Met stijgende verbazing - Hans Vervoort

zei hij. Ik voelde de harde punt van zijn vulpen in mijn
huid prikken, een rondje, door de huid heen. `Zo,' zei hij,
`en als je gaat klagen teken ik de rest er ook nog in.'
Hij liet me los, sjorde zijn lul in zijn broek en stapte
naar buiten.
Met zeep en veel wrijven kon ik de inkt wegkrijgen
maar er bleef een donkere punt zichtbaar waar de pen in
de huid gedrongen was.
De rest van de dag werd er voortdurend om me heen
gegiecheld, zodat de leraren af en toe verstoord zochten
naar wat er aan de hand was: vliegtuigjes, jeukpoeder?
`Hup Makassar,' riep Welter toen ik 's avonds tafeltenniste
in zijn team en allerwegen werd bevrijd gelachen.
Ook Bert lachte mee, aan de zijkant.
Daarna werd het een obsessie. Ik keek in spiegels, ruiten
van winkels, het glimmende gedeelte van mijn polshorloge,
bumpers van auto's, fietsbellen, in de hoop dat
door een wonder de vlek verdwenen zou zijn of er ineens
heel gewoon zou uitzien. En als er niets spiegelends
in de buurt was keek ik even scheel, om te zien of de
rode gloed er nog was.
Het wondje Makassar genas, en geleidelijk aan vergat
ik ook Celebes, het werd weer een grillige vlek die ik
uit de buurt van fotografen hield, zodat ik alleen het
spiegelbeeld kende.