Met stijgende verbazing - Hans Vervoort

had diep met hem te doen maar merkte dat ik het niet op
kon brengen om mee te gaan in zijn ellende. Ik was er
zelf net uit, ik wilde er niet in betrokken raken. Maar
het hoefde ook niet, als ik maar luisterde en af en toe
iets zei. Tussendoor opende ik wat blikjes, we aten en
praatten verder.
Bert beklom moeizaam de pijnheuvel en daalde langzaam
af.
Tegen elf uur 's avonds hadden we vele keren hetzelfde
tegen elkaar gezegd. Ik was doodop, maar hij gaf geen
krimp en bleef het maar herhalen, hoe goed het in de
eerste jaren was, hoe hij steeds meer opging in het werk
en haar verwaarloosde, hoe logisch het eigenlijk was dat
ze nu van elkaar verwijderd waren, en als ze nou maar
een kind hadden gehad, dan was het heel anders gelopen.
`Weet je dat mams erg kwaad was dat jij een kind
kreeg,' zei hij voor de zoveelste keer, `jij een kind en
ik niet. En ik telkens maar uitleggen dat de medische wetenschap
voor een raadsel stond. God, wat heb ik dat
vaak moeten horen.'
Hij keek me verontwaardigd aan. We hadden nu bijna
een volle werkdag tegen elkaar aan gepraat en ik was het
zat, medelijden of niet.
`Een volgende keer kun je haar zeggen dat God me
zwaar gestraft heeft voor mijn voorsprong,' zei ik, `dat
kind is dood en mijn vrouw trouwens ook.'
Maar het drong niet tot hem door. Om één uur was hij
zo moe en dronken dat hij in zijn stoel in slaap viel. Ik
deed de lichten uit, op één na, en ging naar mijn kamer.
Moe, moe. Ik had in de loop van de avond ook wat te
veel gedronken en toen ik me op het bed liet vallen begon
de kamer te draaien. Met één oog open kon ik de
zaak redelijk in bedwang houden.
Ik keek naar het portret van Hanneke en Jimmy dat ik
op het tafeltje naast mijn bed had gezet en dacht aan het
briefje dat zij achterliet. Ik kende het uit mijn hoofd:
`Lieve Hans,
Ik ga een paar dagen met Jimmy naar de fam. Ik moet
er even uit. In ijskast alles wat je nodig hebt. Liefs.' En
dan de Hanneke-krabbel. Natuurlijk zouden ze na een
paar dagen teruggekomen zijn, als er niet onderweg die
kettingbotsing was. We konden toch eigenlijk niet buiten
elkaar?
Ik dacht aan mijn jarenlange korzeligheid, het eindeloos
werken, op kantoor vriendelijk en aardig ter wille
van de werkvoortgang en de ergernis dan maar voor
thuis bewaren, en daar verontschuldiging voor moeten