Tjaart Jurgens Maré Doctor Legum Universiteit van die Vrystaat

169
die verweerder uitwinbaar te verklaar. In sy verdediging deur die verweerder
ten opsigte van die dagvaarding, word twee spesiale pleite en ʼn pleit op die
meriete geopper.
(a) Met die eerste spesiale pleit, versoek die verweerder die hof om die
dagvaarding tersyde te stel op grond van die feit dat die verweerder
nie ʼn verhoor gegee is voor of na die uitreiking van die dagvaarding
nie. Die hof verwys hierna as die audi-dispuut.
(b) Die tweede spesiale pleit is gebaseer op verjaring as verweer. Die
verweerder beweer dat sekere van die bedrae wat geëis word,
alreeds verjaar het, aangesien die dagvaarding uitgereik is meer as 3
jaar nadat die oorsaak van die eis ontstaan het.
Rakende die meriete van bogemelde pleite, het die verweerder alle
wesentlike aantygings en aanspreeklikheid vir die geëisde bedrae
geld betwis.
(c) As ʼn alternatiewe verweer, beweer die verweerder dat die eiser
weens estoppel verhinder is om die verskuldigde bedrae te verhaal.
In antwoord op die spesiale pleite en die pleit op meriete, teken die eiser
eksepsie aan op gronde daarvan dat die pleite te kortskiet aan die nodige
bewerings(meriete) en dat dit nie ʼn verdediging openbaar nie. Dit het
aanleiding gegee tot ʼn aansoek om die wysiging van die verweerder se
pleitstukke. Die eiser maak beswaar teen die wysiging van die pleitstukke
deur die verweerder, op grond daarvan dat dit wat verlang word, nie ʼn
verweer openbaar nie en dat eksepsie deur die eiser aangeteken word.
Sowel die eksepsie as die aansoek om te wysig word gelyktydig deur die hof
gehanteer.
Rakende die pleite en eksepsies hierbo vermeld, gee die hof die volgende
uitspraak :
(i) Die audi-dispuut
Die verweerder het aangevoer dat die bedrae deur die eiser geëis,
inderdaad eiendomsbelasting en sanitêre dienste was, waarvolgens die
eiser nagelaat het om in die verlede te eis. Ingevolge Artikel 49(1) van
die Plaaslike Bestuursordonnansie, 17 van 1939, word daar aan die
verweerder ʼn regresreg verleen rakende alle bedrae verskuldig ten
opsigte van sanitêre dienste. Die crux van die verweer was dat in die
omstandighede, die verweerder geregtig was op die toepassing van die
reëls van natuurlike geregtigheid en op regmatige en prosedureel
billike administratiewe optrede. Dit het meegebring dat die verweerder
geregtig was op die toepassing van die audi alteram partem-beginsel.