Met stijgende verbazing - Hans Vervoort

ond het biljart.
De verpleger was nergens te zien, maar beneden in de
hal vond ik hem.
`Hij wil nu wel blijven,' vertelde ik, `maar geen injecties.'
`Injecties?'
`Knock-out-injecties.'
Hij lachte. `Welnee, dat zijn vitamine-injecties, dat
doen we een doodenkele keer als het niet anders kan. Ja,
meneer Maas zag ons dat doen en hij begon meteen te
roepen dat hij niet wilde. Maar ik heb het hem uitgelegd,
dat is hij weer vergeten natuurlijk. Nee, we geven vitaminetabletjes
en soms een slaappilletje. Hij kan een slaaptablet
krijgen als hij dat nodig heeft.'
We liepen naar boven.
`Knap dat u hem zover heeft weten te krijgen,' zei hij,
`wij mogen mensen niet vasthouden, dus we zijn helemaal
afhankelijk van hun motivatie, ziet u.'
`Maar hebben jullie dan niets om ze tegen te houden?
Hoe help je dan mensen over een crisis heen?'
`Ja, dat is een groot probleem,' gaf hij toe, `ze moeten
het zelf willen, anders staan we machteloos. We hebben
ook niet de mankracht om zo lang met een patiënt te
praten als u nu doet.'
Bert slikte met graagte een paar slaaptabletten, we
praatten nog een uur met hem totdat hij zich slaperig
begon te voelen en leidden hem naar de slaapzaal. Het
rook er naar snot, er werd gesnurkt.
Het was tien uur toen we buiten stonden.
`Mensenkinderen,' zei Theo, terwijl hij zich het zweet
van het voorhoofd wiste, `wat een narigheid. Weet je
waar ik nou zin in heb? Een stevige borrel, verdomme.'
We doken het dichtstbijzijnde café in, bestelden in snel
tempo drankjes, aten er voor het goede doel een paar
porties leverworst bij, en werden steeds somberder.
Het schuldgevoel drukte zwaar op ons, Bert een open
gevangenis inpraten omdat we het in eigen kring niet
aankonden, was het niet puur gemakzucht? Van de
weeromstuit werden we kwaad op de kliniek, hoe was
het in vredesnaam mogelijk dat er geen enkele opvang
was voor nieuwe patiënten in de eerste hausse van hun
ontwenningscrisis? Waarom moest het aan een paar toevallige
bezoekers overgelaten worden om hem plat te
praten?
We dachten terug aan Bert en legden elkaar uit hoe
vreemd het was dat we in al die uren geen echt contact
met hem hadden gehad. Hij wilde eruit en wij wilden
dat niet, het was niets anders geweest dan een gevecht