Bijlage: acta-1981.pdf - Kerkrecht

gebleken, dat deze kerken de gereformeerde belijdenis en kerkregering niet slechts oj)iciëel hebben
aanvaard, maar ook metterdaad handhaven".
Gevraagd werd of deze ernstige toetsing wel heeft plaatsgevonden t.a.v. de KPC. Inzake de gereformeerde
leer werd gesteld, dat de Westminster Confessie niet dan na ernstig onderzoek een gereformeerde
confessie zou mogen worden genoemd en zelfs dat gezien wat daarin over verbond, doop en kerk gezegd
wordt, ze veeleer nietgereformeerd genoemd zou mogen worden. Verder werd gevraagd of getoetst was,
of deze Koreaanse kerken allen wel gereformeerd zijn in de handhaving van de tucht, waarmee blijkens de
verdere bespreking kennelijk werd bedoeld: of nauwgezet onderzocht was of in de particuliere kerken wel
inzake niveau van prediking, kerkbezoek en dergelijke voldoende tucht beoefend werd. Gesteld, dat deze
toetsing t.a.v. het aangaan van relaties met andere kerken heeft ontbroken en gevraagd of de onder ons
geldende regels wel aan hen zijn voorgehouden en door hen aanvaard?
Zelfs werd hier en ook bij de volgende punten gevraagd of de erfenis van de vrijmaking door deze
besluiten van Amersfoort-I 967 en Groningen-Zuid-1978 niet disputabel gesteld was of losgelaten.
2.7.3.3.
Door uw deputaten is geantwoord, dat reeds Amersfoort-1967 bij het aanbod van kerkelijke
correspondentie ook de vigerende regels (zelfs inclusief Amsterdam 1936) heeft toegezonden aan Korea.
De Westminster Confessie is onder ons meermalen ernstig onderzocht ook voor en na Amersfoort1967.
Wel zijn er bezwaren tegen formuleringen o.m. inzake de genoemde punten, maar wij zijn daaraan niet
gebonden en over deze zaken was vóór 1944 ook altijd wel verschil in de gereformeerde kerken in
Nederland zonder dat men elkaar de naam gereformeerd ontzegde. Daarbij is de Westminster-confessie
als één van de laatst opgestelde gereformeerde confessies, waarin bv. ook de vrucht van de Dordtse
leerregels tegen de remonstranten is verwerkt, te waarderen als gereformeerde confessie. U wilt toch
eigenlijk niet zeggen, dat men alleen gereformeerd is als men onze 3 formulieren als confessie heeft
aanvaard? We moeten de "erfenis" van de vrijmaking niet voor ons zelf conserveren maar vruchtbaar
maken voor anderen, ook in contacten met presbyteriaanse kerken.
Het is de vraag, of de regel van correspondentie meebrengt toetsing van de tuchtoefening voor
particuliere kerken, voor zover het niet publiek legitimeren van valse leer inhoudt. Wel roept de hantering
in Korea van de door hen aanvaarde regels van correspondentie in (het aangaan van) relaties met andere
kerken ook bij ons vragen op, die we hebben voorgelegd. Over de OPC hebben we geen uitspraken
gedaan en praktisch nog geen deputaten-contact gehad. De Canadese zusterkerken hebben najaren
gesprekken wel uitspraken gedaan.
2.7.4.
Wij verzochten tenslotte de synode om haar bezwaren, over onze verhouding tot de KPC in verband met
die tot de GKSA en de eigen kerken in een memorandum eventueel ons te doen toekomen. Dit werd
toegezegd.
2.8. Inzake het besluit van Groningen-Zuid over "Voorlopig Kerkelijk Contakt"
2.8.1.
In het rapport van de deputaten CBK van de VGK worden vragen gesteld over het besluit van onze laatst
gehouden generale synode facta art. 139) inzake "Voorlopig Kerkelijk Contact". Impliceert de erkenning
van kerken in het buitenland als ware kerken niet tévens de noodzaak rechtens te kunnen constateren, dat
zulke kerken in hun gemeenschapsoefening met andere kerken zich houden aan wat in de belijdenis (H.C.
en NGB) aangaande de kerk wordt beleden? Leidt het onderscheid tussen kerkelijk "contact" én
"correspondentie" niet tot gemeenschapsoefening in "ruimere" en "engere" zin? Worden andere kerken
daarmee niet in oecumenische praktijken gesteund en het beleven van de eigen leden van wat aangaande
de kerkvergadering van Christus moet worden beleden verzwakt? Ook wordt dan gewezen op de
praktische moeilijkheden met de "driehoeksverhouding" KPC en GKSA met de GKN en die jegens de
VGKSA.
2.8.2.