Met stijgende verbazing - Hans Vervoort

eraan denk word ik kwaad. Die jongen had wat mij betreft
dood mogen gaan. Nog steeds. Maar dan was ik in
de gevangenis terechtgekomen en ik ben blij dat dat niet
gebeurd is. Het is goed afgelopen.'
`En ik had er niks mee te maken?' vroeg hij.
`Welnee.'
`Maar waarom zát ik er dan zo mee?'
`Geen idee. Raadpleeg uw psychiater.'
`Wat ben je soms toch een hard mens,' zei hij verwonderd,
`terwijl je nog geen vlieg kwaad doet.'
We reden terug naar het motel, Bert bleef praten over
zijn ongeloof en de bevrijding van een obsessie. In opgetogen
stemming toch vertrok hij naar zijn kamer, de
fles cognac in de hand. Ik belde nog even naar Maartje
om te melden dat we vermoedelijk de volgende dag zouden
terugkeren. Maar er werd niet opgenomen, misschien
sliep ze al.
Ik ging naar mijn kamer en lag te peinzen over het
niet ouder worden. Veertig en negenendertig waren we
nu, de lichamen ouder en slapper, alle cellen al een paar
keer vernieuwd, op sommige momenten een ring van
zelfvertrouwen, maar meestal nog net zo onwennig en
bang als ruim twintig jaar geleden.