Met stijgende verbazing - Hans Vervoort

ik dan iets in huis moet halen. Nee? Een kopje thee
dan?'
Ze maakte de thee en ik keek naar Bert en me zelf en
probeerde me te herinneren wanneer de foto gemaakt
was die gediend had als basis voor het portret. Een
Chinese fotograaf meende ik me te herinneren, met veel
strijkages en een bruin gordijn waarvoor we op commando
moesten zitten in hoge stoelen. En maar lachen.
Eén van mijn voortanden was nog niet volgroeid, ik wisselde
laat, en ik lachte pas onder grote druk. Vader had
in zijn schilderij de tand gecompleteerd en mijn vlek
weggewerkt tot iets dat een grillige schaduw van mijn
neus zou kunnen zijn. Het schilderijtje werd er niet geloofwaardiger
door. Het hing nu trouwens behoorlijk
scheef. Ik stond net overeind om het wat rechter te
hangen toen ze met de thee binnenkwam.
`Niet helemaal gelukt hè,' zei ze, `vader kon goed schilderen,
maar portretten, dat lukte niet zo erg. Maar hij
wilde het zo graag.'
Ze zette het kopje voor me neer. `Een goede man,' zei
ze, `ik mis hem elke dag.'
Een week voor zijn dood had ik hem nog gesproken.
Hij was sterk vermagerd en leed veel pijn ondanks een
behoorlijke verdoving. Zijn grijze haar was zo kortgeknipt
dat hij bijna kaal leek. Hij transpireerde van de
pijn en greep met twee magere handen de mijne.
`Ik heb liggen nadenken,' zei hij, `en ik wil je zeggen
dat het me spijt dat je bij ons niet gelukkiger bent geweest.'
`Ach kom,' zei ik verlegen. Hij had een paar vreemde
bruine plekken op zijn gezicht, zijn ogen zonder bril
waren waterig blauw, het hinderde me dat hij mijn handen
zo vasthield. `Nee,' zei hij, `het is waar. Je bent voor
moeder altijd een beetje een logeetje gebleven en ik had
het te druk om op je te letten.'
`Ach, dat is nakaarten,' zei ik, `u moet zich daarover
niet aftobben. Word nu maar gauw weer beter. U heeft
me goed verzorgd. In een weeshuis was ik heel wat slechter
af geweest. Dat besef ik best hoor.'
`Ja?' vroeg hij en keek me met die waterige ogen aan.
'Natuurlijk. Ik begrijp toch best dat een aangenomen
kind nooit helemaal je eigen kind wordt.'
Hij liet eindelijk mijn handen los, gaf een zucht en ging
wat comfortabeler liggen.
`Dat is een pak van mijn hart, Hans,' zei hij. Een scheurende
hoest brak los die zijn griezelige dunne bovenlijf
op bed liet hotsen. Daarna lag hij lang te hijgen, met gesloten
ogen. Ik keek bang naar hem, doodgaan, jezus wat