Met stijgende verbazing - Hans Vervoort

`Wat een eer, zo'n onverwacht bezoek. En hoe vind je
het hier? Ik dacht een maand geleden, die ouwe troep
moet maar eens weg. Ik heb alleen Berts kamertje nog
gehouden zoals het was, lijkt me leuk voor als hij nog
eens komt logeren. Hij belde trouwens gisteren nog op,
vanuit Harderwijk geloof ik. Ik kon hem niet zo goed
verstaan, ik begin een beetje doof te worden.'
`U kunt bij de PTT een versterker bestellen hoor, om
het geluid wat harder te krijgen.'
`0 graag, als je dat een keer doen wilt. Maartje is een
tijd weg voor een cursus, zei Bertje, maar hij deed er
zo verdrietig over, ze zijn zeker van elkaar af ? Ja, ik zeg
het maar zoals ze het tegenwoordig zeggen. Van elkaar
af, het is me een uitdrukking.'
`Ze wil weer les gaan geven in Frans.'
`Jammer, jámmer dat ze geen kinderen hebben gekregen.
Ik wil me er niet mee bemoeien, een oude vrouw
moet haar plaats weten. Maar als die meid eens wat min-
der rookte en dronk. Twéé miskramen, dat moet een oorzaak
hebben.'
`Ze drinkt niet en ze rookt niet,' zei ik.
`Dat is niet altijd zo duidelijk zichtbaar jongen. Ik heb
weleens gedacht dat Bert haar te veel vrijheid geeft. Maar
wie ben ik, als moeder moet je het laten gaan.'
Ze stond op en duwde tegen een schilderijtje dat mijn
pleegvader ooit gemaakt had. Het moest een dubbelportret
van Bert en mij voorstellen, van toen we een
jaar of zeven, acht waren, maar we stonden er citroengeel
op en keken een beetje scheel. Vader had slag van
landschapjes, maar kort voor zijn dood werd hij geprest
tot het maken van dit schilderij, op basis van een oud
fotootje.
Zelf vond hij het niks en terecht, maar het hing nu al
tien jaar in de voorkamer en was een voorwerp van
voortdurende zorg. Moeder kon er niet naar kijken of ze
hing het weer even anders, zoals ze in het hele huis altijd
bezig was dingen ietsje rechter te zetten, en dan vaak
schever omdat ze geen timmermansoog had.
`Je werkt weer in Berts zaak, hè,' zei ze, `je kunt je
niet voorstellen hoe prettig het voor mij is te weten dat
jullie het zo goed met elkaar kunt vinden. Dat je op elkaar
kunt terugvallen. Over een tijdje ben ik er niet meer
om jullie bij elkaar te houden.'
Ze liet de stilte vallen die ik wel kende.
`Kom kom, u loopt nog als een kieviet,' zei ik.
`Aardig van je om dat te zeggen, maar ik merk de
leeftijd toch hoor, Hans. Blijf je eten? Ik vraag het omdat