activisten gesteunde Rijksmiddelbare Normaalschool te Gent met het Nederlands
als voertaal.
Op het einde van de oorlog wordt zij gearresteerd en blijft ook op haar proces voor de
Krijgsraad (april 1919) het activisme verdedigen. Ze wordt veroordeeld tot vijftien jaar
dwangarbeid en verliest haar burgerrechten. Als in november 1921 de gevangenisstraffen
van de meeste activisten herleid worden tot drie jaar wordt ook zij onvoorwaardelijk in
vrijheid gesteld waarna ze haar Vlaams engagement terug opneemt. Zo spreekt ze regelmatig
op amnestiemeetings (voor August Borms en Jef Van Extergem) en werkt ze mee
aan verscheidene publicaties al blijft ze eerder in de marge van de Vlaamse- en Groot-
Nederlandse Beweging opereren. De Guchtenaere wijst het Verdinaso af en staat sceptisch
tegenover het VNV, zodat ze door de steeds rechtser worden Vlaamse beweging van sympathie
voor het goddeloze communisme wordt beschuldigd.
De Hert Robbe (1942), filmregisseur.
Samen met enkele gelijkgezinden, waaronder Jos De Hert, Walter Heynen, Louis en Frans
Celis, André Boeren, Kris Van den Bogaert en de dichter Paul De Vree, richt hij in 1966 het
filmcollectief Fugitive Cinema op met als doel de Belgische film een sociale dimensie te
geven.
De Hert regisseert De Dood van een sandwichman (1971), Camera Sutra (1973), De Witte
van Sichem (1980), Le filet américain (1981), Trouble In Paradise (1981), Maria Danneels
of Het leven dat we droomden (1982), Zware Jongens (1984), Blueberry Hill (1989),
Brylcream Boulevard (1995), Elixir d'Anvers (1997), Gaston's War (1997) en Lijmen/Het
Been (2000). Sinds 2000 is hij minder actief: Ik maak eigenlijk niet graag meer films. Ik
ben een cowboy die geen paarden meer kan zien.
De Hert geeft les aan de KASK van 1994 tot 1996.
De Keyser Sidonie (Sidy) (1907 – 1952), dichteres
Studeert van 1923 tot 1927 aan de Stedelijke Normaalschool voor Onderwijzeressen
en werkt daarna als onderwijzeres in het stedelijk onderwijs. Sidy De Keyser,
die overigens ook een militante feministe is, debuteert met de bundel Gedichten
(1933) en bouwt verder haar oeuvre uit met Deining (1966), De zatte matroos

31
(1939) en Sappho (1946). Met deze laatste bundel wordt zij (samen met G.
Bruggen, voor zijn Het naakte hart) de allereerste laureate van de Literaire prijs
van de Stad Gent (1946).
De Keyzer Carl (1958), fotograaf
Verantwoordelijke fotogalerie XYZ (Gent) die hij in 1982 met Dirk Braeckman opricht.
Wordt in 1990 genomineerd door het wereldberoemde fotoagentschap Magnum waarvan
hij in 1992 geassocieerd lid en in1994 gewoon lid wordt.
Werk van Carl De Keyser wordt gepubliceerd in: Oogspanning - Fotografie Carl De Keyzer
1981-1984 (1984), India edition Focus Amsterdam (1987); U.S.S.R. - 1989 - C.C.C.P.
Edition Focus/SDU Amsterdam/Den Haag God, Inc. (1989); Carl De Keyzer, Edition Focus
Amsterdam (1992); East of Eden. Edition Ludion Gent (1996); Evropa, Ludion, Gent;
Macht – Onmacht, Antwerpen 1996; Tableaux d'Histoire. Centro de Arte Salamanca
(2002); Siberian Prison Camps' Trolley books (2003). Naar aanleiding van het boek Trinity,
met als thema de alomtegenwoordigheid van macht en geweld wordt in de zomer
2009 een tentoonstelling georganiseerd.
Werk van Carl De Keyzer bevindt zich in het Getty Museum (LA), het International Center
of Photography (New York), Centro de Arte (Madrid), Huis Marseille (Amsterdam), FNAC
(Parijs), SMAK…
Studeerde fotografie aan de KASK en was er lesgever van 1982 tot 1989.
www.carldekeyzer.com
De Knijf Roger (1951), journalist
Presentator van muzikale programma’s, poëzie en maatschappelijke programma’s, concerten,
VRT-radio; presentator journalist Voor de dag VRT Radio 1 (1990-2007); verslaggever
en interviewer voor het namiddagprogramma Vandaag
Vertaler tolk PIHO Gent
De Kremer Raymond (1887 – 1964), auteur
Pseudoniemen: Jean Ray, John Flanders, Tiger Jack, R.M. Temple, John Sailor,
Kapitein Bill, Alice Sauton, …
Auteur van (meestal fantastische) romans en verhalen, detectives, sprookjes,
scenario’s voor stripverhalen, gedichten en liederen. Bovendien schrijft hij teksten
voor revues en honderden columns en journalistieke bijdragen over folklore.
Als Jean Ray schrijft hij in het Frans voor volwassenen; voor zijn Nederlandse
jeugdverhalen gebruikt hij meestal de naam John Flanders. Verder hanteert hij
talrijke andere pseudoniemen en publiceert hij veelvuldig anoniem (o.m. zijn Harry
Dickson-verhalen).
Literair is het fantastische zijn sterk punt al is hij in de eerste plaats een echte
vernieuwer: voor het jeugdblad Bravo (dat hij onder allerlei pseudoniemen zowat
alleen volschrijft) creëert hij de jonge detective Edmund Bell. Frits Van den Berghe
illustreert de zoektochten van de held. Beiden liggen daarmee aan de basis
van het Vlaamse stripverhaal. In zijn jeugdverhalen, die men net zo goed in het
eerder vrijzinnige jeugdblad Bravo kan lezen als in zijn Vlaamse filmpjes voor de
katholieke uitgeverij Averbode, maakt hij vanaf de jaren ’30 een einde aan de
brave jongens mentaliteit. Met Raf Verhulst wordt hij (met de Avonturen van Harry
Dickson) beschouwd als de grondlegger van het Vlaamse speurdersverhaal.
Ten slotte introduceert hij in zijn volwassenenliteratuur het begrip vierde dimensie
en wordt hij ook wel eens de voorloper van het magisch-realisme genoemd,
vooral voor zijn (griezel)roman Malpertuis, die door Hubert Lampo in het Nederlands
vertaald wordt. In 1972 verfilmt Harry Kümel het werk met, onder anderen,
de legendarische Orson Welles.
Terwijl zijn Franstalig oeuvre, amper in het Nederlands vertaald, nog geregeld
wordt herdrukt wacht het gros van zijn Nederlandstalige werk (verschenen in talrijke
periodieken) nog steeds op publicatie.
Studeert in 1905 – 1906 aan de RNS.

32
de la Faille d’Assenede, graaf Joseph Sébastien (1755-1830), directeur
Burgemeester van Gent van 1804 tot 1808 en onder het Hollandse regime lid van de
Tweede Kamer der Staten-Generaal. Hij is kamerheer van koning Willem I en wordt in
1816 geridderd.
In 1785 wordt hij een van de Directeurs ordinaire van de Koninklijke Academie voor teken-,
schilder- en bouwkunst. Sinds 1801 is graaf Joseph della Faille Président van de
KASK en ondersteunt hij talrijke culturele activiteiten. Zelf is hij ook een bedreven tekenaar
en hij legt zich ook toe op de bloementeelt. Sommige van zijn florale creaties worden
bekroond op tentoonstellingen te Gent (1817, 1822), voorlopers van de huidige Floraliën.
Delbecq J.B. (1772-1840), onderwijzer
Wordt, net als zijn vader, als een van de knapste schoolmeesters van zijn tijd beschouwd:
parmi les écoles les plus frréquentées au commencement du XIXe siècle, celle de J.B. Delbecq
occupait le premier rang. Presque tous les hommes qui jusque vers 1880 jouèrent à
Gand un rôle important dans la politique, les arts, les sciences, l’enseignement, le barreau,
la magistrature, la médicine, le commerce et l’industrie étaient d’anciens élèves de Delbecq.
Delbecq is, vanaf de oprichting in 1818 en tot 1825 ondervoorzitter van de Societeyt
van Schoone Konsten die vanaf 1825 Koninglyke Maetschappij van Fraeye Konsten en
Letteren heet. Hij is medestichter, hulpsecretaris en later (vanaf 1820) secretaris van de
Societeyt van Landbouw en Planten. Delbecq is verzamelaar van boeken en prenten. Zijn
school, in de Schepenhuisstraat, wordt in 1838 gesloten, waarna hij zich uitsluitend aan
zijn verzamelingen wijdt.
Met Frans de Potter publiceert hij in 1860 Gent, de stad van Flora. Historisch overzicht van
haren bloemkweek en bloemhandel.
Delvin Jean (1853 – 1922), directeur
Delvin neemt een bijzondere plaats in de geschiedenis van de KASK in: le plus
décisif, le plus éclectique, arrachant notre enseignement aux formules qui ont
vieillies avec l’Académie, aldus kunstenaar Fréderic De Smet (1876 – 1948).
Delvin volgt lessen aan de KASK (1869 – 1874) en is na zijn studies als kunstenaar
actief in Brussel, o.a. in de vrije ateliers van Jean-François Portaels en Alfred
Cluysenaar. In 1871 debuteert hij op het Salon van Gent. Vanaf 1881 geeft hij
aan de KASK les in de klas van de grondbeginselen, vanaf 1892 ook antiek hoofd.
In de vroege jaren negentig werkt hij, met goedkeuring van Lodwijk Tygadt, de
toenmalige directeur, aan een Projet de réorganisation des cours à l’Académie
des Beaux-Arts de Gand dat in juli 1892 aan het stadsbestuur wordt voorgelegd.
Volgens dit verslag beantwoordt de opleiding niet langer aan de eisen van de hedendaagse
kunstenaar en wordt vooral de gebrekkige praktijkervaring met de
vinger gewezen. Delvin streeft naar eclectisme, waarbij méér aandacht wordt
besteed aan de didactiek. Hij stelt daarbij het classicistische dogma in vraag en
hecht veel belang aan de individualiteit van de kunstenaar.
Delvin’s visie is dat de KASK van bij de start een keuze moet bieden tussen een
artistieke dan wel een toegepaste carrière. Hij opteert voor een vijfjarige opleiding,
waarna uitzonderlijk begaafde studenten een cours supérieur, een aanvullende
opleiding van drie jaar, kunnen volgen. Het stadsbestuur ondersteunt
weliswaar Delvin’s visie, maar het personeelskader blijft intact zodat feitelijk niets
fundamenteels kan veranderen. In februari 1902 echter wordt Delvin als directeur
benoemd waarbij de KASK letterlijk en figuurlijk van uitzicht verandert: in 1904 al
wordt het plan goedgekeurd om de lokalen te moderniseren, wat gerealiseerd
wordt door een nieuwbouw aan de Academiestraat (1910) en de installatie van
elektriciteit (1911). Vanaf het academiejaar 1905 – 1906 wordt de schilderkunst
weer een volwaardige opleiding. Tijdens het eerste jaar geeft hij er overigens zelf
les. Constant Permeke, Albert Servaes, Frits Van den Berghe, Frans Masereel zijn
enkele van zijn studenten. Delvin hecht ook veel belang aan een degelijke bibliotheek
met (openbare) leeszaal waaraan vanaf 1904 een bibliothecaris verbonden

33
wordt. Vanaf 1906 worden ook allerhande nieuwe cursussen geïntroduceerd zoals
geschiedenis van het ornament, geschiedenis van de bouwkunde en de toegepaste
architectuur en technologie van de materialen. Delvin staat zelf in voor een
cursus kunstgeschiedenis, waarvoor hij lichtbeelden gebruikt en die ook door vrije
studenten – zo Karel Van de Woestijne – kan worden gevolgd. Een en ander legt
geen windeieren: tijdens het jaar 1912 volgen bijna 1000 studenten een of andere
cursus aan de KASK. Delvin neemt officieel ontslag in augustus 1913 maar
blijft directeur ad interim en inspecteur voor de instelling tot 1920, als Oscar
Vande Voorde op zijn beurt a.i. directeur wordt. Na zijn overlijden wordt als huldebetoon
een retrospectieve met 81 van zijn werken ingericht door de Société
Royale pour l’Encouragement des Beaux Arts.
Naar aanleiding van de viering van 260 jaar KASK en de verhuizing van de Academiestraat
naar de Bijlokecampus organiseert het Museum voor Schone Kunsten
Gent in 2010 een dossiertentoonstelling rond werk van Delvin.
Delvoye Wim (1965), beeldend kunstenaar
Zijn werk kenmerkt zich door een grote interesse in ambachtelijke, niet direct met kunst
verband houdende, productieprocessen. Ook ironie speelt vaak een grote rol. Delvoye
heeft een grote interesse in het banale. Hij houdt van provocatie en confrontatie, van
grappen en grollen. Maar tegelijkertijd is zijn kunst uiterst ernstig. Wim Delvoye confronteert
uitgeholde beelden van de populaire cultuur met zichzelf en het verleden. Maatschappelijke
ordeningen en klassen worden vaak met elkaar vermengd: hij jongleert met
hoge en lage cultuur.
Deelname aan Biënnale van Venetië (1990, 2009). Op Documenta IX in Kassel toont hij
getatoeëerde varkens, die hij met assistentie van een dierenarts onder narcose behandelt.
De getatoeëerde varkens transformeren zich zo tot kunstwerk met een toegevoegd copyright
(1992). Ook de Cloaca , een machine die het menselijk spijsverteringsstelsel nabootst
(2000), is bekend bij het grote publiek.
Het werk van Delvoye bevindt zich in de collecties van alle vooraanstaande (privé)collecties
en kunstmusea in de wereld. Indrukwekkend was de presentatie van zijn
werk in het Guggenheimmuseum tijdens de Biënnale van Venetië 2009 en in het Musée
Rodin (het hôtel Biron in Parijs), waar regelmatig kunstenaars uitgenodigd worden om een
tegengewicht te bieden aan de eigen collectie, in 2010. In hetzelfde jaar organiseert de
Bozar in Brussel een overzichtstentoonstelling van zijn werk.
Meester in de schilderkunst KASK (1987)
www.cloaca.be
De Martelaer Ann (1959), politica
Sociale dienst OCMW Lubbeek (1993-1999), coördinator Hejmen vzw (1993-1999);
Vlaams volksvertegenwoordiger Agalev (1999-2004), gemeenteraadslid Lubbeek (1994)
Maatschappelijk assistent SHISS, Pedagogisch diploma D-cursus Groep T-Leuven
Demedts Jef (1935), acteur
Beroepsacteur en –regisseur (sinds 1959), Acteur en regisseur KVS Brussel (1959-1965),
NTG (1965-1997), directeur NTG (1977-1991), medewerker televisie VRT-VTM,
Zijn bekendste rol is die van Fabian van Falada in de gelijknamige BRT jeugdreeks. Hij
werkt mee aan televisiereeksen zoals Kapitein Zeppos, Het zwaard van Ardoewaan en De
Paradijsvogels.
1 ste prijzen voor toneel en voor voordracht KMC (1961), Bristol Old Vic Theatre school
(1975). Docent toneel KMC (1976-2000)
Demets Fernand (1928), auteur
Spelend lid (1947) en bestuurslid (1958) van de Gentse Multatulikring. Lid van het Nationaal
Belgisch Comité voor het Liefhebberstoneel. In 1962 is hij voorzitter van het Congres
der Vlaamse Socialistische Cultuurwerken.

34
Hij schrijft drie luisterspelen en een toneelstuk, een moderne versie van de Griekse noodlotstragedie,
De haas en de strik, dat ( 1962) bekroond wordt met de Oost-Vlaamse provinciale
Pol de Montprijs voor toneelletterkunde.
Vanaf 1963 wordt zijn literaire bedrijvigheid beperkt en richt zijn belangstelling zich eerder
op het politieke en het culturele.
Demets geniet lager onderwijs aan de oefenschool van de RNS Gent. Hij studeert er
(1942-1947) voor onderwijzer en voor regent Germaanse talen (1942-1947). Leraar te
Willebroek, Zelzate, Evergem en Gent en van 1963 tot aan zijn pensioen directeur van de
Rijksmiddelbare scholen te Gavere (tot 1969) en De Pinte (1969-1987).
De Meyer Leon (1928 – 2006), rector
Licentiaat klassieke filologie RUG, doctor in de Oosterse filologie en geschiedenis
ULB.
Leraar aan de KA Etterbeek, Mechelen, Mol en Deinze. Assistent RUG (1958),
eerstaanwezend
assistent (1959), werkleider (1962), docent (1962) en gewoon hoogleraar (1965)
aan het Hoger Instituut voor Oosterse, Oost-Europese en Afrikaanse Taalkunde
en Geschiedenis. Voorzitter van het toenmalige Hoger Instituut voor Kunstgeschiedenis
en Oudheidkunde (1979 – 1982). Decaan van de faculteit Letteren en
Wijsbegeerte (1982 – 1983, 1983 – 1984) van de RUG.
Tijdens twee mandaten (1985 – 1989, 1989 – 1994) is hij rector van de Universiteit
Gent.
Bij zijn afscheid als rector ontvangt hij de Prijs van de Vlaamse Gemeenschap
voor de inzet waarmee hij acht jaar lang de belangen van de universiteit heeft
verdedigd. Hij is Vlaams secretaris-generaal van de Nationale Unesco-commissie
en lid van het internationaal Unesco Coordination Committee for the Safeguarding
of the Cultural Heritage of Iraq. Tevens is hij voorzitter, directeur of lid van o.m.
het Vooraziatisch- Egyptisch Genootschap Ex Oriente Lux, van het Belgisch Comité
voor Onderzoek in Mesopotamië, van de Vlaams-Arabische Vereniging, van de
Belgische Opgravingen in Irak, van de Assyriologische Stichting Georges Dossin,
van het vijfjarig Northern Akkad Research Project en van diverse andere wetenschappelijke
verenigingen, genootschappen en commissies in zijn vakgebied.
Leon De Meyer is van bij de start lesgever filosofie aan het RHIPB.
De Meyere Jo (1939), acteur
Debuteert (1965) bij het NTG in Wait until dark van Frederic Knott (1916-2002) en is tot
1976 aan het gezelschap verbonden. Sinds 1980 werkt hij voor de VRT en wordt bekend
door rollen in populaire televisieseries zoals Wij, heren van Zichem (1969), De vorstinnen
van Brugge (1972), Heterdaad (1996-1998), Stille Waters (2001) en Flikken (2003-2009).
Hij speelt tevens in diverse films zo o.a. in De Komst van Joachim Stiller (1976), De Leeuw
van Vlaanderen (1985), De zaak Alzheimer (2003) en speelt (2008) ook mee in de musical
Daens waar hij de rol van bisschop Stillemans vertolkt.
Maatschappelijk assistent SHISS (1962), Voordrachtkunst KMC (1965), Toneelspeelkunst
(1966).
Dendooven Gerda (1962), graficus
In het begin van haar carrière begeleidt Gerda Dendooven gedurende enkele jaren kinderateliers
in musea en illustreert daarnaast kinder- en jeugdboeken. Dendooven werkt ondertussen
voor verschillende uitgeverijen, tijdschriften en in opdracht.
Haar stijl is bij middel de sfeerschepping, vreemde composities, kleurharmonie en kleurvervreemding
onmiddellijk herkenbaar. Voor elk boek zoekt ze naar de meest geschikte
techniek en lijnvoering.
Ze ontvangt o.a. de Boekenpauw voor de illustraties van IJsjes (1990), Strikjes in de
Struiken van Ben Reynders (1995); Meneer papier gaat uit wandelen van Elvis Peeters
(2002) en Het verhaal van slimme Krol van Gerda Dendooven (2007) waarvoor ze tevens
Het Gouden Penseel ontvangt. De Gouden Uil ontvangt ze in 2001 voor Luna van de boom

35
met Bart Moeyaert en Filip Bral. In 2005 ontvangt ze voor haar oeuvre de Cultuurprijs van
de Vlaamse gemeenschap.
Studeert aan de KASK. Sinds 1992 geeft ze les Grafische vormgeving aan het Sint-Lucas
Instituut in Gent.
Denotté Sandra (1973), schuilnaam Sanne, zangeres
In haar jeugd doet ze soundmixervaring op en maakt ze even deel uit van het achtergrondkoortje
van Helmut Lotti. Het grote succes komt pas nadat Erik Van Neygen haar in
1989 ontdekt. Hun eerste plaat Veel te mooi (1990) is een groot succes. Sanne scoort
regelmatig, zowel solo als aan de zijde van Erik Van Neygen en bouwt aldus een eigenzinnige
muzikale carrière uit met talrijke concerten, een rol in de musicalversie van Sneeuwwitje
of Anastasia in de gelijknamige tekenfilm en optredens met vrienden zoals Bart Herman,
Liesbeth List, Roland, en Miek & Roel. Deze zangcarrière combineert ze met een
loopbaan als onderwijzeres aan de gemeentelijke basisschool van Belsele.
Onderwijzeres Stedelijke Normaalschool (1994)
Deprez Danny (1957), filmregisseur
Deprez werkt (1987 -1999) als freelance regisseur voor de VRT en verzorgt er de regie
van diverse humaninterestprogramma’s, zoals NV De Wereld. Via zijn eigen bedrijfje
CD&D realiseert hij verschillende reportages en documentaires over kunstenaars en evenementen,
o.a. Chambre d’Amis, Jan Hoet, Leo Copers.
In 1994 is hij medeoprichter van het productiehuis A Private View (1996-2005), waar hij
twee langspeelfilms realiseert: De Bal (1998) en Science Fiction (2002). Daarnaast is hij
ook als beeldend kunstenaar actief: zijn plastisch werk houdt een vervlechting in van het
beeldende zowel als het audiovisuele. Vanuit de bewegende filmtaal wordt gedacht over
het medium schilderkunst, over kleur, licht, compositie, verhaal, communicatie en structuur.
Het zijn veelal installaties met foto’s of diaprojecties waaraan geluid wordt toegevoegd.
Medeoprichter (2002 -) en voorzitter (2005 - ) van Art Cinema OFFoff
Deprez studeert schilderkunst (1978-1982) en animatiefilm (1982-1987) aan de KASK. In
1978 behaalt hij een vermelding bij de Jeune Peinture Belge. Hij is docent aan Sint-Lucas
Beeldende Kunst Gent (Hogeschool voor Wetenschap & Kunst) en aan de KASK, sinds
respectievelijk 2000 en 2005.
De Regge Martine (1957), politica
Martine De Regge werkt 10 jaar in het jeugdhuis Jamklub (Muide) en is sinds 1989 gemeenteraadslid
voor de Sp.A in Gent. Ze is er schepen van Sociale Zaken, Huisvesting en
Emancipatie. (1995-2006) en Openbare Werken, Stadswoningen en Rationeel Energiegebruik
(sinds 2007). Voorzitter TMVW, Integraal Waterbedrijf (sinds 2007).
Maatschappelijk assistent SHISS (1980), lid Departementsraad SOAG.
http://www.martinederegge.be/
De Ridder Jozef (1945), departementshoofd
Licentiaat wiskundige wetenschappen. Docent aan de Industriële Hogeschool van het Rijk
Brabant ( 1985 ). Leraar hoger onderwijs en onderdirecteur Hogere Handelsschool Aalst (
1994 ). Departementssecretaris (1999) en departementshoofd (2000-2009)- departement
Bedrijfskunde Aalst en Lid van de Raad van Bestuur van de Hogeschool Gent ( 1995 -2003
en 2007 -2009 ).
De Ruyck Jo (1959), journalist
Copywriter & corrector, McCann Erikson (Universal Communication), Brussel (sinds 1984),
Journalist - redacteur Cultuur, Het Volk, Gent (sinds 1985). Journalist - redacteur cultuur
(film en boeken) Het Nieuwsblad (sinds 1999)
Licentiaat vertaler-tolk Engels – Spaans, HIVET (1984).
Derycke Luc (1963), grafisch ontwerper

36
Is sinds 1988 actief als uitgever, samensteller en vormgever van boeken. Sinds 1993 concentreert
hij zich op het grafisch ontwerp en de productie van kunstboeken, en bouwde op
dit vlak een internationale reputatie op.
Zijn doel is het steeds opnieuw (en voor zover mogelijk) een perfecte fusie van alle aspecten
van de ontwikkeling van een boek te bereiken, waarvan niet alleen inhoud en vorm,
maar ook institutionele context, historiciteit, verhouding tot de canon(s), de markt, budget,
technologie en materialiteit deel van uitmaken. Vorm is hierbij een begrip dat veel
verder gaat dan grafisch ontwerp op zich.
In 2005 bracht hij zijn uitgeversactiviteiten onder in MER. Paper Kunsthalle vzw. Deze
organisatie stelt zich tot doel het boek als mentale tentoonstellingsruimte te onderzoeken.
Volgde de opleiding graveerkunsten aan de KASK (1985).
http://www.lucderycke.be/
De Saedeleer Valerius (1867 – 1941), kunstschilder
Zijn vader, een zeepfabrikant, verzet zich tegen de artistieke plannen van zijn
zoon en plaatst hem als leerjongen bij een Gentse textielfabrikant. De Saedeleer
schrijft zich echter in aan de KASK en aan de tekenafdeling van de Nijverheidsschool
(1886 – 1887).
Vanaf 1887 wijdt hij zich volledig aan de kunst en trekt van stad naar stad, zowel
in Vlaanderen (Dendermonde, Hamme, Bornem, Wenduine, Lissewege, St.-
Martens-Latem (1893), Afsnee, St.-Denijs-Westrem, Gent) als in Nederland. In
Gent sluit hij zich ondertussen aan bij de Socialistische Partij, al is hij vooral een
aanhanger van het anarchisme.
In 1898 vestigt hij zich voor de tweede maal in Latem. Hij zweert er de anarchie
af en wendt zich weer tot het katholieke geloof.
Van 1914 tot 1921verblijft hij in Engeland waar hij zich vestigt in het heuvelland
van Wales.
Later woont hij in Etikhove en Leupegem en schildert vooral de Leiestreek en de
Vlaamse Ardennen. Hij is een van de belangrijkste figuren van de eerste groep
van de
Latemse School. Geleid door een diep natuurgevoel en verbondenheid met het
werk van Pieter Bruegel de Oude komt hij tot het schilderen van weidse, open
landschappelijke panorama’s bij zomer enwinter (vooral de sneeuwlandschappen
zijn bekend)met een fijn afgestemde verzorging van compositie en uitvoering.
Het impressionistische werk dat hij bij aanvang maakt vernietigt hij, het beantwoordt
niet langer aan de essentie van zijn werk: de eeuwige waarden, gesymboliseerd
in het karakter van het Vlaamse land.
De Schryver Gilles – Maurice (1971), computerlinguïst
Dankzij zijn studies micro-elektronica en linguïstiek van de Afrikaanse talen is de Schryver
als computerlinguïst aan de slag. Hij maakt, analyseert en gebruikt elektronische corpora
om voor de Bantoe-talen een nieuw soort woordenboeken samen te stellen. Zo publiceert
hij in 2007 bij Oxford University Press een vertalend Noord-Sotho – Engels schoolwoordenboek,
en komt er eerstdaags ook een Zoeloe – Engelse versie op de markt. De Schryver
heeft zijn naam niet gestolen en is nu al de auteur van meer dan honderd wetenschappelijke
publicaties en boeken. Hij is medestichter van African Language Technology,
President van Afrilex, verkozen bestuurslid van Euralex, Asialex en Australex, initiator van
PangaeaLex, en costichter van het softwarebedrijf TshwaneDJe HLT.
De Schryver behaalt een Master of Science in de micro-elektronica aan IH-BME (1995),
een Master of Arts in de corpuslexicografie (1999) en een doctoraat in de computationele
linguïstiek (2005). Hij doceert Afrikaanse talen aan de Universiteit Gent en is buitengewoon
professor aan het Xhosa-departement van de Universiteit van de Westkaap in Zuid-
Afrika.
Homepage: http://tshwanedje.com/members/gmds/cv.html
De Smedt Patrick (1957), politicus

37
Zelfstandig kantoorhouder (bank & verzekeringen) – eerst Codep, daarna Nagelmaeckers,
nu Centea. Gemeenteraadslid (1982-1988), schepen van Jeugd, Sport, Welzijn, Ontwikkelingssamenwerking,
Vrije Tijd en Werklozenwerking (1988-1991); schepen van Openbare
Werken en Patrimonium (1991- 2006); schepen van Welzijnsbeleid, Sociale Zaken en
Gezin van de stad Aalst (2007 - ); OCMW-voorzitter (2007 - ).
Bestuurder Dewaco, Denderstreek, ASZ, Vredeshuis en De Nieuwbeek. Vertegenwoordiger
in VVSG – OCMW.
Onderwijzer, RNS
http://www.patrickdesmedt.be/
De Smet Chantal (1945), hoogleraar
Mede-initiatiefnemer van het Masereelfonds, Dolle Mina, Vrienden van het Collectief Anticonceptie,
het Studie- en Documentatiecentrum RoSa, de Lefcahiers, het Angela Davis
Comité, Promski, droom en Daad. Gewezen of huidig bestuurder van diverse culturele
organisaties ( Vrede vzw, de Belgisch Palestijnse Vereniging, KM Kunstenaarsmaterialen -
Amsterdam, NTGent, Victoria, Muzikon, Filharmonie, De Veerman, M hKa, De Filharmonie,
AMSAB, Vrijstaat O., vzw Mark, August Orts, KuS, Kunstenloket...). Lid Executive Committee
(1995-2003) belast met de programming committee en voorzitter (1997-2001) van
ELIA, European League of Institutes of the Arts. Organisator 15 de Duits-Nederlands-
Vlaamse Hogescholenconferentie (2001).
Key note speaker of rapporteur in verschillende internationale conferenties en lid van (inter)nationale
jury’s en examencommissies. Voorzitter beoordelingscommissie beeldende
kunsten Vlaamse Gemeenschap (2002-2008) en Cultureel Impulsfonds Limburg van de
Vlaamse Gemeenschap (2002-2005), lid Raad voor de Kunsten, Raad voor Cultuur. Voorzitter
Time festival (1990-2010), ondervoorzitter STAM-Gent Cultuurstad (2007-) en SARC
– Beeldende kunsten en Erfgoed (2008- ).
Licentiaat Kunstgeschiedenis en Oudheidkunde (1969), Licentiaat Letteren en Wijsbegeerte
(1973), aggregaat (1971) RUG. Vorming Schoolmanagement, Vlerickschool (1989).
Stafmedewerker Interuniversitair Centrum voor Hedendaagse Geschiedenis (1971-1972);
Lesgever KASK-SHIAS-SSKI (1972-1982), directeur SSKI (1982-1989), KASK (1989-
1995), Stedelijke Academie voor Beeldende Kunsten (1989-2003), SHIAS (1994-1995);
departementshoofd KASK (1995-1996). Opdrachthouder kunstonderwijs kabinet Minister
van Onderwijs (1991-1994; 1995-1999). Diensthoofd internationalisering, cultuur, communicatie
en cultuur Hogeschool Gent (1999- 2007). Zij is voorzitter van de Operastudio
Vlaanderen, posthogeschoolvorming operazang in Vlaanderen. De Smet, die de eerste
vrouwelijke directeur hoger kunstonderwijs in de audiovisuele en beeldende kunsten in
Vlaanderen is, is Laureate Communicatieprijs Haenen (1990), Honorary Member of ELIA
(2002) en doctor honoris causa van de Universitatea de Artã şi Design Cluj-Napoca
(2007).
De Smet Gustaaf (1877 – 1943), kunstschilder.
Samen met Constant Permeke en Frits Van den Berghe behoort Gustaaf De Smet
tot de grote drie van het Vlaams Expressionisme. Zij vormen, voor en na de Eerste
Wereldoorlog, de tweede Latemse school. In 1908 volgt hij zijn broer Léon
naar Sint- Martens-Latem. Daar gaat hun aandacht uit naar het impressionistische
luminisme van Emiel Claus, die in het nabijgelegen Astene verblijft. Als de
Eerste Wereldoorlog uitbreekt, wijkt hij met zijn gezin en zijn vriend Frits Van den
Berghe uit naar Nederland waar zij tot 1922 in Amsterdam, Hilversum, Laren en
Blaricum
verblijven. In Nederland leert hij zowel het Duitse als het Hollandse expressionisme
kennen wat een groot keerpunt in zijn kunst zal betekenen. Na hun terugkeer
uit Nederland, trekt hij samen met Van den Berghe bij Permeke in Oostende
in. Dan heeft hij ook al de Sélection-beweging op gang gebracht, met de Brusselse
kunstkenners André De Ridder en P.G. Van Hecke. Na enige maanden trekt hij
weer naar de Leiestreek en vestigt zich achtereenvolgens in Bachte-Maria-Leerne

38
(1923), Afsnee en (1927) Deurle (1927). Zijn expressionisme, met eigen kubistische
inslag, heeft op dat moment een hoogtepunt bereikt.
Studeert aan de KASK
De Smet Léon (1881 – 1966), kunstschilder.
Studeert samen met zijn broer Gustaaf aan de KASK en schildert van bij de aanvang op
impressionistische wijze. Tijdens zijn verblijf in Londen tijdens WOI ondergaat ook hij invloeden
van de expressionistische Latemse school waartoe zijn broer behoort.
Op initiatief van Jeanne Baeckelandt, die Léon De Smet gedurende zijn laatste levensjaren
bijstaat werd in Deurle het Leon de Smet museum opgericht. Naast werken van de kunstenaar,
wordt ook een gedeelte van het karakteristieke interieur van het chalet dat hij
bewoonde toen hij stierf, hier ondergebracht.
De Smet Marc (1948), musicus
Oprichter van het Brecht – Eislerkoor (1973), oprichter van het koor De Tweede adem
(1986), dirigent van De Nieuwe muziekgroep (1983-1989), oprichter en dirigent van
Goeyvaerts Consort (1995). Componist van theatermuziek en kamermuziek.
Eerste prijs notenleer, cello, muziekgeschiedenis, kamermuziek KMC; Analyse, KMC Brussel,
Compositie, conservatorium Den Haag, Conservatorium Maastricht. Docent, Hogeschool
Gent (leraar cello en/of kamermuziek).
De Sutter Jules Toussaint (1889 – 1959), musicus
Jules Toussaint De Sutter – Toussaint is zijn tweede voornaam, al is hij in bepaalde
encyclopedieën onder de T terug te vinden – is tijdens zijn leven een uiterst
succesvolle musicus. Stilistisch situeert zijn oeuvre zich op de grens van de laatromantiek
en het
impressionisme.
Hij behaalt tijdens zijn studies verschillende eerste prijzen en wordt als een veelbelovend
talent beschouwd. In 1919 behaalt De Sutter de Romeprijs met de cantate
Thyl Ulenspiegel banni. Tijdens hetzelfde jaar wordt hij benoemd tot directeur
van de Stedelijke Muziekacademie van Oostende, die hij nieuw leven weet in
te blazen. Tevens wordt hij er dirigent in het Kursaal,
waar hij de concerten van de school leidt en zich laat opmerken door zijn ijver om
Belgische muziek in het programma op te nemen.
In 1936 volgt zijn benoeming tot directeur van het KMC. Tegelijk wordt hem er,
zoals het de gewoonte was, de leiding opgedragen van de Conservatoriumconcerten.
Jules Toussaint de Sutter is een belangrijk pedagoog, en dit niet enkel als directeur
van instellingen voor muziekonderwijs. Al in zijn Oostendse tijd organiseert
hij concerten voor de jeugd. Volgens sommige bronnen is hij zelfs de eerste in
het land die een dergelijk initiatief neemt. Als Marcel Cuveliers de in 1940 in
Brussel opgerichte Jeunesses Musicales in het land wil propageren, is De Sutter
de eerste die hij met dat doel contacteert: de Muzikale Jeugd van Gent wordt de
eerste afdeling die buiten de hoofdstad wordt opgericht (1942).
De Swaef Bart (1955), adviseur
Accountant executive, Interlabor (1980-1981); account executive Iotta Communications
(1981-1985); gedelegeerd bestuurder B-Line (1985-1988); gedelegeerd bestuurder Modulo
(sinds 1989).
Graduaat marketing en communicatie, IHNUS Gent (1987), Informatica, PIHO Gent
(1987)
Deswaene Roland (1934), politicus
Psycho-pedagogisch adviseur. Gemeenteraadslid Lochristi (1977-2000) en provincieraadslid
Oost-Vlaanderen (1965-1977). Volksvertegenwoordiger (1987-1995), Fractieleider en
Vlaams volksvertegenwoordiger kieskring Gent-Eeklo (1995 -1999) Binnen de VLD

39
verantwoordelijke voor het ledenbestand. Vader van Yves Deswaene, burgemeester
Lochristi (sinds 2007). Secretaris van de commissie onderwijs, vorming en
gemeenschapsbeleid (1987-1999) en lid raadgevende en interparlementaire Beneluxraad
(1993-1996).
Sociaal assistent (1957), Psycho-pedagogisch assistent beroepsoriëntering (1962) SHISS
Dethaey Luc (1959), managing director
Oprichter en manager Icsa T nv(sinds 1990); IBM Award of Excellence (2000). Nominatie
Indiase Kamer van Koophandel voor het snelst groeiende bedrijf in India (2001)
Accountant-fiscalist PHTI (1980)
De Vigne-Quyo Pieter (1812-1877), beeldhouwer
De Vigne stamt uit een kunstenaarsgezin: zijn vader Ignace De Vigne (1767-1849) is decoratieschilder,
zijn broer Felix (1806-1862) kunstschilder en ook zijn kinderen Paul (1843-
1901), die beeldhouwer is en lid van les XX, en zijn dochters Emma (1850-1898) Louise
en Malvina zijn schilders.
De Vigne trouwt met Malvina Quyo en noemt zich vanaf dan De Vigne-Quyo. Hij
studeert zowel aan de KASK als aan de KASK Antwerpen en voltooit nadien zijn studies in
Parijs en Italië waar hij een vijftal jaar verblijft. In 1850 wordt hij als een van de drie Academie-directeurs
aangesteld en is hij verantwoordelijk voor de afdeling beeldhouwkunst.
Zijn bekendste werk is het standbeeld van Jacob van Artevelde dat op 14 september 1863
door Leopold I op de Vrijdagsmarkt wordt onthuld.
In 1864 wordt hij ook als leraar aan de Nijverheidsschool aangesteld waar onder andere
zijn dochter Emma De Vigne les volgt.
De Vilder Dirk, pseudoniem Roobjee Pjeroo (1945), kunstenaar
Werkzaam als schilder, tekenaar, graficus, acteur, causeur, auteur, theatermaker, entertainer
en zanger.
Zijn plastische zowel als zijn literaire bezigheden worden meermaals bekroond. Zo wordt
hij onderscheiden met de Prix de la Jeune Peinture, is hij laureaat van de Leo J. Krynprijs
voor zijn debuutroman De Nachtschrijver (1966) en ontvangt hij (1984) de Eugène Baieprijs.
In 1994 wordt hem de Louis Paul Boon-prijs toegekend en in 1998 wordt hij bekroond
met de Arkprijs van het Vrije Woord. Ook wordt hij, voor zijn literair werk, in laureaat
van de Cultuurprijs van de stad Gent (2004).
Roobjee die ook als beeldend kunstenaar zeer actief is, publiceert sinds 1985 regelmatig
poëzie, theaterteksten, verhalen en vooral romans. Zijn teksten zijn doordrongen van
hilarische en groteske tot absurde elementen en gebeurtenissen waarmee hij op cynische
wijze zijn maatschappijkritiek ventileert. Zo, Vincent en Astrid van Gogh verdwijnen in een
korenveld (1977), Liefdesverdriet (1981), Wolfsklem (1987), Het offer is te kort (1988),
Pralina's pracht (1988), Mijnzoetje junior (1989), Heldendeugd (1989), Rasschaert of De
liefde voor de contrabas (1992), Dodemanskamer (1993), De kleinzoon van de letterzetter
(1995), Van het nieuwland (1996), Oude verf (1997), Aderbloed in de Kousenhoek
(1999), De thuisreis van de wijnverlater (2000), Omhelzingen, of Het meest troosteloze
vlees aller tijden zinkt opnieuw (2000), Naar betere oorden (2008).
Roobjee, die vanaf zijn 10de tekenlessen volgt aan de avondschool van de KASK is er student
schilderkunst en grafiek (1960-1962) en etsen (1962-1964). Hij volgt (1962) ook
lessen aan de voorbereidende afdeling van de Rijksacademie te Amsterdam.
http://www.roobjee.be
Pas J., Roobjee een abc, Lannoo 2005
De Volder Eric (1946), kunstenaar
De Volder begint zijn loopbaan in de wereld van het muziektheater met voorstelling van
het Etherisch Strijkersensemble Parisiana en het Belgisch Combo (1973-1982). Na de
stichting van de vzw KIM Kunst is Modder/Theater van de Niets schrijft en regisseert hij De
Nachten (1986) en Achiel De Baere (1988- herneming in 2009).

40
In 1992 richt hij Toneelgroep Ceremonia op waarvoor hij sindsdien 26 toneelstukken
schrijft waarvoor hij talrijke malen onderscheiden wordt. Zo wordt Achiel De Baere genomineerd
voor de Nederlands-Vlaamse Toneelschrijfprijs (1989) en Oefening op de moeder
en de zoon voor de European Award – Berlijn (1994), krijgt Polderkoorts de Nestor de
Tièreprijs voor toneel van de Koninklijke Academie voor Taal- en Letterkunde Gent (1998)
en wordt Achter ’t eten zowel bekroond met de Interprovinciale prijs voor Letterkunde
(2005) en genomineerd voor de Taalunie Toneelschrijfprijs (2006).
In opdracht schrijft en/of regisseert hij bij de twintig stukken, onder meer het veel bejubelde
Diep in het Bos/Au fond du bois (Het muziek Lod, 1999). De voorstellingen Regent
en Regentes, Diep in het bos, Achter ’t eten, Brand en Au nom du père worden tussen
2000 en 2006 geselecteerd voor het Theaterfestival Vlaanderen – Nederland.
De Volder verzorgt in opdracht de regie van verschillende toneelstukken (van o.a. Peter
Handke, Pascale Platel, Şaban Ol) en vertaalde teksten van Maurito Kagel en Lord Byron.
Hij organiseert sinds 1988 diverse theaterworkshops in opdracht van Vlaamse, Nederlandse
en Franse theaterhuizen.
De Volder is laureaat van de Thersitesprijs van de Vlaamse critici (2000), de Cultuurprijs
van de Stad Gent (2002) en van de Vlaamse Cultuurprijzen voor Podiumkunsten én voor
Toneelliteratuur (Zwarte vogels in de Bomen) in 2003.
Eric De Volder studeert aan Sint Lucas Gent (1963 – 1969), vrij schilderen KASK
(1972 – 1973) en volgt (1987, 1990 en 1991) stages o.l.v. Jerzy Grotowski in
Pontedera, Italië. Hij geeft les in het Gentse Stedelijk Onderwijs (1972-1974) en
is van 1974 tot 1982 verbonden aan het Stedelijk Secundair Kunstinstituut en
aan het KASK-DKO. Hij is docent theatervormgeving aan de Regieafdeling van de Toneelschool
Amsterdam en aan de afdeling Audio-visuele vormgeving van de Rietveldacademie
(1980-1990).
Decreus F., Stynen E., Dansen met de schaduw van het onbewuste – Eric De Volder
& Toneelgroep Ceremonia, Gent, Academia Press, 2007
De Vos Luc (1962), zanger
Met de groep Gorki maakt hij tot op heden 10 muziekalbums waaronder Gorky, Boterhammen,
Hij leeft, Monstertje, Ik ben aanwezig, Eindelijk vakantie, Vooruitgang, Plan B,
Homo erectus... Samen met Axl Peleman, Reinaert D'Haene en Matthias van der Hallen
werkt hij mee aan de Engelstalige band Automatic Buffalo.
Daarnaast schrijft hij zowel columns voor de jongerenzender Studio Brussel en het Gentse
stadsmagazine Zone /09 als boeken waarvan de eerste de verworpenen, een bundeling
van columns, slechts 1 uitgave kent. Verder zijn Het Woord Bij De Daad, De Rest Is Geschiedenis
en De Volksmacht (voornamelijk fictieve) autobiografieën. De Laatste Mammoet,
overigens zijn laatste publicatie, is een echte roman. Hij schrijft (samen met Lectrr)
ook een aantal scenario's voor korte stripverhalen
Na afgebroken studies geschiedenis aan de RUG volgt hij twee jaar les aan het HIVET.
Devriendt Robert (1955), kunstschilder
Robert Devriendt zweert bij het heel kleine formaat voor zijn buitengewoon nauwkeurig
geschilderde werkjes in olieverf. Zijn delicate en bestudeerde stijl, zowel als zijn onderwerpen
(stillevens, landschappen, portretten) herinneren aan de klassieke Vlaamse schilderkunst.
Zijn werk gaat altijd over het grensgebied, het moment en de plaats dat verf iets
wordt - of, omkeerbaar, ophoudt iets te zijn. Op die grens zie je het gevecht van materie
en beeld. Zijn schilderijen ontroeren de kijker door hun menselijkheid al treedt tezelfdertijd
een gevoel van vervreemding – van aantrekken en afstoten- af.
Het werk van Robert Devriendt is terug te vinden in de collecties van diverse musea en
instanties en was te zien in tentoonstellingen in binnen- en buitenland. Zo: Robert Devriendt,
Internationaal Cultureel Centrum (ICC), Antwerpen (1987), Vereniging voor het
MHK, Gent 1989, Robert Devriendt, Galerie Joost Declercq, Gent (1991), Galerie C. De
Ketelaere, Tielt en Jan Mot & Oscar van den Boogaard, Brussel (1994), Stichting, ULTIMA
THULE, Amsterdam (1996), Gallery Corridor, The Reykjavik Art Museum (1998), in de
Nicole Klagsbrun Gallery, New York (1999, 2000, 2004), Illusion of Illusion, Gallery Side 2,

41
Tokyo (2001), Contes Intimes, Galerie Nadja Vilenne, Liège / Explosion et Sensualité, Air
de Paris (2005), Passion & Crime, museumgoudA, Gouda (2006), Les Amants de la Forêt,
Galerie Loevenbruck Paris, Heidegger ’s Forest, Galerie Baronian_Francey, Brussel (2007),
Die Geschichte eines Jägers, MARTa Herford 2008, Peintures et scenarios, Musée des
Beaux Arts van Tourcoing & Museum Dhondt-Dhaenens Deurle (2009) en Museum M
Leuven (2010).
Student KASK
De Wandel Georgette (1896 – 1968), directrice
Fröbelonderwijzeres (1913), onderwijzeres Stedelijke Normaalschool voor Onderwijzeressen
Gent (1915), regentes wetenschappelijke vakken (1920) en doctor in
de Opvoedkundige Wetenschappen – RUG (1936).
Onderwijzeres Gentse stedelijke bewaarscholen en lagere scholen (1915 – 1921).
Lerares RNS Doornik (1921 – 1922) en Stedelijke Normaalschool Gent (1922 –
1936). Directrice Stedelijke Normaalschool Gent (1936 – 1954).
De Witte Guy (1953), zaakvoerder
Deskundige in behoud, conservatie en restauratie van boeken, archivalia en grafiek, consultant
in preservation, disaster planning & emergency preparedness voor bibliotheken,
archieven (sinds 1989). Zaakvoerder studiebureau en restauratie-atelier De Zilveren Passer
Gent (sinds 1989); gastdocent VUB Brussel en docent bibliotheekschool Gent, Exhibition
conservator Brugge (2002); Accredited Conservator Restorer – member of the Institute
of Paper Conservation (UK)
SHIPMB Gent (1975), HICOB Gent (1987)
D’hondt Chris (1953), bestuurder
Bestuurder van Micrelec, afgevaardigd bestuurder, algemeen directeur Satam System
(1983-1991), afgevaardigd bestuurder direct en/of indirect via managementvennootschap
van European Consultancy Company nv, Micrelec nv, General Repair Center nv, Acura nv
Industrieel ingenieur HRITO (1975)
Dierickx Karel (1940), kunstschilder
Dierickx stelt de handeling van het schilderen centraal en kiest per werk telkens nieuwe
kleine uitdagingen. Zijn emoties verlevendigen het schilderen, maar zijn geen doel op
zichzelf. De herkenbare werkelijkheid is voor hem slechts een aanleiding, al blijft ze dikwijls
concreet aanwezig, bijv. in stillevens of in de herinnering aan landschappelijke elementen.
In 1976 wordt hij door Jean Clair geselecteerd voor de belangrijke tentoonstelling
Nouvelle Subjectivité in het Centre National d’Art Contemporain (CNAC) te Parijs. Sindsdien
evolueert zijn werk naar een bredere, meer nadrukkelijke penseelvoering, aanleunend
bij de gestuele expressiviteit, maar toch steeds lyrisch van toon. In 1961 krijgt Dierickx
een vermelding van de Prijs Jeune Peinture en in 1963 de Godecharleprijs.
Regent plastische kunsten RNS (1962), docent KASK (1985- 2000)
Hachmeister, Karel Dierickx, Ludion, 2008
www.kareldierickx.be
Dionyse Carmen (1921), beeldend kunstenaar
Studeert aan de KASK (1938-1946) waar ze onder andere les krijgt van Jos Verdegem. Na
haar huwelijk met Fons De Vogelaere (1922-1998), medestudent en later ook KASKlesgever
lijkt ze even de kunst te verlaten. In 1955 echter gaat ze opnieuw les volgen in
de pas opgerichte keramiekklas. In 1958 het jaar waarin ze overigens afstudeert, behaalt
zij de Grote Prijs op de Wereldtentoonstelling in Brussel. Vanaf dan neemt haar carrière
een grote vlucht. Ze wordt lid van de gereputeerde International Academy of Ceramics en
neemt deel aan verschillende internationale symposia in o.a. Tsjechoslowakije, USA en
Australië. Verschillende nationale en internationale prijzen worden haar toegekend, waaronder
de prestigieuze Ceramic Art of the World - First Prize in Canada. Haar werk bevindt
zich in tientallen nationale en internationale musea en overheidsgebouwen.

