Met stijgende verbazing - Hans Vervoort

een stevige pot koffie en liep met al dat geurigs op een
dienblad de slaapkamer binnen. Het deed me denken aan
moederdag, Jimmy voor me uit lopend om Hanneke
wakker te maken die zich slapend hield. `Prima ontbijtje,
prima ontbijtje,' annonceerde hij en dan waren we even
het gelukkige gezinnetje uit het advertentiewezen. Het
zou godverdomme nooit meer gebeuren. Het was trou-
wens avond.
`Wakker worden!' riep ik onnodig hard naar het bed.
Ik zette het dienblad naast hem neer, deed alle lichten
aan en bleef hem opporren.
Kreunend kwam hij overeind, keek met kleine bloeddoorlopen
ogen naar me en begon het bed naast zich te
bekloppen.
Een moment dacht ik dat hij op zoek was naar Maartje,
maar in de buurt van haar hoofdkussen vond hij zijn
bril.
`Ung!' zei hij duidelijk. Hij zette zijn bril op, keek
naar de eieren met spek, snoof en zette het op een lopen
naar de wc. Ik hoorde hem kokhalzen en begon van de
weeromstuit zelf ook braakbewegingen te maken.
Haastig bracht ik het eten terug naar de keuken en
schoof het op het bord van Karel, die er met tevreden
staart aan begon.
Ik belde Ruud, die beloofde meteen te komen.
Het duurde lang voordat Bert uit de wc kwam wankelen.
Hij had zijn broek uitgetrokken, vermoedelijk ondergekotst.
Beneden het overhemd droeg hij een vrij
lange onderbroek die er weinig fris meer uitzag. Maartje
was nog geen twee dagen weg en hij begon al te verslonzen.
Hij liet zich tegenover me in een stoel vallen en haalde
diep adem, met gesloten ogen. De vakantiekleur maakte
het moeilijk om te zien hoe hij er echt uitzag, maar ik
kon het wel vermoeden. Hij had een baard van twee dagen,
en fronste voortdurend zijn wenkbrauwen.
`Wat wil je drinken?' vroeg ik, `sterke koffie? Thee?'
`Een pilsje?'
Maartje had de ijskast gevarieerd gevuld achtergelaten
en ik kon hem een koude pils brengen.
Hij slokte haastig een glas weg, boerde en kwam lang-
zaam bij kennis. Toen hij het glas opnieuw vulde zag ik
hoe zijn handen trilden. Hij kon ze ook niet stilhouden,
ze kropen als woelende marmotten over de tafel, in zijn
schoot, door zijn haar.
De bel ging, Ruud.
Hij overzag in één blik de situatie.
`Ik wed dat je niet eens je schoenveters meer kunt