Met stijgende verbazing - Hans Vervoort

te woelen.
`Bert, alles wordt betaald,' zei Ruud, `als je verdomme
maar eens bereid bent je onder behandeling te stellen.
Je mag je wat mij betreft ook dood drinken, maar dan
graag niet als directeur van ons bedrijf rondhollen en van
onze klanten geld lenen.'
`Ik ben helemaal niet aan de drank,' zei Bert, `heb je nog
een biertje voor me, Hans? Geef maar een glaasje jonge
jenever eigenlijk. Ik ben uit het lood, er is me veel overkomen
de laatste tijd, je weet toch dat Maartje van me is
weggelopen? Nou, verdomme. Maar dan ben je nog niet
ineens een alcoholist.'
`Nou, als je geen alcoholist bent, dan ben je er ook zo
weer uit.'
`Waaruit?'
'Die kliniek.'
`Welke kliniek?'
`Ontwenningskliniek.'
`Ik pieker er niet over. Moet je horen, mij mankeert
niks.'
Ruud en ik keken elkaar aan, en besloten toch maar
door te drukken. Na een uur praten had Bert een aanval,
dronk zich erdoorheen, maar om twee uur 's nachts ging
hij door de knieën, nam een paar tabletten Librium die
hij op zak bleek te hebben, praatte nog wat door en viel
ten slotte in zijn stoel in slaap.
Ruud en ik waren al betogend zelf ook behoorlijk aangeschoten
geraakt.
`Ongelooflijk, wat een energie heeft hij toch,' zei Ruud,
`total loss, meer alcohol dan bloed in zijn lichaam, en hij
kwekt je de oren van het hoofd. En dan moet hij nog tabletten
hebben om in slaap te komen.'
We twijfelden aan onze overwinning. Morgen zou hij
misschien weer weigeren. Ruud had voor zijn komst al
een afspraak gemaakt dat Bert eventueel om elf uur 's
ochtends opgenomen kon worden. We dronken koffie,
koffie en koffie en tenslotte was Ruud zover dat hij in zijn
auto kon stappen om naar huis te rijden.
Ik toddelde nog een halfuur rond en zocht wat kleren
van Bert bijeen.