42
Carmen Dionyse was lesgever aan o.a. de KASK en gastdocent in tal van buitenlandse
instellingen.
Dispa Jozef, Jef (1927-1977), muziekpedagoog
Directeur van de Stedelijke Muziekacademie van Aalst en Rijksinspecteur muzikale opvoeding
van het secundair en het hoger niet-universitair onderwijs.
Hij studeert aan het KMC waar hij 1 ste prijzen behaalde voor Algemene Muziekleer (1950),
Muziekgeschiedenis (1953) en Harmonieleer (1958) en gaf (1962-1973) les aan de RNS.
Duchateau Kim (1968), cartoonist
Dagelijkse cartoons in Bis in De Morgen (sinds 2000), wekelijks strookje op de
kinderpagina van de NRC, illustraties in het tijdschrift Knack en stripreeks in Pmagazine
(rond Ester Verkest). Illustraties in Knack. Bronzen Adhemar (2007).
Duchateau studeert animatiefilm aan de KASK (1989-1993).
Du Chau Frédéric (1966), scenarist & regisseur
Dwingt in 1989 met zijn kortfilm The Mystery of the Lamb, die hij als student maakt, een
selectie af voor het Los Angeles Animation Celebration filmfestival. In 1990 verhuist hij
naar de Verenigde Staten en begint er in Los Angeles een carrière bij de Bear Animation
Studio. In 1992 werkt hij, als tekenaar, mee aan Tom and Jerry: The Movie. In 1998 regisseert
hij de film Quest for Camelot voor Warner Bros.
Du Chau is scenarist en regisseur van animatiefilms bij de Walt Disney studio’s in Hollywood.
In 2005 breekt hij internationaal door met zijn film Racing Stripes over een zebra
die denkt dat ze een paard is.
Du Chau behaalt zijn einddiploma animatiefilm aan de KASK in het academiejaar 1987-
1988.
Dujardin Jean (1940), stadssecretaris
Start zijn loopbaan als leraar in het Gentse stedelijk secundair onderwijs (1964-1980),
later docent in het stedelijk hoger architectuuronderwijs (1977-1980). Hoofdinspecteur
van het stedelijk onderwijs (1980-1986) en stadssecretaris van Gent (1986-200). Docent
administratief recht aan de Vrije Universiteit Brussel (1990-2007).
Diverse mandaten in commissies m.b.t. onderwijsaangelegenheden (o.m. voorzitter en
plaatsvervangend voorzitter van de Kamers van Beroep), examenbetwistingen in het hoger
onderwijs en betwistingen betreffende de gemeenteraadsverkiezingen.
Hoofdredacteur van en medewerker aan diverse tijdschriften voor administratief recht,
gemeenterecht en onderwijsrecht. Medehoofdredacteur van de Administratieve Rechtsbibliotheek
en medeauteur van de bijgewerkte uitgaven van het standaardwerk Overzicht
van het Belgisch administratief recht. Tientallen publicaties (boeken en bijdragen) i.v.m.
het administratief recht, het gemeenterecht en het onderwijsrecht.
Leerling van de RMS Lokeren en handelswetenschappen (vroeger A6/A1 later hoger onderwijs
van het korte type) aan de Nijverheidsschool. Studeert als hij aan het werk als
leraar is staatswetenschappen aan de RUG, behaalt er het diploma van licentiaat in de
staatswetenschappen en het aggregaat voor het secundair onderwijs. Assistent van de
professoren Vranckx en Mast (1972-1981) bij wie hij zich verder bekwaamt in het grondwettelijk
en administratief recht.
Eysselinck Gaston (1907 – 1953), architect
Eysselinck is een van de begaafdste ontwerpers van de twintigste eeuw. Hij behoort
tot de kleine groep van modernisten die zich afzetten tegen een louter esthetische
gevelbehandeling, en die tevens het totale wonen op een rationalistische
manier trachten te veranderen (M. Dubois).
Eysselinck komt al vroeg in contact met het werk van Le Corbusier en modernistische
tijdgenoten. Hij wordt beïnvloed door het werk van G. Rietveld, M. Dudok en
K. Melnikov.

43
In zijn eigen woonhuis worden de principes van de functionele woonmachine op
persoonlijke wijze verwerkt. Net als Le Corbusier ontwerpt hij zowel op macroschaal
(urbanisatieplannen voor Gent bijvoorbeeld) als op microschaal (stoelen,
interieurelementen allerhande, alleenstaande woningen en rijwoningen). Na de
Tweede Wereldoorlog bereikt zijn oeuvre een hoogtepunt met een aantal grote, in
Oostende, gerealiseerde opdrachten zoals het Postgebouw en het warenhuis SEO
in de Romestraat, dat nu dienst doet als Kunstmuseum aan Zee (het vroegere
PMMK).
Architect (1923) en later lesgever KASK (1933 – 1953)
Dubois M., Woning / House Gaston Eysselinck 1930-1931, isbn 978-90-5856-123-
7
Daenens L., Demeyer H., Dubois M., Gaston Eysselinck, architect en meubeldesigner
(1907 – 1953), stad Gent 1978.
Faché Willy (1936), hoogleraar
Studiemeester, opvoeder en leraar pedagogiek Rijksonderwijs (1956-1968); pedagogisch
adviseur Vlaamse Federatie van Jeugdhuizen (1968-1971). Assistent (1970-1977), geassocieerd
docent (1977), geassocieerd hoogleraar (1985-1989) en gewoon hoogleraar
(1989-2001) RUG. Gastprofessor aan de universiteiten van Wageningen, Guildford, Salzburg,
Aveiro, Estoril, Funchal, Saint-Denis (La Réunion), Palma, Östersund en Kemi (Finland).
Sinds zijn emeritaat is hij gastdocent aan de International management school van
Bremen. Faché is lid van het Executive Committee van de Research Commission (1981-
1996) van de World Leisure Organization en redacteur van het Committee of the World
Leisure International Charter for leisure education.
Onderwijzer RNS (1956), Licentiaat in de pedagogische wetenschappen (1961), Doctor in
de agogische wetenschappen (1976).
Flanders John, zie: De Kremer Raymond
Foncke Richard (1920 - 2005), curator
Start zijn loopbaan bij galerij Contrast (1965) en opent tijdens het seizoen 1966-1967 de
Galerie Richard Foncke. Later is hij Conservator van het Museum Dhondt-Dhaenens in
Deurle (1974-1976). In 1976 worden de activiteiten van de Richard Foncke Gallery hernomen.
Foncke tekent ook voor de oprichting van On Line vzw (1996). Hij is stichtend en
werkend lid van de Vereniging voor het Museum van Hedendaagse Kunst Gent (1968-
1996) en medestichter van de Beroepsvereniging van Handelaars in Moderne en Hedendaagse
kunst (BUP)
Studeert aan de KASK samen met o.a. Roger Raveel (1943)
Frimout Cyr (1938), beeldend kunstenaar
Premie Provinciale prijs voor grafiek West-Vlaanderen (1966), onderscheiding Jeune Peinture
Belge (1971), bronzen medaille Europaprijs Oostende (1973 en 1978). Werken in
Staatsbezit, Prentenkabinet, Provincie West-Vlaanderen, Provincie Oost-Vlaanderen, Bank
van Parijs en de Nederlanden, Stedelijk Museum Ieper, Bonefantenmuseum Maastricht,
Museum Sint-Jans-Molenbeek, Museum Alabama USA, Staatsbezit Joegoslavië, Rathaus
Culturzentrum Rotenburg Duitsland, Centro Culturale Resana Italië, Generale Bank & Co
Keulen Duitsland.
Regent Maricolen Brugge. Geaggregeerd leraar plastische kunsten RNS (1959). Leraar KA
Genk & RMNS Tongeren, RMS Deinze, Eeklo, Tielt & Aalter. Hogere school voor Beeldende
kunsten Anderlecht.
Gaudaen Gerard (1927-2003), graficus
Figuratief graficus en virtuoos lino- en houtsnijder van literair geïnspireerde composities,
havengezichten, naakten, figuren en dieren.

44
Prijs baron de Brouwer (1955 en 1958), prijs Nationale Bank voor ex libris (1956-57),
Europaprijs voor ex libris Olomoue (Tsjechoslowakije)1966, Beurs E. Baie, 1967, Gouden
Penning van de Vlaamse Raad (1994).
Lid Koninklijke Academie voor Wetenschappen, Letteren en Schone Kunsten van België
(1990).
Wordt postuum genomineerd tot ereburger van de stad Sint-Niklaas (2004).
Opleiding aan de Academies van Sint-Niklaas en Gent (1948) en het NHISK. Tekenleraar
aan het Atheneum van Sint-Niklaas en lesgever houtsnede aan de KASK (1958-70). Lesgever
(m.i.v. 1971) en directeur (1993-91) aan de KASK Antwerpen en het NHISK.
Gaus Helmut (1942), hoogleraar
Docent (1979), hoogleraar (1987) RUG. Richtte in 1984 de vakgroep politieke wetenschappen
op binnen de Faculteit Rechtsgeleerdheid. In 1992 worden de Politieke en Sociale
wetenschappen een volwaardige faculteit waarvan hij de eerste decaan is (tot 1996).
Gewoon hoogleraar aan de faculteit Rechtsgeleerdheid, en vanaf 1992 aan de faculteit
Politieke en Sociale Wetenschappen. Tot het emeritaat toegelaten in 2007.
Gaus heeft naam gemaakt met de emocurves: golfbewegingen van ongeveer vijftig jaar
met een opgaande en neergaande lijn van telkens 25jaar. Die golfbewegingen zouden
worden gestuurd door cyclische collectieve menselijke angsten en niet zozeer door economische
processen. Gaus baseert zich op het werk van de Russische macro-econoom
Nicolai D. Kondratief (1892-1938) die voor het eerst de zogenaamde langegolfbeweging in
de economische theorievorming onderscheidde. Zijn uitgangspunt is dat de sociaaleconomische
onderbouw in hoge mate het denken bepaalt. In navolging van C.G. Jung
stelt hij dat een belangrijk gedeelte van het menselijke gedrag veroorzaakt wordt door
onbewuste processen waarin angst de boventoon voert. Vandaar zijn stelling dat de sociale
ontwikkeling binnen een Kondratief van vijftig jaar gedetermineerd wordt door een cyclus
van meer of minder existentiële levensangst. Mensen zijn in de neergaande beweging
van de Kondratief in het algemeen angstiger op alle levensterreinen, terwijl in de opgaande
fase van de economische golfbeweging dat angstgevoel naar de achtergrond verdwijnt.
Zijn laatste publicaties hebben betrekking op de invloed van de lange golven op de opgang
en de ondergang, telkens opnieuw, van extreem rechtse bewegingen, verder op de evolutie
van de filmgenres van 1939 tot 2004 waarin duidelijk de lange golven worden weerspiegeld.
In deze laatste studie onderzoekt hij een parallellisme tussen dominante filmgenres
en de kleurpreferentie van de massa zoals die uit de modekenmerken naar voor komt.
Op het ogenblik is hij bezig met de studie van de kunststromingen die evenzeer door de
op- en neergaande collectieve angst blijken beïnvloed. Zijn laatste historische studie handelt
over de organisatie het management van de revolutie van 1830 te Brussel.
Hij is lesgever aan de KASK van 1969 tot 1979 vooral in kunstsociologie.
Geens Gaston (1931 – 2002), politicus
Geens noemt zichzelf een typisch partijproduct van de schoolstrijd: hij verzet
zich, met de CVP, tegen de onderwijspolitiek van Leo Collard (1954) en is voordien
voorstander van de terugkeer van Leopold III. Hij behoort (1961) met Frank
Swaelen en Leo Tindemans tot de think tank van de CVP, waarvan hij in 1972 lid
van het hoofdbestuur wordt. In 1970 wordt hij verkozen tot raadslid van Winksele
en zetelt, na de gemeentelijke fusie in 1977, in de gemeenteraad van Herent.
Geens is staatssecretaris (1974 – 1976) en minister (1976) van Begroting en Wetenschapsbeleid.
In de regering Tindemans II, de overgangsregering Paul Vanden
Boeynants en die van Martens I en II is hij minister van Financiën. Tijdens Martens
III krijgt hij zijn vroegere post van Begroting terug en in Martens IV wordt
hij adjunct-minister van Willy Callewaert (Onderwijs). Hij wordt tevens voorzitter
van de Vlaamse deelregering in opvolging van zijn partijgenote Rika De Backer.
In de korte regering van Mark Eyskens (april – september 81) behoudt hij deze
functies. Door de vervroegde verkiezingen worden de deelregeringen vroeger dan
verwacht losgekoppeld van de nationale regering en wordt Gaston Geens, eind

45
december 1981, aangesteld tot minister-president van de eerste autonome
Vlaamse Executieve.
Geens zal vooral herinnerd worden als de man die Vlaanderen een nieuwe economische
identiteit gaf, o.m. via de DIRV-actie (Derde Industriële Revolutie in
Vlaanderen), Flanders Technology (m.i.v. 1983) en de Flemish Aerospace Group
(FLAG). Hij lanceert de uitspraak: wij zullen moeten bewijzen dat wij wat we zelf
doen, beter doen, meestal verkeerd geciteerd als wat we zelf doen, doen we beter.
Ook legt hij in grote mate mee de basis voor een vernieuwd sociaal overleg in
Vlaanderen. In 1998 wordt hij benoemd tot minister van Staat.
Geens behaalt aan de KUL een doctoraat rechten en een licentie economie. Van
1967 tot 1971 is hij lesgever aan het HIBH.
Gevaert François-Auguste (1828 – 1908), musicus
Al tijdens zijn studies groeit zijn aandacht voor zijn composities wat hem een
reisbeurs oplevert en hem (1849) naar Parijs, Spanje en Italië voert. Hij wordt
(1867) chef de chant van de Académie de Musique in Parijs en (1871) opvolger
van François-Joseph Fétis (1784 – 1871) als directeur van het Brusselse Conservatorium.
Gevaert componeert talrijke liederen, orkestwerken en opera’s. Als musicoloog
verdiept hij zich vooral in de muziek van de oudheid en de middeleeuwen.
Net als zijn voorganger Fétis, speelt hij een belangrijke rol in het herwaarderen
van de oude muziek (van oudheid tot achttiende eeuw).
Gevaert studeert aan het KMC waar hij eerste prijzen behaalt voor Piano en Harmonieleer
/ Compositie (1844). Tevens behaalt hij een eerste Prijs van Rome
voor Compositie (1847) en is hij lid van de Toezichtcommissie van het KMC (1856
– 1879).
Glorieux François (1932), musicus
Na studies voor piano bij Marcel Gazelle aan het KMC en bij Yves Nat te Parijs start hij een
internationale loopbaan. Hij speelt overal ter wereld als solist met diverse orkesten en dirigenten
en sticht zelf diverse ensembles waaronder (1979) het bekende François Glorieux
Brass and Percussion Orchestra, en het Revivat Scaldis Chamber Orchestra.
Zijn Movements wordt in 1962 voor het Ballet van de 20 ste Eeuw in opdracht van Maurice
Béjart gecomponeerd. Naast het Ballet van de 20 ste Eeuw werkt hij ook samen met o.a.
Koninklijk Ballet van Vlaanderen, het Nederlands Danstheater uit Den Haag en het Nationaal
Ballet uit Amsterdam.
Hij dirigeert een groot aantal orkesten uit de hele wereld, zoals de Amerikaanse Stan Kenton
Band, het Locke Brass Consort of Londen, het BBC Radio Orchestra, de New Tokyo
Symphony, het Kiev Chamber Orchestra en het Mainzer Kammerorchester (Duitsland). Als
pianosolist werkt hij o.a. samen met Rias Berlijn, Münchner Rundfunkorchester, Hamburger
Symphoniker, Orchestre Colonne (Parijs) en het Orchestre de la Suisse Romande.
Zijn oeuvre omvat meer dan 300 werken.
Van 1977tot 1995 is hij docent kamermuziek aan het KMC. Tevens is hij gastprofessor aan
de Yale University en directeur van de Internationale Piano Masterclass in Antwerpen.
Bultynck H., François Glorieux. Een leven voor de muziek. Antwerpen; Apeldoorn:
Cyclus, 2005.
Glorieux Ignace (1958), hoogleraar
Ignace Glorieux is gewoon hoogleraar sociologie aan de Faculteit Economische, Sociale en
Politieke Wetenschappen van de VUB. Hij geeft cursussen over sociale ongelijkheid, methodologie,
sociologische theorie, cultuurpolitiek en tijdssociologie. Zijn voornaamste onderzoeksdomein
betreft de studie van tijdsordening en tijdsbesteding. Hij doet onderzoek
naar de tijdsbesteding van de Vlamingen en analyseert de tijdsbesteding van de Belgen op
basis van gegevens verzameld door het Nationaal Instituut voor de Statistiek. Hij is ook
betrokken bij een longitudinaal interuniversitair onderzoek over de transitie van school
naar werk (SONAR).
Hij is bestuurslid van de International Association for Time Use Research (IATUR), lid van

46
het European Research Network on Transitions in Youth en lid van de expertgroep van
Europese tijdsonderzoekers die het European Time Use Research Program van EUROSTAT
superviseert. Tussen 2000 en 2008 is hij voorzitter van de Vlaamse Vereniging voor Sociologie.
Doctor-assistent (1992-1995).
Maatschappelijk werk SHISS (1980), Bijzondere licentie in de Technologie, richting Wetenschapsontwikkeling
(VUB, 1990), Doctor in de sociologie VUB (1992). Assistent professor
en docent (1993-2003), hoogleraar (2004-)VUB.
Goethals Lucien (1931 – 2006), componist.
Medewerker van Louis De Meester (1962) met wie hij het IPEM (Instituut voor
Psychoacoustica en
Elektronische muziek) aan de RUG opstart en waarvan hij adjunct artistiek leider
(1963 – 1970) en artistiek leider (1970 – 1987) wordt. Tevens is hij producer aan
de BRT. Hij ontvangt de
Driejaarlijkse cultuurprijs van de Stad Gent (1982), de Visser Neerlandiaprijs
(1999) en de International
Order of Merit (IOM).
Student KMC piano en muziekgeschiedenis (1947), eerste prijs Contrapunt
(1955) en Fuga (1956). Lesgever
muziekanalyse en vormleer (1970 – 1992).
Gormez Maurice (1940), bestuurder.
Zaakvoerder (1973-1989), afgevaardigd bestuurder (1989-2007) Vital & zoon NV. Dit
Nevelse familiebedrijf is marktleider in de productie van nougat. Voorzitter beroepsfederatie
Fenaco (1980-1984); lid van de beheerraad IMOV (sinds 1965)
Hogere school Gistingsbedrijven (1959)
Grimonprez Johan (1963), beeldend kunstenaar
Hoewel hij met verschillende media zoals fotografie, digitale beeldfragmenten en veel gevonden
footage werkt, staat video centraal in zijn werk. Vanaf zijn vroeg videowerk, zoals
Kobarweng or Where Is Your Helicopter? (1992) toont de kunstenaar een grote bezorgdheid,
gebed in een antropologische en sociologische context, voor de impact van beelden
op de kijker.
Grimonprez verwerft internationale bekendheid met zijn Dial H.I.S.T.O.R.Y. (1997) dat
sinds zijn première in het Centre Georges Pompidou wereldwijd toert. Dit gebeurt in het
festivalcircuit (van Telluride en Tokyo tot Berlijn) zowel als via de tv (NBC Universal New
York, het Frans- Duitse Arte en et Britse Channel 4).
Double Take (2008) wordt ontwikkeld met de hulp van Eurodoc 2007, het Vlaams Audiovisueel
Fonds en Arte. Zo ook How to rewind your dog (2006) dat op ondersteuning kan
rekenen van zowel het VAF, de Binger Filmlab Amsterdam, de North by Northwest Writers
Workshop, het MEDIA programma van de EU als van de EAVE Producers Workshop en
door het Berlinale Talent Project Market wordt geselecteerd.
Grimonprez ontvangt een Spirit Award (2007) en de ZKM International Media Award
(2007).
Na zijn studies aan de KASK, studeert hij Video & Mixed Media in de School of Visual Arts
New York ( 1992) en neemt hij (1993) deel aan de Whitney Independent Study Program.
In 1995 volgt hij de postgraduaatsopleiding aan de Jan van Eyck Academy Maastricht.
Grimonprez geeft les aan de School of Visual Arts New York (sinds 2000) en is bestuurder
van het productiehuis Zap-o-Matik.
Grypdonck Marcel (1909-1996), directeur
Inspecteur generaal voor culturele, sociale en economische aangelegdheden bij het provinciebestuur
van Oost-Vlaanderen. Hij is vanaf de oprichting in 1968 tot eind 1974 belast
met de leiding van het HIVET.
Guns Rik (1958), managing director

47
Marketing communicatie manager Agfa-Gevaert (1982-1987); corporate communicatie
manager Barco (1987-1990); product manager Barco Graphics (1991-1995); managing
director Danfoss Belgium (1996-2000); afgevaardigd bestuurder Solco nv (sinds 2001);
managing director DS Druckerei service GMBH, Reutlingen (D)
Licentiaat vertaler Nederlands – Engels – Frans PHVT (1981); graduaat marketing IHR-
BME Gent (1982); management Vlerick, Gent (1992).
Haesaert Walter (1935), auteur
Debuteert met de dichtbundel Kleine Prins (1967), poëzie waarin thema's als eenzaamheid
en dood vanuit een sterk melancholiek levensgevoel worden beschreven, maar ook momenten
van een intens geluksgevoel in aanwezig zijn. Andere dichtbundels zijn o.a. Droevig
feest (1969), Koudbloedig (1970), Over warme en koelere gronden (1972) en Langzaam
naar het zand (1976). Haesaert schrijft ook proza, zo Vivomanen (1965), Regenvogels
(1970), Onder de dierenriem (1974) en werkt tevens als literair criticus en vertaler.
Prijs van de provincie West-Vlaanderen, poëzie en kortverhaal, Prijs van de provincie Oost-
Vlaanderen, roman en novelle; Driejaarlijkse prijs Koninklijke Academie voor Nederlandse
Taal- en Letterkunde (1967-1969); laureaat BRT-NOS radioverhalen; Poëzieprijs Knokke-
Heist; Prijs van de Vlaamse poëziedagen
Regentaat letterkunde RNS (1957). Leraar aan het KA Tielt en vanaf 1983 directeur van
het centrum voor Opleiding van Volwassenen te Tielt.
Haest Bruno (1939), tuinbouwjournalist
Plantages Kongo (1962-1968); Coöperation technique, Algerije (1962-1968); BASF Belgium
(Agro-Abteilung)(1969-1999); lesgever Nationaal Centrum voor Beroepsvorming in
land- en tuinbouw
Laureaat Driejaarlijkse Persprijs voor Landbouwjournalistiek (1989)
Industriële Hogeschool Gent; Industrieel landbouwingenieur Hoger Rijksinstituut voor
Tuinbouw, Vilvoorde (1962)
Hans Abraham (1882-1939), auteur
Onderwijzer te Sluiskil, Roeselaere, Sluis, Antwerpen en Kontich. Wordt na WOI beroepsjournalist
bij Het Laatste Nieuws. Hij schrijft een zeventigtal die in afleveringen verschenen
en wordt beschouwd als de grondlegger van het Vlaamse feuilleton. In 1923 richt hij de
Kinderbibliotheek op, die tot 1939 blijft bestaan.
Hans behaalt zijn onderwijsakte te Doetinchem in Gelderland en daarna aan de RNS
(1902).
Hanssens Albert (1916 – 1981), regisseur
Start als amateur bij De Melomanen en is later (1948-1965) regisseur bij het Multatulitheater
en bij diverse amateurgezelschappen in West- en Oost-Vlaanderen. Zijn voltijdse toneelloopbaan
start hij met de oprichting van het NTG (Nederlands Toneel Gent) in 1965:
hij is er administratief directeur (1967 en 1973-1979) en algemeen directeur (1967-
1973). Later wordt hij acteur en regisseur bij Theater Antigone (Kortrijk).
Hij volgt pas na WOII, als volwassene, een opleiding Toneelkunst aan het KMC (1950)
Henderick Geo (1879 – 1957), architect
Ongetwijfeld een van de meest toonaangevende Gentse architecten van het interbellum
en een belangrijke vertegenwoordiger van zowel de Art Nouveau, de
Art Deco als later de Nieuwe Zakelijkheid. Henderick wordt beïnvloed door de architecturale
ontwikkelingen van rond de eeuwwisseling in Darmstadt en in Wenen.
Van 1898 tot 1906 is hij naast student aan de KASK, ook medewerker aan
de Gentse stedelijke technische dienst, die onder leiding staat van Charles Van
Rysselberghe. Zijn bekendste Gentse realisaties zijn: het Art Nouveau huis op de
hoek van het Sluizeken en het aan de Amsterdamse School verwante gebouw op
de hoek van de Groot-Brittanniëlaan en de Godshuizenlaan. De Capitole (1932)
aan het Graaf van Vlaanderenplein is zonder twijfel zijn absolute meesterwerk en

48
benadert qua akoestiek en visibiliteit de perfectie. De neoklassieke voorgevel van
het gebouw maakt deel uit van het eenheidscomplex van Ch.Leclerc-Restiaux
(1847 – 1852) en moet onbeschadigd blijven, waardoor het onmogelijk is een
inkompartij te ontwerpen. Dit wordt opgelost door de monumentaliteit van de
bestaande gevel volop uit te buiten. Op de gelijkvloerse verdieping komt een luifel
op sierlijke smeedijzeren
consoles en de kolommen en het fronton worden voorzien van neonlicht.
Tijdens de jaren tachtig van de twintigste eeuw wordt het werk van Henderick
herontdekt, o.a.
door een tentoonstelling in het (Gentse) Museum voor Sierkunsten. In het Design
museum – de opvolger van het Museum voor Sierkunsten – loopt in 2006 een
tentoonstelling over zijn tekeningen, vooral die uit een didactisch bedoeld werk
van 1938, La merveilleuse architecture.
Henderick is van 1911 tot 1939 lesgever aan de KASK.
Hendryckx Michiel (1951), fotograaf
Freelance persfotograaf (1975-1978); persfotograaf De Gentenaar (1978- 1992); fotoredacteur
De Standaard Magazine (1993-2000); persfotograaf De Standaard (sinds 2000).
Presentator Barometer TVA (2002).
In 1991 neemt Hendryckx een sabbatjaar. Over de voetreis die hij tijdens dat jaar maakt,
deels in gezelschap van een ezel, verschijnt in 1992 Twee Ezels.
Hij werkt samen met musicus Jean Blaute en acteur Wim Opbrouck mee aan het programma
De Bende van Wim (2002-2003) en presenteert (2005, herhaling 2009) Het
Bourgondisch complot waarin hij met een omgebouwde vrachtboot, de Maria van Dam,
vanuit Gent naar Bourgondië voert.
Film & fotografie, KASK (1975). Docent fotografie KASK (1978-1992).
Herberigs Robert (1886 – 1974), musicus
Herberigs is artistiek bedrijvig in drie kunsttakken al wordt hij het bekendst in de
muziekwereld. In 1909 wint hij met de cantate La légende de Saint Hubert de
Prijs van Rome.
Herberigs schrijft twee opera’s, orkestwerken – o.a. de symfonische gedichten
Cyrano de Bergerac (1912), Antonius en Cleopatra (1949) en Romeo en Julia
(1966) –, geestelijke koorwerken (o.a. missen), twee pianoconcerten, 20 pianosonates,
kamermuziek, liederen (o.a. op teksten van Guido Gezelle) en filmmuziek.
Van 1951 tot 1953 is hij directeur van de Koninklijke Vlaamse Opera in Antwerpen.
In 1963 krijgt hij voor zijn totale oeuvre de Peter Benoitprijs.
Na 1966 wijdt hij zich geheel aan het schilderen. Daarnaast publiceert hij een
aantal streekromans (Pasterke Candeels, Het Wolvenhof…). Op het landgoed Château
Rochecolombe (Ardèche) kweekt hij abrikozen en wijn….
Herberigs behaalt een eerste prijs compositie (1909) aan het KMC.
Herman-Michielsens Lucienne, zie Michielssens Lucienne
Herr Seele, zie van Heirseele Peter
Herreman Raymond (1896 – 1971), auteur
Met Karel Leroux, Maurice Roelants en Achilles Mussche – een levenslange vriend
–, geeft hij op de RNS het tijdschriftje Moderne Kunst uit. Onder de schuilnaam
Raymond Vere publiceert hij (1914) met Maurice Minne (pseudoniem van Maurice
Roelants) de versbundel Eros. Hij werkt in het onderwijs en engageert zich tijdens
de Eerste Wereldoorlog in het activisme, waardoor hij na de oorlog zijn betrekking
verliest en aan de slag moet als journalist. Hij werkt mee aan o.m. Het Laatste
Nieuws, Le Peuple, De Volksgazet en Vooruit. Samen met Karel Leroux, Maurice
Roelants en Richard Minne richt hij (1921 – 1924), als reactie tegen het expressionisme,
het tijdschrift ’t Fonteintje op. Hij is redacteur van Forum en Het

49
Nieuw Vlaams Tijdschrift. Zijn belangrijkste verzenbundel is De roos van Jericho
(1931). Na zich in zijn eerste poëzie eerder speels geuit te hebben, is zijn later
werk eerder intellectualistisch en ironisch, zoals blijkt uit Het helder gezicht
(1937) en De minnaars (1942). Grote bekendheid verwerft hij vooral met zijn
dagelijkse
rubriek Boekuil in Vooruit en door zijn medewerking aan Vergeet niet te lezen van
de Vlaamse Televisie. Raymond Herreman is lid van de Koninklijke Academie voor
Nederlandse Taal- en Letterkunde en ontvangt in 1938 de Driejaarlijkse Staatsprijs
voor poëzie.
Hij studeert als onderwijzer af aan de RNS in 1915.
Herreweghe Philippe (1947), dirigent.
Oprichter van het Collegium Vocale Gent (1970), het Ensemble Vocal Européen, het ensemble
La Chapelle Royale, Parijs (1977) en van het Orchestre des Champs Elysées
(1991).
Medewerker met Nikolaus Harnoncourt en Gustav Leonhard aan de opname van de verzamelde
Bach-kantates. Artistiek directeur van het zomerfestival Les Académies Musicales
de Saintes (1982) en (1998-2005) hoofddirigent van de Filharmonie.
Vanaf het seizoen 2008-2009 is hij vast gastdirigent van de Radio Kamer Filharmonie Hilversum.
M.i.v. 2006 organiseert hij de Bach Academie een soort residentie waarbij gedurende een
bepaalde periode op eenzelfde plaats tijdens intensief repeteren en musiceren met gastmuzikanten
en jonge musici, één aspect uit het oeuvre van Bach wordt uitgediept.
Herreweghe wordt uitgeroepen tot Muzikale persoonlijkheid van het jaar door de Europese
muziekpers (1990) en Europees musicus van het jaar (1991). Hij ontvangt een Diapason
d'Or voor zijn opname van de Cantiones Sacrae sex vocum van Orlandus Lassus door het
Collegium Vocale Gent (2008).
Cultureel Ambassadeur Vlaanderen (1993), Officier des Arts et des Lettres (1994) en
Chevalier de la Légion d'Honneur (2003). Doctor honoris causa aan de KUL (1997). In
2000 wordt hij door Koning Albert II geridderd.
KMC 1 ste prijzen notenleer (1961), Geschreven harmonie (1976); Geneesheer-psychiater
RUG (1975).
Hertmans Stefan (1951), auteur
Hertmans publiceert vijf romans, twee verhalenbundels, zeven essayboeken en een tiental
bundels poëzie. Werk van hem verschijnt in het Frans, Engels, Spaans en Duits.
Zijn eerste publicatie in boekvorm is de roman Ruimte (1981).
Gedichten: Ademzuil (1984), Melksteen (1986), Zoutsneeuw (1987), Bezoekingen (1988)
- bekroond met de Arkprijs van het Vrije Woord en de Interprovinciale prijs voor Letterkunde
(1989) - , Het narrenschip (1990), Verwensingen (1991), Muziek voor de overtocht
(1995) - bekroond met de driejaarlijkse Prijs van de Vlaamse Gemeenschap (1995) en
genomineerd voor de VSB-poëzieprijs - en Fransesco’s paradox (1996), Annunciaties
(1997), Goya als hond (1999), Vuurwerk zei ze. Gedichten (2003), Kaneelvingers (2005)
Hertmans’ verzamelde gedichten worden in 2006 gepubliceerd in Muziek voor de Overtocht,
Gedichten 1975-2005.
Romans: Ruimte (1981) - bekroond met twee debuutprijzen- , Naar Merelbeke (1994) -
genomineerd voor de Libris- en ECI-prijs - , Als op de eerste dag. Roman in verhalen.
(2001), Harder dan sneeuw (2004) en Het verborgen weefsel (2008).
Essays: Oorverdovende steen (1988), Sneeuwdoosjes (1989), Fuga’s en Pimpelmezen,
Over actualiteit, kunst en kritiek (1995), Het bedenkelijke. Over het obscene in de cultuur.
(1999), Het putje van Milete (2002), Engel van de metamorfose. Over het werk van Jan
Fabre ( 2002), Het zwijgen van de tragedie ( 2007).
Verhalen: Gestolde wolken (1987) - bekroond met de Multatuliprijs- , De grenzen van de
woestijnen (1989).
Het Prozaboek Steden. Verhalen onderweg (1998) krijgt Europese erkenning met drie
vertalingen en de Prix France Culture/La Ville à Lire (Parijs 2003).

50
Theater: Kopnaad (1992) en Mind the gap (2000).
Licentiaat Germaanse talen, RUG (1974), Doctor in de Kunstwetenschappen (2010). Lesgever
SSKI (1974- 1990); docent KASK (sinds 1990); coördinator Studium Generale
(sinds 2003) en diensthoofd ISKA – Interdisciplinair Studiecentrum voor Kritiek & Actualiteit
aan de Hogeschool Gent ( 2007-2010). Zijn cursus kunstagogiek verschijnt onder de
titel Waarover men niet spreken kan: elementen voor een agogiek van de kunst (Brussel
1999 en Gent 2010).
Heyerick Florian (1958), musicus
Stichter en (1989) artistiek leider van het vocaal ensemble Ex Tempore is hij ook regelmatig
gastdirigent bij o.a. Collegium Instrumentale Brugense, het barokorkest Les Agremens,
de Komische Oper Berlin, het Vlaams radiokoor, Musica Antiqua Köln, de Nederlandse
Bachvereniging, het Gelders Orkest, de Holland Symfonia, de Filharmonie Antwerpen, het
World Youth Choir, het Kurpfalzisches Kammerorchester (waar hij tussen 2002 en 2004
vast dirigent is).
Als instrumentalist en dirigent realiseert hij talloze Cd-opnames, tevens sticht hij het gespecialiseerd
cd-label Vox Temporis waarbij hij als producer 50 unieke opnames verzorgt.
In 1997 is Heyerick Festivalster van het Festival van Vlaanderen en in 2000 ontvangt hij
de Cultuurprijs van de stad Gent. In 2010 ontvangt hij de Professor Eric Suyprijs voor zijn
inzet bij de ontsluiting van muzikaal erfgoed, in het bijzonder voor het werk van de 18eeeuwse
barokcomponist Christoph Graupner.
Heyerick studeert aan het KMC (Gent en Brussel). Hij behaalt 1 ste prijzen voor blokfluit,
dwarsfluit en kamermuziek. Aan de RUG behaalt hij het licentiaatdiploma in de muziekwetenschappen.
Van 1986 tot 1990 is hij docent kamermuziek zang en oude instrumenten
aan het KMC Antwerpen. Sinds 1990 doceert hij koor, koordirectie, interpretatie oude muziek,
operageschiedenis, orkestproducties, muzieksociologie en analyse aan het KMC. Hij
bereidt er nu een doctoraat in de kunsten voor.
Heymans Paul (1895-1960), politicus
Heymans, doctor in de wetenschappen, is hoogleraar aan de RUG en gouverneur van de
Nationale Maatschappij voor Krediet aan de Nijverheid. Als extra-parlementair wordt hij
Minister van economische zaken, middenstand en landbouw (1938-1939). In 1958 is hij
commissaris-generaal van de Heilige Stoel bij de Wereldtentoonstelling te Brussel.
Voorzitter van de Bestuurscommissie van het HIBH van 1938 tot aan zijn overlijden.
Hoebeke Marcel (1918 – 1990), hoogleraar
Studiemeester RMS (1942), RNS (1944) en leraar aan de RNS Leuven van 1948
tot 1968. Van 1968 tot 1976 docent aan het HIVET, waarvan hij tijdens het academiejaar
1975 – 1976 de leiding neemt. Sinds 1971 ook docent aan de RUG.
Werkend lid (1973 – 1990) en vast secretaris (1976 – 1990) van de Koninklijke
Academie voor Nederlandse Taal- en Letterkunde. Publiceert een aantal literaire
werken en is medewerker van tal van binnen- en buitenlandse filologische publicaties.
Regent Germaanse talen aan de RNS (1938) en doctor in de Germaanse filologie
aan de RUG (1960).
Hoet Jan (1936), museumdirecteur
Conservator Museum van Hedendaagse Kunst Gent/ Stedelijk Museum voor Actuele Kunst
– SMAK Gent (1975-2001), Künstlerische Leiter Documenta IX Kassel (1992), Museumdirecteur
MartA Herford (2002- 2008). Begin 2008 wordt hij door de kunstverzamelaar Egidio
Marzona aangetrokken om zijn omvangrijke kunstverzameling van de tweede helft van
de 20ste eeuw te archiveren.
In het Nederlandse taalgebied geldt hij als een van de meest controversiële en meest besproken
fenomenen binnen de beeldende kunst van de laatste kwart eeuw.
Laureaat van de prijs Passe partout 1988 voor de beste Europese tentoonstelling (Chambres
d’Amis); prijs Victor 1988 (beste organisator van culturele manifestaties); Goethe

51
medaille voor de promotie van de Duitse kunst; geselecteerd voor de Executive Board of
the International Committee of Museums and Collections of Modern Art (ICOM).
Officier dans l’Ordre des Arts et des Lettres de la République Française (1997); doctor honoris
causa Universiteit Gent (2001). Prijs van de Vlaamse gemeenschap; Culturele prijs
Provincie Oost-Vlaanderen; prijs De mensen van 1999-Knack, Oost-Vlaming van het jaar
1999. In 2000 wordt hij door Koning Albert II geridderd. In 2009 ontvangt hij, als eerste
Belg, het Verdienstkreuz 1 Klasse der Bundesrepublik Deutschland, de hoogtse civiele onderscheiding.
Regent plastische kunsten RNS; Licentiaat kunstgeschiedenis en oudheidkunde, middeleeuwen
en moderne tijden, RUG (1971). Leraar RMS Gent & Oostakker (1960-1975) en
Westhoekacademie Koksijde (1970-1975). Extern departementslid KASK (2003-2005).
Ambassadeur departement Lerarenopleiding (2009).
De Bok R. , Jan Hoet: Tussen mythe en werkelijkheid 2003,
De Keyser L. , In de wereld van Jan Hoet, Borgerhoff & Lamberigts, 2008
Horenbant Jozef (1863-1956), directeur
Jozef Hoorenbant is meer dan 60 jaar verbonden blijven aan de Stedelijke Academie voor
Schone Kunsten te Sint-Niklaas als leraar decoratieschilderen (1887), boetseren (1897) en
natuurschilderen (1906). Vanaf 1899 als directeur. Tot lang na zijn pensionering (1932), ja
zelfs tot na WOII, is hij er voorzitter van jury’s.
Naast zijn carrière als schilder en als personeelslid van de academie en van de Stedelijke
Nijverheidsschool, zette hij zich ten volle in voor het culturele leven in Sint-Niklaas. Zo
speelt hij in 1905 een belangrijke rol bij de oprichting van een stedelijk Museum voor
Schone Kunsten en (1913) bij de oprichting van een museum voor Toegepaste en Nijverheidskunst.
In 1921 is hij betrokken bij de oprichting van de Wase Kunstkring, waarvan hij
na WOII erevoorzitter wordt.
Krijgt zijn vorming aan de KASK waar hij al op 11-jarige leeftijd ingeschreven is.
Horta Victor (1861 – 1947), architect
Victor Horta speelt een uiterst belangrijke rol in het ontstaan en de ontwikkeling
van de Art Nouveau (ook bekend als Jugendstil).
Hij start zijn loopbaan als interieurontwerper in Parijs en komt er in contact met
moderne kunststromingen (impressionisme, pointillisme) en met moderne bouwmaterialen
(bvb. staal en glas). Hij heeft grote belangstelling voor de geschriften
van Viollet- le-Duc en ontdekt het belang van de decoratieve kunsten. In 1880
keert hij terug naar België en vestigt hij zich in Brussel waar hij (tot 1884) aan de
Acade mie studeert. Datzelfde jaar behaalt hij de Godecharleprijs.
Horta loopt stage bij Alphonse Balat, de toenmalige hofarchitect van koning Leopold
II, en doet bij hem ervaring op in gietijzer- en glasarchitectuur: samen ontwerpen
zij de Koninklijke Serres van Laken. Dit wordt Horta’s eerste complex
bouwwerk van glas en staal.
In 1885 start Horta met een eigen praktijk: zijn eerste realisaties zijn drie woningen
in de Gentse Twaalfkamerenstraat 45-47, zijn enige Gentse bouwwerken.
Hierna concentreert hij zich een tijd op wedstrijden voor publieke opdrachten,
waarbij hij zijn typische stijl van gebogen lijnen ontwikkelt. Uit deze periode dateren
zijn belangrijkste realisaties voor een select publiek uit de hoge Brusselse
burgerij. Het Hotel Tassel (1893), markeert de aanvang van een nieuwe stijl, de
Art Nouveau die niet alleen vernieuwend is in het gebruik van typische decoratievormen
(de spaghettistijl of zweepslagmotieven), maar ook door de experimentele
indeling van de interieurs.
Een aantal van Horta’s gebouwen verdwijnt door afbraak of brand, zoals het
Volkshuis en het warenhuis Innovation in Brussel. Toegankelijk blijven het Paleis
voor Schone Kunsten (BOZAR) (1928), het en het Autrique-huis. Een viertal van
zijn Brusselse burgerwoningen staan op de lijst van het UNESCO Werelderfgoed.
In 1932 wordt Horta als baron in de adelstand verheven.

