Met stijgende verbazing - Hans Vervoort

alles béter te doen.'
`Maar dat lukt je toch ook, Bert.' Ik keek opzij, het
kostte moeite om in de geslaagde zakenman met herenpostuur
de jonge Bert te zien, bang en opgejaagd, maar
ongetwijfeld zat hij er nog, onder een paar nieuwe vetlagen.
`Het lukt je toch ook, Bert,' herhaalde ik.
`En wat dacht je dan van dit?' vroeg hij venijnig en
liet me zijn trillende handen zien, `hoe komt dat dan?'
`Ja, je zult je een beetje vertild hebben,' zei ik, `en dat
ligt misschien aan je moeder. Maar je bent nu toch oud
genoeg om je eigen spoor te trekken.'
`Nee, want ik begrijp het pas nu. Die hele jeugd is
aan me voorbijgegaan en ik begin pas nu te zoeken naar
wat er gebeurd is. Waar ben ik misgegaan?'
O mijn god, weer een psychoanalytische freak, eindeloos
op zoek naar de oorsprong van het kwaad, in de
hoop dat inzicht helpt.
`Zullen we naar huis gaan, Bert?' Hij pakte mijn shag
en probeerde zelf een sigaret te draaien.
`Nog even,' zei hij, `heb je iets aan Maartje gemerkt?'
`Nou nee, hoezo?'
`Maartje is aan net zo'n proces bezig. Jarenlang min of
meer vanzelf geleefd, ik zorgde voor de poen en zij volgde
af en toe een cursusje en dat maakte ze dan niet af,
het was meer voor de aardigheid. Maar nu heeft ze het
steeds over een eigen leven leiden, ze wil haar studie
afmaken en een baan. Graag hè, wat mij betreft. Maar
het gaat eigenlijk veel verder, ze wil eigenlijk van me af,
dat voel ik. Weet je dat ze een vriendin heeft? Nicht
Carla, daar gaat ze geregeld een nachtje naar toe en nicht
Carla was toevallig óók op die camping waar we de afgelopen
twee weken waren. Maartje heeft misschien drie
nachten in onze tent geslapen, Hans. Wat moet ik daar
nu mee, Hans?'
`Ik weet het niet, Bert,' zei ik gegeneerd en opende de
deur, `laten we naar huis gaan en er een andere keer over
praten.'
Ik stapte uit en liep knorrig naar de Renault. Problemen
van anderen, waarom losten ze ze zelf niet op? Ik
reed voor hem uit naar zijn huis. Als je het vergeleek
met het wereldgebeuren, al die hongerende mensen,
stervende kinderen, elkaar kapot schietende verbeteraars,
dan viel Berts probleem nogal mee. Waarom zeur je dan
zelf steeds zo over die wijnvlek, vroeg ik me af. Dat
hoort niemand, antwoordde ik, het is evengoed onzin
maar ik ben er niemand mee tot last.
Maartje was niet thuis, maar er lagen twee enveloppen