Met stijgende verbazing - Hans Vervoort

en ja, meneer Maas werd betrapt en mocht een dag niet
de deur uit.
Hij begon ook op een kinderlijke manier de baas te
spelen en had tenslotte twee mannen zover dat ze hem
desgevraagd een kopje koffie of thee brachten.
Dagelijks wees hij mij een professor aan, die óók in de
kliniek terechtgekomen was, maar nog geen stom woord
gezegd had. Hij trok zich eraan op, waar professoren
kuurden kon ook Bert Maas het volhouden. Hij bleef
luid praten over randdebielen maar niemand viel hem er
lastig om. In een gemeenschap van duffe dronkelappen
was hij een dronken meneer.
Door de onthouding vermagerde hij snel, na een paar
weken zat hij los in de broek, raakte daar na mijn complimenten
trots op, en begon zelfs te tafeltennissen in de
sportzaal aan het eind van de tuin. Bij een bingowedstrijd
won hij een prijs, twee dikke repen chocola, die hij in
mijn bijzijn aan zijn twee knechten uitreikte.
Na de eerste groepstherapie was hij een dag neerslachtig.
Hij had vol zelfvertrouwen het woord genomen
en iedereen nauwkeurig verteld wat er met hem aan de
hand was. Hij kon zich niet meer herinneren wat hij gezegd
had, dat was spur of the moment-werk, en het sloeg
in als een bom, wist hij. Maar hij bleef het hele bezoekuur somber,
er was kennelijk toch iets misgegaan.
15
Na twee maanden mocht hij af en toe een weekend weg.
Zijn geheugen was nog lang niet in orde en hij was nog
lang niet op zijn gemak, maar hij kon het niet meer hele
weken uithouden in het donkere grachtenhuis, het was
ook herfst geworden.
Hij logeerde in zijn eigen huis dat ik nog steeds als beheerder
bewoonde, we liepen tentoonstellingen af, gingen
naar voorstellingen, maakten ruige wandelingen in
de duinen, gingen zelfs een keer op weg om onze moeder
te bezoeken maar keerden halverwege terug.
We meden cafés, we meden het praten over drank,
en telkens als hij kwam borg ik tevoren zorgvuldig alle
alcohol weg, wat me eigenlijk niet meeviel want ik had er
zelf méér behoefte aan dan ik me ooit gerealiseerd had.
Ongemakkelijke weekenden waren het, met weinig
conversatie en veel pogingen om een boek te lezen en
te zoeken naar iets leuks op de televisie.
Dank zij de vele bezoekuren op doordeweekse dagen
waren we eigenlijk volledig uitgepraat. Af en toe probeerde