52
In Gent geboren behaalt Horta er op vijftienjarige leeftijd een eerste erepenning
aan de KASK. Volgens zijn in 1939 aangevatte Memoires volgt hij tevens een cursus
solfège aan het KMC – een leerlingenfiche wordt echter (nog) niet gevonden.
De Gentse Victor Hortastraat verbindt de Laurent Delvauxstraat met de St.
Amandstraat.
Hoste Marcel (1912 – 1977), mimekunstenaar
Al in 1935 start Hoste met een poppentheater. Hij zal tot het einde van de jaren
veertig actief blijven op dat terrein. In 1951 komt hij in contact met de mimekunst
en volgt in Parijs les bij Marcel Marceau (1923 – 2007), die een nieuwe
vorm van mime geschapen heeft, waarbij het gebaar tot het uiterste verstild en
versoberd wordt. In 1952 sticht Hoste het Gentse Sabbattini Mimetheater. Zijn
groep legt zich toe op de klassieke pantomime, maar maakt ook ruimte voor abstracter
werk. In de jaren ’60 wordt een school aan het theater toegevoegd. De
privéschool biedt een driejarige opleiding (avondschool) aan in pure mime en andere
expressievormen zoals toneel, film, dans, cabaret, enz. School en theater
fuseren in 1971 in de Hoste-Sabbattini Pantomime Theater en Mime Academie.
Na het overlijden van Marcel Hoste zet een groep medewerkers het gezelschap
voort.
Marcel Hoste studeert tekenen, schilderen en beeldhouwen aan de KASK.
Hoste Paul (1947), auteur
Hoste debuteert in 1965 in De Vlaamse Gids en werkt later ook mee aan radio- en televisieprogramma's
over kunst en cultuur. Hij is recensent Nederlandse literatuur en publiceert
een vijftigtal literaire bijdragen in Vlaamse en Nederlandse tijdschriften. Tevens is hij
actief als theaterschrijver. Hij is zelfstandig schrijver sinds 1994.
Hoste’s De Lucht naar Mirabel Carnet I (1999) en Montreal, Carnet II (2002) getuigen,
zoals zijn debuutroman De Veranderingen, van de eigenzinnige weg die hij volgt in de
Vlaamse literatuur. In 2006 publiceert hij Een dag in maart, Carnet III.
Hoste ontvangt in 1999 de Cultuurprijs van de Stad Gent (1999), de Dirk Martensprijs van
de Stad Aalst en de Arkprijs van het Vrije Woord in 2002 (voor De Lucht naar Mirabel ).
Licentiaat Germaanse filologie aan de RUG (1971). Lesopdrachten aan de RNS (1973-
1978), Stedelijk Instituut voor Hogere Technische Studiën in Antwerpen (1974) en gastdocent
KASK (2003-2004)
Houben Robert Joseph (1905-1992) politicus
Houben is nationaal secretaris (1947-1952) en voorzitter (1966-1972) van de CVP en
senator (1952-1974). Hij is Minister van Volksgezondheid en Gezin (1958) en wordt in
1969 benoemd tot minister van Staat.
Doctor in de rechten, kort ambtenaar en nadien hoogleraar aan de KUL. Lesgever HIBH
tijdens het eerste jaar van de instelling (1938).
Hublé Jan (1923 – 2009), hoogleraar
Voorzitter van de Hoge Raad voor Natuurbehoud, ondervoorzitter van de Commissie
tot het beheer van het vermogen van het Instituut voor Natuurwetenschappen
en van de Commissie voor Monumenten en Landschappen van de Provincie
Oost-Vlaanderen. Initiatiefnemer, lid en voorzitter van het stedelijk Educatief
Natuurreservaat de Bourgoyen Gent. Lid van de Raad van Beheer van de
Stichting Leefmilieu en eerste voorzitter van het Centrum voor Natuurbeschermingseducatie.
Lid NW European Committee on Natural Conservation Education
en International Council Bird Preservation.
Licentiaat Wetenschappen (groep Dierkunde) (1945), licentiaat Biochemie (1946)
en Doctor in de Wetenschappen (Dierkunde) (1951) RUG. Assistent (1945 –
1951), werkleider (1951 – 1959), geaggregeerde (1959 – 1962), docent (1958 –
1965) en gewoon hoogleraar (1965 – 1985), directeur diensthoofd van het laboratorium
voor Oecologie

53
der dieren, Zoögeografie en Natuurbehoud RUG. Leraar biologie aan het KA Gent
en aan het Stedelijk Instituut voor Sociale Studie alsook aan de Arbeidershogeschool
Brussel.
Hullebroeck Emiel (1878 – 1965), componist
Hullebroeck’s composities omvatten zangspelen (o.a. Sepp’l, Knokkelbeen, Het
meisje van Zaventem) en een zeer groot aantal volks-, strijd- en kunstliederen
(o.a. Tinneke van Heule, Hemelhuis, De gilde viert, Marleentje, De Blauwvoet,
Moederke alleen). Met talloze zangavonden en voordrachten propageerde hij het
Vlaamse lied, dat voor hem niet alleen een artistieke heropleving maar ook de
bewustwording van de nationale identiteit tot doel had. Hij publiceert hiertoe onder
andere een Notenleer door het Volkslied en werkt mee aan de Vlaams Nationale
Zangfeesten. Hullebroeck engageert zich sterk in de Vlaamse Beweging en
componeert strijdliederen. Hij is tevens dirigent van verschillende Vlaams nationale
zangfeesten, ook van Oorlogszangfeesten. Na de oorlog wordt hij overigens
van culturele collaboratie beschuldigd maar omdat hij al in 1943 zijn bedrijvigheden
had gestaakt, wordt hij in 1947 door het Brussels krijgsauditoraat buiten
vervolging gesteld. Wel worden hem zijn burgerrechten levenslang ontnomen,
een jaar later wordt dit teruggebracht tot zes jaar. In 1950 wordt hij in ere hersteld.
Hullebroeck is zeer begaan met het sociaal statuut van de kunstenaar en is
medestichter van het Genootschap der Vlaamsche componisten, de Federatie van
Vlaamsche Kunstenaars en de Nationale Vereniging voor Auteursrechten (NA-
VEA). De NAVEA wordt in 1945 omgedoopt tot Belgische Auteurs Maatschappij
(SABAM), waarvan hij in 1952 erevoorzitter wordt.
Emiel Hullebroeck studeert aan het KMC (1890 – 1898). Hij is muziekleraar aan
het KA Gent (1910 – 1928) en aan de RNS (1902 – 1938). Van 1930 tot 1947 is
hij rijksinspecteur voor muziek bij het middelbaar en normaalonderwijs.
De in Gentbrugge gelegen stedelijke DKO school Muziek – Woord – Dans draagt
sinds 1984 zijn naam. Ook wordt in 1947 het Emiel Hullebroeckkoor, een Gents
seniorenkoor van het Vlaams Verbond voor Gepensioneerden opgericht om de
Vlaamse liederen levendig te houden en het uitdragen van de Vlaamse muziekcultuur
te bevorderen.
Hutsebaut Achiel (1936), architect, kunstenaar
Werkt vanaf 1962 als zelfstandig architect én als plastisch kunstenaar (schilderkunst, grafiek,
keramiek, aquarel, cartoontekenaar) en behaalt in beide categorieën talrijke prijzen
en eervolle vermeldingen.
Studeert keramiek zowel als architectuur (1959) aan de KASK en is er later ( 1973- 1983)
leraar bouwkunde (en enkele jaren leraar aquarelschilderen).
Huys Bernard (1934), musicoloog
Departementshoofd der historische verzamelingen, Koninklijke Bibliotheek Albert I Brussel;
corresponderend (1980) en werkend lid (1986) Koninklijke Academie van België,
Klasse der Schone Kunsten. Vice-president (1986-1989) International Association of Music
Libraries. Bernard Huys publiceert de Catalogue des imprimés musicaux des XVe, XVIe et
XVIIe siècles, Fonds Général Bibliothèque Royale, 1965/ 1974 en De Belgische Vioolschool
naar aanleiding van een tentoonstelling in de Koninklijke Bibliotheek (1978).
1 ste prijs muziekgeschiedenis KMC (1956); Italiaanse taal, letterkunde, kunst- en muziekgeschiedenis,
Università Italiana per Stranieri Perugia (1957); Doctor in de rechten, RUG
(1958); Licentiaat kunstgeschiedenis en oudheidkunde (musicologie) RUG (1960)
Huys Johan (1942), musicus
Zijn belangstelling voor zowel oude muziek (vooral 17 de en 18 de eeuw) als hedendaagse
(o.m. elektronische) brengt met zich mee dat hij vanaf 1966 klavecinist wordt van het
Parnassus-ensemble dat een decennium lang een belangrijke rol speelt op de Europese
barokscène. Tezelfdertijd is hij lid van het ensemble voor hedendaagse muziek Enteuxis

54
dat o.m. verbonden is aan het Gentse IPEM en heel wat werk van o.a. K. Goeyvaerts, L.
Goethals en R. De Smet creëert. In 1970 wordt hij als hoofdleraar klavecimbel aan het
KMC Gent benoemd, o.a. Guy Penson en Philippe Herreweghe behoren tot zijn leerlingen.
Hij verzorgt van dan af talrijke concerten als klavecinist en als organist in binnen- en buitenland.
Johan Huys geniet zijn opleiding aan het KMC waar hij 1 ste prijzen voor piano, muziekgeschiedenis
en kamermuziek (1962) en prijs orgel (1964)behaalt. In 1969 behaalt hij aan
het KMC Brussel samen met leden van het Parnassus-ensemble, het Hoger Diploma Kamermuziek.
Van 1982 tot 1995 is hij directeur van het KMC en van 1995-1998 departementshoofd
aan de Hogeschool Gent. Tevens is hij adviseur voor de minister van Cultuur
(1986-1988). Momenteel adviseert hij het Festival van Vlaanderen te Brugge en is hij
voorzitter van het Orpheusinstituut te Gent, belast met de posthogeschoolvorming muziek
in Vlaanderen.
Impens Dirk (1957), producent
Productieleider van de Internationale Nieuwe Scene belandt hij bij Multimedia, waar hij als
productieleider betrokken is bij o.a. Crazy Love van Dominique Deruddere (1986) en Hector
van Stijn Coninx & Urbanus (1987). In 1989 stapt hij over naar Independent Productions,
waar hij als line producer verantwoordelijk is voor een drietal korte films en voor
Blueberry Hill van Robbe De Hert (1989).
In 1990 gaat hij solo en start hij met Favorite Films. Zijn eerste project, Daens van Stijn
Coninx (1992), wordt een (commercieel) succes en verovert een Oscarnominatie als Beste
Niet-Engelstalige film. Vervolgens produceert hij Manneken Pis, de debuutfilm van Frank
Van Passel (1994) die geselecteerd wordt voor de Semaine de la Critique in Cannes en
verschillende prijzen in de wacht sleept, waaronder de Prix de la Jeunesse. Na Alles moet
weg -een Vlaamse film van Jan Verheyen (1996) gebaseerd op de gelijknamige roman
van Tom Lanoye- en Taxi Dancer van Caroline Strubbe, produceert Impens twee miniseries
voor de televisie: Terug naar Oosterdonk en Kongo. Verder produceert hij o.a. Man
van staal (1999) van Vincent Bal, Team Spirit zowel als Team Spirit 2 van Jan Verheyen,
Sedes & Belli een Vlaamse politieserie voor de VRT, Steve + Sky van Felix van Groeningen
en Halleluja! een komische Vlaamse televisieserie.
Lesgever KASK (1992-2009)
www.favouritefilms.be
Inghelram Daan (1905- 2003 ), auteur
Daan Inghelram's carrière overspant ongeveer dertig jaar: vanaf Lotsverbonden (1943)
tot De brief aan koning Albert (1974). Hij schrijft zowel jeugdboeken als kortverhalen en
romans. Deze romans spelen zich voornamelijk af in Vlaanderen en zijn vaak gebaseerd
op historische feiten of op de Bijbel. Hij schrijft onder zijn eigen naam of onder de pseudoniemen
P.C.Duyncanter, K.Yperman of Jan Van Marlinghe.
Inghelram wordt bekroond met talrijke prijzen zo de Vijfjaarlijkse Interprovinciale prijs
voor het Jeugdboek en de Emiel Vlierbergh-prijs.
Te Blankenberge wordt door de uitgeverij Zuid en Noord, de tweejaarlijkse Daan Inghelram-prijs
uitgereikt.
Inghelram studeert aan de RNS (1925), is eerst onderwijzer te Gembloers, later regent,
o.a. te Zottegem en vervolgens leraar Nederlands-Duits aan de RNS te Blankenberge.
Janssens Hendrik (1943), industrieel
Stichter en afgevaardigd beheerder van Janssens Plastics, Gent, Plasti-Roubaix, Janssens
Containerdienst, Kodoplast, St. Laurent-du-Var, Europe, Esplan nv Gent, Plasti-Sud Bordeaux.
Beheerder Symphony Plastics, Borehamwood (UK). Lid Kamer van Koophandel
Gent;
Graduaat handelswetenschappen, Rijkshogere Handelsschool, Gent.
Jochem Els (1929 – 1990), directrice

55
Licencié en Philosophie et Lettres, groupe de Philologie Germanique – ULB
(1950). Lesgeefster SSIS (1955 – 1961), Stedelijk Instituut voor Paramedische
Beroepen (1957 – 1958), Stedelijke Normaalschool (m.i.v. 1962). Gedetacheerd
naar het Pedagogisch Centrum in het kader van de invoering van het VSO (1972
– 1978).
Directrice Stedelijk Hoger Pedagogisch Instituut (1978 – 1985)
Jonckheere Lieven (1957), psychoanalyticus
Lid van de New Lacanian School (NLS) en de WAP (World Association of Psychoanalysis).
Gewezen directeur van de Kring voor Psychoanalyse van de NLS en daar verantwoordelijk
voor het Theoretisch Seminarie in Lacans onderwijs. Auteur van Het seksuele fantasme
voorbij. Zeven psychoanalytische gevalsstudies (Acco) en diverse publicaties rond klinische
problemen, rond literatuur en beeldende kunst en rond het onbehagen in de hedendaagse
cultuur. Hij was hoofdredacteur van iNWiT.
Lieven Jonckheere is doctor in de psychologie (RUG 1987). Docent Erasmushogeschool
Brussel (1989), docent psychologische vakken verbonden aan het departement HABE van
de Hogeschool Gent.
http://www.kring-nls.org/publicaties/flyerINWIT.pdf
http://www.kring-nls.org/programma/programma.htm
Jonglas Pieter (1788 – 1871), pedagoog
Jonglas krijgt zijn opleiding tot onderwijzer in zijn geboortestad Amsterdam,
waarna hij hulponderwijzer wordt bij een van de Amsterdamse armenscholen.
Van 1811 tot 1813 wordt hij ingelijfd in Napoleons Russische campagne. In 1815
vestigt hij zich te Gent en start er van bij zijn aankomst met een onderwijzersgezelschap13.
Jonglas zal op twee vlakken grote verdiensten hebben. Ten eerste publiceert hij
een tiental schoolboeken die (zeker in Oost- Vlaanderen) ruim verspreid werden.
Zo verschijnt in 1835 zijn Rekenboek, waarvan de eerste twee delen, op verzoek
van de Gentse Commissie van Toezicht, in 1846 opnieuw uitgegeven worden onder
de titel Rekenboek ten gebruike der stadskosteloze scholen. Ook bewerkt hij
de Spraakkunst voor eerst beginnenden van N. Anslijns (Leiden, 1814) onder de
titel Proeven hoe men het onderwys in de Nederduitsche Tael bij kinderen tot
eene wezenlyke oefening des verstands kan maken. Een handleiding voor Onderwyzers.
Byeen verzameld door P. Jonglas. Zijn laatste werk verschijnt in 1852
met de titel Allereerste Beginselen der Belgische Geschiedenis, ten gebruike der
stadskosteloze scholen, door P. Jonglas, Hoofdonderwyzer by de Stadsschool 3 te
Gent.
Ten tweede speelt hij een belangrijke rol in de ontwikkeling van het armenonderwijs
in Gent en is hij nauw betrokken met de ontwikkeling van de vorming van
leerkrachten. Omdat de aangroei van de schoolbevolking in het begin van de negentiende
eeuw de aanstelling van veel leerkrachten vergt en deze zo goed als
onvindbaar zijn, beslist het Gentse stadsbestuur in 1834 dat specifieke onderwijskundige
lessen zouden gegeven worden aan de ondermeesters van de gratis
stadscholen. Zij belast Pieter Jonglas met deze opdracht waardoor hij verantwoordelijk
is voor de vorming van heel wat verdienstelijke (hoofd) onderwijzers.
Ook neemt hij (1852) de voorbereiding van de leerlingen voor het toelatingsexamen
van de normaalschool in Lier op zich. Ten slotte wordt hij in 1859 door de
gemeenteraad belast met het bestuur van een hervorming van de voorbereidende
normaalleergangen.
Jonglas is 62 jaar actief in het onderwijs.
Jonckheere Karel (1906 – 1993), auteur
Jonckheere is gedurende korte tijd stadsbediende te Oostende en wordt nadien
leraar aan de RMS in Gembloers (1929), Nieuwpoort (1931) en Gent (1944). In
1945 werd hij secretaris van de minister van Binnenlandse Zaken, datzelfde jaar

56
directeur van de RMS Veurne. In 1946 wordt hij benoemd tot inspecteur van de
Openbare Bibliotheken. Van 1953 tot 1973 is hij in dienst als ambtenaar bij de
Dienst der Letteren van het Ministerie van Nationale Opvoeding en Cultuur.
Vanaf 1964 wordt hij er belast met de verspreiding van de Vlaamse literatuur in
het buitenland. Karel Jonckheere is een wereldreiziger en sterke observator wat
stof levert voor vele gedichten en romans. De belangrijkste thema’s in zijn poëzie
zijn: de zee, het verlies van het geloof, de gehechtheid aan de geboortegrond en
de verbondenheid met de voorouders. Deze thema’s worden doorweven met autobiografische
elementen, soms met een cynische en beschouwende ondertoon.
Karel Jonckheere stelt ook meerdere bloemlezingen samen en schrijft ettelijke
essays. Hij vertaalt sprookjes, reisverhalen, gedichten, hoorspelen en essays uit
het Engels, Duits, Spaans en Frans. Ook werkt hij mee aan reisgidsen, bewerkt
hij filmteksten en schrijft hij in kranten en tijdschriften. Hij is o.m. redacteur van
Standpunte (Zuid-Afrika), De Gids (Nederland), De Vlaamse Gids en het Nieuw
Vlaams tijdschrift. Zijn bundel Spiegel der zee van 1946 wordt bekroond met de
Driejaarlijkse Staatsprijs voor poëzie.
Jonckheere studeert in 1927 af als regent Germaanse talen aan de RNS en geeft
er zelf les tussen 1944 en 1945.
Jooris Roland (1933), auteur
In 1956 debuteert hij met de dichtbundel gitaar. In zijn Gedichten '58 - '78, een verzamelbundel
waar hij de Jan Campertprijs voor ontvangt, negeert hij het wat experimentelere
werk van voor 1958 en benadrukt hij zijn latere, meer sobere poëzie. Naast zijn poëzie
schrijft hij veel over moderne beeldende kunst. Jooris is de eerste conservator van het
Raveelmuseum (1999-2005).
Regent Germaanse talen RNS (1958), leraar Nederlands en Engels aan het RITO Lokeren.
Kamagurka, zie Zeebroek Luc
Kuypers Julien (1892-1967), auteur
Start zijn loopbaan als leraar te Brussel en Tienen en wordt in 1922 kabinetsattaché voor
het Lager en het Normaal onderwijs. In 1925 wordt hij inspecteur en in 1933 inspecteurgeneraal
van het Normaalonderwijs. Secretaris-generaal bij het ministerie van openbaar
onderwijs (1944-1956), buitengewoon gezant en gevolmachtigd minister voor buitenlandse
culturele betrekkingen (1956-1962). In die functie is hij een belangrijk promotor van de
culturele integratie van Vlaanderen en Nederland. Lid van de Koninklijke Vlaamse Academie
en hoofdredacteur van het Nieuw Vlaams Tijdschrift. Voorzitter van het dagelijks bestuur
van de Raad van Beheer van het NIR.
Naast enkele historische romans zoals Heer Van Lembeke, rijdt aan (1942) schrijft hij
voornamelijk studies en essays. Hij publiceert boeken voor schoolgebruik o.a. De gouden
poort, dat tussen 1930 en 1960 vijftien maal wordt herdrukt.
Regent literaire afdeling van de RNS (1913).
Lagae André (1919 – 1987), politicus
Voorzitter Belgische Boerenbond, lid CVP-partijraad en lid CVP-werkgroep Vrede
en Veiligheid. Lid beheerscomité Caritas Catholica en Voorzitter SV Agri-reizen,
reisbureau van de Boerenbond (1973 – 1981). Vice-voorzitter en penningmeester
Koninklijk Instituut voor Internationale Betrekkingen (1976 – 1985). Lid RvB van
de Centrale Raiffeisenkas – CERA (1975 – 1984) en lid en voorzitter van de staf
van de Boerenbond (1968 – 1984).
André Lagae was senator (1965 – 1985).
Doctor in de rechten en licentiaat in het notariaat. Professor Grondwettelijk Recht
en Europees Economisch Recht aan het HIBH (1966 – 1984).
Lambrechts Lambrecht (1865 – 1932), dichter

57
Lambrecht Lambrechts schrijft en dicht een aanzienlijk aantal werken maar wordt
voornamelijk bekend door zijn liedteksten. Meer dan 400 Lambrechtsliederen,
waarvan een groot aantal samengebundeld in de uitgave De Vlaemsche Zanger,
worden op muziek gezet door 140 verschillende componisten.
Hij ijvert jarenlang voor de vernederlandsing van de Gentse universiteit, de vernieuwing
van het zangtoneel in Vlaanderen en voor de ontwikkeling van een degelijke
muziekcultuur.
Lambrecht is ook een verdienstelijke bariton die bij voorkeur werk van P. Benoit,
C. Glück en R. Wagner vertolkt.
Regent RNS Brugge (1887). Is leraar in Ronse (1889 – 1901) en ’s Gravenbrakel
(1919 – 1921), aan de RNS Lier (1901 – 1905), Gent (1905 – 1918) en Blankenberge
(1921 – 1925) en aan het Handels – en Taleninstituut
Gent (1923 – 1926).
Landuyt Octave (1922), beeldend kunstenaar
Schilder, beeldhouwer, keramist, juweelontwerper, graveur, designer, toneel- en kostuumontwerper.
Octave Landuyt behaalt talrijke onderscheidingen zo o.a. 1 ste vermelding,
prijs van de Jonge Belgische Schilderkunst (1954), Monique De Groote prijs (1958), prijs
Bianco e Nero, Lugano (1956), Wellerprijs, Biënnale Sao Paulo (1957), gouden medaille
Wereldtentoonstelling Brussel (1958), de Guggenheim International Award, Belgian section
(1958) en de Europaprijs 1 ste Biënnale voor Schilderkunst (1958). Alsook de Marzottoprijs
(1969), de Staatsprijs voor Schilderkunst België, de Grand Prix Humanitaire de France
en de Signe d’Or voor industrial design (1961, 1963, nationale selectie 1964).
Hij wordt door de nationale overheid, dan wel door internationale instanties geselecteerd
voor diverse toonaangevende tentoonstellingen zoals de Biënnale de Sao Paulo (1965),
Faenza (1965 en 1972), Montreal (1967), Texas (1968), Osaka (1970) en Milaan (1973).
In 1973 organiseert het Gentse Stadsbestuur in samenwerking met het (toenmalige) Ministerie
van Nederlandse Cultuur een Retrospectieve tentoonstelling Octave Landuyt in de
Sint-Pietersabdij. Vierendertig jaar later (2007) organiseert de Stad Gent in Kunsthal Sint-
Pietersabdij opnieuw een prestigieuze Landuyt-tentoonstelling onder de naam Ricorso die
een totaal overzicht van zijn œuvre brengt. Ongeveer in dezelfde periode is ook werk van
Landuyt te zien in het Caermersklooster te Gent en in het Museum van Deinze en de Leiestreek.
Landuyt krijgt een technisch-ambachtelijke vorming die ook in zijn verdere œuvre sporen
trekt. Tekenleraar in de RMS Kortrijk (1944) en Roeselaere (1945). In 1946 en 1947 behaalt
hij de diploma’s van leraar plastische opvoeding voor middelbaar onderwijs en oude
humaniora en dat van leraar plastische opvoeding voor nieuwe humaniora, handenarbeid
middelbaar onderwijs en normaalonderwijs aan de middenjury. In 1954 worden in België
voor het eerst tekenleraars gevormd en wordt in Gent de eerste afdeling Plastische Kunsten
opgericht. Landuyt staat aan de wieg van deze afdeling aan de RNS en is er de eerste
leraar. Hij blijft in dienst tot 1987.
http://www.octavelanduyt.be/
Langui Emiel (1903 – 1980), kunsthistoricus
Langui is onderwijzer en leraar in het Gentse Stedelijk Onderwijs maar wordt
vanaf 1928 voornamelijk actief als kunstcriticus en journalist. Hij wordt in 1938
privé-secretaris van
de minister van Openbare Werken, en nadien kabinetssecretaris van de minister
van Nationale Opvoeding. Vanaf 1946 is hij verantwoordelijk voor de organisatie
van belangrijke
tentoonstellingen in België en in het buitenland. In 1956 wordt hij directeurgeneraal
en later (1963 – 1968) administrateur- generaal voor Schone Kunsten.
Hij is directeur van Radio Vlaanderen en wordt in 1972 doctor honoris causa van
de Universiteit van Amsterdam.
Zijn monografieën over Vlaamse kunstschilders en studies over moderne kunst
genieten ook nog vandaag een uitstekende faam, zo bijvoorbeeld Frits van den

58
Berghe, tekenaar (1933), Gustaaf de Smet. De mensch en zijn werk (1945), Constant
Permeke (1947), 50 Ans d’Art Moderne (1958), L’expressionisme en Belgique
(1970), Octave Landuyt (1979).
Ter gelegenheid van de honderdste verjaardag van zijn geboorte presenteert het
Archief voor Hedendaagse Kunst in België, in het Museum voor Moderne Kunst te
Brussel het bestand Emile Langui (2003 – 2004).
Langui behaalt het diploma van onderwijzer aan de RNS (1923), de akte van bibliothecaris
(1925) en in 1928 dat van licentiaat in de Kunstgeschiedenis en Oudheidkunde
aan de RUG (1928).
Lauwaert Yvette (1939), modeontwerper
Lauwaert is pionier van de naoorlogse Belgische mode. In de voornaamste Belgische en
Nederlandse uitgaven betreffende de Belgische mode heeft zijn een plaats verworven. In
1979 organiseert het Gentse Museum voor Sierkunst (nu Designmuseum) een tentoonstelling
over de artistieke textielcreaties van Yvette Lauwaert. Zij baat in Gent de modewinkel
G Y Store uit en opent er met haar echtgenoot Guido Haudenhuyse de kunstgalerie
ArtTrack (2004).
Regentes plastische kunsten, Gent (1965), Docente CTL (1985-1992)
www.gy-store.be
http://www.arttrack.be/the_gallery.html
Lauwers Jan (1957), kunstenaar
Eind 1979 verzamelt Lauwers een aantal mensen rond zich in het Epigonenensemble. In
1981 wordt deze groep omgevormd tot het collectief Epigonentheater zlv (zonder leiding
van) dat het theaterlandschap verrast met een zestal theaterproducties. Hiermee schrijft
Lauwers zich in de radicale vernieuwingsbeweging in Vlaanderen begin ’80 in en breekt hij
internationaal door. Jan Lauwers ontbindt dit collectief in 1985 en richt Needcompany op
samen met Grace Ellen Barkey. De eerste Needcompany-producties, Need to Know
(1987) en ça va (1989) – waarvoor Needcompany de Mobil Pegasus Preis krijgt – zijn nog
sterk visueel, maar in volgende producties winnen de verhaallijn en een centraal thema
aan belang, hoewel de fragmentarische opbouw behouden blijft.
Jan Lauwers’ opleiding als beeldend kunstenaar is bepalend voor zijn omgang met het
medium theater en leidt tot een eigenzinnige, op velerlei manieren grensverleggende theatertaal,
die het theater en haar betekenis onderzoekt. Eén van de belangrijkste kenmerken
van deze taal is het transparante, denkende acteren en de paradox tussen acteren en
performen. Deze specifieke schriftuur is eveneens terug te vinden in zijn Shakespearebewerkingen:
Julius Caesar (1990), Antonius und Kleopatra (1992), Needcompany’s Macbeth
(1996), Needcompany’s King Lear (2000) en Ein Sturm (2001, Deutsches Schauspielhaus
Hamburg). In 1994 start hij met de realisatie van een groot project waar hij voor
het eerst volledig als auteur naar voor treedt, The Snakesong Trilogy: Snakesong/Le Voyeur
(1994), Snakesong/Le Pouvoir’(1995) en Snakesong/Le Désir (1996). In 1998 brengt
hij de herwerkte versie van de gehele Snakesong-trilogie op de planken. In september
1997 wordt hij gevraagd voor het theaterluik van Documenta X (Kassel). Hij creëert er
Caligula naar Camus, het eerste deel van de diptiek No beauty for me there, where human
life is rare. Met Morning Song (1999), het tweede deel van de diptiek No beauty…, winnen
Jan Lauwers en Needcompany een Obie-Award in New York. Op vraag van William Forsythe
creëert Jan Lauwers, in samenwerking met het Ballett Frankfurt de productie DeaD-
DogsDon’tDance/DjamesDjoyceDeaD (2000). De kamer van Isabella krijgt meerdere prijzen,
waaronder de Prijs van de Vlaamse Gemeenschap Cultuur 2006 in de categorie toneelliteratuur.
Salzburger Festpiele nodigt Jan Lauwers in de zomer van 2008 uit om een
nieuwe voorstelling te maken, Het Hertenhuis. Deze nieuwe voorstelling vormt samen met
De kamer van Isabella (2004) en De Lobstershop (2006) het laatste deel van de trilogie
over menselijkheid: Sad Face / Happy Face. Deze trilogie wordt voor het eerst integraal
vertoond in de Salzburger Festspiele.
Jan Lauwers is vooral bekend met zijn baanbrekend theaterwerk met het gezelschap
Needcompany, opgericht in Brussel in 1986. Ondertussen bouwt hij een aanzienlijk oeuvre

59
beeldend werk uit dat in 2007 wordt tentoongesteld in BOZAR (Brussel).
Jan Lauwers studeert schilderkunst aan de KASK.
http://www.needcompany.org/
Leclerc Restiaux Charles (1816-1857), architect
Als stadsbouwmeester en inspecteur van de door de stad Gent aanbestede openbare werken
speelt hij een doorslaggevende rol in de uitbouw van stedenbouwkundige gehelen. Zo
laat hij in 1846 boven de restanten van vroegere abdijgebouwen een plein aanleggen als
militair oefenplein. Een marsveld dat vanuit het iets hoger gelegen Sint-Amandsplein perfect
kan worden overzien door de toeschouwers: het huidige St. Pietersplein. Ook bouwt
hij verschillende stadsscholen, zo in de Guinardstraat (1852) en in de Bevelandstraat/
Sassevaartstraat (1852-1853). Hij is medewerker van Lodewijk Roelandt (bij o.a. het ontwerpen
van de Gentse Opera 1836-1837) bij wie hij aan de KASK studeert.
Lefever Germain (1896-1969), politicus
In het leger (1916) neemt hij al snel actief deel aan de Frontbeweging. Zijn studies, die hij
bij het uitbreken van WOI stopzet herneemt hij nà het einde van de oorlog. Ondertussen is
hij actief in het Verbond der Vlaamse Oudstrijders (VOS) waarvan hij ook (1932-1945)
voorzitter is. Na mei 1940 steunt hij de plannen voor vestiging van een autoritaire monarchie
-wat mede de VOS naar de collaboratie leidt - en is hij medeverantwoordelijke voor
de oprichting van de Vlaamsche Wacht. In 1941 wordt hij eerst secretaris van Hendrik
Elias, commissaris-burgemeester van Gent, dan schepen en ten slotte (1943) burgemeester
van Groot-Gent. In september 1944 duikt hij onder en wordt pas een jaar later aangehouden.
Hij wordt in 1946 ter dood veroordeeld maar komt in 1951 voorwaardelijk vrij.
Onderwijzer RNS (1911-1915 en 1919)
Leus Herwig (1940- 2004), literair criticus
Samen met een aantal kritisch ingestelde jongeren zoals o.a. Jan Emiel Daele, Julien Weverberg
en Hedwig Speliers treedt hij, midden de jaren zestig, op de voorgrond. Zij zijn
actief in tijdschriften als Bok, Mep, Yang en daele. Tijdens die periode gooit hij zich met
grote ijver in de literaire polemiek. Leus verwerft een reputatie als kenner van het werk
van Louis Paul Boon en dat van Paul Snoek en beoefent het liefst de literaire techniek van
close reading. Hij is een verdediger van de progressieve literatuur.
Regent Germaanse talen RNS (1961).
Lunssens Martin (1871 – 1944), musicus
In 1895 wint Lunssens met de cantate Callirhoé de Prijs van Rome. Met de hieraan
verbonden toelage reist hij naar München, Bayreuth, Parijs, Firenze en Rome.
Hij ontplooit zich tot een ambitieus componist en uitstekend dirigent. Lunssens
schreef o.a. drie symfonieën (de Romeinse, de Florentijnse en de Franse), symfonische
gedichten (Romeo en Julia, Phèdre, Le Cid), concerti voor viool en cello,
lyrische drama’s, cantates, koren, pianowerken, liederen en kamermuziek. Als
dirigent is hij te gast in o.a. de Koninklijke Vlaamse Opera in Antwerpen. Daarnaast
ontwikkelt hij ook een drukke pedagogische carrière: hij is leraar harmonie
aan het KMC Brussel en leidt als directeur de stedelijke conservatoria van Kortrijk
en Charleroi. In 1924 wordt hij benoemd als directeur van het KMC. Zijn compositorische
nalatenschap wordt er bewaard: het betreft in hoofdzaak manuscripten
met autografen en schetsen van zowat al zijn composities.
Sinds april 2004 wordt zijn nalatenschap door het Studiecentrum voor Vlaamse
Muziek vzw in samenwerking met het Conservatorium Gent (BGc) en in opdracht
van Resonant geordend en geïnventariseerd.
Lunssens studeert aan het KMC Brussel en is directeur van het KMC van 1924 tot
1936.
Mac Leod Andries (1891 – 1977) wetenschapper

60
Zoon van Julius Mac Leod (1857 – 1919), die een hoofdrol speelt in de strijd voor
de vernederlandsing van de toen Franstalige Universiteit Gent (waar hij hoogleraar
was). Als in
augustus 1914 de Duitse troepen België bezetten, bevindt Andries Mac Leod zich
in Zweden (Lapland) waar hij tot 1921 zou verblijven. In Djursholm wordt hij secretaris
van de
wiskundebibliotheek van professor Gösta Mittag (1846 – 1927). Naast het klassieke
bibliotheekwerk schrijft hij er zijn eerste boek: Introduction à la géometrie
non-euclidienne.
Hij schrijft verder dagboeken waarin hij de basis voor zijn filosofische structuur
ontwikkelt en waar men de aanzet kan vinden van wat later zou leiden tot de publicaties
zoals Sur diverses questions se présentant dans l’étude du concept de
realité. Mac Leod wijdt zijn hele leven aan fundamentele ontologische en epistemologische
vraagstellingen.
Lesgever RNS 1923 – 1939. In 1960 wordt hij doctor honoris causa van de Universiteit
van Uppsala.
Maes Georges (1914 – 1976), musicus
Maes start zijn loopbaan (1935) als eerste viool bij het Oostends Kursaalorkest en
als concertmeester van het (Gentse) Operaorkest. Na zijn krijgsgevangenschap in
Stalag XII wordt hij (tot 1958) als eerste viool aangeworven door het Nationaal
Orkest van België. Van 1942 tot 1946 is hij lid van het kwartet De Groote waarna
hij zelf het strijkkwartet Haydn opricht. Dit kwartet, dat een goede vijftien jaar
bestaat, kent al snel internationale faam. In 1958 bouwt hij rond de kern van het
Haydn kwartet, en dit op vraag van Jan Briers, een verruimd kamerorkest uit: De
solisten van het Belgische Kamerorkest. Hij levert met dit Kamerorkest een aanzienlijke
bijdrage tot de vernieuwing van het kamermuziekrepertorium in België.
In 1968 ontvangt hij voor zijn inspanningen om de Belgische muziek in binnen-
en buitenland te verspreiden de Fuga Trofee van de Unie van Belgische Toondichters.
Georges Maes wordt als veertienjarige ingeschreven aan het KMC waar hij, parallel
met de uitbouw van zijn loopbaan, tot 1938 studeert. Hij behaalt er eerste
prijzen voor notenleer (1929), viool (1931 & 1935), kamermuziek en snaarkwartet
(1933), harmonie (1936), contrapunt (1937) en fuga (1938). Hij vervolmaakt
zich bij J.T. de Sutter in compositie en orkestdirectie en bij Zimmer en Jacobson
in viooltechniek.
In het begin van de jaren 30 heeft hij een lesopdracht aan de Muziekacademie
Aalst, later aan het KMC Brussel. In 1970 wordt hij lesgever kamermuziek aan
het KMC en in 1974 wordt hij benoemd tot professor aan de Muziekkapel Koningin
Elisabeth. Van 1960 tot zijn plots overlijden is hij directeur van het Stedelijk Conservatorium
Oostende.
Maes P. C. (redactie) Georges Maes in het Belgisch muziekleven (1946 –
1976), s.l., Fonds Georges Maes, s.d.
Maes Guy (1939), directeur
Onderwijzer (Rijksbasisscholen Koekelberg, Halle en Mortsel), leraar psychologie en pedagogiek
( Rijksnormaalscholen St.-Pieters-Woluwe en Laken), stafmedewerker (Centraal
Pedagogisch Bureau) coördinator (Pedagogisch Centrum Lier), directeur Hoger Rijksinstituut
voor Tuinbouw Melle, sectorhoofd onderwijs en onderzoek Hogeschool Gent. Ontwerper
van de vorming onderwijsmanagement ingericht door de Hogeschool Gent en voorzitter
van de stuurgroep die verantwoordelijk was voor deze vorming (1997-2000).
Onderwijzer (Rijksnormaalschool Lier), licentiaat opvoedkundige wetenschappen (RUG),
licentiaat agogiek (VUB).
Maes Herman (1926 -2009), lesgever

61
Gemeenteraadslid VU Deinze (1977-1991). Provinciaal voorzitter Vlaamse Volksbeweging
Oost-Vlaanderen, Willemsfonds en 5 November Komitee. Voorzitter Kunst en Oudheidkundige
Kring Deinze (1977-1996), Marnixkring Gent-Borluut (1980-1980 en 1990-1991)
en Cultuurraad Deinze (1993-2001).
Leraar KA Deinze (1950), lesgever RHIPB (1960-1975), RNS (1960) en HRTH Gent (1961-
1987), Secretaris vaste raad Hoger Onderwijs (1978-1986).
Maes Noël (1948), journalist
Corporate public relations Bekaert nv (1977-1984); journalist De Weekbode – Kortrijks
Handelsblad (sinds 1984); hoofdredacteur De Weekbode – Kortrijks Handelsblad (sinds
1986) en Krant van West-Vlaanderen (sinds 1996)
Graduaat vertaler PHTI (1968)
Maet Marc (1955-2000), kunstenaar
Het schilderwerk van Marc Maet ondergaat in de loop van zijn carrière een grondige evolutie.
Aanvankelijk is hij een schilder van het expressieve gebaar. In de eerste helft van de
jaren tachtig zoekt hij in een uitgepuurde stijl naar een balans tussen het figuratieve en
het abstracte. Begin de jaren negentig duiken allerlei filosofische citaten op in zijn werk.
Tijdens de laatste jaren van zijn leven maakt hij weer uitgesproken figuratieve, klassiekere
schilderijen.
Maet geldt in de jaren tachtig als het boegbeeld van de jonge Vlaamse schilders en kan
dan rekenen op de steun van vooraanstaande figuren in de kunstwereld. In de jaren negentig
echter taant zijn ster: teleurgesteld over het kunstcircuit dat hem heeft laten vallen,
trekt hij zich verbitterd en eenzaam terug in zijn atelier.
Volgt lessen schilderkunst aan de KASK en was er lesgever van 1985 tot zijn overlijden.
Magits Michel (1946), hoogleraar
Gewoon hoogleraar verbonden aan de Faculteit der Rechtsgeleerdheid van de Vrije Universiteit
Brussel, waar hij voorzitter is van de vakgroep Metajuridica. Decaan van de Faculteit
der Rechtsgeleerdheid (1988-1991 en 1998-2002). Voorzitter van de Onderwijsraad
(1991-1994). In 2003 is hij lid van de expertengroep Evaluation de la Qualité. Droit, ingesteld
door de Conseil des Recteurs van de Franse Gemeenschap. Hij publiceert over
rechtsgeschiedenis en onderwijsrecht alsook over levensbeschouwelijke problemen. Magits
is van 1997 tot 2006 voorzitter van de Unie Vrijzinnige Verenigingen.
Doctor in de Rechten (1972) en in de Geschiedenis (1977).Van 1977 tot 1983 hoogleraar
HIBH.
Malfait Hubert (1898 – 1971), schilder
Malfait begint tijdens de jaren twintig te schilderen in de geest van het toen allesoverheersende
expressionisme, al gebruikt hij, in tegenstelling tot de andere expressionisten,
een felgekleurd coloriet.
Van 1936 tot ongeveer 1954 evolueert zijn werk naar een meer figuratieve schriftuur.
Stillevens en boerenfiguren worden donkerder van kleur. Vaak wordt die somberheid
aan de druk van sociale, economische en politieke onrust toegeschreven.
Hij schildert stillevens, dieren en figuren in realistisch-animistische stijl. Begin
1960 keert de kunstenaar terug naar het Post-Expressionisme, een strekking die
blijft volgen tot aan zijn dood. Binnen de Belgische kunstwereld wordt Hubert
Malfait beschouwd als de laatste epigoon van de tweede Latemse Groep en een
voorbeeld van het Vlaams Expressionisme.
Malfait is student en lesgever KASK en lesgever aan de academie van Deinze.
Mannaerts Valérie (1974), beeldend kunstenaar
Het oeuvre van Valérie Mannaerts kan gezien worden als een verzamelplaats voor de uiting
van de dingen die onuitgesproken en onuitspreekbaar schijnen te bestaan. De beelden
(in de zin van vormen) die de kunstenaar produceert, zijn getuige van een grote

62
openheid. Een openheid die verlangt naar een genereuze maar geëngageerde bewustzijnsvorm,
wars van elke vorm van sentimentaliteit. In Mannaerts’ geconstrueerde universum
herkent men organismen (levensvormen) die zich vrijwillig hebben vervreemd van
het banale, dagdagelijkse leven. In zijn poging om iets van dat leven te vatten, spreekt
het werk zich uit in een taal (vorm) die zich onmogelijk in woorden laat vatten. Getuige
van een aanwezigheid die volkomen beschikbaar en omnipresent is, maar die nog niet
schijnt ingevuld.
Valérie Mannaerts stelt in binnen en buitenland tentoon en had solotentoonstellingen in De
Appel Amsterdam, Extra City Antwerpen, Etablissement d’en Face Brussel, De Vereniging
van de Vrienden van het SMAK Gent, Marres Maastricht. Recent nam zij deel aan Beaufort
03, The Thing (All that is solid melts into air), M_hka Cultuursite Mechelen, Un-Scene
Wiels, Brussel, Voici PvSK Brussel, Extra City (2010). Samen met Sylvie Eyberg vertegenwoordigt
zij de Belgische Selectie van de Biënnale van Venetië (2003).
Studeert 3D aan de KASK (1995).
Marissal Philippe Karel (1698 – 1770), stichter Academie
Marissal studeert schilderkunst bij Gilles Le Plat (1656 – 1724) en aan de Ecole
des Beaux Arts Parijs. Bij zijn terugkeer in Gent schrijft hij zich in aan de Gentse
neerynghe van de fynschilders, beeltsnyders, glaesemaeckers. Later wordt hij er
gezwoorene (1737 – 1739 en 1759 – 1763). In 1748 start hij in zijn woning met
een kunstleergang voor de jeugd, waarvoor hij als betaling tien schellingen (of
escalins) per jaar vraagt. Meer dan tien leerlingen kan hij echter niet opvangen.
Aan o.a. baron Della Faille verzoekt hij in 1750 om ondersteuning, meer bepaald
op het vlak van de infrastructuur. Zo krijgt hij eerst lokalen in de afgeschafte St.-
Antoniusgilde (St.-Antoniuskaai), later in het Stadhuis en nog later in het Pakhuis
op de Korenmarkt ter beschikking. Marissal, die zelf een matig schilder is, zal
vooral als stichter van de KASK naam verwerven : zijn inzigt was van konstoeffenaeren
te vormen, daerom had hy altyd zeven of acht leerlingen, die hy byzig
hield, om hun in het schilderen te oeffenen, een voorbeeld, het welke wenschelyk
waere
door alle de professors der teek- en schilderscholen te zien naegevolgd worden.
Masereel Frans (1889 – 1972), beeldend kunstenaar
Masereel verwerft wereldfaam door het weergeven in houtsneden van het moderne
leven in de grote steden tijdens de eerste helft van de twintigste eeuw : wanneer
alles ten gronde zou gaan ; alle boeken, monumenten, foto’s en verslagen
en er bleven slechts de houtsneden die Masereel gedurende tien jaar geschapen
heeft gespaard, dan zou men alleen daaruit onze hele hedendaagse wereld kunnen
herbouwen. (Stefan
Zweig).
Na zijn studies aan de KASK reist Masereel veel, waarna hij zich rond 1910 in
Parijs vestigt. Daar komt hij, eerder toevallig, in aanraking met de houtsnede.
Bij het uitbreken van WOI vlucht hij naar Genève waar hij drie antioorlogsalbums
publiceert : De doden spreken, De doden staan op (1917) en De
hartstocht van een mens (1918). Tot 1920 verschijnen zowat duizend tekeningen
in dagelijkse afleveringen in het pacifistische tijdschrift La Feuille, waarbij hij de
verschrikkingen van de oorlog in beeld brengt. Ondertussen wordt hij door de
Belgische regering als dienstweigeraar beschouwd. In het boek De stad (1925)
legt hij in honderd houtsneden zijn visie op het leven in de grootstad in de jaren
twintig vast.
Masereel wordt samen met Jan-Frans Cantré, Jozef Cantré, Henri Van Straten
en Joris Minne gerekend tot de Grote Vijf, die de Vlaamse grafische kunst na de
Eerste Wereldoorlog nieuw leven inbliezen. In 1950 krijgt hij op de Biënnale van
Venetië de Grote Prijs van de Grafiek.

