Julie - Gkkandelaar.co.za

die Korintiërs die Nagmaal gevier
onmiddellik na die sogenaamde
liefdesmaal. Die liefdesmaal was
bedoel as ’n gemeen skaplike maaltyd
om die onderlinge band te versterk
en om die armes te ondersteun.
Die rykes en die armes,
die slawe en die here kon die kos
gelyk op deel. So kon hulle die
onderlinge band in die Here vier.
Aan die einde van die liefdesmaal,
as ’n soort klimaks, het hulle dan
die Nagmaal gevier.
Die Korintiërs het egter die viering
van die Nagmaal op ’n verskriklike
manier ontheilig. Hulle
het ’n karikatuur van die liefdesmaal
gemaak. Dit was veronderstel
dat die rykes meer sou saamneem
om dit met die armes te deel. Maar
in die praktyk het dit geword: elkeen
vir homself. Die rykes het baie
geëet, die armes het honger gely.
Daarom sê Paulus, as julle dit so
doen, kan julle net sowel tuis bly
en daar jou maaltyd eet.
So was daar verdeeldheid, vorming
van klieke en groepe. Die
eenheid ontbreek. En dan durf
hulle om saam die heilige Nagmaal
te vier. Wat ’n gebrek aan
geestelike fyngevoeligheid. Wat ’n
ontheiliging van die Nagmaal.
Daarom waarsku Paulus: “Wie
dan op onwaardige wyse hierdie
brood eet of die beker van die Here
drink, sal skuldig wees aan die
liggaam en bloed van die Here.”
Besef tog waar jy mee besig is,
sê Paulus. Deur julle gebrek aan
onderlinge liefde en aandag, deur
jul nalatigheid om die eenheid te
wys, deur jul selfsug, deur jul partygees
maak julle nie net ’n klug
van die liefdesmaal nie. Julle ontheilig
daarmee die Nagmaal, ja
julle is besig om te sondig teen
die liggaam en bloed van die Here.
Dis feitlik godslastering. Jy misbruik
die naam van die Here. En
die Here sal nie onskuldig hou wie
sy naam ydellik gebruik nie.
In die voorgaande verse het Paulus
reeds die waarde van die
brood en wyn van die Nagmaal
aangedui. Christus het dit ‘my
liggaam’ genoem en die beker
4 • Augustus 2012
‘die nuwe testa ment in my bloed’.
Die Nagmaal is nie maar net ’n
gewone maaltyd nie. Dit is ingestel
ter gedagtenis aan Christus
se lyding en dood: sy liggaam en
bloed wat vir jou gegee is. So verkondig
jy aan die tafel die dood
van die Here.
Verkondiging van Christus
se dood
Die Nagmaal is na sy aard ’n verkondiging
van Christus se dood.
Dan kan ek die Nagmaal nie net
gebruik soos enige ander maaltyd
nie. As ek dit wel doen, dan eet
en drink ek op onwaardige wyse,
dan ontheilig ek die heilige sakrament.
Dit sal duidelik wees dat hierdie
eet en drink op onwaardige wyse
niks te make het met die gevoel
van onwaardigheid voor die Here
nie. So ’n gevoel van eie onwaardigheid
is ’n vereiste vir die goeie
viering van die Nagmaal. Christus
het gekom om verlorenes te
red en nie hulle wat hulleself as
regverdiges beskou nie. Die vraag
van die teks is nie of jy waardig
is of nie om die Nagmaal te vier
nie, maar of jy die Nagmaal op ’n
waardige manier vier.
Paulus verwys na die oneerbiedige
en selfsugtige maniere wat sommige
van die Korintiërs gekenmerk
het. Wanneer ek nie Nagmaal
toe gaan om die dood van
die Here te verkondig as offer vir
my sonde, wanneer ek weier om
my houding en gedrag af te stem
op die heilige Nagmaal, dan vier
ek dit op ’n onwaardige wyse. So
’n onverskillige houding pas nie
by die heilige tekens en seëls van
die Nagmaal nie. So ’n houding
vloek met hierdie heilige instelling
van Christus. Christus se
dood moet jou houding en gedrag
bepaal. Wanneer jy bewus van sy
dood vir jou is, dan sal dankbaarheid,
vreugde en liefde jou viering
kenmerk. Dit sal ook jou houding
teenoor jou medelidmate kenmerk.
Sondaars wat weet dat hulle deur
genade gered is, is nederig teenoor
mekaar, geduldig en sorgsaam.
Wanneer jy besef wat jy aan die
Nagmaal vier, sal jy ook werklik
omgee vir die eenheid van God se
volk. Jy sal daaraan uitdrukking
wil gee. Alle selfsug en partygees
afl ê. Dan sal jy met vreugde
met die armes deel, met mekaar
deel. Dan sal jy elke geleentheid
gebruik om aan die eenheid in die
Here, uiting te gee. Verloste sondaars
soek mekaar op, gee om vir
mekaar. Dis net in díe gees dat die
Nagmaal op waardige wyse gevier
kan word. Jy wys dan dat jy weet
waaroor dit aan die tafel gaan.
Maar nalatigheid daarin maak ’n
mens egter skuldig aan sonde. Nie
net teen die tekens van brood en
wyn nie, maar teen die Here self.
Jy kruisig dan Christus opnuut,
so te sê. Aan die tafel het jy met
Christus self te make. Daar is
geen manier dat jy Hom kan ontduik
nie. Christus sal jou nie los
nie. Hy sal of jou seën of jou vervloek.
Jy het immers te doen met
Christus se liggaam en bloed.
Paulus onderstreep dit in vers
29 wanneer hy sê: “want wie op
onwaardige wyse eet en drink, eet
en drink ’n oordeel oor homself,
terwyl hy die liggaam van die Here
nie onderskei nie.” Letterlik sê hy
selfs: jy mag dan die brood eet en
die wyn drink, maar in werklikheid
eet en drink jy jou oordeel. Jy
bring die oordeel oor jouself.
Watter soort oordeel Paulus aan
dink, kan duidelik wees uit die
verse wat volg. Blykbaar was daar
baie gevalle van swakheid en
siekte in die gemeente, selfs opvallende
sterfgevalle. Paulus dink
hier nie onmiddellik aan God se
ewige oordeel nie, maar aan God
se tydelike tugtiging soos siekte
en dood. Jy sou dit ook kan vergelyk
met wat Dawid in Ps 32 noem.
Julle weet dat Dawid aanvanklik
geweier het om sy sonde te erken.
Daaroor skryf hy: “Toe ek geswyg
het, het my gebeente uitgeteer in
my gebrul die hele dag. Want u
hand was dag en nag swaar op
my; my murg het verander soos
deur somergloed.” Dawid ervaar
dat sy weiering om sy sondes te