Met stijgende verbazing - Hans Vervoort

11
De ontwenningskliniek was gevestigd in een grachtenhuis.
Ik kon geen parkeerruimte vlakbij vinden, we moesten
een paar honderd meter lopen.
Ik was benauwd dat hij op het laatste moment nog van
mening zou veranderen, het was al een wonder dat hij
mijn commando's gevolgd had en trillend en doodziek
in de auto was gekropen. Zonder omkijken liep ik voor
hem uit, droeg zijn koffertje de geveltrap op en duwde
de deur open. Tot mijn opluchting bleek hij nog steeds te
volgen. Hij keek omhoog, zuchtte en beklom de trap.
Een grote marmeren hal met een statige trap naar boven.
Rechts de balie. Of we maar even op de maatschappelijk
werkster wilden wachten. We gingen op een van
de wachtbanken zitten. De voordeuren stonden open.
Buiten scheen de zon. Er kwam een jonge man met grote
maar ongelijke stappen binnen. Hij had een regenjas over
zijn arm en hield hem voor zich uit alsof hij er een klacht
over ging melden.
Alhoewel hij strak in de richting van de balie keek
voerden zijn benen hem in een scheve lijn onherroepelijk
onze richting uit. Pas op het laatste moment kon hij zijn
koers corrigeren en kwam tot stilstand bij het loket. Maar
daar ontbrak hem de kracht om iets te zeggen. Hij hapte
een paar maal naar adem en de receptioniste werd zienderogen
mens.
`Ach Hugo,' zei ze, `is het weer zover? Ik zal juffrouw
Franken bellen. 'Wacht daar maar.' Hij kwam naar ons
toe en liet zich voorzichtig zakken op de bank tegenover
ons. Een mager lichaam, met een verbaasd hoofd waarvan
een klein gedeelte op de kruin kaalgeschoren was en
voorzien van een degelijk pleisterkruis. Hij had fletse
blauwe ogen die geen punt konden vasthouden. Hij kreeg
ons globaal in beeld, keek lang naar ons en zei met een
hoge hese stem: `Ook stout geweest?'
Bert gaf geen sjoege. `Eh...' begon ik.
`Ik ook,' zei hij, `ik ben stout geweest.'
Hij bewoog even gekweld het bovenlichaam en liet
een korte boer los.
`Sorry,' zei hij, `moet jij eens raden wat eigenlijk mijn
lievelingsdrank is.' Zo te ruiken was hij niet eenkennig.
`Moet jij eens raden, je zult het niet geloven.' Ik haalde
zo geïnteresseerd mogelijk mijn schouders op.
`Karnemelk!' riep hij triomfantelijk, `daar sta je van te
kijken niet, wel?'
Ik knikte.