63
In 1908 volgt hij vioollessen aan het KMC. Hij is student aan de KASK, en volgt
schilderkunst bij Jean Delvin. Van 1947 tot 1951 is hij leraar aan het Centre des
Métiers d’Art te Saarbrücken.
Van Parys J., Masereel. Een biografie. Antwerpen Houtekiet/ Baarn De
Prom, 1995.
Massart Lucien (1908 – 1988), rector
Massart, een specialist op het gebied van de enzymologie, bouwt een indrukwekkende
academische carrière uit als secretaris (1953 – 1954) en voorzitter (1954 –
1961) van het Biochemisch Centrum, secretaris van de Veeartsenijschool (1955 –
1956), ondervoorzitter van de Raad van Beheer van de RUG (1957 – 1959), lid
van de Beheerscommissie van het Patrimonium en directeurdiensthoofd van de
Laboratoria voor Anorganische Scheikunde en Biochemie.
Van 1960 tot 1965 is hij voorzitter van de Nationale Raad voor Wetenschapsbeleid.
Dit ambt legt hij neer als hij de eerste rector van het Rijksuniversitair Centrum
Antwerpen (RUCA) wordt (1965 – 1977).
In 1951 is Lucien Massart medeoprichter van de Belgian Society of Biochemistry
and Molecular Biology (BMB). Hij is laureaat van de Koninklijke Vlaamse Academie
voor Wetenschappen (1941), van de driejaarlijkse L. Errera-prijs (1938 –
1941) en van de Francqui prijs (1957) en lid van de Koninklijke Academie voor
Geneeskunde van België, stichtend lid van de Vlaamse Chemische Vereniging en
erebestuurder van het Institut für Gäringswissenschaft te München.
Lucien Massart studeert scheikunde aan de ULB, waar hij in 1932 promoveert tot
doctor in de wetenschappen, groep scheikunde. Hij is achtereenvolgens assistent
(1934), werkleider (1937), docent (1941), hoogleraar (1946) en gewoon hoogleraar
(1948) aan de toenmalige Veeartsenijschool. Hoogleraar aan de Hogeschool
voor Gistingsbedrijven, Voorzitter van de bestuurscommissie van het Hoger Handels
en Technisch Instituut (1950 – 1977).
Mathieu Emile (1844 – 1932), musicus
In 1863 wordt in de Théâtre de Liège zijn eerste opera L’Echange (naar Voltaire)
gecreëerd. Hoewel hij drie keer deelneemt aan de Prijs van Rome behaalt hij
nooit een eerste prijs (wel een tweede in 1869 én in 1871). Bij zijn derde poging
krijgt hij, ter aanmoediging, een reisbeurs voor twee jaar. Van 1873 tot 1875
woont en werkt hij in Parijs, waar hij dirigent is aan het Théâtre du Châtelet. Na
zijn terugkeer in België (1875) wordt hij pianist-begeleider aan de Muntschouwburg,
waar ook verschillende van zijn werken werden uitgevoerd.
Zowel in Leuven als in Gent, waar hij telkens directeur van het conservatorium
wordt, brengt hij opgemerkte concerten, met onder andere De Schelde van Peter
Benoit (1899 en 1913), Christus van Adolphe Samuel (1904) en de Matheuspassie
(1912).
Mathieu laat een vrij omvangrijk oeuvre na, waarin het hoofdaccent op de vocale
muziek ligt. Tot zijn bekendste werken behoren de muziekdrama’s Richilde
(1886), L’Enfance de Roland (1889 – 1891) en de lyrische gedichten Le Hoyoux
(1879) en Freyhir
(1883). Bijna de hele verzameling van Mathieu’s autografe manuscripten wordt in
1934 door de Koninklijke bevinden zich ook meerdere manuscripten en door Mathieu
gesigneerde werken in de BGc. In de Stedelijke Muziekschool van Leuven
volgt hij zijn eerste muziekopleiding. In 1860 schrijft hij zich in aan het KMC
Brussel waar hij eerste prijzen behaalt voor harmonie en piano (1863) en ook
contrapunt, fuga en compositie studeert. Vanaf 1867 zal hij piano- en harmonieles
geven aan de Stedelijke Muziekschool van Leuven. In 1881 wordt hij er tot
directeur benoemd. Op 18 oktober 1898 volgt hij Adolphe Samuel op als directeur
van het KMC, een functie die hij tot 1924 zal bekleden.
Matthys Marc (1956), musicus

64
Matthys werkt samen met musici met verschillende achtergronden: klassieke - Dirk Brossé,
Walter Boeykens en Rudolf Werthen - zowel als jazz - zo Toots Thielemans- of popmuziek
- de zangeres Shirley Bassey. Het werken met verschillende muziekgenres karakteriseert
ook zijn CD-opnames waar hij aan de slag gaat met een grote verscheidenheid aan
orkesten, zowel klassieke ensembles (I Fiamminghi, het Nationaal Orkest van België) als
brass bands (The Symphonic Band of the Belgian Guides), jazz ensembles (Trio Cucamonga,
Big Band Sound) dan wel met zijn eigen kwartet zoals op het feest n.a.v. de huwelijksverjaardag
van Koningin Boudewijn en Koningin Fabiola (1985).
Matthys kent tevens erkenning als componist: in 2000 is hij composer in residence (samen
met Christian-Adolph Wauters en Piet Swerts) op het Campo Festival Antwerpen en
winnaar (2001) van de BAP-SABAM internationale compositiewedstrijd voor jazz thema’s.
Hij behaalt prijzen op de Van Roy Piano wedstrijd (1976), de Tenuto Wedstrijd (1979),
Europ Jazz (1979) en de Dunkirk Jazz Competition (1980). In 1980 ontvangt hij de Grand
Prix Humanitaire de France.
Marc Matthys studeert aan het KMC waar hij de hogere diploma’s piano en kamermuziek
behaalt en 1 ste prijzen contrapunt en fuga. Hij is docent jazz en lichte muziek aan het KMC
(sinds 1995 ), directeur van het Kortrijkse Conservatorium en guest lecturer aan de Bowling
Green University (Ohio). Tevens is hij lid van de jury van de Europ Jazz Contest en Les
Django’s d’Or, Victoires du Jazz.
Matthys Danny (1947), beeldend kunstenaar
Matthys hoort bij de eerste kunstenaars in België die op het einde van de jaren zestig experimenteren
met [polaroid-]fotografie, film en video[-installaties]. In deze periode is zijn
werk sterk conceptueel en analytisch van inslag. Het bestaat uit een reeks onderzoeken
naar de mogelijkheden en de beperkingen van die nieuwe media en van onze waarneming.
Begin jaren tachtig is er een kentering in Matthys’ werken. De beeldconstructies zijn
niet meer systematisch en overzichtelijk: indrukwekkende fotomozaïeken komen tot
stand. Het verhaal versplintert in een geheel van fragmenten en biedt een overdaad aan
informatie. Matthys eigent zich beelden toe uit de omringende wereld, maar ook uit zijn
eigen werk. Hij transformeert ze, plaatst ze in een andere context en een nieuwe vorm.
Hierdoor ontstaan nieuwe betekenissen. Met de mozaïeken tast hij kritisch het gegeven
van beeldovervloed, beeldontwaarding en beeldmanipulatie af.
Na een lange reis in Australië maakt Matthys in de jaren negentig opnieuw mozaïeken,
maar nu geïntegreerd in architectuur. Ze verwijzen naar de fotomozaïeken van de jaren
tachtig. De aanwezigheid van gestileerde, gedepersonaliseerde menselijke contouren
vormt echter een verschil.
Actuele Kunst in België Inzicht/Overzicht (1979), Chambres d’Amis (1986), An introduction
William Morris Galleries Melbourne, Victoria (1990), Danny Matthys Down Under MDD
(1994), Danny Matthys The Schock of the Old Deweer Art Gallery (1995), Gelijk het leven
is SMAK (2003), Jubilee (een verhaal van het beeld) MUHKA (2007), A Story of the Image.
Old and New Masters from Antwerp Shangai Art Museum & Singapore National Museum
(2009).
Monumentale kunst, Hoger St. Lucasinstituut Gent (1967-1971), Beeldhouwkunst KASK
(1972-1974), Leraar Stedelijke Secundair Kunstinstituut (1974-1991) en KASK (1991-
1995), docent titularis Mixed Media KASK (1995-2007).
Medaer Carl (1939), pedagoog
Samen met pedagogen, sociaal assistenten en lesgevers willen Medaer en Luc Martens
vanuit een ongenoegen over de bestaande onderwijsvormen in 1973 een alternatieve
school oprichten, wat leidt tot de oprichting van De Buurt in de Gentse volkswijk Sluizeken-Muide
(1974). Men start er met een kinderclubhuis en een avondschooltje terwijl de
initiatiefgroep verder aan de theoretische uitbouw van de school werkt die in 1976 van
start gaat. Drie jaar later is de uitbouw van de school rond waarna De Buurt nauwere banden
aanknoopt met andere alternatieve schooltjes: Van officiële zijde krijgt dit samenwerkingsverband,
met naam Federatie voor Onafhankelijke Scholen FOS. (1984), de omschrijving
Methodescholen. De doorbraak komt er op het ogenblik van de opheffing van

65
overheidswege van de scholenstop (1984) waardoor de FOS, bij middel van fusie tussen
verschillende methodescholen, aan de normen qua leerlingen kan voldoen.
Carl Medaer is onderwijzer, licentiaat Pedagogie en licentiaat Ontwikkelingssamenwerking.
Met een onderbreking tussen 1966 en 1968 tijdens welke hij door de Belgische Bijstand
belast wordt met een lesopdracht en de taak om een eerste normaalschool voor meisjes in
Rwaza (Rwanda) uit te bouwen, is Medaer (1964-1990) verbonden aan de RNS. Van 1990
tot 1998 wordt hij door het Gemeenschapsonderwijs gedetacheerd om Leefscholen, een
nieuw type methodescholen – met elementen die weliswaar ook in De Buurt uitgewerkt
worden maar toch een eigen concept belichamen – uit te bouwen. Er zijn nu een 25 GO!
Leefscholen ·.
Medaer C., Thienpont A., Kabouter tussen reuzen, EPO 1986
Medaer C., Een school om te leven, een leefschool. Die Keure, ISBN
9789062007127
Mees Jozef (1898-1987), beeldend kunstenaar
Beroepshalve leidt hij jarenlang het door zijn vader opgericht bedrijf voor meubelkunst,
decoratie en binnenhuisarchitectuur. Als kunstschilder debuteert hij in de expressionistische
richting maar tussen de twee wereldoorlogen komt zijn werk animistisch over. Hij
kiest in 1952 definitief voor het abstracte en evolueert daarbij van lyrische abstractie naar
sterk gestructureerde composities. In 1968 wordt een retrospectieve van zijn werkt georganiseerd
in het Museum voor Schone Kunsten Gent en later in het Centrum voor kunst
en Cultuur Gent (1970) zowel als in het Paleis voor Schone Kunsten Brussel (1971), het
Grand Palais Parijs (1978) en het Museum Dhondt-Dhaenens Deurle (1988).
Jozef Mees is lid van de Commissie van het MSK Gent, medestichter en ondervoorzitter
van de Vereniging voor het Museum van Hedendaagse Kunst en medestichter en voorzitter
van de Stichting Mevrouw J. Dhondt-Dhaenens te Deurle.
Behaalt aan de KASK zijn diploma van architect, maar volgt er tevens de klassen voor
schilderkunst o.a. bij Jean Delvin.
Melen Hans, zie Van Doorne Frank
Mengal Martin-Joseph (1784 – 1851), musicus
Ook wel l’ainé genoemd om hem te onderscheiden van zijn jongere broer die ook
hoornist is. Ook vader Mengal is hoornist aan de Opera’s van Gent en van Brussel.
Al op dertienjarige leeftijd is Mengal l’ainé eerste hoornist in het Grand Théâtre
van Gent
waar hij de functie van zijn vader overneemt. Dankzij Faipoult, prefect van het
Département de l’Escault, studeert hij in Parijs bij Napoleons favoriete muzikant
Frédéric Duvernoy (1765 – 1838). Mengal wordt hierdoor dienstplichtig aan de
Franse Staat en wordt als hoornist (1804) ingelijfd bij het orkest van de Garde
Impériale (samengesteld uit conservatoriumstudenten).
In 1824 beslist hij terug te keren naar Gent waar hij Charles-Louis Hanssens
l’ainé opvolgt als directeur-dirigent van de Gentse Opera. Omdat na de Belgische
Omwenteling de opera gedwongen is zijn deuren te sluiten, is een andere beroepsbezigheid
noodzakelijk. Die vindt hij in de Théâtre Français (de Bourla) in
Antwerpen en in het Koninklijk Theater in Den Haag (1833). In 1835 wordt Mengal
door Jan Frans Willems, secretaris van de bevoegde Conseil de Surveillance,
aangezocht als eerste directeur van het KMC. Hij is er eveneens leraar hoorn,
harmonie en compositie. Als hij directeur is, schrijft Mengal verschillende studiewerken,
waarvan sommige het didactisch niveau overschrijden.
Merchiers Nadia (1947), politica
Hoofdconsulente (Ministerie van de Vlaamse Gemeenschap).

66
Gemeenteraadslid (1981-1996 en 2001-2006) en schepen Gent (1989-1995). Voorzitter
OCMW. Senator (1995-1999). Lid Raad van Bestuur van het Centrum voor gelijkheid van
kansen en voor racismebestrijding (1999- 2005)
Afgestudeerde SHISS.
Meynen Eric (1957), stripauteur.
Samen met Pjotr maakt hij vanaf 1980 de avonturen van Tommy Gun & Marion Lee en
voor het blad Lava verzorgt hij (vanaf 1987) tekeningen bij scenario's van verhalen geschreven
door Kamagurka. Ook Herman Brusselmans, waarmee hij goed bevriend is,
schrijft stripscenario’s voor hem bvb. Inspecteur Bob Lost Het Bijna Op (1988).
Eric Meynen verwerft een onbetwiste naambekendheid door de vele politieke cartoons die
hij maakt voor het weekblad Panorama (sinds 1990) en Het Laatste Nieuws. In 1999 ontvangt
hij de Bronzen Adhemar voor een bundeling van dezen onder de titel De jaren van
Dehaene. In 2002 gaat hij bij Studio Vandersteen werken als scenarist o.a. voor Suske en
Wiske.
Student KASK.
Michielsens Lucienne (1926 – 1995), gekend als Herman-Michielsens Lucienne,
politica
Is tijdens haar studententijd ondervoorzitster van het Liberaal Vlaams Studentenverbond
(1948 – 1950), redactielid van het studententijdschrift Neohumanisme
en lid van het Liberaal Vlaams Verbond.
Na haar studies wordt ze bestuurssecretaris bij de juridische dienst van het ministerie
van Wederopbouw en later (1953) directeur aan het ministerie van Openbare
Werken. Ze beheert er het Departement Betwiste Zaken en vertegenwoordigt,
tot ze senator wordt, de overheid in processen voor de Raad van State.
Tussen 1965 en 1980 is ze eerst voorzitter van de juridische commissie van de
PVV-vrouwen en later voorzitster van de nationale federatie van de PVV-Vrouwen.
Ondertussen is zij in 1966 lid geworden van het partijbureau van de PVV. Van
1973 tot 1977 is ze, samen met Herman De Croo, ondervoorzitter van de liberale
partij.
Ze komt o.m. op voor de vernieuwing en het levensbeschouwelijk opengooien van
de PVV, het verankerenvan een open en verdraagzame maatschappij en de opvoeding
van de jeugd.
Intussen is ze ook actief in de algemene strijd voor de vrouwenemancipatie. In
1973 – 1974 maakt ze deel uit van de Belgische delegatie in de Commissie voor
het Statuut van de Vrouw binnen de Algemene Vergadering van de Verenigde
Naties en in 1975 is zij co-voorzitster van het Belgisch organiserend comité voor
het Internationaal Jaar van de Vrouw.
Van 1977 tot 1991 wordt Lucienne Herman-Michielsens gecoöpteerd senator en
ze is van mei tot oktober 1980 staatssecretaris van de Vlaamse Gemeenschap,
bevoegd voor o.m. de werking van de Openbare Centra voor Maatschappelijk
Welzijn, de integratie en het onthaal van migranten, het gehandicaptenbeleid, de
jeugdbescherming en de sociale hulp aan (ex-) gedetineerden.
De abortusproblematiek, die al decennia aansleepte, is wellicht het meest opvallende
thema waarrond ze zich engageert: in 1986 dient zij met de socialist Roger
Lallemand een wetsvoorstel in dat door de senaat in november 1989 en door de
kamer op 29 maart 1990 wordt goedgekeurd en tot de befaamde koninklijke staking
leidt.
Na studies aan de Stedelijke Normaalschool schrijft zij zich aan de RUG en behaalt
er in 1950 het diploma van licentiaat in de criminologie en van doctor in de
rechten (1951).
Minard Lodewijk (1801 – 1875), architect
In het Gentse wellicht de meest kenmerkende persoonlijkheid van de romantische
(architectuur) periode met haar neostijlen. In tegenstelling tot zijn tijdgenoot

67
Roelandt had Minard vooral privé-opdrachtgevers (Woning Rassine, St. Pietersnieuwstraat
; hoekhuis Prinsenhof/Abrahamstraat; Huis der Van Eycks, hoek
Koestraat/Vogelmarkt ; eigen woning Grote Huidvettershoek…). Het meest bekende
werk is uiteraard de naar hem genoemde schouwburg in de Walpoortstraat.
Dit theater bouwt hij (1846 – 1847) op eigen kosten. Het is de eerste
Vlaamse schouwburg te Gent. Minard is een verwoed verzamelaar en een gedreven
oudheidkundige, wiens collectie zowel door Leopold I als Leopold II bezocht
werd.
Minard studeert aan de KASK en behaalt er verschillende prijzen (zo o.a. voor
sierkunst en voor architectuur). In 1829 wordt hij twee jaar leraar architectuur
aan de Koninklijke Academie van Den Haag. Na de onafhankelijkheid van België
vestigt hij zich terug in Gent. In 1854 wordt hij verkozen tot gemeenteraadslid.
Hij zetelt in de Commissie voor Monumenten.
De Lodewijk Minarddreef ligt in het Gentse Citadelpark.
Minnaert Gilles Désiré (1836 – 1919), auteur
Minnaert is actief als vernieuwer van het taalonderwijs, o.a. door de publicatie
van talrijke Nederlandse bloemlezingen en leesboeken. Met zijn vriend J. Vilders
schrijft hij Aanvankelijk lees- en schrijfonderricht (1865), dat in de Gentse stadsscholen
zal gebruikt worden, alsook Kinderlust, leesboekjes voor de laagste, middelste
en hoogste klassen der lagere school (4 delen) en Blikken in het rijk der
Natuur, leerboek voor de hoogste klassen der lagere school en voor volwassenen,
dat talrijke herdrukken zal kennen. Verder schrijft hij diverse essays. Siddhârta of
De ster van Indië (1899) dat hij met zijn broer Jozef Minnaert schrijft, wordt (buiten
wedstrijd) bekroond door de stad Gent in een prijsvraag, uitgeschreven bij de
opening van het nieuwe gebouw van de Koninklijke Nederlandse Schouwburg. Het
levert hen nadien ook nog een bekroning op met de Staatsprijs voor toneelletterkunde.
Minnaert is ook actief als voorzitter van het Willemsfonds. Minnaert bezoekt een
van de Gentse armenscholen en wordt onderwijzer aan de RNS Lier (1858). Start
zijn loopbaan als hulponderwijzer in het Gentse Stedelijk Onderwijs en wordt in
1859 onderwijzer aan de voorbereidende normaalschool. In 1869 onderdirecteur
van de normaalafdeling en in 1876 pedagogisch directeur van het Gentse stedelijke
onderwijs. Van 1863 tot 1895
is Minnaert leraar pedagogiek en Nederlandse taal en letterkunde aan de RNS.
Minne Georges (1866 – 1941), beeldend kunstenaar
Minne wordt beschouwd als de leidende figuur van de eerste groep kunstenaars
te Sint-Martens-Latem. Later worden zij de mystieke symbolisten genoemd. Hij
streeft naar een zo sterk mogelijk vereenvoudiging om de uitdrukkingskracht van
zijn beelden te verhogen. Hij werkt op klein formaat en beperkt zijn thematiek:
zijn kunst wordt tot het naturalistisch symbolisme gerekend, maar zijn slanke
vergeestelijkte figuren en zijn composities laten ook een indeling bij de Jugendstil
toe en geven verbondenheid te zien met de Preraffaëlieten.
Hij is bevriend met de schrijver Maurice Maeterlinck, wiens werken Les serres
chaudes (1888) en Soeur Béatrice (1900) hij illustreert. Verder verzorgt hij boekillustraties
voor zijn vrienden uit het symbolistische milieu, Charles van Lerberghe,
Émile Verhaeren en Grégoire Le Roy.
In 1890 exposeert hij enkele van zijn beelden bij de XX (Brussel), waarvan hij in
1891 lid wordt. Op dertigjarige leeftijd wil hij opnieuw vanaf nul beginnen en
volgt (1895 – 1896) een opleiding beeldhouwen aan de KASK Brussel. In 1898
vestigt hij zich in Sint- Martens-Latem.
Minne werkt in hout, marmer, brons en graniet. Zijn tekeningen (meer dan 500)
worden in houtskool en potlood gemaakt. Zijn meest beroemde werk De Knapenfontein,
uit marmer gekapt, wordt oorspronkelijk (1905) aangekocht voor het

68
Folkwangmuseum in Hagen en in 1922 naar Essen overgebracht. Bronzen versies
bevinden zich in Gent, Wenen en Brussel.
Minne volgt een opleiding architectuur van (1882 – 1884) aan de KASK en wordt
er later docent (1912 – 1914 en 1918 – 1919).
Minnens Lynda (1947), schepen
Verpleegster UZ-Gent (1968-1971); verpleegster PMS-Centrum Deinze (1971-1987);
inspectrice paramedische discipline bij de Centra voor Leerlingbegeleiding, departement
onderwijs (1987-2002). Gemeenteraadslid Stad Deinze (sinds 1989); schepen van Financiën,
Lokale Economie, Feestelijkheden, Gemeenschapszalen en archief (OpenVLD) sinds
1995.
Gegradueerde ziekenhuisverpleegster HRIPB Gent (1968)
Miry Karel (1823 – 1889), musicus
Miry start op twaalfjarige leeftijd studies (harmonie, compositie, viool) aan het
KMC en trekt daarna naar Brussel en Parijs. Nog tijdens zijn studies sluit hij zich
aan bij het Gentse operaorkest en schrijft dan zijn eerste composities. In 1845
brengt het toneelgezelschap Broedermin en Taelyver zijn zangstuk Wit en Zwart
en in 1847 volgt de opera Brigitta of de Twee Vondelingen ter gelegenheid van de
feestelijke opening van de Minardschouwburg. Voor beide Nederlandstalige stukken
– een primeur in het nog jonge België – werkt hij samen met tekstschrijver
Hippoliet Van Peene (1811 – 1864), de echtgenoot van zijn tante Virginie Miry. In
1847 schrijft hij samen met Van Peene De Vlaamse Leeuw. Deze compositie past
bij de opkomende Europese nationalistische bewegingen in de muziek en sluit ook
aan bij de groeiende Vlaamse bewustwording. In 1973 worden de twee eerste
strofen het officiële volkslied van Vlaanderen.
Hoewel Miry ook muziek schrijft voor Franstalige teksten, geniet de Nederlandstalige
zang zijn voorkeur. Ook voor kinderen, wier muzikale opvoeding hij belangrijk
acht, componeert hij tientallen liederen. In het totaal zet Miry, die samen met
alle bekende tekstschrijvers en componisten van zijn tijd – Hendrik Conscience,
Peter Benoit, Leo Van Gheluwe, Hendrik Waelput, Florimond Van Duyse, Napoleon
Destanberg – samenwerkt, een duizendtal werken op partituur. Zijn oeuvre is
zeer uitgebreid en getuigt van een rijke inspiratie en een zeldzame werkkracht.
Miry’s talent wordt door iedereen erkend en hij maakt snel carrière : hij wordt
koorleider van toen vermaarde verenigingen, zoals de Melomanen en het Willemsgenootschap,
engageert zich voor de vele muzikale gelegenheidsactiviteiten
in Gent en wint diverse muziekwedstrijden.
Hij is naast lid van het hoofdbestuur van het Willemsfond ook lid van het Comiteit
ter Bevordering van de Nederlandse Zang. Hij is ook verbonden aan het orkest
van de Gentse opera en combineert dit werk met de functie van dirigent van de
Brusselse Waux-Hall.
Miry is leraar harmonieleer (1857 – 1889) en contrapunt, fuga en compositie
(1857 – 1871) aan het KMC.
Hij is er ook orkestmeester, artistiek directeur a.i. (1857 – 1871) en onderdirecteur
(1871 – 1889). Vanaf 1868 is hij ook als muziekleraar actief in de stadsscholen.
In 1875 wordt hij stedelijk onderwijsinspecteur voor muziek, een functie die in
1881 uitgebreid wordt tot heel Vlaanderen.
Montald Constant (1862 – 1944), beeldend kunstenaar
Samen met de schilder en afficheontwerper Privat- Livemont verblijft Montald
vanaf 1885 in Parijs als leerling van de Ecole des Beaux-Arts. In 1886 wint hij de
Prijs van Rome met zijn Diagoras in triomf meegedragen door zijn zonen, overwinnaars
van de Olympische Spelen van het Oude Griekenland. In Gent wordt het
toekennen van deze prijs uitgebreid gevierd. Hij verblijft daarna enige tijd in Firenze
en Rome, waar hij zich laat inspireren tot het maken van zeer grote, mo-

69
numentale werken. In 1897 – 1898 ontwerpt hij de decoratie van het timpaan in
de gevel van de Koninklijke Nederlandse Schouwburg (1897 – 1898), nu NTGent.
WOI belet Montald verder die weg te gaan. Hij richt zich van dan af op het schilderen
van chevaletstukken, vooral van landschappen in de omgeving van zijn
villa in Sint- Lambrechts-Woluwe. Deze villa wordt een ontmoetingsplaats voor
vrienden, onder wie Emile Verhaeren en Stefan Zweig.
In 1921 is Montald medeoprichter van de groep L’art monumental, die een decoratieve
monumentale en met de architectuur verbonden kunst voorstaat. Het
meest opmerkelijke project van de groep is de decoratie van de halfcirkelvormige
noordelijke en zuidelijke gaanderijen van het gebouwencomplex in het Jubelpark.
Montald is (1934) lid van de Koninklijke Academie van België.
Terwijl hij overdag lessen decoratief schilderen volgt aan de Nijverheidschool, is
Montald vanaf 1874 ingeschreven voor de avondcursussen aan de KASK. Hij wint
er de Grote Prijs en krijgt een studiebeurs van de stad Gent. Montald heeft aanzienlijke
invloed als docent aan de KASK Brussel (1896 – 1902): René Magritte,
Paul Delvaux en Edgard
Tytgat zijn enkele van zijn leerlingen.
Monteyne Lode (1886-1959), kunstcriticus
Naast een loopbaan in het onderwijs, waar hij bij zijn leerlingen de liefde voor kunst en de
fraaie letteren wil aanwakkeren, interesseert hij zich voor de journalistiek, meer bepaald
voor de toneelkritiek waarover hij in het weekblad Carolus - dat voor 1914 in Antwerpen
verscheen - publiceert. Tijdens WOI schrijft hij recensies in het weekblad Het Toneel dat
hij van 1923 tot 1940 leidt, later in De Nieuwe Gazet. Ten gevolge van die expertise wordt
hij (1922-1932) secretaris-verslaggever van de Belgische Commissie van het Landjuweel
en (1942-1943) directeur van de Koninklijke Nederlandse Schouwburg Antwerpen.
Behaalt het diploma van onderwijzer (1905) en dat van geaggregeerde leraar middelbaar
onderwijs (1907) aan de RNS. Is leraar in het Stedelijk Onderwijs te Antwerpen en docent
aan het KMC Antwerpen (1938-1952).
Mussche Achilles (1896 – 1974), auteur
Mussche is al op zijn veertiende aan de slag als bediende. Na een toelatingsexamen
volgt hij – dankzij grote opofferingen van zijn familie – de lessen van de onderwijzersopleiding
aan de RNS (1911 – 1915). Tijdens zijn studieperiode raakt
hij gefascineerd door de Nederlandse, Duitse, Franse en Engelse literatuur en
door het boeddhisme. Hij debuteert en wordt bekend met De twee vaderlanden
(1927), humanitair-expressionistische poëzie vol sociale bewogenheid en doorspekt
met een romantische gloed. Het werk wordt bekroond met de A. Beernaertprijs
van de Koninklijke Vlaamse Academie en de Driejaarlijkse Staatsprijs voor
Poëzie. Ook zijn later werk getuigt van dit sociaal engagement, zoals o.a. Aan de
voet van het Belfort (1950) dat handelt over het harde leven van de Vlaamse
textielarbeiders of Gedenksteen voor Rosa (1961) een geromanceerde biografie
van Rosa Luxemburg. Hij schrijft essays en studies alsook leerboeken voor taal-
en literatuuronderwijs.
Mussche is voorzitter van het Vermeylenfonds, van de Vereniging van Vlaamse
letterkundigen, van de Raadgevende Culturele Commissie van Omroep Oost-
Vlaanderen en lid van de Koninklijke Vlaamse Academie voor Taal- en Letterkunde.
Alles aan de RNS: onderwijzer (1915), regent (1928), akte van normaalschoolleraar
(1930), leraar (1928 – 1948) en Waarnemend directeur (april – juni 1948).
Nadien Rijksinspecteur voor het Normaalonderwijs (1948 – 1956).
Muylaert Antoine (1931), burgemeester
Zelfstandig bloemist. Rechter in sociale zaken voor zelfstandigen (1970) Arbeidsrechtbank
Dendermonde, Gemeenteraadslid CVP (1964) en laatste burgemeester (1971-1977) van
de gemeente Herdersem die na de samenvoeging een deelgemeente van Aalst wordt.

70
Eerste voorzitter en medestichter van de Dorpsraad, met de financiële steun van de stad
samengesteld uit leden van de vier politieke families.
Student Rijkstuinbouwschool Melle.
Neerman Marc(el) (1900 – 1944), architect
In de jaren 1924 – 1929 is hij bijna uitsluitend in Sint-Niklaas werkzaam, waar hij
als eerste de Art Deco introduceert en zijn eerste woningen realiseert. Hij is er
ook, voor diverse opdrachtgevers, actief als ontwerper van woningen, winkelpuien
en -inrichtingen.
In 1931 wordt hij geselecteerd voor het ontwerp van het kantoor van de Vlaamse
en onafhankelijke verzekeringsmaatschappij De Noordstar aan de Groot- Brittanniëlaan
te Gent, een van zijn belangrijkste realisaties. Het gebouw, waarvan een
deel al in 1933 in gebruik wordt genomen en dat nu gebruikt wordt door de Hogeschool
Gent, blijkt in 1970 definitief te klein en op een brutale manier werden
twee bouwlagen bovenop het bestaande gebouw gezet. In 1986 wordt een interessante
nieuwbouw door H. De Smet, H. Baert en J. Pattyn toegevoegd.
Neerman studeert (1917 – 1919) architectuur aan de KASK Antwerpen, later
(1919 – 1924) aan de KASK, waar hij afstudeert als bouwkundige.
Neirynck Michel (1918-1976), directeur
Neirynck wordt op 1 januari 1967 officieel directeur van het HIBH maar zal dit ambt
slechts anderhalf jaar bekleden omdat hij midden 1968 kabinetsadviseur wordt van de
minister voor de gemeenschapsbetrekkingen, Leo Tindemans, in de regering Eyskens-
Merlot en de combinatie van beide ambten als onverenigbaar wordt beschouwd.
Licentiaat in de economische wetenschappen, geaggregeerde voor het hoger secundair
onderwijs voor de handelswetenschappen, baccalaureaat in de wijsbegeerte, doctor in de
politieke en sociale wetenschappen. 1 ste aanwezend adviseur bij de Dienst Economische
Studiën van de ASLK en lector aan de KUL
Noerens René (1921-), senator
Senator (1981-1987 en 1988-1991) secretaris van de senaat (1985-1987), lid van de
Raad van Europa en van de West-Europese Unie (1884-1992). Is van 1980 tot 1988 penningmeester
van de Antwerpse arrondissementsfederatie van de PVV. Wordt in 1982 gecoöpteerd
senator voor Antwerpen. Kernlid van het Centrum Frans Grootjans (2008).
Licentiaat handels-, consulaire (1945) en maritieme wetenschappen(1946), Rijkshandelsschool
te Antwerpen. Na opdrachten in de KA van Kortrijk en Geraardsbergen wordt hij
lesgever aan de Nijverheidsschool (1949-1966) alsook in het eraan gehechte onderwijs
voor sociale promotie (1949-1981). In 1966 wordt hij directeur van de Tolkenschool te
Brussel. Secretaris van de Hoge Raad voor het Economisch Hoger Onderwijs (1977-1982).
Nuyts Frank (1957), musicus
Groep Hardscore (sinds 1989). Prix de la musique contemporaine de Québec (1990);
Cultuurprijs voor Muziek, Stad Gent (1995).
Aan het KMC behaalt hij 1 ste prijzen notenleer en slagwerk (1975) en kamermuziek (1976)
alsook de hogere diploma’s slagwerk (1977) en kamermuziek(1978). Nadien studeert hij
elektronische muziek en compositie bij Lucien Goethals, aan het IPEM-RUG. Hij is docent
slagwerk (1985- ) en compositie (1998 - )aan het KMC
http://www.hardscore.be/?bt=0
Octors George (1923), dirigent
Begint zijn carrière als violist en sticht in 1956 het Antwerp Bach Ensemble. Octors is laureaat
van verschillende internationale wedstrijden zo van de Prix Henry Vieuxtemps
(1941). André Cluytens (1905-1967), muzikaal directeur van het Nationaal Orkest van
België stelt hem in 1960 aan als zijn assistent, waarna hij (1975- 1989) artistiek directeur
van het orkest wordt en als dirigent de finales van de Koningin Elisabethwedstrijd leidt.

71
Octors is muzikaal directeur van het Gelders Orkest (Arnhem) en leidt de orkesten van de
Saint Petersburg Philharmonic Society en de London Symphony Orchestra. Tussen 1989
en 1996 is hij tevens de directeur muziek van de Orchestre Royal de Chambre de Wallonie.
Docent KMC.
Ondereet Karel (1804 – 1868), declamator
Legt zich aanvankelijk toe op het boekbinden, maar beoefent van jongs af aan
het declameren waar hij in uitblinkt. Ondereet wordt in verschillende wedstrijden
bekroond. Ook treedt hij op als toneelspeler in de Gentse maatschappij de Fonteinisten
waarna hij in 1840 een nieuwe toneelmaatschappij – Broedermin en
Taalijver – sticht.
Bewust van zijn succes als toneelspeler, schrijft hij zelf meer dan twintig toneelstukken,
die echter vandaag niet meer gesmaakt worden. Hij schrijft ook een
aantal liederen, waarvan een aantal op muziek zijn gezet.
Ondereet wordt erkend als een van de beste toneelspelers van zijn tijd en wordt
als zodanig in 1860 als lesgever declamatie aan het KMC aangesteld.
Paelinck Joseph (1781-1839), kunstschilder.
Trekt na zijn studies aan de KASK (1802) naar Parijs waar hij tot 1806 werkt in het atelier
van schilder Jacques-Louis David. Tussen 1808 en 1812 verblijft hij, dankzij een Gentse
studiebeurs, ook regelmatig in Rome waar hij, samen met andere leerlingen van David,
het Palazzo Quirinale decoreert.
Bij de oprichting der Nederlanden in 1815 krijgt hij veel officiële opdrachten waardoor hij
naar Brussel verhuist en er o.a. het portret van Koning Willem I schildert. Na de oprichting
van België worden zijn relaties met het Nederlandse hof minder geapprecieerd… Op het
einde van zijn leven taant daarenboven zijn reputatie door de opkomende romantiek waar
hij weliswaar probeert bij aan te sluiten, maar deze werken –waarbij hij zich voornamelijk
op religieuze onderwerpen toespitst- worden niet gewaardeerd.
Paemeleire Roland (1942), dekaan
Doctor in de economie RUG. Docent Economische Hogeschool Limburg (m.i.v. 1971), Docent
HIBH (1976-1981). Wordt in 1981 aangezocht om directeur te worden van het HIBH
ter opvolging van Dr. A. Vander Kerken. Deze aanstelling wordt echter niet doorgevoerd
omdat Prof. Paemeleire diezelfde zomer als hoogleraar aangesteld wordt aan de RUG. In
1991 wordt hij er gewoon hoogleraar, in 2006 dekaan aan de Faculteit Economie en Bedrijfskunde.
Hij blijft weliswaar ook lesgever aan het HIBH.
In 2008 wordt hij door de studenten verkozen als wijste prof van Gent.
Pauli Adolphe (1820 – 1895), architect
Pauli geeft als stadsbouwmeester (1856 – 1867), als lesgever aan de KASK en als
hoogleraar (1861 – 1890) aan de RUG mee vorm aan het Gent van de negentiende
eeuw.
In 1861 schrijft de Commissie der Burgerlijke Godshuizen een wedstrijd uit voor
het ontwerpen van het Rusthuis Lousbergs waarbij het project van ingenieurarchitect
Pauli als winnaar uit de bus komt. Tot zijn bekendste realisaties behoren
verder het neo-gotische Bijlokehospitaal (1864 – 1880), nu departementen KASK
en Conservatorium het Instituut der Wetenschappen van de RUG (Rozier & Plateaustraat,
1883 – 1890). Ook de voormalige jongensschool op het Kramersplein,
de voormalige Nijverheidsschool op de Lindenlei (1857) en het Guislaingesticht
(1851), die qua stijl nauw bij het Lousbergsgesticht aansluiten, realiseert hij. Net
als zijn meester Roelandt, en zijn leerling Van Rysselberghe, is Pauli een exponent
van het neo-traditionalisme (vooral van het neo-classicisme). Dit belet niet
dat hij het gebruik van nieuwe materialen (toen vooral gietijzer) genegen was en
dat hij van mening is dat de architecturale vormen de mogelijkheden van deze
nieuwe materialen moeten uitproberen.

72
Adolphe Pauli studeert architectuur aan de RUG onder L. Roelandt en bekwaamt
zich verder in München. Zijn benoeming tot leraar aan de KASK in 1850 is het
begin van een succesvolle carrière.
Paulus Robert G. L. (1929), pedagogisch adviseur
Letterkundig regent Frans RNS (1953). Studiemeester RNS (1953), leraar PHTI Gent
(1953-1954), Oefenschool RNS Blankenberge (1956), Stedelijk Technisch Instituut Oostende
(1956); pedagogisch adviseur Nationaal Comité voor Beroepsopleiding en Beroepsvervolmaking
in de Ambachten en Neringen (1960-1992).
Als geëngageerd pedagoog is hij (1979-1984) medevertaler in een AKO (Aktiegroep Kritisch
Onderwijs) -collectief van A.Vasquez - F. Oury, De la classe coopérative à la pédagogie
institutionnelle, textes à l’appui / pédagogie, Maspero (1971), organisator van een
kennismakingstage met de Institutionele Pedagogie in de praktijk geleid door F. Oury
(1975) en met zijn zoon Pascal auteur van Leren is geen dwangarbeid, bedenkingen en
ervaringen rond Institutionele pedagogie in Vlaanderen en Portugal (2008).
Stichtend lid Kulturele Raad (thans Cultuurraad) Oostende (1967) en Frans Masereelfonds
(1971), bestuurslid, later voorzitter van het Centrum Basiseducatie Regio Oostende (CE-
BERO)(1990-2005)
Pauwels Erika (1942), mezzosopraan
Als mezzosopraan verbonden aan de Koninklijke Opera Gent (1964-1967) en als eerste
lyrische sopraan aan de Koninklijke Vlaamse Opera Antwerpen (1966-1978). Pauwels
treedt op in Luik (Opéra de Wallonie), Parijs, Aken, Wenen en toert in Denemarken en
Nederland. Vanaf 1966 treedt zij regelmatig op voor de BRT en verleent ze haar medewerking
aan talrijke creaties van eigen bodem (Legley, Decadt, Veremans, Rosseau, De
Meester). Zij maakt naam als Puccini-specialiste en neemt (1973) deel aan het internationale
Madame Butterfly-concours te Nagasaki (Japan).
Laureate (1964) van de Fernand Ansseau-prijs (Brussel) en van de Octavie Beloy-prijs
(1971) voor haar vertolking van Mimi in La Bohème van Puccini (Antwerpen).
Volgt secundair onderwijs aan het PHTI en vanaf 15 jaar zangonderricht aan de Muziekacademie
te Wetteren. Behaalt aan het KMC 1 ste prijzen zang, notenleer, lyrische kunst en
het hoger diploma zang alsook het getuigschrift muziekgeschiedenis.
Als vrije leerling volgt ze de cursussen grimeerkunst en kostuumgeschiedenis. In 1964
vervolmaakt ze haar opleiding aan de Operastudio van de Nationale Opera te Brussel.
Haar vocale opleiding voltooit ze bij prof. Paul Gümmer (Bachspecialist) te Hannover.
In 1978 wordt ze lerares zang aan de Muziekacademie te Gentbrugge en in 1983 wordt ze
benoemd aan het KMC als docente in de lyrische kunst.
Peeters Flor (1903 – 1986), musicus
Geeft jaarlijks masterclasses in o.a. de USA en verzorgt tijdens zijn uitgebreide
tournees
over de hele wereld ruim 1200 orgelrecitals. Zijn omvangrijk oeuvre (o.m. orkest-
en kamermuziek, liederen) omvat belangrijke composities voor orgel en koorwerken.
Aanvankelijk componerend in het symfonische klank- en vormideaal komt
hij, onder invloed van de Nederlandse polyfonisten en van het Gregoriaans, tot
een meer lineaire, karakteristieke orgelstijl.
Studeert aan het Lemmensinstituut waar hij in 1923 orgelleraar wordt en ook
organist is aan de Sint-Romboutskathedraal. Orgelleraar aan het KMC (1931 –
1948) in Tilburg (1935 – 1948) en aan het KMC Antwerpen (1948 – 1968), waarvan
hij tussen 1952 tot 1968 ook directeur is.
http://www.florpeeters.be/
http://www.cebedem.be/composers/peeters_flor/nl.html
Pehlivan Fatma (1957), politica
Educatief medewerker Stedelijk Pedagogisch Centrum Gent (1978-2001), projectleider
Hulpleerkracht in het onderwijs departement onderwijs Vlaamse Gemeenschap (1992-

73
1993). Lid algemene vergadering Turkse Democratische Culturele Volksvereniging DHKD
(1980-1999), ondervoorzitter Gentse Turkse Vrouwenverenging GTKB (1992-1995), voorzitter
Federatie van Vooruitstrevende Turkse Verenigingen CDF (1995-1999). Gecoöpteerd
senator (2001- 2006), schepen van Personeelsbeleid, Informatica en Administratieve vereenvoudiging
Stad Gent (2007-2009), Vlaams volksvertegenwoordiger en Gemeenschapssenator
(2009 -).
Regentes snit en naad (1978), afdeling kleding STI-II, Gent.
Permeke Constant (1886 – 1952), beeldend kunstenaar.
Sluit zich omstreeks 1909 aan bij de kunstenaarskolonie van Sint-Martens-Latem
en wordt er opgenomen in de tweede groep, die het Vlaams expressionisme vorm
geeft. Verblijft vervolgens (1912 – 1914) in Oostende. In 1914 gemobiliseerd en
zwaar gewond bij de verdediging van Antwerpen wordt Permeke naar Engeland
geëvacueerd. Daar werkt hij omstreeks 1916 zijn nieuwe stijl uit. Na WOI vestigt
hij zich achtereenvolgens in Antwerpen, Oostende, Vyvey (Zwitserland) en in De
Vier Winden in Jabbeke. Hij beeldhouwt ononderbroken vanaf 1936 en is de centrale
figuur van de avant-gardebewegingen Sélection, L’ Art Vivant en Kunst van
Heden.
In 1934 krijgt hij internationale erkenning o.a. via zijn deelname aan de Biënnale
van Venetië. In dezelfde stad vertegenwoordigt hij België op de VXe internationale
tentoonstelling in 1926, met zijn vrienden Frits Van den Berghe en Gust De
Smet.
Lid van de Koninklijke Vlaamse Academie voor Wetenschappen, Letteren en
Schone Kunsten Permeke wordt beschouwd als de leidende kunstenaar van het
expressionisme in Vlaanderen, al valt zijn oeuvre moeilijk systematisch te ordenen.
Het hoogtepunt van zijn loopbaan wordt tussen 1920 en 1930 gelegd, al
bereikt zijn carrière een hoogtepunt in 1947 – 48 met de retrospectieve tentoonstelling
van zijn werk in de Musée National
d’Art Moderne in Parijs. Zijn landhuis (waar hij met zijn gezin vanaf 1930 woont)
met ateliers in Jabbeke wordt door de provincie West-Vlaanderen aangekocht en
als Provinciaal Museum Constant Permeke ingericht.
Permeke volgt eerst lessen aan de KASK Brugge (1903 – 1906). Verblijft in 1906
voor zijn militaire dienstplicht in Gent en laat zich daar inschrijven aan de KASK,
waar hij les volgt bij Delvin. Hij sluit er vriendschap met Frits Van den Berghe,
Gustaaf De Smet, Leon De Smet en de criticus Paul Gustaaf Van Hecke. In december
1945 wordt hij benoemd tot directeur van het Nationaal Hoger Instituut
en de KASK Antwerpen, als opvolger van Isidore Opsomer, maar hij neemt er al
ontslag in oktober 1946.
Philips Luc (1951), bankier.
Sinds 1971 in dienst van de KBC, eerst in de Kredietafdeling, later in de Centrale Afdeling
Buitenlandse Kredieten. In 1981 ging hij over naar de New York branch, waarvan hij in
1987 general manager wordt. In 1991 keert hij terug naar België als directeur van de
Centrale Directie Corporates en wordt in 1993 directeur van het Directoraat Corporates en
Investment Banking. In 1997 wordt hij benoemd tot gedelegeerd bestuurder en lid van
het Directiecomité van de Kredietbank en in 1998 van KBC Bank en KBC Bankverzekeringsholding.
Licentiaat Handels- en Financiële Wetenschappen HIBH (1975).
Philtjens Hugo (1949), politicus
Gemeenteraadslid (1982 - ) en burgemeester Kortessem (1989 - ). Limburgs provincieraadslid
(1991 - 1999). Volksvertegenwoordiger kieskring Hasselt-Tongeren-Maaseik
(1999-2003), Vlaams volksvertegenwoordiger kieskring Provincie Limburg (2004-2009).
Vast lid Commissie voor Wonen, Stedelijk Beleid, Inburgering en Gelijke Kansen (2005 - )

74
Hugo Philtjens spitst zich vooral toe op het domein van openbare werken en mobiliteit.
Ook de specifiek Limburgse dossiers (Noord-Zuidverbinding) dragen zijn belangstelling
weg.
Regent RNS (1956); licentie politieke, sociale en administratieve wetenschappen, KUL
(1973)
Picard-Jochem, Els, zie : Jochem, Els
Picard Hein (1925 – 1988), hoogleraar
Aan Hein Picard wordt in 1989 de eerste Prijs Vrijzinnig Humanisme toegekend.
Deze prijs, in 1988 in het leven geroepen door het toenmalige Humanistisch Verbond
(nu HVV), wordt om de twee jaar uitgereikt aan een persoon of organisatie,
die getuigt van een consequent volgehouden vrijzinnig humanistische levenshouding.
Picard is hoogleraar statistiek aan de RUG en geeft in die hoedanigheid gedurende
15 jaar duiding bij de verkiezingsuitslagen op de openbare omroep.
Licentiaat wetenschappen en geaggregeerde, groep der wiskundige wetenschappen
(1948), en licentiaat in de economische wetenschappen (1952), doctor in de
economische wetenschappen (1958) RUG. Assistent (1953), docent (1959) en
(1964) gewoon hoogleraar RUG. Van 1972 – 1976 is hij ook de eerste vice-rector
van het Limburgs Universitair Centrum. Picard is tijdens de startjaren lesgever
aan het SHISS en voorzitter van de vzw Proka.
Pierrucini Nora (1916 – 1990), directrice
Onderwijzeres en licentiaat Opvoedkunde. Directrice Stedelijke Normaalschool
(1960 – 1978).
Huwt in 1939 met Fedor Epsteins, een Letse Jood die midden de jaren dertig aan
de RUG Biologie studeert. Tijdens hun (gedwongen) verblijf in Riga aan het begin
van WOII, verdwijnt hij in het concentratiekamp Carskatis.
De Keyzer L., Je sterft niet van verdriet. Brieven van Liefde en Dood. De
Standaard, 8 mei 1998.
Pisson Jean-Baptiste (1763-1818), architect
Pisson, die de Empire-stijl in Gent introduceert, is een belangrijke vertegenwoordiger van
het neo-classicisme dat internationaal opgang maakt in het begin van de 19 de eeuw. Hij
ontwerpt verschillende woonhuizen en realiseert de aanleg van kaaien en de bouw van
stadspoorten maar ontwerpt ook verbouwingsplannen voor de door de Fransen verkochte
kloostereigendommen en het verkavelen van de na afbraak van kloosters vrijgekomen
gronden.
Pisson behaalt in 1786 de 1 ste grote prijs van de klas voor bouwkunde aan de KASK en
wordt in 1789 vrije meester van het ambacht van de timmerlieden en schrijnwerkers. Van
1802 tot 1809 is hij de Gentse stadsarchitect.
Portaels Jean-François (1818 – 1895) kunstschilder
Na een Parijs verblijf (1841 – 1842) behaalt hij de Prijs van Rome. Met de opbrengst
van die prijs reist hij in de landen rond de Middellandse Zee, in Centraal
Europa en in het Noorden. Na deze reizen wordt hij, als opvolger van de schielijk
overleden H. Van der Haert, aangesteld als directeur van de KASK (1847). Hij
blijft dit echter slechts luttele tijd en vestigt zich al snel weer in Brussel (1850)
waar hij de functie van zijn schoonvader F. Navez, directeur van de KASK Brussel,
ambieert. Gezien hij daar eerst niet in slaagt – hij zal pas in 1878 directeur van
de KASK Brussel worden – start hij een privéschool, die een niet onaanzienlijke
rol speelt in de ontwikkeling van de Belgische kunst.
Portaels is zeer productief, hij realiseert met simpele gratie decoratieve schilderijen
(kerk van Sint- Jacob-op-Coudenberg), Bijbelse en genre taferelen, portretten
van ambtenaren en van vertegenwoordigers van de moderne wereld en Oriëntaalse
scènes. Zijn niet onaanzienlijke plaats in de Belgische kunstgeschiedenis is

75
voornamelijk te wijten aan de invloed die hij op andere kunstenaars had, zo bijvoorbeeld
op de schilders E. Agneessens en T. van Rysselberghe en de architect
Licot.
Portaels studeert aan de KASK Brussel, waar directeur François Navez hem als
persoonlijke leerling begeleidt. Is directeur van de KASK (1847 – 1850).
Posman Lucien (1952), componist
Stichter en voorzitter van ComAV (Componisten Archipel Vlaanderen, een belangengroepering
voor Vlaamse componisten); medewerker van de vzw De Verenigde Cultuurfabrieken
en concertzaal De Rode Pomp.
Posman’s composities worden o.a. opgevoerd tijdens de Week van de Hedendaagse Muziek
te Gent, de Muziekdagen te Maastricht, Muzicii Contemporane Belgiene te Boekarest,
Ars Musica, op het Festival van Vlaanderen, het Festival Musica Nova te São Paulo, Belgian
Chocolats, Moscow Autumn, international contemporary music festival e.a. Verschillende
composities zijn op cd opgenomen.
Voor zijn liedcyclus Songs of Experience - vijf liederen op gedichten van William Blake voor
middenstem en piano- krijgt hij in 1988 de Muizelhuisprijs voor Kamermuziek. In 1993
wint hij de Prijs van de Gentenaar voor de organisatie van het Buckinx festival tijdens de
Gentse Feesten. In 2002 deelt hij in de Fuga Trofee, uitgereikt door de Unie van Belgische
componisten aan De Rode Pomp voor haar verdiensten ten aanzien van het Belgische
muziekleven.
Lucien Posman studeert aan het KMC en aan KMC Antwerpen. Te Gent behaalt hij 1 ste
prijzen voor notenleer (1976), harmonie (1978), muziekgeschiedenis (1977) en compositie
(1992) en het getuigschrift voor pedagogie notenleer (1978). Te Antwerpen krijgt Posman
de 1 ste prijs voor contrapunt (1982) en fuga (1983).
Posman is sinds 1881 verbonden aan het KMC. Hij is docent compositie en voorzitter van
de opleidingscommissie muziek. In 2008 wordt hij aangesteld tot hoofddocent.
http://www.kunstbus.nl/muziek/lucien+posman.html
Proot-Cocquyt Hilde, zie Cocquyt Hilde
Provo Walter (1953), cinefiel
Voormalig programmator van o.a. het Internationaal Filmfestival van Vlaanderen Gent
(1984-2000), de editie 2000 van de Filmvondsten / Age d’Or Prijs van het Koninklijk
Filmmuseum, Jazz in het Park, de Gentse Feesten en de viering 500 jaar Keizer Karel.
Provo is enkele tijd freelance filmrecensent en (1980-1983) poëzie- en literair prozarecensent
voor De Morgen. Hij vertaalt monografieën over Peter Greeneway en Raoul Servais
en verzorgt als poëzie- en prozaredacteur talrijke publicaties. Voor de Koninklijke Muntschouwburg
vertaalt hij de libretto’s van o.m. Don Giovanni, Die Meistersinger von Nürnberg,
Lucio Silla, Macbeth, Boris Godoenov, Les Contes d’Hoffmann e.a.
In 2002 is hij oprichter-bezieler van een steunpunt voor de audiovisuele kunsten in Vlaanderen,
het Initiatief Audiovisuele Kunsten (IAK) – thans BAM - dat hij leidt tot in 2007.
Walter Provo is lid van advies- en beoordelingscommissies bij het Vlaams Fonds voor de
Letteren, het Vlaams Audiovisueel Fonds, de Provincie Oost-Vlaanderen en assessor voor
het MEDIA programma van de Europese Commissie. Hij zetelt in de adviesraad van het
Filmplateau (UGent) en is lid van de raad van bestuur van Theaterhuis Victoria (thans
CAMPO).
Sinds medio 2007 is hij actief als zelfstandig vertaler/redacteur/consultant (Tekst & Uitleg)waarbij
hij instaat voor eindredactie en vertalingen voor o.m. Extra, het tijdschrift van
het Fotomuseum Antwerpen en Courant, het tijdschrift van het Vlaams Theaterinstituut.
Hij staat in voor informatieve boekjes bij de Dvd’s voor Lumière Distributie en vertaalt
filmscenario’s en treatments.
Licentiaat Germaanse filologie, groep Nederlands-Engels aan de RUG (1975). Lesgever
RNS ( 1979- 1980).

