Met stijgende verbazing - Hans Vervoort

13
Theo stond keurig te wachten bij de kliniek.
`Meneer Maas?' zei het meisje van de receptie, `die
staat op het punt van vertrekken. Hij wacht op u. Gaat
u maar de trap op.'
We snelden de wijde trap op en bleven boven staan
om adem te halen. Een uitgewoonde kantine en daarin
mannen van allerlei snit, onderbroken door enkele vrouwen
op bezoekuur. Bruine cafetariatafeltjes en -stoelen,
in het midden een biljart, in de hoek een televisietoestel
met een paar rijen stoelen ervoor.
Er viel even stilte terwijl men naar ons keek, maar het
geroezemoes werd snel hervat.
`Gezelligheid troef,' zei Theo. `Hadden jullie niet wat
beters kunnen vinden?'
`Dit is het enige dat er is.'
Achter een toonbank stond de verpleger met het
baardje bij een koffie-ton met kraantje.
`Wij komen voor Bert Maas,' zei ik.
`O ja. U hebt hem gebracht vanochtend, nietwaar? Hij
ligt nu in het ziekenzaaltje, maar ik moet u waarschuwen,
hij wil meteen weg. En wij kunnen niemand tegenhouden
die hier weg wil.'
Hij liep met ons mee naar een kamer waar acht bedden
zeer dicht op elkaar stonden.
Op elk bed lag een man, Bert meteen om de hoek. Hij
leek te slapen, maar toen we naar hem keken deed hij zijn
ogen open, ging overeind zitten en begon meteen luid te
praten.
`Goed dat jullie er zijn. Ik waardeer de bedoelingen
van dit instituut, maar dit is geen omgeving voor mij.
Hier ga ik kapot. Hier moet ik onmiddellijk weg.'
Hij stapte van het bed af, wankelde even en stak een
trillende hand uit. `Kijk zelf. Dat is toch diep treurig.
De een snurkt de ander rochelt. En heb je in de zaal gekeken?
Ooit zo'n stelletje randdebielen bij elkaar gezien?
Er valt geen verstandig woord uit te krijgen. Meneer,
kunt u mij ook zeggen waar het toilet is? En dan
gaat zo'n mond open en weer dicht, en dan krijg je een
glazige blik. Maar geen stom woord. Randdebielen.'
`Kom, meneer Maas,' zei de verpleger, `sommige mensen
hier zijn er erg aan toe. Vooral op dit zaaltje. Net
als u zelf, hoor.' Hij knikte wijs.
`Onzin. Ik hoor niet tussen deze gevallen thuis. Ik
waardeer jullie arbeid, George. Jullie doen goed werk.
Maar dit is geen omgeving voor mij. Ik word hier gék.'