Koring Produksie - Pannar Seed
Koring Produksie - Pannar Seed Koring Produksie - Pannar Seed
esmette kolle binne ‘n land voor vanwaar die hele land besmet kan word. Luise word ook dikwels verbind met die oordraging van virussiektes soos die garsgeeldwergvirus na die koringplant wat op hul beurt tot die verdwerging en vergeling van plante aanleiding gee met ‘n gevolglike verlaging in opbrengspotensiaal. Voorgestelde drempelwaardes vir die beheer van hierdie luise neem nie altyd laasgenoemde in ag nie. By die chemiese beheer van luise moet die etiketvoorskrifte nagekom word ten einde effektiewe beheer te verseker en moontlike opbrengsverliese te voorkom. Die hawerluis is ‘n donkergroen peervormige plantluis met die rooierige kleur om die heuningbuise op die agterpunt van die lyf. Die bruin aarluis daarenteen kom in twee vorme voor naamlik in ‘n bruin en groen vorm. Die uitstaande kenmerk hier is dat die heuningbuise op die agterpunt lank en pikswart van kleur is. Die graanroosluis is liggroen van kleur, met ‘n donkergroen streep op die rug. Die heuningbuise is lank en dieselfde kleur as die lyf. 6.4 ANDER INSEKPLAE Hier volg ‘n opsomming van insekte wat as sekondêre plae beskou word en wat sporadies op kleingrane in die somerreëngebied voorkom. Bruin koringmyt: Die bruin koringmyt is ‘n klein donkerbruin, effens ovaalvormige myt, waarvan die eerste paar voorpote duidelik langer is as die agterste. Myte bring snags deur in of onder die grond en inspeksies moet gedurende die warm namiddag uitgevoer word wanneer die myte gewoonlik op hul aktiefste is. Eiers word in die grond gelê en bly dormant totdat die eerste ligte reën gedurende Julie tot Augustus voorkom. Droë toestande, nadat die eiers uitgebroei het, is gunstig vir die opbou van groot mytgetalle. Gevlekte blare is ‘n aanduiding van besmetting aangesien die myte se voedingsmetode daarop ingestel is om plantsappe uit die blare te verwyder. Met swaarbesmetting kan die blare vergeel of verbruin en met die verskyning van geel of bruin kolle in die land kan chemiese beheer oorweeg word. Skade veroorsaak deur die bruin koringmyt is meer opsigtelik wanneer die plant onder stremming verkeer. Hierdie toestande is egter ook nadelig vir die opname en translokasie van insekdoders. Produsente moet daarop let dat reënbuie van 12 mm of meer die mytpopulasie effektief kan verlaag, wat die nodigheid van chemiese beheer onnodig kan maak. Valsdraadwurm: Die valsdraadwurm is die larwestadium van groot, swartkleurige kewers met lang pote, wat vinnig oor die grondoppervlak hardloop en onder plantmateriaal skuil. Die larwe is die skadelikste stadium en kan aan die saad, wortels en saailingstamme voed. Beskadigde plantdele kan sekondêr besmet word deur swamme soos Fusarium en aanleiding gee tot kroon- en wortelvrot. Die valsdraadwurmlarwe kan tot 20 mm lank wees en word gekenmerk deur ‘n harde, gladde liggaam met ‘n goud-bruin tot donkerbruin kleur en gepunte stert wat opwaarts wys. Saadbehandelings kan effektief wees waar saailinge aktief in vogtige grond groei. 22
Bolwurm: Die volwasse motte is ligbruin tot grys met ‘n vlerkspan van ongeveer 20mm. Die motte vlieg met sonsopkoms en -ondergang en lê hul eiers direk op die plant. Die jong larwes van vroeë generasies voed aanvanklik op die chlorofil van die blare en migreer later na die are om op die ontwikkelende korrels te voed. Die finale instar larf se kleur kan wissel van helder groen tot bruin en het ‘n kenmerkende laterale wit streep aan elke kant. Die larf kan tot 40 mm lank word en aansienlike skade aanrig. Direkte opbrengsverliese kan voorkom sowel as indirekte verliese weens kwaliteitsverliese