76
Raes Godfried-Willem (1952), musicoloog-muziekmaker-filosoof
Godfried-Willem Raes componeert sinds zijn prille kindertijd. In 1985 krijgt hij een belangrijke
compositieopdracht van de Massachussetts Council for the Arts (Boston). Hij componeert
tevens de muziek voor het International Solstice Radio project dat vanuit het Gentse
Belfort plaatsgrijpt op 21.6.1985, dag van de muziek, een gebeuren dat via satelliet de
gehele wereld bereikt. Raes krijgt ook verschillende opdrachten zo o.a. TransiTrance (voor
het door hem gebouwde groot robot orkest) van de Vlaamse Gemeenschap (2005).
Stukken van zijn hand worden uitgevoerd door vooraanstaande binnen en buitenlandse
solisten en musici.
Ook op het gebied van de elektro-akoestische muziek, behoort hij tot de meest vooraanstaande
componisten in Europa. Als componist en uitvoerend musicus richt hij in 1968/69
de Logos-groep op, in de laatste twee decennia van de 20e eeuw vooral actief als Logos-
Duo met Moniek Darge, maar vandaag vooral als leider van het M&M robot orkest. In 40
jaar tijd weet hij Stichting Logos uit te bouwen tot hét Vlaams nieuwe muziekcentrum bij
uitstek. In 1990 ontwerpt en bouwt hij een concertzaal in de vorm van een tetraëder voor
de stichting, een project waarvoor hem door de Vlaamse ingenieursvereniging de Tech-Art
prijs wordt toegekend, in 2008 ook het intussen beroemde Logos voorgebouw in de Bomastraat
te Gent, een groot bouwproject geheel uit roestvast staal.
Godfried-Willem Raes studeert musicologie (1973) en filosofie (1975) aan de RUG, naast
piano, klarinet, slagwerk en kompositie aan het KMC. In 1982 wordt hem de Louis Paul
Boon-prijs toegekend omwille van zijn sociaal engagement met betrekking tot kunst. In
1993 behaalt hij het doctoraat in de musicologie.
Lesgever belast met de cursus avant-garde kamermuziek (1982), voltijds docent compositie
(1988), hoofddocent (2008) KMC. In 1997 wordt hij tevens professor aan het Orpheus
Hoger Instituut voor Muziek.
http://www.logosfoundation.org/index-god.html
Raes Koen (1954), ethicus
Tijdens zijn studententijd neemt hij het initiatief voor het studententijdschrift Schamper.
Na zijn studies werkt hij als gewetensbezwaarde op het seminarie van professor Van Bilzen
en wordt nadien onderzoeker bij het NFWO.
Ondervoorzitter van de Vlaamse Gezondheidsraad (tem 2002). Redacteur van Samenleving
en Politiek en hoofdredacteur van Ethiek en Maatschappij. Publiceert in binnen- en
buitenland en geeft diverse gastcolleges en lezingen aan universiteiten en hogescholen en
aan socio-culturele verenigingen.
Studeert moraalwetenschappen en rechten. Doctor in de rechten RUG (1983). Gewoon
hoogleraar in de rechtsfilosofie en de toegepaste ethiek aan de Faculteit Rechtsgeleerdheid
UGent. Lesgever recht aan het HIBH 1986-1991
Raveel Roger (1921), beeldend kunstenaar.
Invloed van gegevens uit de fysica en nieuwe technische ontwikkelingen geven hem een
andere kijk op de wereld en dat nieuwe wereldbeeld wil hij zichtbaar maken in zijn kunst,
die daardoor een heel aparte en specifieke vormgeving en inhoud krijgt.
Sticht in 1948 met Jan Burssens, Kamiel D'Havé en Pierre Vlerick de groep La Relève en
werkt in de periode 1955-1961 vooral abstract. In de jaren '60 echter ontpopt hij zich tot
gangmaker van de nieuwe figuratie: samen met Raoul De Keyser, Etienne Elias en Reinier
Lucassen werkt hij in 1966 aan plafondschilderingen in het kasteel te Beervelde. Het abstraherende
van Piet Mondriaan en het expressionisme van Vincent van Gogh zijn inspiratiebronnen
bij het ontstaan van de schilderstijl die ook bekend wordt als de nieuwe visie.
Het kelderfresco en het Dulcia-project van Zottegem (1969) vormen hiervan een eerste
hoogtepunt.
Raveels stijl wordt gekenmerkt door de mengeling van abstract en figuratief schilderen. Hij
wil het geestelijke in de mens weergeven en dat laten uitvloeien in tijd en ruimte en ten
slotte in het niets van de witte leegte. Daarom integreert hij vaak spiegels in zijn werken,
zodat de omgeving deel van zijn werk kan worden. Motieven in felle, vitale kleuren worden
soms met donkere contouren afgelijnd.

77
Raveel verdient niet alleen als schilder zijn sporen, maar ook als graficus. De 33 prenten
van zijn Genesis verschijnen in 1984, vergezeld van de 33 erbij passende gedichten van
Hugo Claus. Ook maakt hij talrijke keramieken.
In 1995 wordt Raveel geridderd. Sinds 1999 heeft hij zijn eigen museum in zijn geboortedorp
Machelen aan de Leie waarvan de eerste directeur Roland Jooris is.
Naar aanleiding van de 85ste verjaardag van de kunstenaar wordt in 2007 een overzichtstentoonstelling
in de Venetiaanse Gaanderijen te Oostende met als titel De schilder spreekt
georganiseerd. In 2008 wordt in De Loketten van het Vlaams Parlement de tentoonstelling
De wereld van Roger Raveel georganiseerd, tijdens hetzelfde jaar loopt in het Vincent Van
Goghhuis in Zundert (Nederland) een dubbelexpo Raveel & Van Gogh.
Zelf meent Raveel dat zijn belangrijkste mentor de Italiaanse schilder, beeldhouwer en
architect Giotto (1267-1337) is. Raveel krijgt zijn eerste artistieke opleiding van Hubert
Malfait (1898-1971) te Deinze (1933-1937 en 1940-194). Die opleiding zet hij (1942-
1945) verder aan de KASK. Ook hier krijgt hij les van Hubert Malfait en van Jos Verdeghem.
Van 1954 tot 1956 volgt hij ook Keramiek aan de KASK Gent. Raveel geeft van 1960
tot 1973 les aan de academie van Deinze.
http://www.rogerraveelmuseum.be/site2/intro.php
Ray Jean, zie: De Kremer Raymond
Reychler Hendrik (1912 – 1995), directeur
Ondanks moeilijke jeugdjaren wil hij het maken en studeert, in bijzonder moeilijke
omstandigheden, consulaire en handelswetenschappen. Om familiale redenen
kan hij zijn in 1934 aangevatte doctoraat niet afwerken. Hij wordt studiemeester
aan de KA van Aalst en Deurne (1936) en bekwaamt zich ondertussen in de stenodactylografie.
In 1945 wordt hij aangesteld en benoemd tot leraar aan de
Rijkshogere Technische en Handelsschool in Gent. In 1947 wordt hij beheerder
van het Belgisch Textielinstituut.
In 1948 krijgt hij een voorlopige, in 1949 een vaste benoeming als directeur van
de Rijkshogere Handelsschool in Aalst. Hij zou deze functie tot op zijn op pensioenstelling
in 1973 uitoefenen en een bijzondere stempel op de school drukken.
Rispens Jan (1944), departementshoofd
Muzikale leiding bij verschillende Brecht-producties, KVS-NTG, Brussel, Gent (1966-1974);
presentator en realisator BRT (1966-1978); muzikaal directeur van de Opera Studio Koninklijke
Muntschouwburg Brussel (1972-1974); muzikale leiding Brussels Brecht-
Eislerkoor (1980-1991). Regeringscommissaris cultuur Vlaams radio orkest en Radio koor
(1998-2007) en de Filharmonie (2003-2007). Voorzitter beoordelingscommissie Muziektheater
van de Vlaamse Gemeenschap (2003 -).
1 ste prijzen voor piano, kamermuziek, harmonie en notenleer, KMC(1964). Hoofdleraar
praktische harmonie en coördinator van de afdeling, leraar compositie en leraar vakdidactiek
muziekschriftuur (1971-1995).
Departementssecretaris (1995-1997) en Departementshoofd Conservatorium Hogeschool
Gent (1997-2009).
Robbrecht Paul (1950), architect
Start in 1975 met zijn echtgenote, Hilde Daem een architectenpraktijk. Zij hebben grote
belangstelling in de ontwikkeling van beeldende kunst en haar mogelijke invloed op architectuur.
Ze vinden in hun praktijk een uitweg uit de architectuurcrisis van de jaren 1970
via een herwaardering van architectuur als autonome discipline. Robbrecht & Daem laten
zich hiervoor niet alleen inspireren door eigentijdse kunst maar ook door de klassieke architectuurtraditie.
Zij ontwerpen zowel groepswoningen en stedenbouwkundige ontwerpen
als bedrijfsgebouwen (de hoofdzetel van de Katoen Natie Antwerpen bvb.), banken en
laboratoria. Zij verwerven, ook internationaal, grote naam door hun galerie- en museumontwerpen
(zo de Paviljoenen van de Documenta IX in Kassel - heropbouw in Almere- en
de herinrichting van the Whitechapel Gallery in Londen) en Cultuurgebouwen (zo het Con-

78
certgebouw Brugge, de renovatie van het Filmmuseum (Cinematek) Brussel, de restauratie
en renovatie van Universiteitsbibliotheek Gent).
Daem en Robbrecht behalen verschillende nationale en internationale prijzen, zo Premio
Zerynthia Dialoghi tra Arte e Architettura (1994), Bedrijfsgebouw van het jaar: Katoen
Natie Antwerpen (1996), Vlaamse Cultuurprijs voor Architectuur (1997), Cultuurprijs Katholieke
Universiteit Leuven (2001), Award van de Belgische Architectuur (2001), Geselecteerd
voor de Mies van der Rohe Award 2003, International Fellowship of Royal Academy
of British Architecture (2010) .
Studeert architectuur aan Sint- Lucas (1969-1974). Lid van het Centro Palladio Vicenza,
Italië (1980). Docent architectuurkritiek KASK –Gent (1978-1992); docent architectuurontwerpen
Hoger St. Lucasinstituut Gent (1992-2010); docent architectuurontwerpen,
Architectural Association Londen (1997-1998); gastprofessor vakgroep TW en A&S RUG
(1999-2010).
Werk in Architectuur – Paul Robbrecht en Hilde Daem, uitgeverij Ludion (1998)
Acing Through Architecture, uitgeverij König Verlag (2009)
Diepe Fontein - Cristina Iglesias, uitgeverij BAI, Schoten (2009)
http://www.robbrechtendaem.com/
Roeck Alfons (1927), directeur
Doctor in de Wijsbegeerte en de Letteren. Docent aan de Economische Hogeschool van
Limburg, de Katholieke Vlaamse Hogeschool te Antwerpen en de KUL. Hij is tevens
Vlaams redacteur van Volkskunde en publiceert samen met Prof. L. Marquet (1980) Belgische
Sagen en Legenden en, in hetzelfde jaar, Volksverhalen uit Belgisch Limburg.
Start in 1973 als docent Engels HIBH met 1u/week opdracht en is (1981- 1991) de tweede
voltijdse directeur. Vanaf 1984 kunnen de studenten er kiezen voor namiddag of
avondonderwijs, daar waar de instelling tot dan enkel avondonderwijs aanbiedt. Onder zijn
beleid wordt het HIBH omgevormd tot Adecho die – later- een fusie aangaat met de Hogeschool
voor Vertalers en Tolken.
Roelandt Lodewijk (Louis) (1786 – 1864), architect
Gaat na zijn opleiding aan de KASK in Parijs studeren (1809) bij de beroemde
architecten van keizer Napoleon, Charles Percier (1764 – 1838) en Pierre Fontaine
(1762 – 1853). Hij wordt er toegelaten tot de Ecole Spéciale d’Architecture.
In 1818 wordt Roelandt benoemd tot stadsarchitect van Gent, waardoor hij zijn
stempel op de stad drukt. Ten behoeve van de pas opgerichte universiteit realiseert
hij tussen 1820 en 1826 zijn eerste belangrijke bouwwerk: de Aula Academica
met de aansluitende faculteitsvleugels. In 1835 bouwt hij het (ondertussen
afgebroken) Casino aan de Coupure. Belangrijke andere realisaties zijn: het
Gentse Justitiepaleis (1836 – 1846), de nieuwe balzaal van La Concorde aan de
Kouter (1844) en het Stedelijk Stapelplein of Koninklijk Stapelhuis voor de Vrije
Wederuitvoer (1844).
Roelandt werkt eveneens als zelfstandig ontwerper (o.m. voor het altaar in de
Sint-Michielskerk) en realiseert ook in andere Belgische steden talloze projecten
zoals het stadhuis van Ninove, de neo-klassieke gevel van het stadhuis van Aalst
(1825 – 1830), de St.-Aldegonde kerk in Deurle (1829), de Onze- Lieve-
Vrouwkerk in Sint- Niklaas (1844), de kerk en de academische zaal van het Klein
Seminarie in Sint-Truiden (1843 – 1846), de kerktoren van O.L.V. van Sint-
Truiden (1847 – 1853).In 1851 bekroont hij het Gentse Belfort met een nieuwe
gietijzeren spits die echter later weer moet worden afgebroken …
Louis Roelandt is student en later docent aan de KASK en aan de RUG. Hij is actief
in tal van culturele verenigingen.
Roelants Maurice (1895 – 1966), auteur
Samen met o.a. Richard Minne sticht hij het tijdschrift Het Fonteintje. Later is hij
eveneens medeoprichter van Forum en van het Nieuw Vlaams Tijdschrift en re-

79
dacteur van Elseviers Weekblad. Hoewel hij met poëzie debuteert, neemt hij
vooral als romanschrijver een belangrijke plaats in de Vlaamse letterkunde in.
Met zijn roman Komen en gaan (1927) en de novelle De jazzspeler (1928) maakt
hij in Vlaanderen de weg vrij voor de psychologische roman. Samen met Gerard
Walschap (1898 – 1989) zet hij zich af tegen de alleenheerschappij van de boerenroman
en de regionalistisch en weinig realistische aard ervan. Hij streeft naar
een bredere kunstopvatting waarbij het menselijk wezen en zijn geestelijke, morele
en sociale situatie in het middelpunt komen te staan. Zijn Het leven dat wij
droomden (1931) wordt verfilmd door Robbe de Hert.
Roelants ontvangt o.a. de driejaarlijkse Staatsprijs voor proza (1930) en de
Staatsprijs voor poëzie (1950).
Onderwijzer RNS (1915), al is hij slechts enkele jaren werkzaam als onderwijzer
(Sint-Jans-Molenbeek) waarna hij ambtenaar wordt bij het ministerie van Justitie.
In 1922 wordt hij journalist. Van 1954 tot 1963 is hij conservator van het kasteel
van Gaasbeek. Roelants is eveneens voorzitter van de Vereniging van Vlaamse
Letterkundigen en lid van de Koninklijke Academie voor Nederlandse Taal- en
Letterkunde.
Rogge Jacques (1942), arts
Neemt als zeiler deel aan de Olympische Spelen van 1968, 1972 en 1976, wordt eenmaal
wereldkampioen en behaalt tweemaal een tweede plaats. Hij wordt zestien keer Belgisch
kampioen. Verder is hij ook lid van het Belgisch rugbyteam.
Tussen 1990 en 1992 is hij voorzitter van het Belgisch Olympisch en Interfederaal Comité
(BOIC). In 1991 wordt hij volwaardig lid van het Internationaal Olympisch Comité (IOC),
lid van de Medische Commissie (1992) en vicevoorzitter (1994). Sinds 2001 is Rogge
voorzitter van het IOC. Eén van zijn opmerkelijkste beleidspunten is het terugdringen van
het aantal disciplines tijdens de Zomerspelen, en het beperken van het aantal deelnemers
op die Spelen tot ongeveer 10.000. Rogge krijgt al snel de bijnaam mister clean om zijn
harde aanpak van het dopinggebruik in de sport.
Studeert geneeskunde aan de RUG en ontvangt er in 2001 een eredoctoraat. In 2002
wordt hij als Graaf geridderd door koning Albert II. Jacques Rogge was lesgever anatomie
aan het HRIPB.
Ronse Edmond (1889-1960), politicus
Gemeenteraadslid en burgemeester in Melsen in 1947 en senator (1939-1958) in het arrondissement
Gent-Eeklo voor de Katholieke Partij en de CVP. Ronse is minister van binnenlandse
zaken (1944-1945) en van Nationale Informatie (1945).
Doctor in de rechten, licentiaat handels- en koloniale wetenschappen. Lesgever aan de
RNS (1919- 1926).
Roobjee Pjeroo (1945), zie De Vilder Dirk
Roos Frank ( 1942), algemeen directeur
Vertegenwoordiger van de Gentse Universitaire Sportbond ( GUSB ) in het centraal comité
van de Belgische Universitaire Sportfederatie (1963-1969). Lid van de Hoge Raad van het
Hoger Agrarisch onderwijs (1976-1982), de beroepscommissie Hoger Rijksonderwijs
(1977-1982), de RvB van het IHR-CTL (1985-1989), de Koninklijke Vlaamse Ingenieursvereniging
en de werkgroep CUIB 3 -ingenieurs in het HO (1967-1989). Stichtend lid en
secretaris vzw SPIO, postinitiële opleidingen gemeenschapsonderwijs ( 1990-2003). Lid
raad van bestuur Vlhora (1996-2007), de Vlaamse Onderwijs Raad ( VLOR). Ondervoorzitter
IVAH, investeringsdienst autonome hogescholen (1995- 2007).
Lid selectiecommissie Compostela group of universities - Xunta de Galicia prijs 2004,
Stichtend lid en ondervoorzitter vzw Universitaire Associatie Brussel (2003-2007). Lid van
de Universitaire Stichting Ingenieur voor de scheikunde en voor de landbouwindustrieën (
1967 ) Aggregaat HSO (1969 )RUG. Leraar Hoger Rijksinstituut voor de Landbouwindustrieën
Gent (1967-1977), Docent HRI- CTL (1977-1984), Hoogleraar en hoofd onderwijs-

80
eenheid landbouwindustrieën (1984- 1989), Detachering ARGO (1989-1991), Directeur
RITS, hogeschool voor audiovisuele communicatie Brussel (1991-1995), Algemeen Directeur
en hoogleraar Erasmushogeschool Brussel (1995-2007).
Röpcke Jo (1928 – 2007), filmrecensent
Röpcke werkt bijna dertig jaar (1962 – 1991) als presentator en samensteller van
Première een televisieprogramma van de BRT over filmactualiteit. Hij ziet in die
periode ongeveer 12.000 films, welke hij doorgaans van ironische kritiek voorziet.
Naast zijn carrière als filmrecensent en programmamaker is hij o.m. tien jaar
voorzitter van het Filmfestival van Brussel.
Sinds 2008 bekroont de Jo Röpcke Award, toegekend door de redactie van Knack
Focus, elk jaar iemand die een verdienstelijke, creatieve bijdrage levert aan de
Vlaamse film.
Röpcke is docent aan het SHISS en aan het RITS, waarvan hij tussen 1991 en
1993 directeur is.
Rosseel Mong (1946), musicus
Mede-oprichter (1971) van de groep Mong en de Vieze gasten die sterk geïnspireerd wordt
door de anarchistische en rebelse geest van de studentenopstanden van mei 68. Via hun
theatervoorstellingen willen ze maatschappelijke en sociale toestanden aan de kaak stellen.
Doordat ze vooral meer volkse revues en cabaret brengen kunnen hun shows zowel in
prestigieuze theaterzalen als wijkzalen of tijdens manifestaties opgevoerd worden. Vuile
Mong en zijn Vieze Gasten spelen vaak op benefietconcerten, betogingen of tijdens sociale
acties. Zo spelen ze onder meer voor de stakende arbeiders van de Boelwerf en toeren ze
(1978-1990) rond met een circustent waarin ze hun voorstellingen opvoeren. Zo bereiken
ze een publiek dat nooit naar theater gaat. Op initiatief van Hedwig de Weerdt voeren ze
ook kindervoorstellingen op. Omdat hun voorstellingen in tenten moeilijker tot hun recht
kwamen treedt de groep vanaf 1990 treedt meer op in theaterzalen. Ze hebben een eigen
zaal in de wijk de Brugse Poort (Gent). Mong Rosseel Studeert aan het SHISS tussen 1968
en 1970, hij behaalt er niet het diploma omdat zijn scriptie wordt afgewezen.
Roszmann Augusta (1859-1945), kunstenaar
Augusta Roszmann studeert aan de Nijverheidsschool en volgt nadien les aan de Académie
Julian te Parijs. Aan stad en Nijverheidschool vraagt zij, vruchteloos, in 1885 en 1886
om de onkosten voor de buitenlandse studies mee te dragen. Gezien ze laureate is van
verschillende wedstrijden, die door de Nijverheidsschool worden georganiseerd, meent de
directeur dat ze de beurs waard was hoewel hij er de (financiële) noodzaak van betwijfelt.
In 1887, 1889 en 1890 ontvangt ze een gemeentelijke subsidie van 300 frank, in 1888
een gelijk(w)aardige van het nationale departement van Landbouw en Openbare Werken
en in 1890 krijgt zij ook subsidies van stad zowel als Staat.
Rottiers Arthur Karel (1920-2006), auteur
Rottiers werkt vanaf 1949 bij de radio en is redactiesecretaris bij de Wereldomroep en
hoofdredacteur van Radio Vlaanderen Internationaal. Hij is ook hoofdredacteur van Vlamingen
in de Wereld en van Ons Brussel. Samen met Achiel Samoy (Het Volk) is hij bezieler
van de Vlaamse Club Brussel. Hij is medestichter van Sirkel en van de Gemeentelijke
Cultuurraad Mortsel. A.K. Rottiers, zoals hij zijn talrijke uitgaven tekent, is ook actief als
dichter en bewonderaar van T.S. Eliot, die hij in Londen leert kennen. Behalve Mijn leven
in hoop en liefde, een - voorlopig- verzameld werk dat in 1981 verschijnt, publiceert hij
ook poëzie.
Studeerde Germaanse talen aan de RNS (1938)
Rouffaer Félicien (Senne) (1925-2006), acteur
Begint zijn loopbaan bij de Kredietbank (nu KBC) en volgt in zijn vrije tijd dictielessen.
Later schrijft hij zich in aan het KMC Antwerpen. Van 1951 tot 1956 speelt hij in het Rei-

81
zend Volkstheater terwijl hij in enkele Kempense scholen dictielessen geeft. Later is hij
verbonden aan de Brusselse KVS.
Rouffaer, een uiterst veelzijdige acteur, verwerft bekendheid bij het grote publiek door zijn
rollen in jeugdseries zoals Kapitein Zeppos (1964 en 1968). Ook regisseert hij succesrijke
series zoals Johan en de Alverman (1965), Axel Nort (1966), Midas (1967), Fabian van
Fallada (1969), Keromar (1971), De Kat (1973) en nog een negental andere series dan
wel televisiefilms.
Hij speelt de hoofdrol in De Man die zijn haar kort liet knippen (1965) van André Delvaux
naar de gelijknamige roman van Johan Daisne en Monsieur Hawarden van Harry Kümel
(1968) naar het boek van Filip de Pillecijn.
Tussen 1965 en 2001 vertolkt Rouffaer op het scherm zowel als op het podium méér dan
vijftig rollen.
Docent KMC.
Ruysschaert Tine (1932), actrice
Ruysschaert brengt in Vlaanderen en Nederland en ook daarbuiten gevarieerde en succesvolle
one-woman-voorstellingen, gaande van het Marcusevangelie tot moderne literatuur
zoals Wit is altijd schoon (L. Pleysier). Zij verzorgt die laatste voorstelling o.a. ook in Parijs,
en op het Festival van Avignon. Daarnaast ensceneert zij werken van o.a. François Villon,
Guido Gezelle, Charles De Coster, Hugo Claus, Annie Schmidt.
Na haar studies woordkunst start ze als toneelactrice bij theater Malpertuis te Tielt. Haar
voorkeur gaat echter vrij snel een andere kant uit: in oktober 1972 treedt zij voor het
eerst op met het avondvullend programma Poëtische variaties rond de vrouw, het eerste
van een lange reeks programma's, die al dan niet met andere woordkunstenaars en musici
worden gebracht.
Zij is Cultureel ambassadeur van Vlaanderen (1995-1997) en doceert aan verschillende
niet-Belgische universiteiten, waaronder Berkeley (Californië), Londen, Wroclaw en Kaapstad.
Tine Ruyschaert heeft 16 LP'S en 19 Cd’s op haar naam staan. Zij is laureate van de
Visser-Neerlandia prijs
Regentaat moderne Talen, Hoger Instituut Opvoedkunde; Woordkunst KMC. Docent Dramatische
Kunst Hogeschool Gent
http://www.tineruysschaert.be/
Saegeman Elie (1937), producer
Begint zijn loopbaan als leraar Nederlands, schrijft jeugdwerk en publiceert in diverse letterkundige
tijdschriften. In 1959 ontvangt hij de Letterkundige prijs van de stad Ronse.
Spoedig is Saegeman echter meer geboeid door de communicatiemedia, waarvan hij dan
al het belang voor de toekomst vermoedt. Tot in 1972 werkt hij freelance voor radio en
televisie en schrijft tussen 1960 en 1970 uitsluitend radioteksten en radioprogramma's,
T.V.- documentaires en kortfilms. Elie Saegeman wordt in 1972 bij Radio 2 Oost-
Vlaanderen Gent aangesteld als producer (woord). Bekende radioprogramma's van hem
zijn Het Koekoeksei, Focus, Splinternieuws, Met wie in de drie en Sportekort, alsook het
stereofonisch radiofeuilleton Pieter Daens met Louis Paul Boon en Louis De Meester (in
totaal 171 afleveringen).
Regent Germaanse talen RNS (1958).
Samuel Adolphe (1824 – 1898), musicus
Volgt lessen aan het KMC Luik en aan het KMC Brussel bij François-Joseph Fétis.
Behaalt in 1845 de Prijs van Rome met La vendetta. De hierop aansluitende studiereis
brengt hem naar Duitsland (in Leipzig studeert hij een tijdje bij Felix Mendelssohn
– Bartholdy en in Berlijn gaat hij Meyerbeer opzoeken), Wenen, Praag,
Rome en Napels. Na zijn terugkeer ontwikkelt hij een succesvolle carrière. Zo
herdenkt hij de vijfentwintigste verjaardag van de kroning van Leopold I (1856)
met de cantate L’union fait la force en levert hij in 1859 een cantate voor de inhuldiging
van de Congreskolom in Brussel. Deze gelegenheidscantate voor twee

82
koren en harmonieorkest wordt door zowat 2.500 koristen en instrumentalisten
uitgevoerd.
Tot hij in 1860 wordt benoemd tot professor harmonie, is hij aan het KMC Brussel
jarenlang repetitor voor de notenleer- en de pianoklas. Om wat bij te verdienen,
levert hij als muziekjournalist bijdragen voor verschillende bladen: zo is hij, in
tegenstelling tot de meeste critici, enthousiast over de Engelse première van Berlioz’
Benvenuto Cellini (juni
1853) wat tot een jarenlange vriendschap leidt.
In 1865 neemt Samuel het initiatief om, naar het voorbeeld van de Concerts populaires
de musique classique, door Jules Pasdeloup in 1861 in Parijs gesticht,
met eigen orkest een concertreeks aan te bieden met de opzet élever le niveau
musical et intellectuel du peuple en étendre le goût de la bonne musique. De algemene
repetities worden voor het publiek toegankelijk gemaakt en een groot
deel van de plaatsen wordt voorbestemd voor studenten, arbeiders en militairen.
Samuel’s benoeming in 1871 tot directeur van het KMC verplicht hem om van de
Concerts populaires afscheid te nemen. In Gent tilt hij de conservatoriumconcerten
op een hoger niveau. Vooral zijn Wagneruitvoeringen maken een
grote indruk.
Sanne, zie Denottè Sandra
Scheltjens Lodewijk (1861- 1946), auteur
In Steendorp, waar hij opgroeit, komt hij in contact met het werkvolk van de steenbakkerijen.
Die ervaring verwerkt hij al snel in zijn oeuvre, dat hoofdzakelijk toneelstukken bestaat.
Het gaat aanvankelijk om romantische melodrama’s die gaandeweg sociaal bewogen
realistische stukken worden, in welke vooral het volksleven wordt uitgebeeld. Hij
brengt bij voorkeur de donkere kanten en sociale wantoestanden in het leven der volkstypen,
echter zonder bitterheid of opstand. In enkele van zijn stukken komt ook de dierenbescherming
aan bod.
Scheltjens schrijft ook een aantal jeugdboeken en essays en publiceert eveneens onder
pseudoniemen (Ludovic Schelti, Mozes Stekelbach, Lodewijk Witte). Hij is voorzitter van
de Bond van Vlaamsche Toneelschrijvers (1910-1937).
Studeert aan de RNS en wordt onderwijzer in Rupelmonde.
Schenkels John (1953), burgemeester
Voorzitter OCMW (1983-1988) en burgemeester (1989-2005) Zelzate.
Directeur Noord-Vlaamse huisvestingsmaatschappij (sinds 1978). Lid en bestuurder van
diverse maatschappijen en organisaties zo: voorzitter Vlaamse Energie en Teledistributiemaatschapij
Hoboken; Gewestelijke Maatschappij voor de Huisvesting; Het Noorderlicht
CV Zelzate; Jeugdzorg vzw; Inter-Regies; IVEG; PROVAG; FINEG nv; Interkabel, ...
Industrieel ingenieur, IHR- CTL (1978)
Schepens Jan (1909- 1994), auteur
Schepens is redacteur van o.m. de tijdschriften Pan (1927-1928), Werk (1939) en De
Vlaamse gids (1945-1960) en publiceert eveneens in anderstalige tijdschriften o.m. in Le
Thyrse en in Mercure de France (1934-1946). Hij is een geregelde medewerker van het
dagblad Vooruit waar hij de rubriek Geestesleven (1971-1974) en de kroniek Mozaïek
verzorgt, alsook een 80-tal cursieven (1973 -1974) onder de titel Op zoek naar Gent. Van
zijn talrijke essays en kronieken worden zijn literaire studies over Jan Greshoff (1938),
Achilles Mussche (1946) en Johan Daisne (1946) evenals zijn essays Russische schrijvers
(1934) en Italiaanse schrijvers (1935) onthouden.
Een zeer ruim publiek bereikt hij door talloze lezingen in binnen- en buitenland waarbij hij
zich als een ambassadeur van de Vlaamse letteren ontpopt.
Hij behaalt het diploma van regent talen aan de RNS. Later voegt hij daar een Akte van
Bekwaamheid tot het ambt van Bibliothecaris (1934) en een getuigschrift Praktische kennis
in de Italiaanse taal (1958) aan toe.

83
Beroepshalve start hij als proeflezer in de Gentse Volksdrukkerij (1929-1930) en redacteur
(1930-1932) bij het Laatste Nieuws. Eind 1932 begint hij aan zijn onderwijsloopbaan,
eerst als studiemeester (1932-1935), vervolgens als leraar (1935-1945) aan de RMS
Brugge, vanaf 1945 aan de RNS Blankenberge. In 1956 wordt hij directeur van de Rijksmiddelbare
Jongensschool in Brugge.
Schillings Arnold (1896-1965), conservator
Schillings is een van de initiatiefnemers van een opleidingsschool voor jonge ambtenaren,
het HIB. Van bij de start van de school is hij één van de tien professoren bestuurswetenschappen.
Hij onderwijst de cursus Geschiedenis van de bestuursinstellingen van België. In
1943 neemt hij, uit ongenoegen met het gevoerde beleid, ontslag. Na de bevrijding is hij
een van de initiatiefnemers die het instituut een nieuwe start wensen te geven: hij vervangt
Lambert Vanhacht als directeur
Doctor in de Letteren en Wijsbegeerte, Doctor in de Rechten, Archivarispaleograaf/conservator
bij het Algemeen Rijksarchief.
Schouppe Etienne (1942), politicus
Start zijn loopbaan, na de wetenschappelijke humaniora, in een verzekeringsmaatschappij.
In 1963 treedt hij als bediende voorraadbeheer, later lid van de studiedienst, in dienst
van de Nationale Maatschappij der Belgische Spoorwegen (NMBS). Hij wordt gedelegeerd
bestuurder van de NMBS (1987 -2002) en van de ABX LOGISTICS Group (2002-2003) en
voorzitter van de UIC (Internationale spoorwegunie) (tot december 2002).
Sinds 1975 combineert Schouppe zijn werk bij de spoorwegen met de politiek: hij is adviseur
op het kabinet Verkeerswezen (1977), en kabinetschef chef op het PTTkabinet
(1981). Gemeenteraadslid (1977 -), schepen (1983-1988), burgemeester (1989-2000) en
voorzitter van de gemeenteraad van Liedekerke (2007 -). Treedt in de nationale politiek in
2003 en wordt als CD&V senator verkozen, partijvoorzitter ad interim (2007). Staatssecretaris
voor Mobiliteit in de regering Leterme I en II (2008 -2010) en Van Rompuy (2008).
Licentiaat Handels en Financiële wetenschappen, Erasmus handelshogeschool (1967).
http://www.etienneschouppe.be/
Schrickx Willem (1918-1998), hoogleraar
Hoogleraar Engels aan de RUG vanaf 1958. Ook internationaal bekend als Shakespeare
specialist.
Studeert voor onderwijzer aan de Stedelijke Normaalschool Antwerpen (1938), Doctor
Germaanse filologie RUG (1949). Leraar Engels en Nederlands aan de RNS ( 1945- 1957).
Sel Dries (1964), manager
Algemeen directeur I Fiamminghi (1989-1998), intendant Vlaams Radio Orkest & Vlaams
Radio Koor (1998-2003); directielid Securitas (2003-2007), bestuurder Antal International
(België & Luxemburg) (2007-2009), algemeen directeur Vorst Nationaal (2009 - )
Licentiaat en geaggregeerde in de oudheidkunde en kunstgeschiedenis, muziekwetenschappen
KUL (1986); postgraduaat Bedrijfskunde EHSAL Brussel; postgraduaat muziekwetenschap,
Universität zu Köln, Philosophische Fakultät (1987). Docent cultuurmanagement
Hogeschool Gent (sinds 1994)
Semey (Jacobus Fernandus Adolphus) Fer (1891- 1973), binnenhuisarchitect
Wordt na WOI te werk gesteld aan de Kunstweefschool te ’s Gravenhage die in 1910 word
opgericht en tot midden de jaren twintig bestaat. Na zijn ontslag start hij zelf met een
atelier waar gobelins worden uitgevoerd. Het is zijn bedoeling de Nederlandse Gobelinkunst
op een moderne en decoratieve grondslag nieuw leven in te blazen.
In 1933 is Semey verbonden aan de firma H. Pander & Zonen die o.a. de inrichting van
het Vredespaleis in Den Haag verzorgt en na de Eerste Wereldoorlog bekendheid verwerft
op het vlak van binnenhuisarchitectuur.
Als interieurarchitect werkt Semey aan de inrichting van verschillende schepen zo van het
MS Bloemfontein (1934) en de MS Pericles (1938) en is hij verantwoordelijk voor het inte-

84
rieur van de SS Nieuw Amsterdam, tussen 1938 en 1959 het vlaggenschip van de Holland-Amerika
lijn. Tevens werkt hij voor Ypenburg, een tussen 1936 en 1994 in Rijswijk
gelegen vliegveld.
Semey studeert aan de KASK en aan de Hoogere Nijverheidsschool. Hij is tijdens WOI als
tekenleraar verbonden aan de Nijverheidsschool én aan de Hogere Land- en Tuinbouwschool
te Gent. In Parijs studeert hij technieken van het gobelinweven.
Serras Roger (1942-1978), kunstenaar
Is al op het atheneum heel intensief met poëzie bezig en wordt in 1963 medeoprichter van
het tijdschrift Yang, later medestichter van Honest Graphics, Honest Arts Movement (HAM)
en van de Vereniging der Plastische Kunstenaars. Artistieke duizendpoot die zowel op het
literaire vlak (met dichtbundels als Het vijfde seizoen uit 1969 tot het postume Met verliefde
aandacht uit 1979) als op het beeldende vlak (zo o.a. selectie voor de Prix de la Jeune
Peinture Belge en voor de Provinciale Prijs Grafiek Oost-Vlaanderen) een zekere erkenning
geniet.
Roger Serras studeert voor onderwijzer aan de RNS (1963), leerling van M.A.J. Hoste en
studeert ook aan de KASK. Hij is leraar plastische kunsten aan de Academie te Maldegem.
Serraes Guy (1961), directeur
Fractiesecretaris Vlaams Parlement (1986-1994); schepen van Personeelsbeleid en Informatica
Stad Gent (1995-2000). Senior manager Ernst & Young Human resources ( De
Witte & Morel ) Gent (2000-2001); director Ernst & Young Gent (sinds 2001). Gewezen
voorzitter IVAGO en ondervoorzitter TMVW.
Licentiaat bestuurswetenschappen ADECHO Brussel; Licentiaat management
(MBA)Vlerickschool RUG; Extern lid departementsraad HaBe Hogeschool Gent (2003-
2007).
Servaes Albert (1883 – 1966), beeldend kunstenaar.
Servaes behoort tot de eerste Latemse school en wordt beschouwd als een van
de eerste Belgische expressionisten. In 1905 trekt hij naar Sint- Martens-Latem
waar hij zich in een houten keet vestigt. Hij is een diep religieus mens, die in zijn
kunst liefst al de verkende paden verlaat. De dramatiek en de wrangheid, die uit
zijn werken spreken, worden ondersteund door zijn donker coloriet en de dikke
lijnen, waarmee hij zijn figuren gestalte geeft. De Rooms-Katholieke Kerk en veel
van zijn tijdgenoten ergeren zich aan de rauwe werkelijkheid die hij weergeeft.
De kruisweg die hij schildert (nu bewaard in de Abdij Koningshoeven van Berkel-
Enschot) is hiervan een voorbeeld. Vanwege zijn sympathieën voor de Duitse cultuurpolitiek
tijdens de Tweede Wereldoorlog vlucht hij na de oorlog naar Zwitserland.
Student KASK (1901 – 1902)
Servais Raoul (1928), cineast
Mede onder impuls van zijn KASK-leraar en mentor Albert Vermeiren kan Servais zijn artistieke
talenten ontwikkelen, en ontstaat zijn fascinatie voor de animatiefilm. Gezien de
strikte geheimhouding bij de grote studio’s verkent hij zelfstandig de techniek en het productieproces
van de animatiefilm, en ontwikkelt hij aldus een geheel eigen stijl en beeldtaal.
In 1960 brengt hij zijn eerste animatiefilm Havenlichten uit waarmee hij de Eerste Prijs
voor animatie krijgt op het Nationaal Festival van de Belgische Film van Antwerpen. Uit
dezelfde periode dateren andere bekroonde werken zoals De Valse Noot en Chromophobia,
die voor zijn internationale doorbraak zorgen.
In 1963 richt Raoul Servais met de steun van directeur Geo Bontinck binnen de KASK een
autonome afdeling Animatiefilm op, de eerste school van dien aard op het Europese vasteland.
De afdeling wordt een succes en brengt verschillende generaties van beloftevolle
animatiefilmmakers voort.
Hij werkt de voorbije decennia aan een 15-tal films, waarin zijn innovatief vakmanschap,

85
zijn poëtisch gevoel en zijn geëngageerd wereldbeeld verenigd worden.
Raoul Servais is sinds 1973 lid van de Koninklijke Academie voor Wetenschappen en Kunsten
van België en is van 1985 tot 1994 algemeen voorzitter van de Association Internationale
du Film d'Animation (ASIFA). Hij is medestichter van het Vlaams Audiovisueel
Fonds, van het Fonds Raoul Servais en is lid van de adviesraad van Film-Plateau, de filmclub
van de UGent.
Raoul Servais is laureaat van de Hans Christian Andersen Prijs (Denemarken), de Gouden
Aar voor zijn filmcarrière, de Norman McLaren Heritage Prize in Canada, de vijfjaarlijkse
Cultuurprijs van de Provincie West-Vlaanderen, en is Cultureel Ambassadeur van Vlaanderen.
In 1993 ontvangt hij de Cultuurprijs van de Stad Gent. Hij behaalt meer dan vijftig
filmprijzen en onderscheidingen, onder meer de San-Marco Leeuw in Venetië en de Gouden
Palm in Cannes, naast hoofdprijzen op tal van festivals zoals in Philadelphia, Chicago,
Teheran, Bilbao, Valladolid, Rome, Zagreb, Porto, Annecy en Oberhausen. Zijn werk wordt
o.a. getoond in het Centre Georges Pompidou in Parijs, het MoMa (Museum of Modern Art
NY), het Ziegfeld Museum en de Walt Disney Studios. Tijdens de zomer 2009 wordt, in het
kader van de tentoonstelling Beaufort 09, in het Staf Versluyscentrum te Bredene een
overzichtstentoonstelling van het werk van Servais gebracht.
Studeert Sierkunst aan de KASK en wordt er (1960) aangesteld als leraar sierkunst. Hij
sticht (1963) en leidt er de Animatiefilmstudio tot 1993. In 2008 wordt hij doctor honoris
causa van de RUG.
Smet (Christine) Kris (1942), journaliste
Start haar loopbaan als logopediste in Rijksonderwijs (1964-1965) maar schakelt als snel
over naar een ander beroepenveld. Actrice KVS en televisie o.a. Midas en Fabian van Fallada
(1966-1969). Presentatrice; televisieproducer, productie bij VRT Radio en Televisie
(sinds 1970-2002). Producer van jeugdprogramma’s o.a. Een vinger in de pap, Alles kits
(1972-1975), wetenschappelijke programma’s o.a. Dokument, Kijk mensen, Oogappel en
eigen programma’s o.a. Doe mee, Zal ik eens wat vragen dokter? De draad van Ariadne
(1975-2002). Journaliste Panorama en Ter Zake (sinds 1995-2002).
Kandidaturen Geschiedenis (1960-1961), Logopediste HIPB Gent (1961-1964), 1 ste Prijs
Toneelspeelkunst KMC (1964); Producerexamen BRT (1972).
Soenen Geert (1963), musicus
Sinds 1985 leerkracht piano, notenleer, koper en begeleiding in DKO instellingen; dirigent
kamerorkest Accademia Amanti dell’Arte (sinds 1991); Jeugd en muziek orkest Oost-
Vlaanderen (sinds 1997), St. Martinuskoor Baarle-Drongen (sinds 1998), De Mandelgalm
Roeselaere (sinds 1998); assistent-dirigent en koordirigent in de Vlaamse Opera Antwerpen
en Gent (sinds 2000).
Aan het KMC 1 ste prijzen notenleer(1957), muziekgeschiedenis (1958), transpositie, trompet,
kamermuziek (1959), harmonieleer (1962), contrapunt (1980), fuga (1981), compositie
(1988). Hij behaalt eveneens een diploma orkestdirectie KMC Den Haag (1997). Soenen
is docent geschreven harmonie (1977-1992) aan het KMC.
Soenen Willy (1937), musicus
Trompetsolo Filharmonie Antwerpen (1959-1961), leraar koper DKO-instellingen (1959-
1981); leraar muzikale opvoeding (1971-1974); directeur Academie voor Muziek en
Woord Tielt (1981-1995).
Lid Hafabra commissie van Sabam; lid Belgische artistieke promotie van Sabam; lid
blaasmuziekcommissie van de Confédération de Sociétés Musicales (CISM); lid World Association
for symphonic Bands and Ensembles (WASBE).
1 ste prijs notenleer (1957), transpositie, trompet en kamermuziek (1959), harmonie
(1962), contrapunt (1980), fuga (1981) en compositie (1987) KMC. Lesgever harmonie en
contrapunt KMC.
Spanoghe Gaby (1949), musicus

