Met stijgende verbazing - Hans Vervoort

`Zal ik jullie naar huis rijden?'
`Nee, hoeft niet hoor, ik rij zelf wel.'
Waarom zei ik dat nou? Maar ik had het al gezegd en
we waren al de deur uit voordat ik me kon bedenken. Ik
reed hem naar huis, bracht hem naar bed, waakte tot hij
sliep. Hij was stomdronken, moest al veel gedronken
hebben voordat we naar het feest gingen, een wonder
dat ik het niet gemerkt had. Hij was een alcoholist, met
alle leugen en zelfbedrog die daarbij horen. Toen hij
sliep trok ik mijn jas aan, ging op het balkon staan en
keek van grote hoogte naar de gele lichten van de snelweg,
een paar kilometer verderop. Ik dacht aan Bert.
Toen Hanneke en Jimmy dood waren regelde hij alles,
de crematie, de advertenties `door een noodlottig ongeval',
de verkoop van het huis, zelfs de onderhandelingen
met het wantrouwige boertje Diederiks over de huur van
het zomerhuisje dat ik anderhalf jaar bewoonde.
Hoe los je een morele schuld af? Had ik al vooruitbetaald
of had hij van mij nog wat te goed? Konden we
nog maar eens helemaal opnieuw beginnen, tweeëndertig
jaar terug en het debet en credit precies bijhouden. Misschien
zou ik dan het moment kunnen uitrekenen waarop
ik me van hem los kon maken, zonder schuldgevoel.
Er hing een halve maan boven mijn hoofd en ik hoorde
mijn moeder, mijn echte moeder, weer zeggen dat de
maan boven alle mensen scheen en dat mijn vader het
zou horen als ik voor hem zong. En ik hoorde haar heldere
stem weer zingen en me zelf met hoge kinderstem
meezingen: maantje tuurt, maantje gluurt, al door de
vensterruiten.
En zoals altijd als ik aan heel vroeger dacht, kwamen
zachte tranen naar boven.
************* Einde *************