a.g.v. beskadigde pitte met ‘n gevolglike afgradering van die graan. Die teenwoordigheid van die bolwurm word gewoonlik eers in die aar waargeneem wanneer die larf in die mid-instar stadium is. Produsente moet hulle lande gereeld inspekteer vir jong larwes aangesien die groter, ouer larwes, gewoonlik minder vatbaar vir insekdoders is en ook meer skade kan aanrig. Onder droëlandtoestande kan chemiese beheer oorweeg word as 3 tot 4 larwes per lopende meter waargeneem word. Onder besproeiing is die drempelwaarde 6 tot 7 larwes per lopende meter. Slegs geregistreerde middels moet toegedien word en die etiketvoorskrifte moet nagevolg word. Swartmieliekewer: Die volwasse kewer is swart, ongeveer 12 tot 15 mm lank met sterk ontwikkelde vlerke wat die kewer in staat stel om lang afstande te vlieg. Die wyfiekewer lê ongeveer 7 tot 10 eiers in die grond en die larwes ontwikkel deur drie instars gevolg deur ‘n papiestadium. Die volwasse kewers is die skadelikste stadium. Die larwes oorleef op organiese materiaal in die grond. Kewers kou aan die basis van die saailingstam wat ‘n afname in stand tot gevolg het. Gegewe die beweeglikheid van die volwasse kewer, is saadbehandelingsmiddels geregistreer as voorplantbenadering om die volwasse kewer te teiken. Bladspringers: Die plaagstatus van die bladspringer op koring word grootliks daaraan toegeskryf dat hierdie insekte mieliestreepvirus kan oordra van besmette mielies of sekere grasspesies. Virusoordraging vind gewoonlik plaas op vroeë koringaanplantings wat naby besmette gras, mielies of opslagmielies aangeplant is. Jong koringplante wat met die virus besmet is, het ‘n verdwergde voorkoms met gekrulde blare wat dun, goed gedefinieerde chlorotiese strepe vertoon parallel met die blaarnerwe. Hierdie simptome staan as kroeskoring bekend. Geen chemiese middels is geregistreer vir die beheer van bladspringer op koring nie. Besmetting kan voorkom word deur later aanplantings weg van mielies. Die alternatief is om oorweging te bied aan koringkultivars wat tolerant is teen mieliestreepvirus, veral in gebiede of onder praktyke waar die risiko van virusoordraging hoog is. 7. DIE BEHEER VAN SIEKTES Swamsiektes by koring kan beheer word deur weerstandbiedende kultivars aan te plant of deur van chemiese beheer gebruik te maak. Chemiese beheer kan toegepas word wanneer vatbare kultivars aangeplant word sowel as wanneer eens bestande kultivars hul weerstand verloor weens die ontwikkeling van nuwe patotipes van ‘n bepaalde swamsiekte met die vermoë om die weerstandsmeganisme van ‘n kultivar(s) te oorkom. Die gebruik van gesertifiseerde saad wat behandel is teen saadgedraagde siektes soos los- en stinkbrand speel ook ‘n belangrike rol in die beheer van saadgedraagde siektes by koring. 23
- Page 2 and 3: Pannar Saad (Edms.) Bpk. Produksieh
- Page 4 and 5: 2. KULTIVARINLIGTING - EERSTE STAP
- Page 6 and 7: Gradering: Die gradering van broodk
- Page 8 and 9: 3. GRONDBEWERKING Met die stygende
- Page 10 and 11: Algemene produksie- en bestuursprak
- Page 12 and 13: Die onderstaande vergelyking kan oo
- Page 14 and 15: Tabel 5 (vervolg) Stikstofbemesting
- Page 16 and 17: Op gronde met laer kleipersentasies
- Page 18 and 19: Tabel 10 Fosforbemesting (kg P/ha)
- Page 20 and 21: Tabel 13 Plantontledingswaardes van
- Page 22 and 23: verbou word in veral die Sentraal-
- Page 26 and 27: 7.1 RISIKO VIR DIE VOORKOMS VAN SWA
- Page 28 and 29: 7.3 WORTELSIEKTES Vrotpootjie: Vrot
- Page 31 and 32: Tipiese simptome van streeproes Wee
- Page 33 and 34: Fusarium aarskroei infeksie Bruinaa
- Page 35 and 36: Losbrand na aarverskyning Stinkbran
- Page 37: 9. BRONNELYS Anoniem, 1989. Riglyne