86
Concertmeester Nationaal Orkest van België (1975-1985), Euskadi-orkest San Sebastian,
Spanje (1982), Nederlands Kamerorkest (1981); soliste Belgisch Bach-ensemble (1975-
1985), Ensemble musique nouvelle (1977-1985) en Kamerorkest Wallonië (sinds 1991).
Hoger diploma viool KMC (1973); Graduaat viool Muziekkapel Koningin Elisabeth (1974);
Virtuositeitprijs van de Belgische regering (1975). Lesgeefster en vioolleraar KMC (1973-
1980)
Spanoghe Jenny (1957), musicus
Buitengewoon hoogleraar viool Muziekkapel Koningin Elisabeth (1995-1998) en docente
viool Fontys Hogeschool Tilburg (sinds 2002). Solistische optredens met diverse orkesten
en dirigenten in België, West-Europa en Amerika.
Stichter van het Eugène Ysaÿe- strijkkwartet dat later het Gagginistrijkkwartet wordt
(1989)
Zij behaalt 1 ste prijzen notenleer (1973) en kamermuziek (1975) alsook het hoger diploma
viool (1977) en het hoger diploma kamermuziek (1981) aan het KMC. In 1997 ontvangt
zij de Fuga prijs uitgereikt door de Unie van Belgische Componisten.
Spanoghe Viviane (1960), musicus
Concerten als soliste en in kamermuziekverband in binnen- en buitenland. Laureate Dexia
(1975) en Tenuto prijs (1980).
Hoger diploma KMC (1980), Indiana University, Bloomington (1980), Folkwang Hoschschule
Essen (1979), hoger diploma cello KMC (1980). Professor cello & kamermuziek
KMC Brussel.
www.viviane-spanoghe.be
Speliers Hedwig (1935), auteur
In 1963 vormt hij samen met Paul de Wispelaere, Korban en Jan van der Hoeven de redactie
van het tijdschrift Diagram. Verder werkt hij mee aan de gestencilde tijdschriften
Bok, Mep en Daele en sinds 1971 aan het tijdschrift Restant, dat zijn voedingsbodem heeft
in de RUG en de UIA. Daarnaast verzorgt hij columns voor o.a. Elseviers Literair Supplement,
De Nieuwe, Vrijdag en Knack. In 1969 krijgt hij voor de bundel De astronaut de
Heidelandprijs van Noord en Zuid. In 1972 wordt de bundel Horribile dictu bekroond met
de provinciale prijs voor letterkunde van West-Vlaanderen. Die prijs krijgt hij ook in 1984
voor de essaybundel Met verpauperde pen. Voor zijn dichtbundel Het heraldieke dier wordt
hem in 1984 de Dirk Martensprijs van de stad Aalst toegekend. In 1997 verzamelt de
dichter-criticus Jean-Marie Maes zijn poëzie onder de titel Ongehoord. Hij voltooit in 2004
een biografische triptiek over Stijn Streuvels.
Regent Nederlands-Geschiedenis aan de RNS (1957-1959). In 1959 wordt hij leraar Nederlands
aan de Rijksmiddenschool in Nieuwpoort.
Spruyt Philippe (1727-1801), directeur
Als kandidaat lesgever aan de KASK stelt hij zichzelf voor als meester-schilder gheassocieerden
in de academiën der schilderconst van Milaenen ende ’s Gravenhaege alsook dat
hij zigh van zyne jonckheyt af heeft gheoeffent in dese konsten, jae selfs ten dien effecte
heeft ghereyst ende gherediseert in vremde landen te weten twee jaeren te Parys en vier
jaeren te Roomen, binnen welcke leste plaetse hy door wylent syne heyiligheit Clemens
den 13den gheagregeert is geworden in het orde van St. Jean te Lateranen. Van 1770 tot
1795, wanneer hij ten gevolge van een meningsverschil opstapt, is hij professeur ende
direkteur van d’academie der teeken ender schilderconst. Parallel met dit ambt is hij geregistreerd
als cooper bij de Gentse schildersnering, handelt hij in kunstwerken, levert hij op
bestelling schilderwerken allerhande (portretten, gelegenheidswerken, godsdienstige taferelen…),
wordt hij als kunstkenner geraadpleegd en aanvaardt hij discipels ofte leerlingen
om per maand ofte jaer, den geheelen dag door in de schilder- en teekenkonste onderwezen
te worden.
Staes Roger (1927-2008), directeur

87
Na interims in verschillende Rijksmiddelbare scholen werd Roger Staes, als licenciaat Lichamelijke
Opvoeding RUG (1950) aangesteld aan het KA Aalst (1954-1974). In 1974
wordt hij gemuteerd naar het Hoger Rijksinstituut voor Technisch en Handelsonderwijs
Gent. Ondertussen is hij eveneens mentor van de laatstejaarsstudenten voor de Hogere
Instituten van Lichamelijke opvoeding van Brussel en Gent en van de RNS Gent. Lesgever
Basketbal aan de VUB (1970-1971) en van 1971 tot 1979 assistent HILO van de RUG. In
1977 wordt hij directeur van het Hoger Rijksinstituut voor Technisch en Handelsonderwijs
Gent.
Roger Staes bouwt tevens een carrière in de basketwereld uit. Staes speelt bij Amicitia
Lokeren en bij Elite Gent. Daarna coacht hij datzelfde Lokeren, Okapi Aalst, Avanti Brugge,
Waregem en Sunair Oostende. In 1963 is hij Bondscoach van de nationale ploeg.
Steenhaut Oscar (1933 – 2007), rector VUB
Na een kort verblijf als ingenieur bij Sabena en een opdracht als lesgever elektronica
aan het Rijkshoger Technisch Instituut voor Kernenergie te Brussel, wordt hij
in 1970 docent aan de VUB. Hij wordt er titularis van een omvangrijke onderwijsopdracht,
verspreid over de faculteiten
Ingenieurswetenschappen, Wetenschappen, Economische, Sociale en Politieke
Wetenschappen en ook Letteren en Wijsbegeerte. Decaan Faculteit Ingenieurswetenschappen
(1979 – 1982) en rector van de VUB (1982 – 1986).
Adviseur bij Euratom, voorzitter van de VLIR (1983 – 1985) en van het NFWO
(1985 – 1986), lid van het bureau van het IWONL, lid van het technisch comité
van de Nationale Maatschappij voor Krediet aan de Nijverheid, vicevoorzitter van
het IMEC en voorzitter van het Comité voor Wetenschapsbeleid en van het IVVO.
Doctor honoris causa van de Humboldt Universität Berlijn (1985), visiting professor
Louisiana State University, het MIT Cambridge en de universiteiten van Stanford
en Chicago (1986 – 1987). Steenhaut is een pionier op het destijds grotendeels
onontgonnen terrein van de internationale universitaire ontwikkelingssamenwerking.
Burgerlijk Elektrotechnisch Ingenieur, RUG, 1955. Master of Science in Electrical
Engineering & Doctor of Philosophy in Physics, Louisiana State University, USA.
Deeltijds lesgever HIBH.
Steenhaut Peter (1944), voorzitter
Nationaal secretaris (1971-1972) en adjunct-algemeen secretaris ACOD onderwijs (1972-
1981) en tijdens deze periode lid van de Nationale Raad voor het Rijksonderwijs, de Hoge
Raad voor het Buitengewoon Onderwijs en de Hoge Raad van het Hoger Pedagogisch onderwijs.
Algemeen secretaris ACOD en secretaris van de Vlaamse Intergewestelijke van de
ACOD (1981-1989), vice-voorzitter ACOD (1988) en tijdens deze periode lid van het Nationaal
Bureau van het ABVV en van het Bureau van de Vlaamse Intergewestelijke ABVV.
Lid van de Sociaal Economische Raad van Vlaanderen, nadien Gewestelijke Economische
Raad voor Vlaanderen. Lid van de Raad van Bestuur van de BRT (nadien BRTN en VRT).
Voorzitter Autonome Raad voor het Gemeenschapsonderwijs ARGO en afgevaardigde
bestuurder Raad van het Gemeenschapsonderwijs (2003) en gedurende deze periode lid
van de Vlaamse Onderwijsraad VLOR en het Vast Bureau.
Licentiaat Opvoedkunde RUG; lesgever hoger pedagogisch onderwijs RNS (1966-1971).
Lid raad van bestuur van de Hogeschool Gent (1995-2003). Titeldragend sectorhoofd Personeelszaken
Hogeschool Gent (1995-2003).
Stevens Bob (1944), bestuurder
Export-manager Rectavit bvba Drongen (1968-1970); product manager Palmafina/Oleofina
nv Brussel (1971-1978); marketing manager Caemint Food nv Brussel (1978-
1986); gedelegeerd bestuurde Toledo International nv Gent (sinds 1987); gedelegeerd
bestuurder Rodanex nv St. Martens-Latem (sinds 1987); zaakvoerder Servilink bvba Gent
(sinds 1995); zaakvoerder Toledo Europe Gent (sinds 1995).
Marketing en distributie, Rijkshogere Technische en Handelsschool Gent (1968).

88
Suls Armand (1893-1948), activist
Tijdens de Eerste Wereldoorlog is hij afgevaardigde van de leiding van de Frontbeweging
voor de 6 de legerdivisie. Na de oorlog is hij een van de leidende figuren van de VOS (Vereniging
van Vlaamse Oud-strijders). Ook internationaal is hij actief door de oprichting van
een Internationale antimilitaristische Liga en van een Internationale voor dienstweigering
(1927). Armand Suls is daarnaast een veelzijdig jeugdschrijver.
Als onderwijzer (1912) en geaggregeerde Germaanse talen afgestudeerd aan de RNS
(1912).Van 1918 tot 1944 onderwijzer in het Stedelijk Onderwijs te Antwerpen en van
1944 tot zijn overlijden directeur van de Jongensschool in de Kapucinieneressenstraat.
Tack Jules (1882 – 1972), directeur
Van 1905 tot 1910 directeur in de Vrije Lagere Aanneembare School in de Korte
Krevelstraat (Gent) en van 1910 tot 1920 directeur van de Braeckmanschool in
St.-Amandsberg. Tack zal, vanaf 1911, en dit op verzoek van de bonden der vrije
neringdoeners, overal in Vlaanderen opleidingen geven in modern boekhouden. In
1912 zal de uitgeverij Snoeck-Ducaju deze nieuwe methode voor boekhouden en
prijsberekening in boekvorm onder de handelaars verspreiden – voor het eerst in
het Nederlands.
Directeur Provinciaal Handels- en Taalinstituut (1920 – 1948).
Tahon Johan (1965), beeldend kunstenaar
Na een aantal jaren werken in bittere armoede en zonder enige erkenning van zijn kunstenaarschap
wordt hij in 1995 ontdekt door Jan Hoet die hem uitnodigt deel te nemen
aan de tentoonstelling De Rode Poort (1996).
Johan Tahon staat bekend om zijn boomlange gipsen mensfiguren (opgebouwd en gevormd
rond constructies van ijzer) die voor opstelling in de buitenlucht ook in brons worden
gegoten. Maar naast deze lange mensachtige figuren heeft hij ook veel kleinere plastieken
gemaakt, veel van hoofden. De laatste jaren doet hij dat aanvankelijk ook in doorschijnend
polyester, maar recent steeds meer in keramiek. Zijn werk is onder meer te zien
in toonaangevende musea als het SMAK Gent, M_HKA Antwerpen, Mu.Zee Oostende,
Stedelijk Museum Amsterdam, Gemeentemuseum Den Haag, ... Tevens neemt hij deel
aan grootschalige tentoonstellingen als Beaufort Oostende 2006, de Lustwarande Tilburg
en Sculpture at Pilane Zweden, de Poëziezomer van Watou (2009).
Johan Tahon studeert beeldhouwkunst aan de KASK.
http://www.johantahon.be/
Tanghe Jenny (1927 – 2009), actrice
Tanghe verwerft grote publieksbekendheid door haar televisiewerk: zo als Moeder
Cent in de BRTserie Wij, heren van Zichem (1969) gebaseerd op het boek van
Ernest Claes. Zij vertolkt ook belangrijke rollen in andere series (De collega’s, Het
Pleintje, FC De Kampioenen, Wittekerke, Aspe, Grappa, …) zowel als in boekverfilmingen
(Maria Spermalie van Herman Teirlinck – 1979, Menuet van L.P. Boon –
1982, Mira of de teleurgang van de waterhoek naar Stijn Streuvels – 1971, Het
verdriet van België van Hugo Claus – 1994). Haar ware interesse ligt echter bij
het theater. Zo acteert zij onder meer bij het Gents Theater Vertikaal, het Mechels
Miniatuurtheater en het Antwerps Raamtheater en is ze ook actief als lerares
dictie, voordracht en toneel.
Jenny Tanghe studeert dramatische kunst aan de Studio Herman Teirlinck (toen
nog Studio van het Nationaal Toneel) en aan het KMC.
Taylor John (1949 – 2004), politicus
Bankbediende, kaderlid, auditeur Rekenhof. Kabinetschef gemeenschapsminister
van Huisvesting (1988 – 1991) en adjunct-kabinetschef Openbaar Ambt (1988 –
1991). Gemeenteraadslid (1977 – 2004) en burgemeester Wichelen (1982 –
2004). Volksvertegenwoordiger (1991 – 1995), lid Vlaamse raad/Vlaams volks-

89
vertegenwoordiger (1992 – 2000). Hij stapt van de CVP over naar de NCD (Nieuwe
Christen-Democraten) en belandt zo, later, in de VLD.
Licentiaat consulaire wetenschappen Erasmus Hogeschool, Brussel; licentiaat
handels- en financiële wetenschappen ADECHO (1975).
Temsamani Anissa (1966), politica
Bij de Kamerverkiezingen in 2003 wordt zij, op basis van haar aantal voorkeurstemmen,
verkozen in de Kamer en een maand later aangesteld als Staatssecretaris voor Arbeidsorganisatie
en Welzijn op het Werk in de regering-Verhofstadt II. Zij wordt het eerste regeringslid
van Marokkaanse afkomst in België. Temsamani neemt echter, na onthullingen
over haar studieverleden, al na 74 dagen afstand van haar functie. Hiermee is ze de kortst
zetelende Belgische minister of staatssecretaris ooit. Zij is volksvertegenwoordiger (2003-
2004) en Vlaams volksvertegenwoordiger van de SP.A.(2004-2009) en is gemeenteraadslid
Mechelen (2006 -),
Student kandidatuur Handelswetenschappen HIBH.
http://www.anissatemsamani.be
Terwecoren Jos (1949-2010), directeur en sectorhoofd
Jos Terwecoren is de eerste die aan Adecho/Erasmus hogeschool een volledige loopbaan
van assistent tot directeur ontwikkelt. Oorspronkelijk aangetrokken in het kader van wetenschappelijk
personeel verwerft hij geleidelijk aan een plaats in het professorenkorps,
eerst als docent later als voltijds hoogleraar.
Burgerlijk ingenieur (1977), Bedrijfskundig ingenieur (1979) RUG. Directeur Erasmushogeschool
(1994) en sectorhoofd Financiën van de Hogeschool Gent ( 1995-2010). Lid van
het Bestuurscollege (sinds 1995-2010).
Thiery Herman (1912 – 1978), pseudoniem Daisne Johan, auteur
Zijn vader Leo-Michel Thiery was onderwijzer (en stichter van het Schoolmuseum in Gent)
en zijn moeder Augusta de Taeye lerares aan de Stedelijke Meisjesnormaalschool (later
rijksinspectrice). Thiery studeert Slavische talen en promoveert in 1936 tot doctor
in de handelswetenschappen. Gedurende de achttiendaagse veldtocht bij de Duitse
inval (mei 1940) is hij verbindingsofficier. Na de capitulatie van het Belgisch
leger verblijft hij in Carcassonne. Deze periode verwerkt hij in zijn dichtbundel
Het einde van een zomer. Legerverzen uit de mobilisatie (1940). Na zijn terugkeer
naar België wordt hij lid van de weerstandsorganisatie het Onafhankelijkheidsfront
en (1944 – 1946) en lid van de Communistische Partij. In 1945 wordt
hij benoemd tot hoofdbibliothecaris en vervolgens tot directeur van de Gentse
Openbare Stadsbibliotheek, een opdracht die hij tot 1977 vervult. In 1967 wordt
hij lid van de Koninklijke Vlaamse Academie voor Taal- en Letterkunde en lid van
de Association des Ecrivains Belges.
Als Johan Daisne debuteert hij in 1935 met de dichtbundel Verzen. Ondanks zijn
communistische sympathieën kan hij onder de militaire bezetting nog enkele belangrijke
dichtbundels publiceren, zoals Het einde van een zomer (1940). Ook na
de oorlog dicht hij, zo Ikonakind (1946), Het kruid-aan-de-balk (1953) en De
nacht komt gauw genoeg (1961).
Daisne is nochtans vooral bekend als romancier. Hoogtepunten van zijn oeuvre
zijn De trap van steen en wolken (1942), De man die zijn haar kort liet knippen
(1947) en De trein der traagheid (1950). Met deze romans introduceert hij het
magisch realisme in de Nederlandstalige literatuur, naar het voorbeeld van het
Duitse Magischer Realismus.
Johan Daisne is ook actief op journalistiek vlak en schrijft hoorspelen, filmscenario’s
en enkele toneelstukken. Film is voor hem uiterst belangrijk: hij schrijft een
viertalig Filmografisch lexicon der wereldliteratuur in drie delen (1971, 1975,
1978) dat door sommigen als zijn levenswerk wordt beschouwd.
Zijn romans De man die zijn haar kort liet knippen (door André Delvaux met Senne
Rouffaer in de hoofdrol,1965) en De trein der traagheid (ook van Delvaux,

90
1968) worden verfilmd. Johan Daisne publiceert in verschillende tijdschriften en is
van enkele magazines medeoprichter, zoals van Klaverdrie (1937 – 1948), Werk
en het Nieuw Vlaams Tijdschrift. Hij is eveneens redacteur bij het socialistisch
dagblad Vooruit.
Daisne ontvangt o.a. de August Beernaert prijs (1951) voor De man die zijn haar
kort liet knippen, de Letterkundige Prijs der Stad Gent (1954) voor Het kruidaan-
de-balk en de Vlaamse Staatsprijs 1946 voor Het Zwaard van Tristan en 1960
voor De neusvleugel der muze. Hij is jurylid en (ook eenmaal) voorzitter van de
Belgische Wereldfestivals van de film (1947, 1949, 1958).
Van 1936 tot 1961 is hij parttime leraar Duits aan de Stedelijke Normaalschool
voor Onderwijzeressen. Hij is ook een zeer geapprecieerde deelnemer aan de Cultuurnamiddagen
van de Nijverheidsschool.
Thiery Leo Michel (1877 – 1950), directeur
Thiery voelt zich sterk aangetrokken tot de natuurwetenschappen en wordt vrije
leerling van Jules Mac Leod.
Op 16 oktober 1922 beslist de Gentse gemeenteraad om in de oude vakschool
voor letterzetters, gelegen in het Berouw, een museum op te richten met als taak
propager parmi la jeunesse le goût des sciences naturelles et des saines occupations.
Michel Thiery wordt er de eerste conservator.
Op 29 oktober 1924 wordt het Schoolmuseum officieel geopend met deonderwijscollectie
van Cambier, de verzameling opgezette dieren van professor Victor Willems,
de zeewierenverzameling van Professor Mac Leod én de persoonlijke verzameling
stenen, fossielen en gedroogde planten van Leo Michel Thiery. Het terrein
rond het museum wordt ingericht als de eerste publieke heemtuin van België
en Nederland. De naam Schoolmuseum geeft aan dat het museum bedoeld is
voor het onderwijs. Onder Leo Michel Thiery groeit het museum uit tot een natuureducatief
en cultureel centrum.
Als onderwijzer (1897) afgestudeerd aan de RNS en zijn hele leven werkzaam in
het Gentse stedelijk onderwijs
In De natuur als Assepoester van Jan Desmet wordt leven en werken van
Michel Thiery beschreven [Brugge M. Van de Wiele (1988)].
Thiry Antoon (1888-1954), auteur
Antoon Thiry debuteert in 1912 met de bundel Begijnhofpreken, geschreven in samenwerking
met Felix Timmermans. Later verwerft hij bekendheid met ruim 25 romans en
verhalenbundels over het kleinsteedse wereldje van Lier.
Wordt na WOI bij verstek ter dood veroordeeld voor activisme en wijkt uit naar Nederland.
Vestigt zich in 1930 in Antwerpen waar hij de uitgeverij Die Poorte opricht die hij tot aan
zijn dood leidt.
Behaalt zijn onderwijsdiploma in Lier (1907) en wordt regent Germaanse talen aan de
RNS (1909). In 1913 legt hij als eerste een examen voor de Centrale Examencommissie in
het Nederlands af. Hij is leraar aan de RNS (1909- 1918).
Tiberghien Pierre – Joseph – Jacques (1755-1810), directeur
Studeert aan de Kortrijkse academie en aan de KASK Antwerpen. In Gent installeert hij
zich als edelsmid en wordt er lesgever, later directeur aan de KASK. Hij is een beschermeling
van Albert van Saksen-Teschien en maakt werken voor o.a. de Baudelokerk. Ook is hij
bekend voor het maken van gouden ereplaketten. Voor de Blijde Inkomst van Napoleon
en Marie-Louise op 17 mei 1810 wordt hij door de Société de Commerce de Gand belast
met het opmaken van een Triomfboog devant le Local occupé par cette Société, faisant
d’un côté face au Marché aux Grains et de l’autre à la rue des Champs.
Een van zijn nazaten, Albert Tiberghien (1915-2001), die vanaf de jaren veertig naam
maakt als fiscalist en is naast hoogleraar aan de Sint-Aloysiushandelsschool medeoprichter
en jarenlang voorzitter van het Nationaal Verbond der Belgische Fiduciaires en de

91
Confédération Fiscale Européenne. In 1969 richt hij de nu nog bestaande Fiscale Hogeschool
op.
Tussen mei 1947 en januari 1990 verzorgt hij wekelijks een Fiskale kroniek en Fiskaliana
in De Standaard: samen ongeveer 4.000 artikels. Alvorens met zijn studies rechten, notariaat
en bestuurswetenschappen te starten, is hij tijdlang student aan de KASK waar hij
o.a. levend model krijgt van Verdeghem. Als ik nu opnieuw kon beginnen, werd ik kunstenaar
poneert hij in De Standaard van 10 oktober 1991 en in zijn memoires heeft hij het
over een van zijn grote mislukte dromen.
Top Kamiel (1923 – 1945), auteur
Kamiel Top is regent Germaanse talen RNS (1945) en wordt tijdens de Tweede
Wereldoorlog door de bezetter aangehouden. Hij overlijdt in het concentratiekamp
Flossenburg.
Hij publiceert twee dichtbundels en een postuum verschenen studie over jazzmuziek.
Torajiro Kojima (1881 – 1929), beeldend kunstenaar
Studeert (1901) aan de kunstschool van Tokyo waar hij definitief afstapt van de
klassieke Japanse kunst en voor de impressionistische beeldentaal kiest.
Gesponsord door Magosaburo Ohara, een in kunst geïnteresseerde zakenman, zal
Kojima vanaf 1910 twee jaar in Europa studeren, eerst in Parijs en een jaar later
aan de KASK. Onder leiding van directeur Delvin wordt hij er in het luminisme
opgeleid en in contact gebracht met Emile Claus, die geregeld de KASK bezoekt.
Ook na zijn terugkeer in Japan (1912) blijft Torajiro tentoonstellen in het Franse
Salon en wordt hij lid van de Salon de la Societé Nationale. Op vraag van Magosaburo
Ohara zal hij vanaf 1920 nog meermaals meermaals Europa bezoeken om
er Westerse kunst aan te kopen. Zo brengt hij werken van o.a. Claus, Delvin,
Monet, Matisse, Marquet en Rodin naar Japan. Deze werken vormen het hart van
de collectie van het Ohara Museum of Art in Kurashiki, het eerste museum voor
moderne Westerse kunst in Japan, dat in 1930 geopend wordt. Ook Kojima’s eigen
werk wordt er getoond.
Torck Leon (1903 – 1969), directeur
Torck is, zowel binnen als buiten het Conservatorium, actief in het Gentse muziekleven:
zo is hij leraar aan diverse Gentse stadsscholen en leidt hij de muziekacademie
in Gentbrugge. Hij is zeer sociaal bewogen en verzorgt volksconcerten
met het mannenkoor De Marxkring en de Harmonie Vooruit.
Hij studeert aan het KMC waar hij eerste prijzen behaalt in notenleer (1920), kamermuziek
(1923), harmonieleer (1926) en fuga (1930) en wat later wordt hij er
docent piano, harmonie en notenleer. In 1933 behaalt hij de Prijs Mathieu. In
1954 (tot 1968) volgt hij JulesToussaint de Sutter op als directeur. Nagenoeg al
zijn manuscripten bevinden zich in de Bgc.
Toussaint de Sutter, Jules (1889 – 1959) zie : de Sutter, Jules Toussaint
Traey Sylvia (1950), pianiste
Laureate Koningin Elisabethwedstrijd (1978).
Op haar webstek schrijft ze: Muziek is een wereld van klanken, van klankdiversiteit en
klankfenomenen, maar zij wil méér: zij wil verbinden, ze kan iets in beweging brengen.
Dat wisten verlichte geesten als Franz Schubert, Guido Gezelle en Einstein.
De muziek is wellicht de oudste kunst. Einstein, die zelf viool speelde, beweerde: "De muziek
bestaat sinds de mens ademt…" Elke mens ervaart deze wereld van klanken, alleen al
door de eigen stem. In tijden van grote vernieuwing, maar ook vervreemding, is muziek
een bindende kracht: graag ga ik met u op zoek naar boeiende ervaringen in deze klankwereld.
Piano en Kamermuziek, Conservatorium Antwerpen; lesgever KMC.

92
www.sylvia-traye.be
Tuerlinckx Luc (1968), ombudsman
Lector Hogeschool Limburg (1993-1997); lid departementsraad en departementaal onderhandelingscomité
(1993-1997). Gewestelijk ontvanger (statutair) in gemeenten en
OCMW’s provincie Vlaams-Brabant – afdeling federale overheid (1997-1999). Kabinetsattaché,
minister van telecommunicatie, overheidsbedrijven en participaties (1999-2002).
Ombudsman telecommunicatie (sinds 2002).
Licentiaat handel- en financiële wetenschappen Erasmus Hogeschool (1992), Voorzitter en
lid schoolraad (2006-) en extern lid departementsraad HaBe (2004-).
Tytgadt Lodewijk (1841 – 1918), directeur
Verblijft na zijn academieopleiding enkele jaren in Parijs, onder andere in het atelier
van Cabanel en in Italië. In 1869 wordt Tytgadt lesgever aan de Wetterse
tekenschool en het daaropvolgende jaar aan de KASK. Hij ligt aan de basis van
een klas decoratieve kunst die de start betekent van een bloeiende afdeling sierkunsten.
Hij is een van de initiatiefnemers van de fusie tussen het Kunstgenootschap
en de Cercle Artistique.
Hij liet eene sympathieke herinnering aan allen die hem kenden. De leerlingen
door hem gevormd, verlieten hem met de vaste overtuiging dat de Kunst altijd op
het teekenen moet steunen, en dat ze in alles gewetensvol hoeft te zijn.
Tytgdat ijverde voor de bouw van een nieuw Museum voor Schone Kunsten en is
er tot aan zijn overlijden voorzitter van.
Directeur KASK (1892 – 1902).
Ulens Louis (1902- 1992), inspecteur
Promoveert in 1925 tot doctor in de Letteren en Wijsbegeerte aan de KUL met de eerste
thesis over toponymie. Aan de Rijkshogerenijverheidsschool onderwijst hij Duits, Engels,
Nederlands, Frans en Geschiedenis. In 1954 aangesteld tot Rijksinspecteur Algemene
Vakken voor het Technisch Onderwijs, het Technisch Normaalonderwijs en het Technisch
Buitengewoon onderwijs. Samen met zijn echtgenote (Yvonne Ulens – de Vreese) verzorgt
hij de uitgave van standaard schoolboeken Duits zo o.a. Wir öffnen das Tor (1969),
Vor dem Tor (1973), Ubungen zur deutschen Sprachlehre (1981), Deutsche Grammatik
für mittlere Lehranstalten (1984), Deutsche Sprachlehre für höhere Lehranstalten ( 1984).
Louis Ulens is de bezieler van een personeelskring avant la lettre van de Nijverheidsschool,
voorzitter van de personeelsraad en afgevaardigde van de Sociale Dienst van het Ministerie.
Uyttendaele Rita (1944 – 2008), politica
VLD-Gemeenteraadslid Gent (1994 – 2008), voorzitter afvalintercommunale IVA-
GO (1998 – 2001). Schepen van Onderwijs Stad Gent (1999 – 2001) en van Bevolking
en Protocol en ambtenaar van de Burgerlijke Stand (2007 – 2008). Voorzitter
OCMW Gent (2001 – 2007).
Rita Uyttendaele studeert verpleegkunde aan het RHIPMB en werkt 32 jaar als
verpleegster. Zij is lector Verpleegkunde aan het departement Vesalius van de
Hogeschool Gent
Van Ackere Fernand (1878 – 1958), industrieel
Voornamelijk bekend als voorman van de christelijke middenstandsbeweging,
creëert Van Ackere in Gent en omstreken een heel netwerk van sociale werken
ten behoeve van de middenstand, waarvan hij tot het begin van de jaren vijftig
de onbetwiste leider is.
In 1920 sticht hij, samen met priester Leo Joos en secretaris Camiel Struyvelt,
een Provinciaal Middenstandssecretariaat (PMS) waar zelfstandigen terechtkunnen
voor juridisch advies en voor boekhoudkundige en fiscale consultaties. Uit dit
PMS ontstaat na de Tweede Wereldoorlog het Sociaal en Fiscaal Middenstandsse-

93
cretariaat (SFM), een volwaardige sociale dienst voor werkgevers. In 1923 wordt
de verzekeringsmaatschappij Onderlinge Middenstandsverzekering (OMV) opgericht,
die in 1932 wordt omgedoopt tot Belgische Verzekering voor de Middenstand
(BVM).
Naast de BVM participeert Van Ackere vanaf 1926 in de Brusselse verzekeringsmaatschappij
L’Avenir Familiale, waarvan hij voorzitter van de RvB is(1939 –
1948). Van Ackere neemt ook deel aan de oprichting van de Gentse Bank van
Handel en Nijverheid en sticht in 1923 de coöperatieve kredietkas voor middenstanders,
Burgerkrediet. Die wordt in 1928 omgevormd tot een NV, de Algemene
Middenstandsbank, later Algemene Burgersbank (ABK/1931) en Algemeen Beroepskrediet
(ABK/1937) genoemd. Van 1936 tot zijn overlijden is hij ook voorzitter
van de Hoge Raad van de Middenstand en van 1936 tot 1948voorzitter van
het Internationaal Instituut van de Middenstand (IIM).
Van Ackere, een industrieel ingenieur (1905), is katholiek volksvertegenwoordiger
(1921 – 1936) en senator (1936 – 1946). Voor zijn algemene verdiensten wordt
hem in 1951 de titel van baron verleend. Hij spant zich in voor het technisch en
beroepsonderwijs, zit in de Hoge Raad van het Technisch Onderwijs en de Nationale
Commissie van Ambachten en de Kunstnijverheid en blijft tot aan zijn dood
veel interesse tonen voor het Provinciaal Handels en Taalinstituut in Gent, waarvan
hij (1920) een van de initiatiefnemers is. Van Ackere is ook lid en ondervoorzitter
van de Commissie van bestuur van het RT&H (1950 – 1952) en voorzitter
van de studiecommissie van het Nijverheidscomité voor het Beroeps- en Technisch
Onderwijs (1949 – 1950).
Van Audenhove Colberte ( 1946), departementshoofd
Master in de wetenschappen groep wiskunde RUG en Specifieke lerarenopleiding
1969. Lerares Stedelijk Onderwijs Gent - Normaalschool, Stedelijk Hoger Instituut
voor Architectuur, Stedelijk Paramedisch Instituut- (1969) . Lerares wiskunde
en didactiek (1971-1994) en waarnemend directeur (1994-1995) aan het
Stedelijk Hoger Pedagogisch Instituut. Departementaal verantwoordelijke op het
departement Statistiek van het ministerie van Financiën in Algiers ( Algerije)(1971-1974).
Departementssecretaris (1995-1999) en departementshoofd (1999-2005) Hogeschool
Gent, departement Lerarenopleiding.
Van Beneden Jan (1943), advocaat
Advocaat Balie Gent (sinds 1967). Wetenschappelijk navorser Interuniversitair Centrum
voor Staatsrecht (1979-1981). OCMW voorzitter Gent (1985-1989, 2000-2001). Fractieleider
gemeenteraad Gent voor de PVV, VLD (1995-2000); kabinetsadviseur bij minister
voor Institutionele Hervormingen (1980). Beheerder NTG en IMEWO; commissaris TMVW
en SPE (1995-2000). Plaatsvervangend vrederechter 5 de kanton (1992-1995); plaatsvervangend
raadsheer in het Hof van Beroep te Gent (1992-1995).
Publiceert juridische artikelen o.m. in het TBP en is co-auteur van het standaardwerk
Openbaar centrum voor maatschappelijk welzijn - reeks APR (1986). Doctor in de rechten
(1967); licentiaat moraalwetenschappen (1968); licentiaat Europees Recht (1978). Docent
recht, KASK (1974-1994) en Stedenbouwrecht, SHIAS (1992-1994).
Van Breedam Camiel (1936), beeldend kunstenaar
Camiel Van Breedam is een van de belangrijkste vertegenwoordigers van de assemblagekunst
in België. Hij maakt environments, collages, kastjes, sculpturen, objecten, … en gebruikt
al meer dan vijftig jaar sloopmateriaal om zijn werk vorm te geven. In 2009 worden
drie belangrijke tentoonstellingen aan het werk van Camiel Van Breedam gewijd: in het
KMSKA worden 28 collages voorgesteld, tijdens de zomermaanden worden zeventig objecten
tegen oorlog en geweld voorgesteld in het Flanders Fields Museum (Ieper) en oude
en recente constructies worden voorgesteld in het Antwerpse Middelheimmuseum.
Regent Plastische Kunsten RNS (1957).

94
http://www.camielvanbreedam.com/
Van Daele Etienne (1933), bestuurder
Algemeen directeur, bestuurder, directeur-generaal; president, DSM Engeneering Plastic
Product Europe; président directeur général Plastic Product Frankrijk (1996-1998); voorzitter
RvB Plastics Investment Company (sinds 1999); voorzitter RvB Vlaams Kunststofcenter
Graduaat boekhouden en administratie, PHTI (1955); licentiaat handels- en financiële
wetenschappen EHSAL; advanced managment INSEA/IMEDE, Fontainebleau, Lausanne.
Van den Berghe Frits (1883 – 1939), kunstschilder.
Hoewel vandaag algemeen erkend als een meester van het Vlaamse Expressionisme
en het fantastisch surrealisme, brengt hij aanvankelijk fijngevoelige impressionistische
werken met opvallend symbolistische inslag.
In 1906 sluit hij in Sint- Martens-Latem, waar hij sinds 1902 woont, vriendschap
met Albert Servaes, Gustaaf De Smet en Constant Permeke. Tijdens de Eerste
Wereldoorlog, toen hij met De Smet in Amsterdam, Blaricum en Laren verblijft,
komt zijn expressionisme volledig tot ontwikkeling.
Tijdens een verblijf bij Permeke in Oostende (1922) stellen hij en De Smet vast
dat zij – hoewel tijdens de Eerste Wereldoorlog in verschillende landen verblijvend
– een gelijkaardige expressionistische stijlevolutie hebben doorgemaakt.
Enkele maanden later vestigt hij zich aan de Leie (eerst in Bachte-Maria-Leerne,
daarna in de Malpertuisvilla in Afsnee) waar hij zijn expressionistisch hoogtepunt
bereikt.
Na de ineenstorting van de Brusselse kunstwereld in 1928 wordt hij – en dit tot
zijn overlijden – vast illustrator bij het Gentse socialistische dagblad Vooruit. Intussen
is zijn harde expressionistische stijl uitgegroeid tot een fantastisch surrealisme,
waarbij hij irreële droombeelden en groteske hallucinaties in vaak opvallende
kleurengamma’s suggereert. Hij verzoent de vitaliteit en de sensualiteit van
het expressionisme met de verfrissende, inventieve methode van het surrealisme.
Van den Berghe studeert aan de KASK en is wellicht (1896 – 1897) ook leerling
tekenen aan de Nijverheidsschool. Hij geniet al enige naambekendheid als hij in
1907 leraar wordt in de afdeling tekenkunst van de KASK en er ook het vak Techniek
van de schilderkunst doceert (tot de Eerste Wereldoorlog). Zijn cursus Techniek
herneemt hij pas in 1939. Wel wordt hij al in 1933 lid van de toezichtcommissie
van de KASK. Hij blijft ook levenslang lid van Kunst en Kennis, de vereniging
van leerlingen en oud-leerlingen van de KASK.
Van den Berghe Lutgart (1951), hoogleraar
Zij voert verschillende jaren op rij de lijst aan van meest invloedrijke vrouwen in het Nederlandse
bedrijfsleven. Een Brits vakblad omschreef haar ooit als de goeroe van het
deugdelijk bestuur.
Lid raad van commissarissen ING en lid auditcomité ING (NL); lid Raad van Commissarissen
CSM; lid Raad van commissarissen SHV-Holding; lid Raad van Commissarissen KLM;
lid RvB Campco nv en lid Audit Comité; lid Research Award Committee van de International
Insurance Society NY; covoorzitter Scientific Committee Geneva Association World
Economic Forum; lid auditcomité Vlaamse regering; directeur Guberna (Instituut voor
Bestuurders); lid RvB Electrabel en Belgacom. Bestuurder-directeur aan de Vlerick Leuven
Gent Management School. Lutgart Van den Berghe werd in 2008 tot Barones geridderd.
Licentiaat economische wetenschappen RUG (1974); doctor in de economische wetenschappen
RUG (1981). Buitengewoon hoogleraar Erasmus Universiteit Rotterdam (1989-
2000); hoogleraar corporate governance RUG (sinds 2000). Professor HIBH Brussel
(1981-1988).
http://www.vlerick.be/research/db/search.cfm?menu1=91
Van den Berghe Marcel (1925 -), directeur.

95
Burgerlijk ingenieur Toegepaste Wetenschappen Elektrotechnica (RUG 1950). Start zijn
onderwijsloopbaan als lesgever in het Hoger Rijksinstituut voor Technisch Onderwijs te
Anderlecht (1952-1958), wordt dan de eerste directeur van het Rijkstechnisch Instituut te
Lokeren (1958-1963) en (1963-1986) directeur van de Industriële school van het Rijk-
BME en de Rijksleergangen voor Technisch Onderwijs (1963-1986). Het is onder zijn leiding
dat de uitbouw van de graduaatafdelingen van de Nijverheidsschool (30 studenten in
1963; 1043 studenten in 1986-1987) wordt gerealiseerd.
Van den Berghe is tevens lid van de Verbeteringsraad van het Technisch Onderwijs, lid
van de Hoge Raad van het Technische Onderwijs en lid van de zogenaamde commissie
Rens die het interimverslag publiceert dat richtinggevend is voor de organisatie van de
technische studies in de periode tussen 7.7.1970 (de wet Vermeylen-Dubois) en
18.2.1977 (de wet De Croo-Humblet).
Vandenberghe (Vandenberg), Philippe (1952 – 2009), kunstschilder
Het oeuvre van Philippe Vandenberg toont een consequent volgehouden démarche
om door te dringen in de mogelijkheden van de schilderskunst als vehikel en
om zowel emotionele als intellectuele spanningen naar buiten te brengen op een
picturaal verantwoorde en persoonlijke manier.
Voor Vandenberg is schilderen de exponent van het leven zelf met zijn ups en
downs, zijn tragiek en zijn vragen, maar ook het gevecht met de materie en de
betekenis van de beeldtaal die erin besloten ligt. Deze strijd voert hij onafgebroken
en consequent, zonder enige toegevingen te doen aan welke kritiek ook.
Het werk van Vandenberg geniet internationale belangstelling met tentoonstellingen
in Amsterdam, Washington, New York, Bologna, Madrid, Tokio, Wenen en
Straatsburg.
Werk van hem bevindt zich in SMAK Gent, M_HKa Antwerpen, Mu.Zee Oostende,
in buitenlandse musea en in de meeste openbare collecties.
In 1999 organiseert het MUHKA een overzichtstentoonstelling van zijn werk
(1999). Hij is de eerste Artist in Residence in het Museum Schone Kunsten Gent
(2008).
Schilderkunst (1976) en docent KASK (2000 – 2002), gastdocent aan diverse
academies. Hij is ook actief met workshops plastische kunsten in psychiatrische
instellingen.
http://www.philippevandenberg.be/
Vandeputte Robert (1908 – 1997), gouverneur Nationale Bank
Vandeputte start zijn loopbaan (1940) als algemeen secretaris van de Belgische
Vereniging van Banken. In 1943, aanvaardt hij een tijdelijk benoeming als directielid
van de Nationale Bank en van de Emissiebank (Brussel) en neemt actief
deel aan de voorbereiding van de naoorlogse geldhervorming. Na de bevrijding
gaat Vandeputte aan de slag als gedelegeerd beheerder en later als voorzitter
van de NMKN. Van 1954 tot 1971 is hij lid van de regentenraad van de Nationale
Bank. In diezelfde periode neemt hij nog tal van andere mandaten waar, onder
andere bij de nieuw opgerichte Nationale Investeringsmaatschappij (1962). In
1971 wordt hij gouverneur van de Nationale Bank. Hij is een overtuigd voorstander
van de Europese monetaire integratie en wordt (1974) voorzitter van het
Comité van Centrale-Bankpresidenten van de Europese Gemeenschap en van het
toen opgerichte Europees Fonds voor Monetaire Samenwerking.
Tot 1978 blijft hij actief als hoogleraar aan de KUL en als voorzitter van het Herdiscontering
en Waarborginstituut. In 1981 wordt hij minister van Financiën in de
regering Mark Eyskens.
Docent (1933) en gewoon hoogleraar (1936 – 1978) KUL en zelfstandig advocaat
(1930 – 1940). Naast lid van de raad van bestuur van de Katholieke Universiteit
Brussel en de Vlaamse Uitgeversmaatschappij VUM, is hij vanaf 1958 intens betrokken
bij de ontwikkeling van het HIBH.

96
In 1998 wordt te zijner eer door het departement Handelswetenschappen en Bestuurskunde
de Leerstoel em.prof.dr. Robert Vandeputte ingesteld. Titularissen
ervan zijn Alfons Verplaetse, gouverneur van de Nationale Bank van België
(1998), Karel Van Miert, Minister van Staat (1999), Gerard Mortier, artistiek directeur
van de Salzburger Festspiele (2000), Etienne Davignon, voorzitter van de
Generale Maatschappij van België (2001), Herman Verwilst, voorzitter van het
directiecomité van Fortis (2002), Luc Van den Bossche, gedelegeerd bestuurder
van BIAC (2003) en Karel De Gucht, Minister van Buitenlandse Zaken (2008).
Van der Haert Hendrik (1794-1846), directeur
Wordt gevormd aan de Leuvense academie, te Brussel en later in Parijs. Terug in Brussel
komt hij in contact met de in ballingschap levenden David en Rude. Van der Haert, die in
de eerste plaats tekenaar en graveerder is, wordt niet weerhouden als directeur van de
Leuvense academie noch als lesgever aan de Brusselse maar krijgt wel een betrekking als
lesgever aan de Koninklijke graveerschool die in 1836 in Brussel wordt opgericht. In 1841
wordt hij door de Gentse gemeenteraad als directeur van de KASK aangesteld waar hij,
naar aller voldoening, tijdens de korte periode dat hij directeur is, doortastend optreedt.
Hij focust zich vooral op een hervorming van het tekenen en activeert een samenwerking
tussen de lesgevers.
Vanderheeren Fernand (1946), directeur
Lid van de Hoge Raad voor het Paramedisch Hoger Onderwijs (1978-1984) en van de
Vaste Raad voor het Hoger Onderwijs (1984-1991). Voorzitter van de Hoge Raad voor het
Paramedisch Hoger Onderwijs (1984-1991), het Nationaal Verbond Paramedische Hogere
Scholen Kinesitherapie (1982-1996)en het Nationaal Verbond Paramedische Hogere Scholen
Ergotherapie (1992-1996). Bestuurslid Vlaamse Hogescholen Korte Type (1992-1995).
Licentiaat Lichamelijke Opvoeding (1967), Criminologie (1969), Dr Medicus (1970) RUG,
Specialist Klinische Biologie (erkend 1975), Geaggregeerde HSO & NUHO (1978) VUB.
Assistent RUG (1970-1984), lesgever Stedelijk Hoger Instituut voor Paramedische Beroepen
te Gent (1970-1980). Directeur Stedelijk Hoger Instituut Paramedische Beroepen(1980-1995),
Stedelijk Hoger Instituut Sociale en Pedagogische Studiën te Gent
(1992-1995). Departementshoofd departement SOAG HoGent (1995-1996). Secretaris
van de Raad voor het Hoger Onderwijs en de Afdeling Deeltijds Kunstonderwijs bij de
Vlaamse Onderwijsraad te Brussel (1996-2001).
Vander Kerken André (1915 – 1992), directeur
Als doctor in de Wijsbegeerte en Letteren, klassieke filologie bouwt hij oorspronkelijk
een carrière uit in het secundair onderwijs en is hij deeltijds docent aan de
school voor militaire administrateurs.
Vander Kerken wordt de eerste voltijdse directeur van het HIBH (1968 – 1981).
Onder zijn directie worden ingrijpende innovaties ingevoerd. Zo wordt het HIBH in
1970 gemachtigd om de titels van kandidaat en licentiaat in de bestuurswetenschappen
uit te reiken. Ook verhuist de school onder zijn leiding naar de Trierstraat.
Na zijn pensioen – en dit tot zijn overlijden – blijft Vander Kerken lid van
het organiserend comité van het HIBH.
Vandersteene Zeger (1940), tenor
Assistent laboratorium weerstand van materialen RUG; professor Nationaal Hoger Instituut
Bouwkunde en Stedenbouw Antwerpen (1970-1980). Vandersteene bouwt vanaf 1966
een internationale zangcarrière uit. Hij verzorgt sinds 1991 masterclasses zang in Italië,
Duitsland, Mexico, Japan en is jurylid van verschillende internationale zangconcours (o.a.
Koningin Elisabethwedstrijd)
Burgerlijk ingenieur RUG; Muziekacademie Gent & privaat onderricht. Docent zang KMC
(1990- 2005)
http://www.bach-cantatas.com/Bio/Vandersteene-Zeger.htm

97
Vander Stricht André (1900 – 1973), brouwer
Studeert voor burgerlijk ingenieur (1921) en volgt een voortgezette opleiding aan
het Institut de Fermentation (1922). Aansluitend maakt hij studiereizen (Duitsland,
Bohemen, Oostenrijk) waarbij hij de technieken leert voor het ontwikkelen
van bieren met lage gisting.
Hij wordt bewindvoerder van de brouwerij Excelsior die vooral onder de naam
l’Etoile – de Ster bekend wordt en het resultaat is van een fusie van d’Ieteren
(het familiebedrijf) met de brouwerij Versavels. Excelsior wordt in 1975 gesloten.
Vander Stricht is de drijvende kracht achter de Brouwerijschool: zelf verklaarde
hij ooit dat hij slechts twee passies heeft, Chinees Porselein en l’Institut de Fermentation.
In 1942 sticht hij samen met onder andere Aimé Meiresonne en Lucien Massart
de Stichting André Vander Stricht met als doel het steunen van biochemisch en
fysiologisch onderzoek dat toegepast kan worden in brouwerijen, mouterijen en
voedingsbedrijven. De Stichting dommelt wat in – mede door spanningen met de
CBM, een conglomeraat van brouwers en mouters – tot in 1971 Vander Stricht
zelf een nieuw elan aan zijn Stichting geeft. Ook het Proefstation, verbonden aan
de Brouwerijschool krijgt vanaf dan een nieuwe impuls, mede door de ruimere
financiële middelen gezien Vander Stricht aan het Proefstation de opbrengsten en
later de eigendomsrechten van een pand in de Abrahamstraat schenkt. Na de
ontbinding van de SBEP (Société des Brasseurs pour l’Enseignement Professionel)
wordt in een bijzondere algemene vergadering (2003) de integratie van de Stichting
binnen de Koning Boudewijnstichting beslist. Het Fonds André Vander Stricht
steunt biochemisch onderzoek en reikt een driejaarlijkse prijs uit aan jonge onderzoekers.
Vander Stricht is ook lid van de bestuurscommissie van het IHR-CTL.
Vander Stricht Jacques (1942), productmanager
Vander Stricht is productmanager in de Brouwerij Excelsior (1966-1977) en in de Brouwerij
Krüger - groep Jupiler (1977-1992). In 2003 blaast hij, als voorzitter, nieuw leven in de
Stichting Vander Stricht die de naam van zijn oom draagt weze door ze, op beslissing van
de algemene vergadering, te laten integreren in de Koning Boudewijnstichting.
Jacques Vander Stricht is Industrieel ingenieur Voedingsnijverheid van het Rijkshoger Instituut
voor Chemie en Voedingsindustrieën (1963). Tevens lid van de raad van beheer
van het IHR-CTIL (1977-1992) en voorzitter van de bestuurscommissie en van de examencommissies
van de afdelingen van het Hoger Onderwijs van het Korte type. Van 1992
tot 2004 is hij verantwoordelijk uitgever van het tijdschrift Cerevisia van de Koninklijke
Oud-studentenbond Fermentatio.
Vandevelde Ludwig (1957), beeldend kunstenaar
In 1991 verrast Vandevelde de kunstwereld met een in schaal vergroot menselijk oor in
hout gesculpteerd, alsof het een dissectie betreft, met de naam: Zeg mij, waar is de
schoonheid? Daarna maakt hij de reeks De Twaalf Maanden (1989-1993), waarbij hij uit
één eikenhouten boomstam twaalf verschillende plooivallen beitelt die een allusie vormen
op de rijke stof en textuurweergaven van oude Vlaamse stillevens. Reeksen als Handen
(1995), Twee Voeten (1992) en Hoofden (1993) volgen. Op het ogenblik dat Vandevelde
met klei begint te werken ontstaan reeksen bloemen en boeketten, portretten en
zelfportretten waarvan ook een aantal in brons gegoten worden.
Vandevelde werkt sinds 1984 als zelfstandig kunstenaar in België, Nederland, Duitsland,
Italië en Spanje.
Exposeert o.a. in het Museum voor Moderne Kunst in Oostende (nu Mu.Zee), het SMAK
Gent, het M_HKA Antwerpen, op de Biënnale van Venetië en in de Documenta-Halle in
Kassel, het Städtisches Museum im Lehnbachhaus (München) en het Van der Heydtmuseum
(Wuppertal).
Ludwig Vandevelde studeert beeldhouwkunst aan de KASK (1978-1982) en is er docent
sinds 2002.

