Tjaart Jurgens Maré Doctor Legum Universiteit van die Vrystaat

171 1992(4) SA 1(A).
172 Carpenter, 1993:165.
173 1928 AD 220 op 236.
174 1976(2) SA 1 (A).
77
houding kan wees dat die hof "does not readily impute dereliction of
duty to a responsible body".
Daar is tog ʼn oplossing rakende die streng toets wat deur die howe
daargestel word, alvorens ʼn handeling as onredelik bevind kan word. In die
vonnisbespreking van Dilokong Chrome Mines (Edms) Beperk v Direkteur-
Generaal van die Department van Handel en Nywerheid171 maak Carpenter
melding van die noodsaaklikheid dat veral die Appèlhof uitsprake op die
administratiefregtelike gebied sal moet lewer, wat nie alleen die saak wat voor
hulle dien bevredigend benader nie, maar terselfdertyd beginsels en riglyne
daarstel wat die verwesenliking van algehele administratiefregtelike
geregtigheid, ook in terme van die nuwe Grondwet van Suid-Afrika tot stand
sal bring. 172 Tereg wys sy daarop dat dit geen maklike taak gaan wees nie.
Ten einde in hierdie doel te kan slaag sal daar in ʼn toenemende mate druk op
die appèlhof en die ander howe geplaas moet word om ʼn kreatiewe,
“geregtigheidsgerigte” benadering na te streef.
Administratiewe optrede moet egter redelik wees. Die howe sal weldra moet
weg beweeg van die standpunt wat gehuldig is in die saak van Union
Government (Minister of Mines and Industries) v Union Steel Corporation
(SA) Limited. 173
In die saak is daar soos volg beslis :
“There is no authority that I know of, and none has been cited, for the
proposition that a court of law will interfere with the exercise of a
discretion on the mere ground of its unreasonableness. It is true the
word is often used in the case on the subject, but nowhere has it been
held that unreasonableness is sufficient ground for interference,
emphasis is always laid upon the necessity of the unreasonableness
being so gross that something else can be inferred from it, either that it
is ‘inexplicable except on the assumption of mala fides or ulterior
motive’ …. or that it amounts to proof that the person on whom the
discretion is conferred has not applied his mind to the matter.”
Dit wil voorkom of die “geregtigheidsgerigte” benadering wel later deur die hof
in Theron v Ring van Wellington N.G. Sendingkerk van Suid-Afrika toegepas
is. 174 Daar moet egter op gelet word dat die beginsels wat in hierdie
beslissing kreatief en geretigheidsgerig geformuleer en toegepas was,