Met stijgende verbazing - Hans Vervoort

9
Hij stond in de telefoongids, slagerij Welter, Beetsstraat
36. Geen filialen, dus erg ver had hij het niet geschopt.
Maar hij bestond nog steeds en dat was misschien ook al
een hele prestatie.
Het liep al tegen de middag, want we waren laat opgestaan
en hadden een uitvoerig ontbijt genuttigd. Bert
trilde aan alle kanten, maar maakte toch een wat rustiger
indruk. Als langzaamste reed ik voor hem uit, zag
in de spiegel voortdurend zijn automatische behoefte om
dat Renaultje te passeren.
We reden Utrecht binnen en daar was ik licht in het
voordeel. Met enige moeite hield hij me bij. De Beetsstraat
stond volgeparkeerd, maar in een nabije zijstraat
vonden we nog een plek om samen dubbel te parkeren.
Een paar minuten later stonden we voor de etalage, vol
licht en donker vlees, varkenspootjes en zelfs varkensstaarten.
We keken naar binnen, maar zagen geen bekende trekken
in de jonge man en het meisje die bedienden. Het
was druk, zaterdag.
`Zullen we een onsje worst halen?' vroeg ik, en stapte
naar binnen zonder het antwoord af te wachten.
We stonden tussen huisvrouwen ingeklemd, ze keken
strak naar het bedienend personeel, uit angst overgeslagen
te worden. Niemand zag de vlek, ik stond trouwens
helemaal links bij een mandje grijs uitgeslagen harde
worstjes uit een ver land.
Achter me verspreidde Bert zwaar ademend een hevige
cognacgeur. `Kijk,' fluisterde hij. Ik zag het ook. Op de
achtergrond stond een stevige man stukken beest te ontleden.
Hij had dun blond krulhaar en dikke handen. Hij
was er niet mooier op geworden, een dik rood hoofd met
bijna onzichtbare wenkbrauwen, maar het was onmiskenbaar
onze HBS-beer die met kleine varkensoogjes naar de
groeiende rij klanten keek.
Toen hij klaar was met zijn uitbenerij legde hij wat
karbonades in de vitrine en begaf zich in het klantencontact.
Hij hielp een mager oud dametje aan een varkensnier,
een half ons rookvlees en een bot voor de hond.
`Nog iets vergeten mevrouw?' `Nee slager.' `Goed, mevrouw,
dat is dan drie gulden twaalf. Heeft u er misschien
twaalf cent bij ?'
We waren eigenlijk al lang aan de beurt, maar ik wist
dat als je niks zei, er altijd wel een huisvrouw voorging,
dat was tenslotte hun beroep.
Pas toen Welter klaar was met zijn klant en vragend