98
Vande Veegaete Gaston (1896-1968), hoogleraar
Leraar aan het KA te Sint-Gillis (1922-1928) en studieprefect (1936-1946) KA Gent. Directeur-
generaal onderwijs (1946 -1956). Docent (1944) en hoogleraar Engelse taal en Bijzondere
methodiek van het onderwijs in de Germaanse talen aan de (1956-1966) RUG.
Onderwijzer aan de RNS (1914), hogere studies aan de universiteiten van Londen en
Gent, doctor in de Germaanse filologie aan de RUG (1922). Lesgever RNS (1928-1936).
Vande Vijver Marcel (1922-1986), jurist
Behaalt het diploma van Doctor Juris (1945), Licentiaat Criminologie (1947) en Licentiaat
Sociaal Recht (1964). In hoofdambt is hij 1 ste Voorzitter van het Arbeidshof te Gent. Daarnaast
part-time docent aan de Provinciale Hogeschool voor Vertalers en Tolken, aan de
Stedelijke Normaalschool alsook aan de Nijverheidsschool (1952-1986).
Van de Voorde Oscar (1871 – 1938), architect
Na lessen Antiek Hoofd aan de KASK (1887) zet Van de Voorde zijn opleiding er
verder in de afdeling bouwkunde (1889 – 1894). Omdat hij die opleiding met succes
afrondt, ontvangt hij drie opeenvolgde jaren reisbeurzen van het stadsbestuur,
het provinciebestuur en de administratie van Wetenschappen, Letteren en
Schone Kunsten van het ministerie van Binnenlandse Zaken. Deze beurzen geven
hem de mogelijkheid om door Frankrijk, Italië, Duitsland en Engeland te reizen en
in Wenen de werken van Otto Wagner, de stichter van de Wiener Secession te
leren kennen.
Later neemt hij deel aan talrijke internationale tentoonstellingen: in Brussel
(1897 & 1910), Gent, (1899 &1913) Turijn (1902), Milaan (1906) en Parijs (1911
& 1925).
Van de Voorde maakt vooral naam als hoofdarchitect van de Gentse Wereldtentoonstelling
(1913), een functie waarin hij al in 1909 wordt aangesteld. Hij tekent
de indeling van het terrein, bepaalt de plaats van de verschillende afdelingen en
paviljoenen en ontwerpt zelf de belangrijkste gebouwen. Voor Perzië, Italië, Nederland
en Spanje ontwerpt hij paviljoenen in stijlen die specifiek zijn voor die
landen. Voor deze realisaties wordt Van de Voorde geprezen: hij slaagt er namelijk
in een geheel te creëren dat aan de Wereldtentoonstelling een feestelijk karakter
geeft. Hoewel hij een gedegen kennis van de historische stijlen bezat, ontwerpt
hij ook modernistische gebouwen.
Van de Voorde wordt in 1894 laureaat van de prijs voor architectuur KASK. In
1898 wordt hij er benoemd tot leraar in het eerste jaar bouwkunde. In 1904
wordt hij de eerste titularis van de cursus Bouwkunde toegepast aan de versieringskunst
waarin de integratie van de toegepaste kunsten in de architectuur
wordt onderwezen.
Na het vertrek van Delvin in 1920 wordt hij plaatsvervangend directeur van de
KASK en in 1922 directeur, wat hij tot aan zijn oppensioenstelling (1935) blijft.
Als directeur voert hij hervormingen door die model hebben gestaan voor het hele
kunstonderwijs. Hij is de pleitbezorger van de eenheid der kunsten, het samengaan
van de toegepaste en schone kunsten en de bouwkunst. Van de Voorde
sticht in 1895 samen met enkele vrienden de kunstkring Kunst en Kennis voor
leerlingen en oud-leerlingen van de academie. Hij blijft er veertig jaar lang de
stuwende voorzitter van.
Vandewalle Daan (1968), musicus
Wordt oorspronkelijk zowel door de oude als door de nieuwe muziek geboeid maar ontwikkelt
gaandeweg een scherpe interesse voor de hedendaagse muziek, meer bepaald de
hedendaagse Amerikaanse muziek. Hij vertolkt dan ook voornamelijk muziek van de 20 ste
eeuw, zo werk van Witold Lutoslawski (1913 –1994 ), Clarence Barlow (1945) en dat van
John Cage (1912-1992). Na zijn debuut-cd in 1996 met de Concord Sonata van Charles
Ives (1874 – 1954), wordt hij wereldwijd als een van de voornaamste uitvoerders van

99
Ives’ werk beschouwd. Tevens is hij, zeker sinds zijn debuut op Ars Musica, het jaarlijks
lentefestival van de hedendaagse muziek (1992) ook actief op internationale festivals zo
aan de Academia Chigiana Siena en de Nuovi Spazi Musicale te Rome, het festival Belluard
in Freiburg, de Akustische Lebenshilfe Kiel, de Lantaarn Rotterdam, Melos Etos in Bratislava
en de New York University.
Daan Vandewalle studeert aan het KMC bij Claude Coppens wiens assistent hij wordt in
1992. Vandaag is hij fellow van de Belgisch-Amerikaanse Educational Foundation en docent
piano aan het KMC.
Van de Wiele Jef (1903 – 1979), politicus
In 1936 wordt Van de Wiele hoofdredacteur van DeVlag, blad van de Deutsch-
Vlämische Arbeitsgemeinschaft, kortweg DeVlag genoemd. Daarnaast treedt hij
ook op als organisator van de Vlaams- Duitse Cultuurdagen waar Duitse en
Vlaamse DeVlagleden culturele informatie uitwisselen. Van de Wiele is voorstander
van Vlaamse opname in het Derde Rijk en is een overtuigd antisemiet. Tijdens
het eerste jaar van de bezetting is DeVlag de belangrijkste culturele collaborerende
organisatie in Vlaanderen. Na de Duitse inval in de Sovjet- Unie in 1941
propageert hij Vlaamse deelname in de Waffen-SS om aan het Oostfront te strijden.
Als de geallieerden in augustus 1944 de Belgische grens bereiken, roept Van
de Wiele de leden van De-Vlag op om naar Duitsland te vluchten. Samen met
andere collaborateurs wordt hij lid van de Landsleiding, een soort nationaalsocialistische
Vlaamse regering in ballingschap. Na de Duitse capitulatie (mei
1945) wordt Van de Wiele aanvankelijk ongemoeid gelaten. In december 1945
wordt hij echter door een Belgische rechtbank ter dood veroordeeld. In november
1946 wordt het vonnis omgezet in levenslange gevangenisstraf. In 1963 wordt hij
vrijgelaten en gaat hij werken voor de vertaaldienst van een Duitse fabriek. Later
leeft hij in Nederland en op hoge leeftijd keert hij naar België terug.
Regent Germaanse talen aan de RNS (1923), doctor in de Germaanse filologie
KUL (1936).
Van de Woestijne Gustave (1881 –1947), beeldend kunstenaar
Vertegenwoordiger van de eerste Latemse school, broer van dichter Karel Van de
Woestijne (1878 – 1929) en kunstschilder Maurice Van de Woestijne (1885 –
1943). Hij vestigt zich in 1900 samen met zijn broer Karel in Sint-Martens-
Latem. Hun herhaalde bezoeken aan de beroemde tentoonstelling van de Vlaamse
Primitieven in Brugge van 1902, hebben zijn stijl sterk beïnvloed. Die invloed
zien we vooral in zijn vrij talrijke portretten. Tijdens en na de Eerste Wereldoorlog
woont hij (tot 1921) in Wales. Van de Woestijne is een introvert en religieus geïnspireerde
kunstenaar. In zijn vroege werk is invloed van de Prerafaëlieten terug
te vinden en is zijn werk eerder symbolisch van inslag.
Na zijn terugkeer uit Groot-Brittannië evolueert zijn werk naar een eigen vorm
van expressionisme met vervormingen en figuren met sterk geaccentueerde trekken.
In 1979 verschijnt postuum het ontroerende boek: Karel en ik – Herinneringen.
In 2010 organiseert het Museum voor Schone Kunsten in Gent een boeiende
retrospectieve tentoonstelling van het werk van Gustave Van de Woestijne.
Van de Woestijne krijgt zijn opleiding aan de KASK. Vanaf 1925 wordt hij docent
in Antwerpen dan in Ter Kameren (Brussel). Later wordt hij directeur van de Academie
voor Schone Kunsten Mechelen.
Van Doorne Frank (1914-1988), pseudoniem Hans Melen, auteur
Verwerft bekendheid als de dichter Hans Melen en publiceert een negental gedichtbundels,
Schemerlicht, Stille tocht, Ruisende wilgen, Mijn drang naar U ..... In 1964 ontvangt hij
een premie van de Koninklijke Vlaamse Academie voor Nederlandse Taal – en Letterkunde.
Licentiaat klassieke filologie RUG (1936), 1 ste prijs piano KMC (1930). Vanaf 1936 tot zijn
op rust stelling in 1979 is hij studiemeester en leraar.

100
Vandromme Dirk (1956), landschapsarchitect
Landschapsarchitect Entwurf- und Neubauabtelung Grünflachenamt, Gelsenkirchen (D);
landschapsarchitect, Groendienst Brugge (1980-1981); landschapsarchitect Vereniging
voor Openbaar Groen Brugge (1981-1982); diensthoofd Dienst Groen en Openbare werken,
Zwevegem (sinds 1982).
Secretaris Koninklijke Hofbouwmaatschappij Saint-Fiacre, beroepsvereniging voor sierteelt
en groenvoorziening (1996-) en lid Comité national et international des fêtes Saint-Fiacre
(1998); bestuurder West-Vlaamse beroepsvereniging voor Sierteelt en Groenvoorziening
en Entente Florale Europe (2009-). Redacteur en coauteur van Groen in West-Vlaanderen
(1989), lid Belgische vereniging voor landbouwjournalisten (BVLJ) en International Federation
of Park and Recreation Administration (IFPRA) Tuin- en landbouwarchitect Tuinbouwschool
Melle (1978). Stedenbouwkundige, St. Lucas Hoger Architectuurinstituut, Gent
(1985). Licentiaat in de menselijke ecologie VUB (1992).
Van Durme Wilfried (1931), volksvertegenwoordiger
Uitgever van De Groenen, onafhankelijk maandblad (1978) dat in 1988 en 1989 samengevoegd
wordt met Bladgroen, het ledenblad van Agalev.
Provincieraadslid Oost-Vlaanderen (1983-1985), volksvertegenwoordiger arr. Gent-Eeklo
(1985 –1991). Gemeenteraadslid Eeklo.
Maatschappelijk assistent SHISS.
Van Duyse Florimond (1843 – 1910), musicus
Van Duyses betekenis ligt in zijn musicologische studies van oud-Nederlandse
volksliederen. Gedurende zijn hele leven bestudeert hij het Nederlandse lied in al
zijn vormen: de Souterliedekens, het Antwerps liedboek, de Geuzenliederen, het
Gruuthuse-handschrift en de eigentijdse compilaties van onder meer Edmond de
Coussemaker, Jan Bols en Jan Frans Willems.
Zelf creëert hij operettes, suites voor orkest, koren, cantates, liederen. Hij publiceert
ook musicologische standaardwerken die grote faam genieten, zoals Het
oude Nederlandsche Lied, een driedelig werk met 474 wereldlijke en 240 godsdienstige
oude liederen en De melodie van het Nederlandsche lied en haar rytmische
vormen.
Van Duyse promoveert tot doctor in de rechten aan de RUG (1870) en wordt in
1876 eerst krijgsauditeur in Antwerpen, later in Bergen en ten slotte in Gent. Hij
volgt vanaf zijn zevende privéonderwijs viool en later ook les bij Karel Miry aan
het KMC waar hij in 1861 een eerste prijs harmonieleer behaalt.
Rond 1866 is hij binnen de conservatoriumcommissie verantwoordelijk voor de
bibliotheek die hij tot een volwaardige muziekbibliotheek wil uitbouwen.
Van Grembergen Paul (1937), politicus
Leraar provinciaal en gemeenschapsonderwijs (1961-1974).
Provincieraadslid VU (1968-1974); schepen sport- en cultuur Ertvelde (1970-1976) en 1 ste
schepen van Ruimtelijke Ordening, Milieu, Arbeid en Tewerkstelling Evergem (1995-
2000). Gemeenteraadslid (1977-1994) en burgemeester Evergem (2001- 2006). Volksvertegenwoordiger
VU Gent-Eeklo (1974-1985), lid Vlaamse raad VU (1981-1985 en
1988-1995) ) en Vlaams parlement (1995-2001), senator (1985-1987).Vlaams minister
van Binnenlandse Aangelegenheden, Ambtenarenzaken en Buitenlands beleid ( 2001-
2002), Vlaams minister van Binnenlandse Aangelegenheden, Cultuur, Jeugd en Ambtenarenzaken
(2002 -2004)
Maatschappelijk assistent SHISS (1960).
Vanhacht Lambert (1892-1944), directeur
Doctor in de Wijsbegeerte te Letteren (Germaanse filologie) KUL.Vertaler bij het Ministerie
van Openbare Werken. Wordt in 1939 directeur van het Hooger Instituut voor Bestuurswetenschappen
en Juridisch practicum en leidt de volledige uitbouw van de cyclus be-

101
stuurswetenschappen van één tot vijf jaar. Als lid van de Nieuwe Orde genereert hij veel
tegenstand bij professoren en studenten die in 1943 gezamenlijk de school verlaten. In de
herfst van 1944 wordt hij ontslagen.
Van Haegendoren Maurits (1903 – 1994), politicus
Doctor in klassieke filologie en geschiedenis, doctor in de geschiedenis (KUL).
Archivaris (1928) en conservator (1952 – 1968) bij het Algemeen Rijksarchief
waar hij enige tijd waarnemend Algemeen Rijksarchivaris is.
Hij is actief in de scoutbeweging en verbondscommissaris (1933 – 1948) van het
Vlaams Verbond van Katholieke Scouts (VVKS), een functie waarin hij zal worden
opgevolgd door zijn adjunct, Maurits Coppieters.
In 1952 neemt hij, samen met Max Lamberty, het initiatief tot de oprichting van
de Stichting Lodewijk de Raet die tot op vandaag vorming ontwikkelen, organiseren
en begeleiden als zijn kerntaak vooropstelt. Actief in de Vlaamse beweging, is
hij (1955 – 1967) voorzitter van het Koördinatiekomitee Taalregeling Hoger Onderwijs.
Senator (1986 – 1975), tweede ondervoorzitter (1972 – 1973) van de Cultuurraad
van de Nederlandse Cultuurgemeenschap en lid van de Raadgevende interparlementaire
Beneluxraad (1968 – 1974).
Maurits Van Haegendoren is lesgever HIBH van 1974 tot 1983.
Van Hauwaert Oscar (1868 – 1961), directeur
Algemeen voorzitter van het Willemsfonds (1937 – 1951) en gemeenteraadslid
Gent (1938 – 1952). Hij publiceert schoolboeken, bloemlezingen en bijdragen van
historische en pedagogische aard. Hij ijvert voor de verbetering van het literatuuronderwijs
en voor de bekendmaking van de Vlaamse cultuur in Wallonië. In
1904 is hij medestichter van de Vlaamse Gids. Hij wordt bekroond met de gouden
medaille van de Koninklijke Vlaamse Academie en de De Keyn-prijs van de Koninklijke
Academie van België.
Van Hauwaert is geaggregeerd leraar in de Germaanse filologie van de Ecole
Normale Superieure de Liège (1890) en wordt met lesopdrachten belast in Tienen
(1892), Chimay (1892 – 1896), het KA Gent (1896 – 1919) en de RNS (1915 –
1919). Hij is ook prefect in Oostende (1919 – 1923), inspecteur van het middelbaar
onderwijs (1923 – 1924) en directeur van de RNS (1924 – 1930).
Van Hauwermeiren Paul (1936), algemeen directeur
Docent Nederlands (1969-1976) en hoogleraar (1976-1985) aan het HIVET. Hoogleraar
(1985-1987) en directeur (1987-1995) aan het PHVT. Onder zijn directeurschap komt
Russisch erbij als vijfde vreemde taal, neemt de internationalisering met Erasmus en
Tempus een hoge vlucht en worden de voorgezette opleidingen Bedrijfskunde en –
communicatie en Japankunde opgericht. Ook wordt een VDK-leerstoel Nederlands voor
anderstaligen ingericht.
In uitvoering van het decreet op de hogescholen van 1994 smelt het PHVT in 1995 samen
met de vroegere korte type opleidingen van het PIHO onder de naam Mercator Hogeschool.
Van Hauwermeiren wordt algemeen directeur van het nieuw fusiegeheel dat in
2001 opgaat in de Hogeschool Gent.
Doctor in de Germaanse filologie (1972), Algemeen directeur Mercator Hogeschool (1995-
2001), Hoofdredacteur (1980-1985) van het VAN- tijdschrift Nederlands van Nu.
Vandeweghe W. , S. Evenepoel S. , Maes A. & A. Meersman A. [red.], Polyfonie.
Opstellen voor Paul Van Hauwermeiren, Mercator Hogeschool Provincie Oost-
Vlaanderen, 2001
van Heirseele Peter (1959), pseudoniem Herr Seele, kunstenaar
Volgt in 1975 het laatste jaar secundair onderwijs aan het SSKI, vervolgens een jaar
beeldhouwen aan de KASK, een jaar restauratie in Florence en leert nadien aan de Ystrad
Mynach School in Wales het vak van pianostemmer. Herr Seele werkt sinds 1981 samen

102
met Kamagurka zo o.a. aan de stripreeks Cowboy Henk, oorspronkelijk gemaakt voor de
krant Vooruit (nu De Morgen), later voor het weekblad Humo. Vanaf 1983 acteert Herr
Seele voor televisie (VPRO, VRT ) solo of samen met Kamagurka zoals in de reeksen Kamagurka
en Herr Seele, Johnnywood, Lava, Wees Blij Met Wat Je Hebt en Bob & George.
De Cowboy Henk-strip wordt in diverse landen en tijdschriften gepubliceerd. Herr Seele's
belangrijkste bezigheid blijft echter kunstschilderen. Daarnaast legt hij een verzameling
vroege, historische piano's aan, die een van de belangrijkste ter wereld is en uit ongeveer
200 instrumenten bestaat.
Van Heulendonk Guido zie Beelaert Guido
Van Hooland Robert (Bob) (1937), hoogleraar
Sticht na zijn studies de Vlaamse Vereniging voor Bestuurswetenschappen en Bestuurskunde.
Wordt gemeenteraadslid, 1 ste schepen (1977-1980 en burgemeester (1980-2000)
van Sint-Martens-Latem. Zetelt voor de Volksunie als senator en als lid van de Vlaamse
raad (1987-1995).
Licentiaat bestuurswetenschappen (1958) RUG; master in public administration Harvard,
Cambridge (1963) en doctor in de bestuurswetenschappen (1969) RUG. Doceert aan het
Europacollege te Brugge (1979-1985) en (vanaf 1983) aan de School voor Management.
Na een deeltijdse opdracht wordt hij in 1988 gewoon hoogleraar RUG. Van 1975 tot 1990
is hij als lesgever verbonden aan het HIBH.
Van Houtte Louis Benoit (1810 – 1876), tuinbouwkundige, botanicus
Van Houtte studeerde aan de Ecole superieure de commerce in Parijs en wordt
eerst tewerkgesteld als bankbediende in Clermont- Ferrand. In Brussel neemt hij
in 1830 als vrijwilliger deel aan de Belgische Omwenteling van 1830. Hij wordt
ambtenaar op het Ministerie van Financiën, tijdens het regentschap van Surlet de
Chokier. In 1833 geeft hij L’horticulteur Belge uit, het eerste geïllustreerde tijdschrift
over bloementeelt in België. Op vraag van orchideeënkweker Parthon de
Von, consul van Frankrijk in Oostende, van het bestuur van de Plantentuin in
Brussel en van Koning Leopold I vertrekt hij in 1834 op expeditie naar Brazilië
met de opdracht onbekende planten te zoeken. Van 1836 tot 1838 is hij directeur
van de Plantentuin in Brussel. Hij vestigt zich in 1839 op de Dries in Gentbrugge.
Onder zijn deskundige leiding groeit zijn daar ingepland tuinbouwbedrijf gestaag:
in 1870 beslaat het bedrijf een oppervlakte van ongeveer veertien hectare en telt
het, naast talrijke bedrijfsgebouwen, tientallen serres en honderden koude kassen,
waarin planten van de hele wereld worden ondergebracht. In 1845 verschijnt
het eerste nummer van Flores des serres et des Jardins de l’Europe dat (tot
1883) in maandelijkse afleveringen, met gekleurde afbeeldingen verschijnt. Van
Houttes naam is in heel Europa bekend, hij wordt Le prince des horticulteurs du
XIXième siècle genoemd.
Al snel kwam Van Houtte tot de vaststelling dat de ontwikkeling van de tuinbouw
geremd wordt door gebrek aan wetenschappelijke vorming van de kwekers wat er
hem toe aanzet op zijn bedrijf een tuinbouwschool op te richten. Dit kan hij realiseren
dankzij de steun van Charles Rogier, de toenmalige minister van Binnenlandse
zaken. Bij KB van 30 april 1849 wordt het Institut Royal d’Horticulture de
Gendbrugge opgericht en gesubsidieerd voor een periode van twaalf jaar en voor
minimum 24 leerlingen. De school is, samen met de in hetzelfde jaar opgerichte
school in Vilvoorde, een van de eerste tuinbouwscholen in België. Nationaal en
internationaal geniet de school grote vermaardheid, in die mate zelfs dat leerlingen
vanuit heel Europa (in 1865 zelfs iemand uit Australië) er zich laten inschrijven.
Van 1854 tot 1856 is Van Houtte burgemeester van Gentbrugge. Drie jaar na zijn
overlijden wordt op 17 augustus 1879, in de Van Houttestraat in Gentbrugge, een
standbeeld (Paul De Vigne) aan hem opgedragen, ingehuldigd.

103
Van Hove André (1937 – 2001), politicus
Op 34-jarige leeftijd wordt Van Hove inspecteur moraal in Oost- en West- Vlaanderen
en doceert hij theatergeschiedenis aan de KASK. Hij wordt er een van de
gangmakers van de legendarische Zwarte Zaal (PROKA). Daarnaast schrijft hij in
Het Laatste Nieuws en verzorgt hij ook acht jaar lang televisieuitzendingen voor
het Humanistisch Verbond.
In 1971 wordt hij provincieraadslid voor de PVV. Hoewel hij binnen zijn partij
enigszins als een dwarsligger beschouwd wordt, wordt hij vanaf 1977 gemeenteraadslid
en in 1983 schepen van Onderwijs in Gent. Onder zijn bestuur moet het
Stedelijke Hoger Architectuurinstituut (1986) gesloten worden omdat het niet de
minimumschoolbevolkingsnormen haalt.Na zijn mandaat als schepen wordt Van
Hove OCMW voorzitter. Hij beëindigt zijn actieve loopbaan als conservator van
het Gentse Museum voor Volkskunde, het huidige Huis van Alijn.
Regent letterkunde RNS, vrij student kunstgeschiedenis.
Van Huffel Albert (1877 – 1935), architect
Albert Van huffel oefent tussen 1896 en 1912 verschillende ambachten uit. Hij
was schilder, decorateur, meubelmaker, metselaar en glazenier. De groep Kunst
en Kennis heeft, tussen 1895 en 1904, een belangrijke invloed op zijn werk. Van
1912 to 1920 is hij artistiek directeur in het Brusselse bedrijf Céline Dangotte.
Vanaf 1921 en tot aan zijn dood in 1935 werkt hij aan zijn magnum opus: de Nationale
Basiliek van het Heilig Hart in Koekelberg.
Hij studeert vanaf 1890 aan de Nijverheidsschool in Gent en daarna aan de KASK.
Volgt ook lessen botanica en lessen architectuur aan de RUG. Vanaf 1914 is hij
docent van de cursus ornament aan de KASK. In 1926 wordt hij door Henry Van
de Velde aangesteld als leraar aan het pas opgerichte Institut Supérieur des Arts
Décoratifs in Brussel.
van Huffel Petrus (1769 – 1844), directeur
Van Huffel die naast kunstenaar ook katoennijveraar 18 is, vestigt zich definitief
in Gent in 1803 en zal er snel een prominente plaats verwerven in het artistieke
leven. Zo wordt hij
aangesteld als een van de artistieke raadgevers van de bestuurscommissie van
de KASK (1805) en is hij lid van de commissie die gelast is met de inventarisatie
van de museumwerken die in de St. Pietersabdij verzameld zijn (1809). In hetzelfde
jaar wordt hij voorzitter van de pas gestichte Société des Arts en in 1810
bewaarder (directeur) van het Museum. Zijn beleid wordt echter nogal wat bekritiseerd.
Petrus van Huffel studeert (1784 – 1788) aan de KASK waarna hij enkel jaren in
Mechelen en in Parijs verblijft. Hij wordt in 1814 aangesteld als tijdelijk lesgever
en in 1819 als directeur van de KASK. Hij is ook gemeenteraadslid in Gent.
Van Hulle Hubert Jan (1827-1900), tuinarchitect
Een der eerste (en meest verdienstelijke) studenten van Louis Van Houtte en een toonaangevende
figuur op het gebied van groenvoorziening in het Gentse. Vanaf 1860 speelt
Van Hulle een belangrijke rol door het propageren van de Engelse landschapstuin en van
vernieuwende tendensen in de tuinarchitectuur in breuk met de tot dan vigerende neoklassieke
(Franse) tuinschema’s.
Als leraar aan de Rijkstuinbouwschool, technisch directeur van de Gentse plantentuin en
inspecteur der beplantingen van de stad Gent wordt hij o.a. belast met het opmaken van
een groenplan voor de Kuiperskaai, Bijlokekaai, Visserij, het Graaf van Vlaanderenplein,
het St.-Annaplein, het Citadelpark, …
Van Hulle Sylvain (1944), landschapsarchitect
Stichter-bestuurder Ontwerpbureau S. Van Hulle (1967-2002); stichter-raadgever Laurea
bvba (sinds 1987); stichter-raadgever Van Hulle – De Baerdemacker (sinds 1989); stich-

104
ter raadgever Service Wert sprl (sinds 1994); stichter raadgever Groentac bvba (sinds
1906); voorzitter Costent Proefcentrum voor Sierteelt (PCS Destelbergen).
Graduaat landschap- en tuinarchitectuur, Hoger Rijksinstituut Melle (1967). Lesgever ministerie
van Middenstand (Vormingsinstituut Brugge). Docent Hogeschool Gent, campus
Melle (1993-2009)
Van Impe, Herman (1930-1994), hoogleraar
Grondwetspecialist. Publiceerde o.a. Ook een "ombudsman" in België? (1972), Staatsrechtelijk
begrippenboek (1984), De Staat, Wat Is Dat Eigenlijk (1986) en Grondbegrippen van
het Belgisch staatsrecht.
Licentiaat handels-, financiële en consulaire wetenschappen, doctor in de rechten,
ambtenaar, hoogleraar VUB en hoogleraar HiBH (1972-1993).
Van Imschoot Jan (1963), beeldend kunstenaar
Van Imschoot breekt door met een reeks schilderijen met martelaressen, tentoongesteld
(1995) in de Vereniging van het Museum voor Hedendaagse Kunst. In 1998 verwerft hij
Cultuurprijs van de Stad Gent (1998). Zijn oeuvre is sindsdien sterk geëvolueerd. De historisch
beladen thema’s, waarbij hij het liefst de scherpe kantjes van de maatschappij en
de vergeten verhalen uit de overlevering in beeld brengt, zijn echter gebleven. Zijn werk is
te kaderen binnen de hele geschiedenis van de schilderkunst, met soms sterke reminiscenties
naar Tintoretto of werk aanleunend bij Goya. Een van de constante elementen in
zijn doeken en tekeningen is de typisch Vlaamse humor - lees cynisme en ironie. Hierin
staat hij op dezelfde lijn als de Vlaamse Primitieven, schilders als Breughel, Bosch en later
zelfs Joachim Beuckelaer en de 17 de eeuwse traditie van vanitas-taferelen.
Van Imschoot zoekt in zijn recente werken direct contact met de toeschouwer. Hij experimenteert
volop met andere materialen en met een actieve participatie. Tegelijkertijd zijn
de literaire kwaliteiten van zijn werk feller geaccentueerd, zonder dat echter afbreuk gedaan
wordt aan de puur visuele ervaring.
Nominatie Prijs van de Vlaamse Gemeenschap voor Beeldende Kunst 2003.
Tentoonstellingen: In den Bouw, Kalken (1995); Provinciaal centrum voor Beeldende
Kunst, Hasselt (1997); Vereniging van het Museum voor Hedendaagse Kunst, Gent
(1999); The color of a common dream, Galerie Carlier | gebauer, Berlijn (2000); How to
sell your wife – Confession of a painter, Bonakdar Jancou Gallery, New York (2000);
Museum voor Hedendaagse Kunst, Gent (2001); The Misantropical Cha Cha Cha, Galerie
Carlier | gebauer, Berlijn. Werk in Openbare ruimte: Brabantdam Gent (2005), Stadhuis
Kortrijk (2006); …
Stedelijk Kunstinstituut Gent (1982); KASK– Schilderkunst (1986).
Van Kerckhoven Anne-Mie (1951), beeldend kunstenaar
Anne-Mie van Kerckhoven is sinds lang gefascineerd door de representatie van vrouwenbeelden
in de massamedia, door interieurs, en door de kinetische kracht van taal. Ze onderzoekt
supra-morele verbanden in de hedendaagse maatschappij tussen seks en technologie.
Haar werk verbindt verschillende kennissystemen, onderzoekt de gebieden van
het onderbewuste, en kijkt naar morele aberraties of het obscene vanuit een vrouwelijk
standpunt. In 1981 richt ze, samen met Danny Devos, de noise band Club Moral op. In
2005 wordt the HeadNurse-files gepubliceerd, een overzicht van de verschillende projecten
tussen 1995 en 2004. In 2006 wordt ze in Berlijn uitgenodigd door de DAAD. Voor het
speelseizoen 2007-2008 leverde de kunstenares de affichebeelden voor de voorstellingen
van het Toneelhuis: de tekening Voorspelling voor Eeuwig wordt het seizoensbeeld.
Belangrijke solo-tentoonstellingen: Anne-Mie Van Kerckhoven Zeno X Gallery 1995; Morele
Herbewapening / Moral Rearmament Kunsthalle Lophem 1996; HeadNurse Zeno X
Gallery)1998; Nursing Care, in Melancholy Stupor MuHKa 1999; Prober5 Galerie Barbara
Thumm 2000; In Dreams Galerie Barbara Thumm 2003; Dieper Kunsthalle Lophem 2003;
AntiSade Zeno X Gallery 2003; How Reliable is the Brain? Neuer Aachener Kunstverein
2004; AMVK - EZFK: Europaisches Zentrum für Futuristische Kunst Kunsthalle Bern 2005;
Veerkracht thuis! Objectif_exhibitions 2006; Oh, the Sick Lady / Ah, the Sick Lady Galerie

105
Barbara Thumm 2007; Über das ICH daadgalerie Berlin 2008; Nothing More Natural
Kunstmuseum Luzern – Wiels Brussel 2009; Nothing More Natural Kunsthalle Nürnberg -
Frac des Pays de la Loire, Carquefou; On Mars the Rising Sun is Blue Zeno X Gallery
2009.
In 2003 ontvangt Anne-Mie Van Kerckhoven de Cultuurprijs van de Vlaamse Gemeenschap
voor Beeldende Kunst.
Afgestudeerd KASK Antwerpen (1974), docent KASK (vanaf 1991) en gastdocent Rijksacademie
Amsterdam (1993- 2002).
http://www.magic.be/ClubMoral/AMVK/AboutAMVK.html
http://www.zeno-x.com/
Van Laecke Frank (1958), regisseur en scenarist
Van Laecke wordt, omwille van zijn veelzijdigheid in talrijke persverslagen de duivelskunstenaar
genoemd en bouwt als auteur en regisseur een rijk en internationaal palmares op.
Naast het schrijven van succesreeksen (FC De Kampioenen, Het Koekoeksnest,..) voor de
VRT profileert hij zich vooral als regisseur van zowel toneel, opera, musical en groots opgezette
theaterspektakels. Van 1997 tot 1999 is hij artistiek directeur van Music Hall.
Verder regisseert hij: Equus (KNS Antwerpen 1988), Don Pasquale (Alden Biezen 2004),
La Traviata (Madrid, Barcelona 2004), Semper Vivat – rond Jean Ray _ (Theater Taptoe
2004), Dracula (Musica Hall) dat 10 Musicalprijzen in de wacht sleept (waarvan er 4 verzilverd
worden), Het Witte Paard (voor de Zuiderkroon), Kijk Mama, ik dans (een productie
die in 2006 in de Gentse Minard in première gaat en nadien in Vlaanderen, Nederland en
Frankrijk toert), Jouw hand in mijn hand (2006), Rembrandt, de musical (Theater Carré
Amsterdam) dat vier nominaties krijgt, Die Fledermaus (2007), Nabucco (Keulen 2007),
Regarde Maman, je danse (Théâtre de la Ville de Paris 2007) een productie die toert in
Frankrijk, het VK, Australië en Canada.
Met Dirk Brossé als componist realiseert hij drie bijzonder succesvolle producties: Kuifje en
de Zonnetempel (2001) – met songteksten van Seth Gaaikema- waarvan de Franstalige
voorstelling Tintin, le Temple du Soleil tot het beste Franstalige spektakel van 2002 wordt
uitgeroepen, The Prince of Africa (2003) en Daens (2008). Deze laatste productie, van
Studio 100, is goed voor 13 nominaties voor de Musicalprijzen waarvan er acht verzilverd
worden.
Van Laecke wordt, net als in 2006 (Dracula) en 2007 (Kuifje en de Zonnetempel) uitgeroepen
tot de beste regisseur 2009. In 2000 wordt hij Ambassadeur van de Stad Gent.
Van Laecke, die aan de Stedelijke Normaalschool studeert, is lid van de Nederlands-
Vlaamse accreditatiecommissie voor hoger onderwijs.
www. frankvanlaecke.be
Vanlaere Guido (1939), departementshoofd
Licentiaat geschiedenis. Directeur Rijksnormaalschool Sint-Niklaas en Hogere Handelsschool
Aalst (1994). Departementshoofd departement Bedrijfskunde Aalst ( 1995-1999)
Hogeschool Gent.
Van Looy Willem (1934), hoogleraar
Adjunct-controleur van Begroting in Belgisch Kongo (1959- 1961), Assistent - Centrum
voor Bedrijfsleiding (KUL) (1962-1970). Docent (1970-1974), hoogleraar Financiering
(1974-1975), directeur - Hoogleraar Economische Hogeschool Limburg (1975-1991). Decaan
en gewoon hoogleraar (1991-1997), gewoon hoogleraar faculteit TEW - LUC (1997-
1999). Docent aan het Postuniversitair Centrum Limburg en later binnen het LUC docent
Voortgezette Academische Opleidingen (Master in Business Administration), Master in
Transport en Logistiek, Master in Accountancy) en Postacademische Opleiding (Bedrijfskunde,
Toerismemanagement, Accountancy...).
Vanaf 1975 tot de integratie Directeur Postuniversitair Centrum Limburg
Lid Raad van Beheer en Directiecomité Gewestelijke Investeringsmaatschappij voor
Vlaanderen, Raadgevend Comité Hasselt van de N.V. Electrabel, Raad van Beheer van KS,
Raadgevend Comité Hasselt van de BBL, Raad van Beheer van Bewel.

106
Aan de faculteit Toegepaste Economische Wetenschappen van de Universiteit Hasselt is
een Deloitte Leerstoel Professor Wim Van Looy opgericht. De leerstoel wil een wisselwerking
bevorderen tussen academisch onderwijs en onderzoek en de praktijk van het financieel
management.
Doctor in de Rechten (1957), Licentiaat in de handels- en financiële wetenschappen (
1962), Doctor in doctor Toegepaste & Economische Wetenschappen (1972) KUL. . Lesgever
HIBH 1973-1991.
Van Monckhoven Désiré (1834 – 1882), natuurwetenschapper en fotograaf
Al vroeg blijkt zijn uitzonderlijke begaafdheid voor de wetenschappen: op 16 jaar
schrijft hij een Handboek der Scheikunde, in 1852 gevolgd door Elementen der
Fysica. In die periode krijgt hij ook belangstelling voor de fotografie: in 1855 publiceert
hij in Parijs een Traité de photographie sur Collodion, in 1856 gevolgd
door Traité général de photographie, dat een standaardwerk wordt. Vanaf 1860
gaat zijn aandacht vooral naar de fotografische optiek, wat uitmondt in de bouw
van zijn dialytische vergroter, waarop hij in 1863 een patent neemt.
Vanaf zijn Weense periode, waar hij van 1867 tot 1870 een fotostudio heeft met
E. Rabending (1862 – 1929) maakt hij in heel Europa naam. Groten in de optische
en fotografiewereld zoals Dallmeyer, Steinheil, Voigtlander zoeken zijn advies.
Na zijn terugkeer in Gent richt hij een fabriekje op voor fotopapier dat zeer succesrijk
wordt. In 1879 slaagt hij erin om de gevoeligheid van broomzilvergelatineplaten
op te drijven, wat hem in staat stelt om zijn fabriek uit te breiden met
een productie-eenheid voor emulsies. Hij is de eerste in België die deze
droge fotografische platen industrieel produceert.
Van Monckhoven volgt les aan de Nijverheidsschool en schrijft zich in 1857 in aan
de RUG, waar hij in 1862 de graad van doctor in de Natuurwetenschappen behaalt.
In de Désiré Van Monckovenstraat in Gent bevindt zich de stedelijke basisschool
Désiré Van Monckhoven
Van Nazareth Herman (1936), beeldend kunstenaar.
Bronsgieter en steenkapper (1965-1977), bewerker van ruw, massief marmer (1980-
1984), plexiglas (1986-1987) en koper en ijzer (sinds 1987).
Werk in bezit van de Belgische Staat en de Vlaamse gemeenschap, Nationale bank van
België, Gemeentekrediet van België, diverse universiteiten in binnen- en buitenland, diverse
nationale en internationale musea en vennootschappen, Vlaams parlement.
Schilder- en grafische KASK (1962); schilder- en grafische kunsten Koninklijke Academie
Antwerpen (1964); beeldhouwkunst Michaelis School of Fine Art, Universiteit Kaapstad
(1967.
Van Nerum Charles (1805 – 1885), pedagoog
In 1838 verschijnt zijn eerste boek Essai sur l’instruction primaire et en particulier
sur les écoles gratuites de Gand waarin hij onder andere verschillende leermethodes
analyseert. Ook stelt hij talrijke verslagen op, onder andere ter attentie van
de commission directrices des écoles gratuites communales de Gand met betrekking
tot het onderwijs van het Frans (1837 – 1839) en de situatie van het basisonderwijs
(1842). In zijn werk Opinion relative à l’organisation de l’instruction
publique (1850) pleit hij voor de oprichting van een Hogere Raad voor het Openbaar
Onderwijs. Daarnaast publiceert hij enkele schoolboeken, voornamelijk voor
het aanleren van de tweedetaal. Bij de start van de RNS krijgt hij van het Ministerie
van Binnenlandse Zaken de opdracht een bibliotheek samen te stellen voor de
normaalleergangen. Zijn voorstel behelst de aankoop van 400 in Nederland
uitgegeven werken (wat niet bijzonder geapprecieerd wordt).
Van Nerum studeert voor onderwijzer in Haarlem. Hij wordt eerst hoofdonderwijzer
van een kosteloze school in Dendermonde (1826) en dan (1832) van de Pak-

107
huisschool in Gent. Hij is de eerste directeur van de RNS (1861 – 1868), een opdracht
die hij combineert met een lesopdracht en met de directie van de Pakhuisschool.
Vanoosthuyse Eddy (1959), musicus
Vanoosthuyse wordt (1981) solist klarinet aan het orkest van de Koninklijke Opera Gent
en bij de omschakeling naar de Vlaamse opera klarinetsolo. Deze functie bekleedt hij ook
sinds 1988 in het BRTN Filharmonisch Orkest Brussel (later Vlaams Radio Orkest).
Concerten in België, Frankrijk, Nederland, Luxemburg, Duitsland, Spanje, Portugal, Italië,
Tsjechië¨, Litouwen, Zweden, Argentinië, de Verenigde Staten....en masterclasses in
toonaangevende onderwijsinstellingen van deze landen. Eddy Vanoosthuyse is enkele
jaren gastdirigent van het Presidentieel Militair Orkest van Litouwen, nu dirigeert hij het
clarinetchoir The International Clarinets, uitsluitend samengesteld uit zijn (oud-)studenten.
Sinds 1990 is hij dirigent van de Koninklijke Harmonie Het Gildemuziek, Roeselare. In
1992 wordt hij uitgenodigd voor het World Philharmonic Orchestra, in 1998 voor het
Symphonicum Europae. In 2000 krijgt hij van de stad Lima (Peru) een cultuurprijs voor de
kwaliteit van zijn veelzijdige carrière. In 2004 stelt hij zijn klarinetcollectie (Gobelin Music)
voor in Washington.
Vanoosthuyse is coach van het Joven Orquesta Nacional de Espana (2002), lid van de
technische commissie van VLAMO Vlaamse Amateurmuziekorganisatie VZW en jurylid
van provinciale, nationale en internationale wedstrijden.
Getuigschrift transpositie (1980), 1 ste prijzen klarinet (1980)en kamermuziek (1981) en
hoger diploma kamermuziek (1984) KMC. Lesgever HaFaBra directie (1992- 2000) en
docent klarinet (sinds 1998) KMC en gastdocent aan de Hogeschool voor Wetenschappen
en Kunst (departement Lemmensinstituut).
Van Overberge Arthur (1932), directeur
Assistent Prof. Vuylsteke (1957) RUG, leraar technische vakken (1957) aan de RHTH Lindenlei
Gent en lesgever aan het Stedelijk Hoger Instituut te Oostende.
Docent (1977) en hoogleraar (1978), adjunct-directeur (1988) en directeur (1989-1991)
IHR-BME. Tevens lesgever technische vakken aan de hogere leergangen BME. Vormingscyclus
Schoolmanagement bij de Vlerick school (1991); lesgever BIRA Belgisch Instituut
voor Regeltechniek en Automatisering.
Van Parijs Walter (1938), burgemeester
Ambtenaar Vlaamse landmaatschappij (1960-2001). Gemeenteraadslid Oedelem (1971-
1976), schepen van sport, onderwijs en ruimtelijke ordening (1977-1994) en burgemeester
(CD&V) Beernem (1995-2006); provincieraadslid West-Vlaanderen (1991-2000).
Meetkundig schatter onroerende goederen, Tuinbouwschool Melle.
Van Passel Frank (1964), filmregisseur
Regisseur van de langspeelfilms Villa des Roses en Manneken Pis, van de televisiereeksen
Terug naar Oosterdonk , Bex en Blanche en De Smaak van De Keyser (co-regie met Jan
Matthys) alsook van de theatersoap Poes, Poes, Poes (co-regie met Peter Van den Eede).
Van Passel’s films kregen internationale bekroningen, onder meer op het Filmfestival van
Cannes 1995 en het Hollywood Film Festival (met Villa des Roses).
Als producent staat hij in voor de productie van Dennis van Rita (Hilde Van Mieghem),
Koning van de Wereld ( Guido Henderickx), Linkeroever en Dirty Mind (Pieter Van Hees)
en My Queen Karo (Dorothée van den Berghe).
Lid van de Raad van Bestuur van het Koninklijk Belgisch Filmarchief, ex-voorzitter van de
Gilde van Belgische Regisseurs en mede-oprichter van het productiehuis Caviar. Man van
het Jaar/cultuur Knack 1995.
Studeert film aan het St.Lucasinstituut Brussel. Docent filmregie St.Lucas Hogeschool
Brussel en KASK (1994-2002).
Van Puymbrouck Herman (1884-1949), politicus

