Met stijgende verbazing - Hans Vervoort

Toen alle huisvrouwen zich voorgesteld hadden volgde
de eerste fase van de groepsdiscussie. Ik had Bert ongemerkt
mijn aantekeningen kunnen geven en ik zag dat hij
ze haastig bestudeerde. We zouden het breed aanpakken,
was tevoren bepaald. Het kon natuurlijk altijd nog breder,
het Eten in zijn Algemeenheid, maar dat voerde te
ver, dus ging het om kant-en-klaar-maaltijden in brede
zin, vervolgens kant-en-klaar-maaltijden in blik. Hoe
vaak en waarom niet of wel. Vervolgens het proeven van
de maaltijden, merk- en prijs-associaties, koopintentie,
gelegenheden waarbij, voorraadvorming, vakantiegebruik.
Alras was een grijze vrouw aan het woord.
`Ik zal maar zeggen, als wij bij voorbeeld op zaterdag
boodschappen gedaan hadden. Bij Simon of Albert Heijn.
Mijn man hield niet zo van blik, mijn man zaliger. Een
goede man, ik mis hem nog elke dag. Hij had iets tegen
blik, vanuit zijn diensttijd nog. Dat is geen voedsel, dat
is vulling, zei hij. Maar op een gegeven moment denk ik,
je kunt het me doen baas. Ja wat wil je. Ik werkte de
hele dag als koffiejuffrouw en 's avonds nog vaak als
werkster. Dus op een gegeven moment koop ik zo'n
blikje en ik maak het in de keuken open en ik warm het
op. Tomatensoep was het, ik zal het nooit vergeten. Ik gooi
er een paar stukjes verse tomaat in en geef hem er een
dikke boterham bij, met kinnebakspek. Ik zeg sorry, ik
had alleen tijd voor tomatensoep. En weet je wat? Hij
haalt met een vies gezicht al die stukjes tomaat eruit en
zegt tegen me: je wéét toch dat ik niet van die stukjes
houd. Heb je het wéér niet goed gezeefd mens.'
Ze lachte, iedereen lachte mee. Bert nam nog een slokje.
`En hij at alles op,' zei de vrouw nog lachend, `hij vond
het héérlijk. Dus de eerstvolgende keer dat ik geen tijd
had kocht ik een blik bruine bonen. Nou nou. Wat ik
daarmee beleefd heb.'
Haar conference duurde maar en voerde van bruine
bonen via gebraden gehaktballen naar maanzaadbollen.
Er volgde een tirade tegen het hedendaagse brood.
Kappen, dacht ik. Maar Bert schonk zich zelf alleen
een nieuw glas in, terwijl de grijze vrouw haar spoor
volgde. Een andere vrouw wilde interrumperen, maar ze
kreeg geen kans.
Onverwachts kwam ze weer op de blikjes, vanwege de
harde broodjes die haar kleinkinderen zo lekker vonden.
`Ik zal maar zeggen, als je plotseling visite krijgt, ik
zal maar zeggen je dochter met haar man en de kinderen.
Dat is leuk niet, dan wil je ze iets lekkers te eten geven,
laat ze maar blijven eten, nietwaar. En dan heb ik wat van