Tjaart Jurgens Maré Doctor Legum Universiteit van die Vrystaat

132 Taitz, 1982:264.
133 Baxter, 1984:572.
134 [1964] AC 40 (HL).
Taitz 132 wys op die volgende aspekte rakende die audi alteram partem-reël :
(a) ʼn Ontleding van die toonaangewende uitsprake van die appèlhof met
betrekking tot die toepassing van die audi alteram partem-reël bring
aan die lig dat die hof die toepassing van die reël op nie minder nie as
sewe verskillende wyses regverdig.
(b) Sommige van hierdie regverdigings of benaderings bots en sluit
mekaar uit. Nogtans het die hof dit tot in daardie stadium nie
goedgevind om die botsende benaderings te verwerp of te kritiseer nie.
(c) Inteendeel, daar is onsuksesvolle pogings aangewend om die meer
ernstige botsende benaderings met mekaar te versoen en om ʼn
sintese te bereik. Die gevolg is ʼn dubbelsinnige en verwarrende stel
regsreëls.
(d) Die howe behoort die beginsel te handhaaf dat elke persoon wie se
regte deur administratiewe optrede geraak word of kan word, die
absolute reg het om aangehoor te word tensy hierdie reg hom deur ʼn
ondubbelsinnige geskrewe bevel van die parlement ontsê word.
Met bogemelde as breë agtergrond, kan vervolgens gekyk word na verskeie
appèlhofbeslissings en hoe die benadering van die howe ten opsigte van die
audi alteram partem-reël verskil het. Taitz beweer dat daar tot en met 1982 in
die Suid-Afrikaanse Reg sewe onderskeibare botsende benaderings
gehuisves is, sommige waarvan direk teenstrydig was.
Volgens Baxter het die howe ʼn twyfelende benadering ingeslaan :
63
“It was almost as if, having at least recognised the existence of the
administrative state, the judges had lost confidence in the legitimacy of their
own role within the constitution. Like the tightrope walker who suddenly
begins to question his ability halfway across the rope, they began to falter.
This led to a chaotic jumble of contradictory decisions and conceptual
confusion.” 133
Die gevolglike onsekerheid is in die Engelse Reg in die bekende saak van
Ridge v Baldwin134 grootliks uit die weg geruim.
Baxter verklaar van hierdie beslissing :