108
Aanvankelijk werkzaam in het Antwerpse stedelijke onderwijs sticht hij in 1919 Het
Vlaamsche Front (de zgn. Frontpartij) waarvan hij voorzitter wordt. In 1934 wordt hij betrokken
bij de redactie van De Schelde dat vanaf 1921 de spreekbuis van de Frontpartij is.
Op het ogenblik dat alle aandelen in handen van het Vlaamsch Nationaal Verbond (VNV)
komen, krijgt de krant de titel Volk en Staat (1936). Van Puymbrouck houdt er een sterk
pro-Duitse koers aan. Hij is stichtend lid van Algemene SS-Vlaanderen, vlucht op het einde
van de oorlog naar Duitsland en wordt bij verstek ter dood veroordeeld.
Herman Van Puymbrouck is regent Germaanse talen RNS (1904).
Van Puyvelde Leo (1882-1965), auteur
Maakt aanvankelijk naam als literair-historicus, vooral door zijn tussen 1904 en 1908 verschenen
Rodenbach-studies, de basis van elk later Rodenbach-onderzoek. Weldra ontwikkelt
hij een tweede belangstellingskern namelijk voor de plastische kunsten, gebied waarin
hij internationale faam verwerft. Van zijn overgang van literatuur- naar kunsthistorische
studie getuigt zijn tweede opmerkelijk boek Schilderkunst en tooneelvertooningen op het
einde van de middeleeuwen (1912) waar de filologische zowel als de kunsthistorische benadering
evenwaardig behandeld worden.
Gedurende WOI verblijft hij in Nederland waar hij verbonden is aan de Belgische Ambassade.
In tal van artikelen reageert hij op de situatie in eigen land, waar de bezetter de
Vlaamse Beweging en taalstrijd tracht te misbruiken voor eigen doeleinden. Een gedeelte
van zijn journalistieke arbeid wordt gebundeld onder de titel Voor mijn land in oorlogsnood
(1920).
Promoveert in de Letteren en Wijsbegeerte- KUL (1905). Onderwijsopdrachten aan de KA
Brugge en Gent; docent (1912) en hoogleraar kunstgeschiedenis RUG (1920-1926). Leraar
Nederlandse literatuur RNS (1919-1920). Vanaf 1927 hoofdconservator van de Koninklijke
Musea voor Schone Kunsten van België en hoogleraar in de kunstgeschiedenis
aan de Universiteit van Luik.
Van Puyvelde Omer (1912 – 1980), musicus
Zijn eerste muzieklessen krijgt hij van zijn broer Remi en van Prudens Van Duyse.
Na het vroegtijdig overlijden van zijn broer, vervangt hij hem als dorpsorganist
in Eksaarde (1927 – 1933). Later wordt hij organist in Geraardsbergen (1933
– 1935) en koster van de Onze Lieve Vrouw Sint Pieterskerk in Gent. In 1939
stichtte Van Puyvelde het zeer succesvolle en met prijzen overladen kamerkoor
Crescendo, dat hij tot 1958 leidt. Omer Van Puyvelde is ook de stichter van Liederavonden
voor het volk, tweewekelijkse bijeenkomsten in Gent met een gelijkaardige
opzet als die van de Vlaamse nationale zangfeesten, namelijk het volk te
leren met geestdrift en kunstzin zijn eigen liederen te zingen. Hij schrijft verschillende
orgel- en pianocomposities, liederen en koorwerken.
Van hem zijn ook Gloria, een kerstoratorium voor solostemmen, koor en orkest,
Vlaamsche Rapsodie voor orkest en Dramatische ouverture voor symfonisch orkest.
Daarnaast schrijft hij zestien Gezellewerken, zowel voor koor als voor zang
en piano. Eerste prijzen notenleer (1933), orgel (1933), contrapunt (1937) en
fuga (1938) aan het KMC.
In 1949 wordt hij directeur van de Muziekacademie Ledeberg, die na zijn overlijden
zijn naam draagt. Voor de lessen die hij er geeft, schrijft hij een tiendelige
cursus Theoretische en praktische methode in notenleer. In 1960 wordt hij lesgever
notenleer en in 1966 lesgever harmonie aan het KMC.
Van Ryssel Daniel (1940), auteur
Van Ryssel wordt algemeen beschouwd als de mentale vaandeldrager van de nieuwrealistische
poëzie in Vlaanderen die – als reactie op de experimentele poëzie van de zogenaamde
Vijftigers en Zestigers – een direct toegankelijke poëzie nastreeft waarin de
aandacht vooral gaat naar het tastbare, de dagelijkse realiteit en het gebruik van een eenvoudige
taal.
Gestimuleerd door zijn atheneumleraar Engels en door Gust Gils (1924-2002), begint hij

109
te dichten in 1958. Zijn eerste publicaties volgen in 1963. Vijftien bundels verschijnen van
zijn hand o.m. Spelen met Jezus (1967) en Paren (1986). In al deze dichtbundels staat
het leven in de stad Gent centraal. De meeste ervan worden uitgegeven in samenwerking
met schilders: Joseph Willaert, Roger Wittevrongel, Jean Bilquin, Marc Maet en Herman
Schepens.
Hij werkt mee aan verschillende tijdschriften, verzamelbundels, kunstboeken en bloemlezingen.
Aan de RNS richt hij het literair tijdschrift Amarant (1973-1978) op. Hij recenseert
(1972-1976) Vlaamse, Nederlandse en buitenlandse romans in dagblad Vooruit en is redacteur
van het tijdschrift Yang (1963-1986). Sinds 1998 is hij medewerker van Ghendtsche
tydinghen, tijdschrift van de Heemkundige en Historische Kring Gent. Voorts schrijft
hij monografieën m.b.t. onder andere Richard Minne (1971), Paul Rogghé (1977), Julien
Vangansbeke (1989) evenals De Rijksnormaalschool te Gent en de literatuur (1980) en de
teksten van Tien jaar expressietheater Exces (1982). Hij is redacteur voor Vlaanderen van
het Lexicon van de moderne Nederlandse literatuur (1981).
Letteren en Wijsbegeerte – RUG, lesgever geschiedenis aan de RNS (1969-2005).
Van Rysselberghe Charles, (1850 – 1920), architect
Net als zijn leermeester Adolf Pauli, heeft hij als stadsbouwmeester (1879 –
1916) een belangrijke architecturale stempel op Gent gedrukt. Maar liefst 22
Gentse stadsscholen staan op zijn naam. Velen hiervan zijn ondertussen verdwenen.
Een van de meest monumentale en bekendste schoolgebouwen is de Andriesschool
in de Antonius Triestlaan (1881 – 1883), waarvan destijds in de gemeenteraad
werd gezegd dat het veel te mooi was voor een school.
Behalve een groot aantal schoolgebouwen ontwerpt hij ook de gietijzeren kiosk in
het Citadelpark (1885) en het merkwaardige ovaalvormige complex van sociale
woningen (de eerste werkersappartementen) De Cirk, in de Zebrastraat (1907 –
1908)19. Zijn belangrijkste verwezenlijking in Gent is echter het Museum voor
Schone Kunsten (1898 – 1904).
Van Rysselberghe heeft een uitgesproken voorkeur voor het neoclassicisme of de
Vlaamse neorenaissance, waarin hij ook elementen uit de barok weet te integreren.
Charles Van Rysselberghe was student KASK.
Van Rysselberghe Octave (1855 – 1929), architect
Hij is de jongere broer van stadsarchitect Charles Van Rysselberghe en de oude
broer van Theo Van Rysselberghe.
Studeert aan de KASK, waar hij onder andere bij Adolphe Pauli les volgt. Pauli
leidt hem op in de neoklassieke traditie, geïnspireerd op de Italiaanse renaissance.
De praktische opleiding krijgt hij van Joseph Poelaert, wiens assistent hij is bij
de bouw van het Brusselse Justitiepaleis.
Van Rysselberghe is ook architect van het art nouveau Hotel Otlet (1894 – 1898),
waarvoor Henry van de Velde het interieur ontwerpt.
Bekend zijn het Grand Hôtel Bellevue in Westende (met een kromlijnig plan) en
de Koninklijke Sterrenwacht in Ukkel.
Van Rysselberghe Theo (1862 – 1926) kunstschilder
Theo Van Rysselberghe is een van de medestichters van de kunstenaarsgroep Les
XX, een groep jonge radicale artiesten die rebelleren tegen het verouderde academisme
en de heersende artistieke normen. Andere bekende leden van Les XX
zijn James Ensor, Willy Finch, Fernand Khnopff, Félicien Rops en later Auguste
Rodin en Paul Signac. Ook Jean Delvin is even lid. Door zijn lidmaatschap aan
deze kunstenaarsgroep, komt van Rysselberghe in contact met verschillende andere
radicale kunstenaars, zoals de Amerikaan James McNeill Whistler.
Na zeer succesvolle oriëntalistische werken, het resultaat van reizen naar Marokko
(1882 – 1888), ontwikkelt Van Rysselberghe een nieuwe persoonlijke stijl.
Wanneer hij Un dimanche après-midi à l’île de La Grande Jatte van Georges Seu-

110
rat ziet, ontdekt hij het pointillisme dat vanaf 1887 zijn werk zou beïnvloeden en
een reeks opmerkelijke neo-impressionistische portretten, landschappen en marines
zou opleveren.
Op het eind van de jaren 1890 bereikt zijn neo-impressionistische techniek een
climax, waarna die stijl eerst meer ontspannen (1903) en later (1910) volledig
verlaten zou worden. Vanaf 1904 zal Van Rysselberghe zich terugtrekken aan de
Middellandse Zee. Op het einde van zijn leven maakt hij enkele opmerkelijke
beeldhouwwerken, zoals de bronzen Kop van André Gide20. Veel van zijn werken
behoren nog steeds tot privécollecties en kunnen slechts zelden door het publiek
gezien worden. Eén van deze zeldzame gelegenheden was de overzichtstentoonstelling
Theo Van Rysselberghe in het Paleis voor Schone Kunsten in Brussel
(2006) en later in het Gemeentemuseum Den Haag.
Hij krijgt zijn eerste artistieke vorming aan de KASK en stapt in 1879 over naar
de Brusselse Academie voor
Schone Kunsten.
Van Santen Theo (1946), adviseur-generaal
Provinciaal brandweerinspecteur (tot 1983), adjunct-adviseur Vaste Commissie voor taaltoezicht
(tot 1987), adviseur civiele bescherming (tot 1990), adviseur, Algemene directie
voor Selectie en Vorming (tot 1993), adviseur-generaal Vaste Commissie voor Taaltoezicht
– Binnenlandse zaken (sinds 1993)
Licentiaat bestuurswetenschappen, HIBH (1972); licentiaat staatswetenschappen RUG
(1976).
Van Tichelen Hendrik (1883- 1967), auteur
Onderwijzer in volksscholen aan de Antwerpse haven (1904-1913) en in de Oefenschool
(1913-1920) maar zal voornamelijk bekend blijven als stichter en bezieler van het Antwerpse
Schoolmuseum (1920-1937). Tevens beheert hij de Bibliotheek voor het onderwijzend
personeel, waaraan een aparte jeugdafdeling is verbonden.
Van Tichelen ontvangt voor zijn tweede dichtbundel Van een kleine wereld (1912) de De
Keynprijs van de Academie voor Nederlandse taal- en letterkunde en met Over boeken
voor kindsheid en jeugd (uitbreiding van Over boeken en kinderen, 1925) de Prijs der
openbare bibliotheken (1953). Hij zet zich in voor de veredeling van het kinderboek, zowel
wat betreft tekst als illustratie.
Aan de realisatie van het Schoolmuseum wijdt hij drie publicaties: Een school- en onderwijsmuseum
te Antwerpen (1919), Van woord tot daad (1924) en In vollen bloei (1938).
Hij verzorgt prentenboeken en stelt een bloemlezing Poëzie voor kinderen (3 dln., 1923,
1931) samen. De geschiedenis van het onderwijs ligt aan de basis van het goed gedocumenteerde
Vóór honderd jaar (1934) en Uit het verleden van onderwijs en opvoeding
(1942). Hij publiceert verder ook reisbeschrijvingen en vertalingen.
Van Tichelen verleent ook zijn medewerking aan het Nieuw Vlaams Tijdschrift en aan Persoon
en Gemeenschap. In 1961 verschijnt het autobiografische Een blik terug; een vluchtig
levensbeeld.
Van Tichelen is geaggregeerd leraar in de letterkundige afdeling van het RNS (1903) en
legt er respectievelijk in 1904 en 1905 ook examens Engels en Duits af.
van Waterschoot John (1920 – 2000), senator
Na de Tweede Wereldoorlog werkt hij als jong economisch redacteur voor De
Nieuwe Standaard en studeert met een beurs van de Rockefeller-stichting aan de
Colombia-universiteit in New York. Daarna werkt hij voor de bedrijfsraad textiel
en kleding, de Economische Raad voor Vlaanderen en (1959) het nieuw opgerichte
Planbureau. Hij behaalt een doctoraat in de economie en ontpopt zich tot een
pionier in de econometrie. Hij wordt de eerste titularis van de leerstoel econometrie
aan de KUL en is verbonden aan het kabinet van premier Gaston Eyskens.
Van Waterschoot wordt de officieuze econoom van het Nationaal Christelijk Middenstandsverbond
(NCMV), dat hem in 1971 voordraagt voor coöptatie als sena-

111
tor. Tien jaar later verlaat hij het parlement en wordt hij voorzitter van de BVVO,
de Beroepsvereniging der Verzekeringsondernemingen. Hij is ook voorzitter van
het Instituut voor Textiel en Confectie (ITCB) en van het Koninklijk Instituut der
Eliten van de Arbeid.
Zijn levenslange passie en belangstelling voor ufo’s (Unidentified Flying Objects)
start in 1954: hij gaat ervan uit dat ufo’s fenomeen zijn die onderzocht moeten
worden en waarover geïnteresseerden het recht hebben geïnformeerd te zijn.
In 1991 wordt van Waterschoot in de adelstand verheven tot Baron.
Hij is lesgever HIBH van 1947 tot 1982.
Verbanck Georges (Geo) (1881 – 1961), beeldhouwer
Werkt eerst bij een meubelmaker en nadien in het atelier van beeldhouwer Aloïs
De Beule. In 1909 ontvangt hij een tweede prijs in de Prijs van Rome voor beeldhouwkunst.
Verbanck realiseert diverse monumenten en werkt vaak samen met architect Valentin
Vaerwyck, bijvoorbeeld aan het Justitiepaleis van Dendermonde. Hij realiseert
ook veel portretbustes, penningen, grafmonumenten en gedenkplaten. Zijn
werk munt uit door klassieke zuiverheid, harmonisch lijnenspel en een sterke zin
voor stilte en verinnerlijking.
Aan de KASK volgt hij les bij onder andere Jean Delvin. Aan de Brusselse Academie
krijgt hij onderricht van Charles Van der Stappen. Van 1911 tot 1927 was
Verbanck leraar beeldhouwkunst aan de Dendermondse Academie en van 1925
tot 1941 lesgever sierkunst, houtsnijkunst en beeldhouwkunst
aan de KASK.
Verbanck Robert (1911 – 2003), stedenbouwkundige
Verbanck start in 1950 in de schoot van de architectuurafdeling van de KASK met
een opleiding stedenbouw. Hij adviseert verschillende gemeenten waaronder
Ronse, Deinze, Gentbrugge, Lembeke op stedenbouwkundig vlak en is betrokken
bij de opmaak van verscheidene gewestplannen.
Robert Verbanck staat aan de wieg van de eerste versie van het Gentse structuurplan
(het zogenaamde ROS). Hij is medeoprichter van de Bond van Vlaamse
Stedenbouwkundigen, waarvan hij een tijd voorzitter is. Verder is hij lid van de
Koninklijke Commissie voor Monumenten en Landschappen.
De Werkgroep Robert Verbanck is samengesteld uit (oud-)docenten aan de afdeling
Stedenbouw aan het SHIAS E. Lagrou (socioloog, stedenbouwkundige), J.
Mornie (architect, stedenbouwkundige), H. Rosseau (architect, stedenbouwkundige),
W. Verbanck (geograaf, planoloog) en H. Verstraete (architect, stedenbouwkundige).
Deze groep buigt zich over stedenbouwkundige problemen en publiceert:
Robert Verbanck of het onrustig zoeken naar een betere maatschappij en
een passende architectuur, stedenbouw en monumentenzorg (2007)
Verbeeck René (1904 -1979), auteur
Medestichter van het tijdschrift De tijdstroom (1930) en Vormen (1936-1940). In 1937
richt hij de uitgeverij Eenhoorn op en lanceert hij De Bladen voor de Poëzie.
René Verbeeck debuteert met romantische poëzie (Oriëntering, 1926) maar gaat vrij vlug
over naar het vitalisme. Dit komt het sterkst tot uiting in De minnaars (1935) en De dwaze
bruid (1937). Vervolgens manifesteert zich een toenemende soberheid en bezonkenheid in
zijn poëzie (De zomer staat hoog en rijp, 1965 en Het uur van de wesp, 1967). Hij schrijft
ook enkele essays.
Zijn werk wordt meermaals bekroond, o.m. met de Prijs van de Provincie Antwerpen
(driemaal), de Koninklijke Vlaamse Academie voor Taal- en Letterkunde (tweemaal), de
Scriptores Catholici, Sabam, de Provincie Brabant alsook de Staatsprijs voor Vlaamse Poëzie.

112
In 1926 wordt hij het regent Germaanse talen aan de RNS. Na zijn legerdienst in het bezet
Duits gebied, wordt hij leraar Germaanse talen in Beauraing en (1934) Mechelen, waar hij
collega wordt van Filip De Pillecyn (1891-1962).
In 1953 wordt hij docent aan de Katholieke Vlaamse Volkshogeschool te Antwerpen en
leraar aan het Sint-Jan Berchmanscollege (1959-1970).
Verdegem Jozef (1897 – 1957), beeldend kunstenaar
Verdegem is aanvankelijk werkzaam als decoratieschilder. Als oorlogsvrijwilliger
raakt hij gewond tijdens de Eerste Wereldoorlog en wordt hij tijdelijk naar Groot-
Brittannië geëvacueerd. Na zijn terugkeer naar het front wordt hij opgenomen in
de Section Artistique van de frontschilders. Tussen 1922 tot 1929 verblijft hij veel
in Parijs waar hij kennismaakt met onder meer Maurice de Vlaeminck en Henri
Matisse. Hij is er ook zeer productief als etser en schilder en neemt er aan talrijke
tentoonstellingen deel. In 1929 keert hij terug naar Gent en introduceert er een
verfijnd expressionisme, ondersteund door een grote technische beheersing en
een grote spontaneïteit.
Hij volgt lessen aan de KASK bij onder meer Georges Minne, Frits Van den Berghe
en Jean Delvin.
Wordt er in 1932 leraar stilleven, later leraar schetsen en levend model om in
1941 de schilderklas levend model te leiden. Hij geeft tot 1944 les aan de KASK
en wordt dan, door het college van Burgemeester en Schepenen, voorlopig geschorst
op basis van het feit dat hij tijdens de oorlog promoveert. Op deze voorlopige
schorsing is niet meer teruggekomen.
Verdonck Gaston (1913), hoogleraar
Co-titularis van de Kliniek voor Inwendige Ziekten, extra belast met de Dienst voor Geriatrie
(1968-1983); erkend als Internist-Geriater (1985); voorzitter van het Belgisch Instituut
voor Voeding BIV-IBAN (Institut Belge pour l'Alimentation et la Nutrition) (1973-
2004); voorzitter van het Vlaams Voorlichtingscentrum voor de Voeding (1976-1984); lid
van de European Academy of Nutritional Sciences (1970- ); lid sinds 1967 en voorzitter in
1985 van de Koninklijke Academie voor Geneeskunde van België; decaan van de Faculteit
Geneeskunde UG (1972-1978); lid van de Nationale Raad voor Bio-ethiek sinds haar oprichting
in 1996, hernieuwd mandaat in 2001 en eveneens in 2005.
Doctor in de Genees- Heel en Verloskunde (1938), Licentiaat in Lichamelijke Opvoedkunde
(1940), geneesheer-hygiënist (1940) RUG, arts Nutrionist – Harvard University (1956).
Oprichter van de eerste lessencyclus in de Voedingsleer en Diëtetiek Faculteit Geneeskunde
(1952). Oprichter van de eerste Hogeschool voor Diëtisten in België (1950) verbonden
aan het Rijksinstituut voor Paramedische Beroepen.
Verfaillie Jan (1972), politicus
Projectontwikkelaar West-Vlaamse intercommunale Brugge (tot 2001). Gemeenteraadslid
(sinds 1995) en burgemeester (sinds 1998) van de stad Veurne. Provincieraadslid (2000-
2001). Vlaams volksvertegenwoordiger (CVP/CD&V) sinds 2001. Verfaillie, die in 1998
burgemeester van Veurne wordt, is als 26-jarige de jongste burgemeester van Vlaanderen.
Hoger onderwijs bedrijfsmanagement boekhouden, fiscaliteit PIHO Gent (1993); licentie
toegepaste economische wetenschappen VUB (1996); licentie management financier
Notre-Dame de la Paix, Namen (1997).
Verhoeye Jan (1960), hoogleraar
Het kantoor De Deyne, Verhoeye, Accountants en Belastingconsulenten, in 1950 gesticht
door Frans De Deyne(+) en in 1989 overgenomen door Jan Verhoeye maakt deel uit van
Ernst & Young.
Jan Verhoeye is lid (1994) en (2008) voorzitter van de Commissie voor Boekhoudkundige
Normen (CBN), het nationale wettelijke normeringsinstituut (standard setter) voor het
boekhoudrecht in België.

113
Hij is lid van de Supervisory Board van de European Financial Reporting Advisory Group
(EFRAG) van de Europese Commissie die toeziet toe op de invoering binnen de Europese
Unie van de IAS-IFRS standaarden (International Accounting Standards - International
Financial Reporting Standards).
Daarnaast geeft Jan Verhoeye tal van opleidingen en studiedagen zowel voor beroepsmensen
als voor ondernemers. Zo doceert hij bij Kluwer Opleidingen, de Fiscale Hogeschool,
Kennisateliers en tal van beroepsverenigingen.
Jan Verhoeye publiceert in De Tijd en in vaktijdschriften zoals Fiscale Actualiteit, Accountancy
en Bedrijfskunde, KMO Advies, Praktijkgids voor de Jaarrekening, Algemeen Fiscaal
Tijdschrift, ACCON Jaarrekening en Accountancy Thema's.
Licentiaat economische wetenschappen (1983) en Licentiaat accountancy en fiscaliteit
(1985) RUG. Extern accountant (1987) en extern belastingconsulent (2001). Hij is docent
(sinds 1987) aan het HIBH in de richting TEW, gastprofessor UGent faculteit economie en
bedrijfskunde, vakgroep accountancy en bedrijfsfinanciering (EB05) en geeft hij IAS-IFRS
in de master of advanced accounting (Engelstalig). Verhoeye is directeur van het Hoger
Instituut voor Accountancy en Fiscaliteit (HIAF), een samenwerking tussen Hogeschool
Gent en Universiteit Gent dat studiedagen voor vakmensen in de boekhoud- en fiscaalrechtelijke
sfeer organiseert.
Vermeulen Dirk (1952), dirigent
Concertmeester Filharmonie Antwerpen (1980-1984); artistiek directeur Kamerorkest
Sinfonia (1985-1994); artistiek directeur en dirigent Kamerorkest Prima la Musica (sinds
1991). Gastdirecties: Koninklijk Filharmonisch Orkest van Vlaanderen, VRO (Vlaams radio
orkest en koor), Symfonieorkest van Vlaanderen; Beethovenacademie; Noord-Nederlands
orkest; Radio Kamerorkest Hilversum, Gulbenkian Orkest Lissabon; Stavanger Symfonieorkest
Noorwegen; Orchestre Symphonique de Tours; Israël Camerata.
1 ste prijzen viool, kamermuziek en harmonie, en hoger diploma viool KMC Brussel; graduaat
viool Muziekkapel Koningin Elisabeth (1974), orkestdirectie Wenen (1988). Lesgever
kamermuziek KMC (1985-1990)
http://www.dirkvermeulen.com/
Verschraegen Gabriël (1919 – 1981), musicus
Geniet als organist een internationale faam. Hij is ook stichter en bezieler van het
Gents orgelcentrum dat tot op heden een bloeiende concertvereniging is.
Gabriël Verschraegen studeert aan het Lemmensinstituut in Mechelen en aan het
KMC. In 1944 wordt hij benoemd tot organisttitularis aan de St-Baafskathedraal
in Gent en in 1950 wordt hij docent orgel aan het KMC. Hij is directeur van de
Muziekacademie Lokeren (1962 – 1968) en van het KMC (1968 – 1981).
Versyp Arnold, Nolle (1936 - 2006), acteur
Start zijn carrière bij De Standaard en later bij uitgeverij Snoeck-Ducaju, waar hij werkt
als corrector, illustrator en later bedrijfsleider. In 1959 is hij samen met zijn jongere broer
Oswald één van de stichters van het Gentse Theater Vertikaal. Van 1975 tot 1996 was hij
verbonden aan het NTGent. Daarnaast verzorgt hij gastoptredens in de KNS, het Raamtheater,
de KVS, het Koninklijk Ballet van Vlaanderen en voor de toenmalige BRT en NOS.
Vanaf 1996 verbonden aan de VRT waar hij in meerdere televisieseries zoals Alfa Papa
Tango, Langs de kade en Flikken speelt en vooral bekendheid verwerft als dokter Dré in
de Eén-soap Thuis.
Tevens presenteert hij schooluitzendingen op radio en televisie.
Versyp ontvangt de De Gruyterprijs voor zijn vertolking van De Vrek van Molière (1989).
Ook is hij actief als vertaler van o.a. toneelstukken en werkt ook aan reeksen tekeningen
over Gent en Oost-Vlaanderen.
Nolle Versyp studeert Moderne talen aan het PHTI.
Vervenne Loys (1932), directeur

114
Vervenne is tussen 1957 en 1974 als zelfstandig architect actief. Hij neemt deel aan talrijke
wedstrijden en wordt in 1966 geselecteerd voor de finale van de Grote Prijs van Rome.
Als directeur van het SHIAS stimuleert hij vanaf het midden van de jaren zeventig de vrije
benadering van het architectuuronderwijs, verstrekt door een talentvol professorenkorps.
Jo Crepain en anderen omschrijven de Academie Gent tussen 1975 en 1985 als ontegensprekelijk
de boeiendste architectuurschool van Vlaanderen. Door de hoge kwaliteit van
het onderwijs wordt de school een aantrekkingspool voor vele studenten en docenten die
onvoldoende aan hun trekken komen in andere Vlaamse architectuurinstituten. Jammer
genoeg wordt de afdeling vanaf 1986 afgebouwd omdat het, volgens de dan vigerende
regelgeving, onvoldoende studenten in de kandidaturen telt.
Afgestudeerd aan de KASK in 1955. Start zijn loopbaan in het architectuuronderwijs in
1961 als interim-leraar KASK voor het 2 de jaar architectuur. Directeur SHIAS ( 1974-
1993).
Vignery (Jeanne Emilie Virginie) Jane (1913 – 74), componist
Vignery komt uit een zeer muzikale familie (zowel moeder als grootvader componeerden)
en start dan ook vroeg met haar muzikale opleiding aan het KMC: muziektheorie
(1925), harmonie (1927), contrapunt en fuga (1929). Later studeert
zij viool aan de Ecole Normale de Musique de Paris en harmonie met Nadia Boulanger
en Jacques de la Presle (1888 – 1969). Muzikale analyse studeert ze bij
Paul Dukas. Ten gevolge van onherstelbare spierschade wordt zij verplicht de
viool op te geven waarna ze zich uitsluitend aan de compositie wijdt. In 1942
ontvangt zij de Emile Mathieu prijs voor haar Sonate voor Hoorn en Piano. Haar
werk bevat composities voor orkest, kamerensemble, koor en orkest en ook enkele
liederen.
Van 1945 tot haar tragisch overlijden (bij een treinontsporing) is zij lesgeefster
harmonie aan het KMC.
Vilain Walter (1938), beeldend kunstenaar
Vilain is zowel beeldende kunstenaar ( voornamelijk abstracte kunst), dichter als toondichter,
treedt op als voordrachtkunstenaar, organiseert concerten en houdt lezingen.
Studies aan de Hogere School voor Architectuur en Decoratieve Kunsten Ter Kameren te
Brussel waar hij de richting monumentale schilderkunst onder leiding van Paul Delvaux
volgt (1955-58). Aansluitend volgt hij de regentaatopleiding plastische kunsten aan de
RNS (1958-60), de Brera Academie Milaan (1962) en, met een studiebeurs van de
Zweedse regering, de Konsthögskolan Stockholm(1969). In 1979 is hij stichter van de
Stichting Paul Delvaux waarvan hij secretaris is tot 1985.
Vilain is leraar aan de RNS Hasselt afdeling plastische kunsten (1960-69) en leraar esthetica
aan de RNS Tongeren. Hij sticht in 1971 de Westhoek Academie te Koksijde en blijft er
directeur tot 1990. Tevens (1969-1991) leraar tekenen en directeur (1991-1994) aan de
KASK Antwerpen en aan het NHISK. In 1998 wordt hem de titel Cultureel ambassadeur
van de gemeente Koksijde toegekend.
Vindevogel Theo (1916), auteur
Publiceert standaardwerken i.v.m. (Dietse en Nederlandse) grammatica alsook de Geschiedenis
van de Nederlandse letterkunde in beeld (1961) en Het juiste voorzetsel
(1977).
Vindevogel is regent Germaanse talen (1936) en behaalt tevens de akte van normaalschoolleraar
(1946). Hij vervult onderwijsopdrachten in Soignies, Bouillon, Jumet, het Koninklijk
Atheneum (1938) en de Stedelijke Handelsschool (1942-1945) te Gent en is van
1945 tot 1978 leraar aan de RNS.
Vlerick Pierre (1923 – 1999), beeldend kunstenaar
De etsen en litho’s van Pierre Vlerick worden gekenmerkt door een grote geraffineerdheid
van de lijnvoering waardoor een etherische werking ontstaat. Veel van
zijn offsetlitho’s hoogt hij op met pastel, zodat de figuratie verborgen wordt tus-

115
sen kleurvlakken en slingerplantaardigheden. Met dit soort patchworkopbouw
slaagt Pierre Vlerick erin om een perfect evenwicht te bereiken tussen figuratie en
abstractie.
Pierre Vlerick ontvangt verschillende prijzen en beurzen, onder andere als gastleraar
aan Fine Arts School in Boston (1963) en neemt deel aan diverse tentoonstellingen
in binnen- en buitenland, zo aan de Biënnales van Venetië (1964) en
van Sao Paulo (1969).
Aan de KASK doorloopt hij verschillende richtingen, waarna hij (1947 – 1948) in
Parijs aan de Académie de la Grande Chaumière studeert.
Van 1961 tot 1968 is hij lesgever aan de afdeling Etskunst van de KASK en van
1968 tot 1988 directeur.
De door hem geprogrammeerde buitenschoolse activiteiten maken van de Zwarte
Zaal een absoluut ijkpunt in het Vlaamse culturele leven. Voor het eerst is een
cultureel centrum actief binnen het kunstonderwijs en biedt het studenten en buitenstaanders
een internationaal forum voor vormvernieuwing aan, zowel op het
vlak van de beeldende en audiovisuele kunsten als op dat van de podiumkunsten.
Vrijens Marc (1944), arts
Verloskundige materniteit St. Amandus St. Amandsberg (1975-1987); gynaecoloog polikliniek
Bond Moyson Zottegem (1975-1985); gynaecoloog Polikliniek FOM Gent; gynaecoloog-verloskundige
Vrijens Marc bvba (sinds 1975). Diensthoofd gynaecologie Volkskliniek
Gent (1976-1992); gynaecoloog Institut Moderne Gent (1982-1999); gynaecoloogverloskundige
AZ Jan Palfijn (sinds 1995). Voorzitter Ethisch comité Institut Moderne vzw
Gent (1990-1998); gynaecoloog In vitro fertilisatie centrum Jan Palfijn vzw Gent (sinds
1995).
Docent Stedelijk Hoger Instituut voor Paramedische Beroepen (1975-1985).
Vuylsteke Claudine (1936), directrice
Licentiaat Biologie met aggregaat (1957) RUG. Vanaf 1957 tewerkgesteld als
lerares Natuurwetenschappen , Biologie en Scheikunde aan de Stedelijk Meisjesnormaalschool
en het Stedelijk Atheneum Gent. Lerares Biologie en vakdidactiek
en Directrice Stedelijk Hoger Pedagogisch Instituut (SHPI) Jan Lichtart
(1986-1992).
Walgraeve Maurice (1953), departementshoofd
Directeur Homes voor werkenden Zonnehoeve vzw Eke-Nazareth (1975-1980). Leraar
Algemene Vakken, Technische vakken en Beroepspraktijk SHISS (1980-1995). Sinds 1988
ook lesopdrachten in o.a. het SHIPB, de stedelijke Normaalschool te Gent en de KASK.
Algemeen coördinator opleiding Sociaal Werk onder de directie van Dhr. F. Vanderheeren
(1993-1995). Directeur Sociale Voorzieningen van de Hogeschool Gent vzw SOVOREG
(2000-2002). Lector Filosofie (1995-1996) en departementshoofd Sociaal-Agogisch Werk
(1996-2000 en 2000 - heden).
Maatschappelijk assistent SHISS (1975), GPB-opleiding (1977). Hoger Paramedisch Instituut
(Gent), Licentiaat Wijsbegeerte ( 1988 ) RUG.
Wannyn (Wannijn) Jan (1867 – 1949), directeur
Jan Wannyn was leerling aan de stadsnormaalschool in de Onderstraat, waar hij
in 1886 het onderwijzersdiploma behaalt. Hij sticht er de Juliuszonen, een
Vlaamsgezinde studentenkring. Ook is hij een van de medestichters (1880) van
het Taalverbond, waarvan hij tot 1894 lid is. Na zijn opleiding geeft hij les in een
lagere school in de Donkersteeg, een opdracht die hij na twee jaar opgeeft om
zijn opleiding te hervatten: in 1889 behaalt hij aan de RNS het diploma van regent,
geaggregeerde lager middelbaar onderwijs Duits en in 1892 de aggregatie
Engels. Ondertussen wordt hij in 1888 lid en in 1892 secretaris van het Willemsfonds.

116
Na zijn opleiding perfectioneert Wannyn zijn talen, eerst in Duitsland en dan in
Engeland: hij maakt er kennis met een nieuwe pedagogische methode om talen
te onderwijzen (ontwikkeld door de Fransman François Gouin21), die hij als voorstellingsmethode
in Vlaanderen zal introduceren.
Na zijn terugkeer uit Engeland geeft hij Engels aan de Nijverheidsschool. Na het
verbod van de toenmalige schepen van onderwijs, Remi De Ridder, om de voorstellingsmethode
als pedagogische aanpak te gebruiken, start hij op 14 oktober
1894 met privélessen, lessen waaruit de latere English Club zal groeien. Die English
Club ligt aan de basis van het provinciaal (hoger) onderwijs.
Tijdens de Eerste Wereldoorlog werkt Wannyn nauw samen met de bezetter met
het doel de centralistische Belgische Staat te verzwakken. Hij is lid van de Gouwraad
Oost-Vlaanderen en voorzitter van het Propagandacomité. In 1918richt hij
daarenboven een Nationalistische Bond op die alle activistische activiteiten moet
coördineren. Hij vlucht op het einde van de oorlog naar Nederland en krijgt in
1921, bij verstek, de doodstraf.
In Rotterdam is hij eerst correspondent bij een scheepswerf, daarna leraar Franse,
Duitse en Engelse handelscorrespondentie.
Zijn zoon Dokter Johannes Wannyn (1908 – 2007), is schepen (1959 – 1965) en
later burgemeester van Nevele (1965 – 1977). Van 1965 tot 1974 zit hij voor de
Volksunie in de Kamer van Volksvertegenwoordigers
Wastiels Frans (1921-2000), ambtenaar
Geeft in 1945 aan het HIBH de aanzet tot een oud-studentenvereniging die uiteindelijk,
onder de naam VOS (1948) van start gaat en in welke hij gedurende verschillende jaren
bestuursfuncties waarneemt. Hij is tevens oprichter van het tijdschrift Ruimtelijke Ordening
en Stedenbouw in het Vlaams Gewest en auteur van o.a. Administratief Goederenrecht
(Story Scientia).
Wastiels is bijzonder gediplomeerde in de Hogere Administratieve Studiën en de eerste
HIBH afgestudeerde die de titel van licentiaat in de bestuurswetenschappen behaalt. Hij is
adviseur bij het Ministerie van Openbare Werken en docent aan het HIBH te Brussel.
Wattez Omer (1857 – 1935), auteur
In 1898 is hij een van de grondleggers van het Algemeen Nederlands Verbond.
Hij schrijft wellicht als de eerste over de Vlaamse letterkunde in Le Figaro en
wordt in 1913 werkend lid van de Koninklijke Vlaamse Academie.
Omer Wattez is vertaler van Germaanse sagen en een vruchtbaar novelleschrijver,
maar zijn naam zal vooral bekend blijven als de uitvinder/bedenker van het
toerisme in Zuid-Vlaanderen. In het begin van de twintigste eeuw klaagt hij al de
pollutie van de Schelde aan en komt hij op voor milieubescherming en ecologisch
evenwicht. De Stichting Omer Wattez die in 1975 wordt opgericht, stelt zich de
integrale bescherming van de Vlaamse Ardennen als doel.
Afgestudeerd aan de RNS wordt hij hulponderwijzer bij zijn oom (in Schorisse),
hoofdonderwijzer in Heurne (1879), leraar Nederlands, later Germaanse talen aan
het KA Doornik (1883) en aan het KA Antwerpen (1907). Het uitbreken van de
oorlog in 1914 dwingt hem uit te wijken naar Parijs. Daar sticht hij, samen met
de secretaris van minister Poullet, de Belgische school met leergangen door middel
van briefwisseling voor officieren en soldaten. Achtduizend soldaten volgen de
lessen.
Wauters William (1937), galeriehouder
Stichter William Wauters’ beeldenbos, tentoonstellingsruimte voor actuele kunst en stichter
William Wauters Galerie, Oosteeklo (sinds 1979).
Licentiaat Germaanse filologie, RUG (1963), leraar Engels PHTI Gent (1963-1993)
www.artsite.be/galerie.ww
Werthen Rudolf (1946), musicus

117
Stichter en artistieke directeur van I Musici Fiamminghi (1984). De naam van het orkest
verwijst naar de Vlaamse muzikanten die het muzikaal leven in de renaissance naar zijn
toppunt drijven aan de Italiaanse hoven en kapellen. Onder zijn leiding heeft I Musici Fiamminghi
voor het Amerikaanse platenlabel Telarc de muziek van Pärt, Gorecki, Corigliano,
Kancheli, Vasks, Takemitsu, Tavener, Piazzolla en Orlando di Lasso opgenomen.
In 1988 wordt Rudolf Werthen benoemd tot muzikaal directeur van de Vlaamse Opera. Hij
leidt er een hele reeks producties, waaronder Ariadne auf Naxos, Eugen Onegin, Macbeth,
La Cenerentola en Der fliegende Holländer. Talrijke orkesten en operahuizen in Europa, de
Verenigde Staten, Japan en het verre oosten doen geregeld een beroep op hem als gastdirigent.
Laureaat van de Koningin Elisabeth Wedstrijd Viool (1971), 1e prijs Kreisler Concours
(Wenen), 1e prijs Amsterdam Concours, 2e prijs Curci Wedstrijd (Napels), laureaat TIJI
(Bratislava), Virtuoos van de Belgische Regering (Brussel) (1971-1972), 1e prijs Internationale
Kamermuziekwedstrijd Colmar (1972). Vast solist en gastdirigent van het Stuttgarter
Kammerorchester (1971-1974), vioolsolist in bekende concerthuizen (Carnegie Hall,
Concertgebouw Amsterdam, Berliner Philharmonie, Wiener Philharmonie, Santury Hall,
e.a.) . Dirigent van het Belgisch Kamerorkest (1977-1985), Sonder-Konzertmeister (1974-
1986) en vast gastdirigent van het NDR Sinfonieorchester Hamburg (1981-1986); vast
gastdirigent van het Turku Philharmonic Orchestra (Finland) (vanaf 2000), oprichter van
de Rudolf Werthen School voor Kunst en Creativiteit (2005).
1 ste prijs viool (1958) en lesgever aan het KMC (1975 - ).
Wieme Dries (1927-1993), acteur
In de Antwerpse Studio van het Nationaal Toneel, de latere Studio Herman Teirlinck, ontmoet
Dries Wieme (1948) o.a. Dora Van der Groen en Tone Brulin waarmee hij het Theater
op Zolder, het latere Nederlands Kamertoneel opricht.
Dries Wieme behoort tot een naoorlogse generatie toneelmakers die werken in financieel
erbarmelijke omstandigheden. Hij kan aan deze situatie het hoofd bieden door op verschillende
terreinen actief te zijn: als radio- en televisiemedewerker, als artistiek leider van de
satirische cabarets De Pruttelpot en Het Speldenkussen en als KVS-gastacteur. Met Senne
Rouffaer en Fons Goris deelt een passie voor het kindertheater dat al snel leidt tot de stichting
van het Brusselse Jeugd en Theater.
Wieme wordt, in de KVS, één van de eerste dramaturgen in het Vlaamse theaterlandschap
(1963-1964). Tevens is hij directeur van de Beursschouwburg dat, als tweede plateau van
het Nederlandstalig theater in Brussel naast de KVS uitgebouwd wordt. Wieme werkt er
aanvankelijk met Toneel Vandaag, het gezelschap van Rudi Van Vlaenderen maar zet later
met zijn eigen gezelschap de Werkgemeenschap, producties op op touw (1968).
Wieme speelt o.a. bij Arca, De Korre, Antigone, Malpertuis, De Blauwe Maandag Compagnie,
Kaaitheater, De Munt en de BRT. Voor zijn prestatie in De moed om te doden van de
Zweedse toneelschrijver Lars Norén in de Korrekelder ontvangt hij in 1987 de Oscar De
Gruyterprijs.
Dries Wimme behaalt aan het KMC 1 ste prijzen voordrachtkunst (1948) en toneelspeelkunst
(1948).
Willems Jan-Frans (1793 – 1846), auteur
Jan-Frans Willems start zijn loopbaan als notarisklerk in Antwerpen. In die periode
begint hij met het uitgeven van pamfletten en historische geschriften. In 1819
wordt hij lid van de Maatschappij der Nederlandse Letterkunde in Leiden. In 1821
wordt hij Ontvanger der Registratie voor Antwerpen. In 1826 wordt hij aanvaard
als lid van de Commissie tot uitgave van de oude vaderlandse kronijken en in
1827 van de Commissie voor de Rerum belgicarum scriptores.
Dankzij de actieve politiek ter bevordering van het Nederlands in Vlaanderen onder
het bestuur van koning Willem I kan Jan-Frans Willems carrière maken. Als
Zuid-Nederlander heeft hij de moed zich zelfstandig op te stellen qua taal, letterkunde
en geschiedenis. In het nieuwe België, in 1830 gesticht, wordt hij als ambtenaar
overgeplaatst naar Eeklo (waarschijnlijk vanwege zijn orangistische sym-

118
pathieën). In 1835 wordt hij echter in ere hersteld en krijgt hij de benoeming tot
Ontvanger der Registratie terug, ditmaal in Gent, waar hij ook de eerste secretaris
van het KMC wordt.
Hoewel Willems na 1830 de Belgische Staat aanvaardt, blijft hij actief werken aan
een culturele eenheid met Nederland. Zo geeft hij de doorslag in de zogenaamde
spellingoorlog (bevestigd op het Grote Taalcongres van 1841), waardoor de taaleenheid
van Vlaanderen en Nederland een feit werd. De nieuwe spelling die in
1844 van kracht wordt, draagt zijn naam: de Willems-spelling.
In 1835 wordt hij lid van de Koninklijke Academie van Wetenschappen. Als enig
Nederlandstalig lid probeert hij er de Vlaamse literatuur en poëzie een plaats te
geven en dit tegen de heersende verfransingspolitiek van de Belgische regering
in. Willems slaagt erin de toenmalige bescheiden Vlaamse initiatieven te coördineren
en bepaalt zo in niet geringe mate de evolutie van de Vlaamse Beweging in
het jonge België.
In 1830 wordt hij doctor honoris causa wijsbegeerte en letteren aan de KUL.
Wuyts Herman (1942), ombudsman
Herman Wuyts is de eerste Nederlandstalige federale ombudsman (1997-2005). Hij is
onderzoeksassistent aan het Vervolmakingscentrum voor Overheidsbeleid en bestuur KUL
(1968-1972), ontvangt een doctoraatsbeurs van het Interuniversity College for Doctoral
Studies in Management Sciences (1971-1974), is hij onderzoeksassistent aan het Departement
Politieke Wetenschappen KUL (1974-1980) en visiting professor KUB (1997-1999
en KUL (2000-2002). Wuyts is de organisator van het eerste (Belgische) European Masters
in Public Administration met universiteiten en hogescholen uit Leeuwarden (NL), Ludwigsburg
(D), Liverpool (UK) en Berlijn (D). Later wordt dit netwerk, nu gericht op de uitwisseling
van docenten, uitgebreid tot een Summerschool for Public Administration met
instellingen in Milaan en Santiago de Compostella.
Hij was verder visiting professor aan het European Institute of Public Administration in
Maastricht, OESO-expert, medewerker van de minister van binnenlandse zaken, voorzitter
van de commissie communicatiebeleid van de Belgische regering, voorzitter van de organisatie
De Wakkere Burger en director, vice-president (2000) en voorzitter Membershipcommittee
(2002) van het International Ombudsman Institute (IOI).
Doctor in de sociale wetenschappen, bestuurswetenschappen. Lesgever HIBH en Ha-
Be(1981-1995).Voorzitter van het Departement Bestuurskunde en van het European Masters
in Public Administration programme van HaBe (1995-2007).
Zeebroek Luc (1956), pseudoniem Kamagurka, beeldend kunstenaar
Publiceert tekeningen, schetsen en cartoons in binnen- en buitenland. Zo in België in o.a.
de Zeewacht (debuut), Humo, Computeridee, Financieel-Economische Tijd. In Nederland:
NRC Handelsblad, Vrij Nederland, Het Parool. In Duitsland: Titanic, Süddeutsche Zeitung,
Eulenspiegel. In Frankrijk: Psikopat, Charlie Hebdo, La Tribune, Le Monde en in het Verenigd
Koninkrijk in: The Spectator, Punch,...
In België en Nederland worden van hem 25 stripboeken gepubliceerd, 2 toneelstukken, 5
Rainbowpockets en een sprookje. Samen met Herr Seele publiceert hij ook Cowboy Henk,
verzorgde hij 6 komische series voor VRT en/of VPRO, speelde in verschillende (muziek)groepen
en verzorgde hij diverse publiciteitscampagnes.
Op radio Studio Brussel verzorgt hij het programma Studio Kafka (1995-2000), later
(2002) samen met Tomas De Soete het programma Kamagurkistan. In 2008 start hij,
met de ondersteuning van zakenman Marc Coucke van Omega Pharma, met de Kamalmanak
waarbij het de bedoeling was elk dag een schilderij te schilderen.
16 tentoonstellingen in België en het buitenland o.a. Stedelijk Museum Amsterdam (2002)
tonen zijn werk. Kamagurka ontvangt in 1995 de Geuzenprijs voor zijn hele oeuvre.
Luc Zeebroek start aan de KASK met de studie animatiefilm maar wordt lang voor zijn
(eventueel) afstuderen professioneel actief.
www.kamagurka.com