Bolwurm: Die volwasse motte is ligbruin tot grys met ‘n vlerkspan van ongeveer<br />
20mm. Die motte vlieg met sonsopkoms en -ondergang en lê hul eiers direk op die<br />
plant. Die jong larwes van vroeë generasies voed aanvanklik op die chlorofil van die<br />
blare en migreer later na die are om op die ontwikkelende korrels te voed. Die finale<br />
instar larf se kleur kan wissel van helder groen tot bruin en het ‘n kenmerkende laterale<br />
wit streep aan elke kant. Die larf kan tot 40 mm lank word en aansienlike skade aanrig.<br />
Direkte opbrengsverliese kan voorkom sowel as indirekte verliese weens<br />
kwaliteitsverliese a.g.v. beskadigde pitte met ‘n gevolglike afgradering van die graan.<br />
Die teenwoordigheid van die bolwurm word gewoonlik eers in die aar waargeneem<br />
wanneer die larf in die mid-instar stadium is. Produsente moet hulle lande gereeld<br />
inspekteer vir jong larwes aangesien die groter, ouer larwes, gewoonlik minder vatbaar<br />
vir insekdoders is en ook meer skade kan aanrig. Onder droëlandtoestande kan<br />
chemiese beheer oorweeg word as 3 tot 4 larwes per lopende meter waargeneem<br />
word. Onder besproeiing is die drempelwaarde 6 tot 7 larwes per lopende meter.<br />
Slegs geregistreerde middels moet toegedien word en die etiketvoorskrifte moet<br />
nagevolg word.<br />
Swartmieliekewer: Die volwasse kewer is swart, ongeveer 12 tot 15 mm lank met<br />
sterk ontwikkelde vlerke wat die kewer in staat stel om lang afstande te vlieg. Die<br />
wyfiekewer lê ongeveer 7 tot 10 eiers in die grond en die larwes ontwikkel deur drie<br />
instars gevolg deur ‘n papiestadium. Die volwasse kewers is die skadelikste stadium.<br />
Die larwes oorleef op organiese materiaal in die grond. Kewers kou aan die basis van<br />
die saailingstam wat ‘n afname in stand tot gevolg het. Gegewe die beweeglikheid van<br />
die volwasse kewer, is saadbehandelingsmiddels geregistreer as voorplantbenadering<br />
om die volwasse kewer te teiken.<br />
Bladspringers: Die plaagstatus van die bladspringer op koring word grootliks daaraan<br />
toegeskryf dat hierdie insekte mieliestreepvirus kan oordra van besmette mielies of<br />
sekere grasspesies. Virusoordraging vind gewoonlik plaas op vroeë<br />
koringaanplantings wat naby besmette gras, mielies of opslagmielies aangeplant is.<br />
Jong koringplante wat met die virus besmet is, het ‘n verdwergde voorkoms met<br />
gekrulde blare wat dun, goed gedefinieerde chlorotiese strepe vertoon parallel met die<br />
blaarnerwe. Hierdie simptome staan as kroeskoring bekend. Geen chemiese middels<br />
is geregistreer vir die beheer van bladspringer op koring nie. Besmetting kan voorkom<br />
word deur later aanplantings weg van mielies. Die alternatief is om oorweging te bied<br />
aan koringkultivars wat tolerant is teen mieliestreepvirus, veral in gebiede of onder<br />
praktyke waar die risiko van virusoordraging hoog is.<br />
7. DIE BEHEER VAN SIEKTES<br />
Swamsiektes by koring kan beheer word deur weerstandbiedende kultivars aan te plant of<br />
deur van chemiese beheer gebruik te maak. Chemiese beheer kan toegepas word wanneer<br />
vatbare kultivars aangeplant word sowel as wanneer eens bestande kultivars hul weerstand<br />
verloor weens die ontwikkeling van nuwe patotipes van ‘n bepaalde swamsiekte met die<br />
vermoë om die weerstandsmeganisme van ‘n kultivar(s) te oorkom. Die gebruik van<br />
gesertifiseerde saad wat behandel is teen saadgedraagde siektes soos los- en stinkbrand<br />
speel ook ‘n belangrike rol in die beheer van saadgedraagde siektes by koring.<br />
23
Change language