Tjaart Jurgens Maré Doctor Legum Universiteit van die Vrystaat

154 Carpenter, 1990:59.
155 Grogan, 1990:40.
Carpenter wys daarop dat Hoofregter Corbett in die Traub-saak die
onderstaande waarskuwing gerig het, wat aansluit by die kommer soos hierbo
deur Raath uitgespreek :
“He … sounded a warning that the concept of legitimate expectation is
not one which is reasonably well defined in our law, and that the courts
would have to read carefully, in working out the precise scope of the
doctrine in order to maintain a balance between the need to protect the
individual against decisions unfairly arrived at and the need to avoid
undue judicial interference with the administration.” 154
Twee onderskeidende elemente waarna vroeër met betrekking tot die werking
van die beginsel in die Engelse Reg verwys is, is ook hier teenwoordig. In die
Traub-beslissing is slegs meer gekonsentreer op die verwagting om
aangehoor te word. Hierdie verskynsel is dan ook die enkele groot gevaar
ten aansien waarvan ʼn gebrek aan bepaalde normatiewe inhoud teenstrydige
uitsprake tot gevolg kan hê. In casu het die hoofregter egter ook vermeld dat
die betrokke persoon ʼn legitieme verwagting mag hê dat die uitslag gunstig
gaan wees, of dat hy minstens die geleentheid gebied sal word om
aangehoor te word, alvorens ʼn negatiewe beslissing geneem word.
Grogan stel voor dat ten einde die beginsel minder misterieus te maak, die
toets daarvoor eerder behoort te wees of die weiering van ʼn geleentheid om
aangehoor te word redelik was. 155 Kritiek kan hierteen geopper word,
aangesien hierdie toets hoofsaaklik op ʼn enkele element fokus. Gevolglik kan
perspektief op die volle werking van die beginsel kwalik deur toepassing van
die toets, soos deur hom vasgestel, behou word.
Een van die ander voordele van die Traub-beslissing, waarna reeds vroeër
verwys is, was die finale wegdoening met die kategorisering van handelinge
as synde administratief, regsprekend of kwasie-judisieel. Dit word deur
Grogan beklemtoon dat ʼn mate van onderskeid steeds behoue sal moet bly.
Daar kan kwalik van ʼn orgaan verwag word om ʼn persoon wat deur ʼn besluit
geraak gaan word aan te hoor, indien die betrokke orgaan oor geen diskresie
beskik aangaande die besluit wat geneem gaan word nie. Dit is dan juis
vanweë hierdie feit dat daar by die algemene omskrywing van die aard,
inhoud en werking van die reëls van natuurlike geregtigheid, voorsiening
gemaak word vir die nakoming van die reëls in gevalle waar ʼn diskresionêre
bevoegdheid inderdaad uitgeoefen word. Sodoende word die problematiek
soos vermeld deur Grogan, sonder veel moeite oorbrug.
70