Bijlage: acta-1981.pdf - Kerkrecht

ijdrage mogen leveren in de opleiding tot de dienst van het Woord en tevens uw bijdrage aan de bewaring van
de eenheid van de kerken op het vaste fundament, dat er ligt, namelijk Jezus Christus onze Heer (1 Cor. 3 : 11).
Op dat goede fundament van de apostelen en profeten hebt U verder mogen bouwen (Ef. 2 : 20). U schreef in
uw „Handboek", dat U bij uw arbeid beoogde de dienst des Woords in trouw aan de gereformeerde confessie".
Curatoren zijn, in naam van de kerken, daar zeer erkentelijk voor.
Volgens het laatstverschenen kerkelijk „Handboek" (dat van 1978) waren per januari 1978 in onze kerken 186
predikanten in aktieve dienst. Van hen hebben, heb ik goed geteld, 62 niet onder uw leiding gestudeerd of mede
ten overstaan van U hun kandidaatsexamen afgelegd. Dit betekent, dat méér dan tweederde van de thans
dienstdoende predikanten mee door U zijn opgeleid tot de dienst van het Woord. Zo kreeg uw werk een
geweldige omvang en wijde strekking. U hebt de kerken bizonder mogen dienen door die vele predikanten zó te
onderwijzen, dat zij „in trouw aan de gereformeerde confessie" hun ambt zouden bedienen. Hoeveel duizenden
gemeenteleden hebben, als vrucht van die prediking van uw leerlingen, de Here Jezus Christus mogen leren
belijden overeenkomstig de gezonde leer!
Uw werk, hoezeer ook in zwakheid volbracht en door zonde besmet, heeft door Gods genade aldus
eeuwigheidswaarde mogen ontvangen. Toen de praesess van de synode, die U benoemde, de hoop uitsprak, dat
wij achteraf de Here zouden kunnen danken voor uw benoeming, klonk zijn woord metterdaad vol verwachting.
Thans, aan het einde van uw dienst, kunnen wij dankbaar zijn.
Curatoren hebben de synode voorgesteld, het door U gevraagde ontslag uit uw dienst te verlenen „onder
betuiging van dankbaarheid voor de door (U) meer dan 25 jaar in grote ijver en trouw verrichte arbeid". Hier is
uitdrukkelijk sprake van „dankbaarheid"; niet van „dank". Dit laatste woord zou spreken van dank jegens U. En
zeker, curatoren zijn óók U dankbaar. Maar met de met opzet gekozen formulering wilden zij allermeest onder
woorden brengen hun dankbaarheid jegens de Here. In zijn genade heeft Hij in U veel aan de kerken gegeven.
Naar de opwekking van onze God willen wij ook U, die ons een voorganger waart en nog zift, in gedachtenis
houden, als die trouw is geweest in de dienst (Hebr. 13 : 7). Hij geve U en uw vrouw, die U tot zo grote steun is
geweest in de dienst van de kerken, ook gedurende uw emeritaat zijn genade en zegen.
Voorts, broeder praeses, zij het curatoren vergund ook het woord te richten tot prof. J. Kamphuis. Toen de
generale synode van Bunschoten-Spakenburg U op 18 september 1958 benoemde tot hoogleraar, om onderwijs
te geven in de dusgenaamde ekklesiologische vakken: kerkgeschiedenis, kerkrecht en aanverwante vakken facta,
art. 46); en toen U op 30 september aan die synode liet weten, dat U de benoeming wenste te aanvaarden facta,
art. 56); en toen U dit ambt van hoogleraar op 9 april 1959 op U hebt genomen; zult U stellig geen moment
hebben gerekend met de mogelijkheid, dat de kerken U twintig jaar later nog een andere leeropdracht zouden
geven. Toch is dit thans gebeurd. En dit behoeft niemand al te zeer te verwonderen. Toen U in 1958 voor de
ekklesiologie werd benoemd had U reeds een dogmatische studie op uw naam staan, immers uw boek uit 1955
onder de titel: „Katholieke vastheid", waarin U schreef over de leer van Gods onveranderlijkheid, een thema, dat
toen op allerlei manier in discussie was gekomen. Het is merkwaardig genoeg, dat uw latere publikaties, ook die,
welke toch thuis behoorden op het gebied van de ekklesiologie dogmatisch waren doorademd. Ongetwijfeld is uw
liefde voor het kerkrecht en voor de kerkgeschiedenis in de loop van deze twintigjaar toegenomen; maar dat
gebeurde toch niet ten koste van uw dogmatische interesse. Integendeel, uw belangstelling bleef levendig voor
de vakken die U thans worden opgedragen. Daarbij hebt U zich steeds weer doen kennen als een goede leerling
van uw leermeester op de dogmatologische katheder, prof. dr. K. Schilder. De kerken mogen zich gelukkig
prijzen, dat het thans nog mogelijk is, dat een eigen leerling van deze Kamper dogmaticus prof. dr. K. Schilder,
hem op diens katheder gaat opvolgen om de kerken te dienen, vóórdat straks mannen van een latere generatie
deze taak moeten overnemen.
Curatoren waren U dan ook zeer erkentelijk, toen zij van U vernamen, dat U bereid bent, een wijziging in uw
leeropdracht te aanvaarden. Zij spreken de wens uit, dat U de tijd, die God de Here U nog toebedeelt met
evengroot enthousiasme de aanstaande dienaren van het Woord moogt onderwijzen in de gereformeerde
dogmatiek, als U dat tot heden hebt gedaan met de ekklesiologische vakken. Uw vrouw blijve U daarbij tot goede
steun en toeverlaat bij uw arbeid, als hulpe die bij U past.
Curatoren maken zich gaarne eigen de woorden, die de praeses van de generale synode van
Bunschoten-Spakenburg (en men zal verstaan, dat ik juist zijn woorden heden met bizondere voorkeur herhaal
gezien mijn persoonlijke relatie tot hem) tot U richtte, nadat U uw benoeming had aanvaard: „Wij bidden U toe,
dat U in de gelovige verwachting (van de hulp des HEREN), ook wanneer de last van de te verrichten arbeid U
zwaar zal drukken, moogt volharden. Wij hopen dat de Kerken de mogelijkheden, in de bezetting van deze
leerstoel besloten, dankbaar mogen onderkennen en recht gebruiken" facta, art. 56).
Tenslotte, broeder praeses, nog een enkel woord voor de nieuw benoemde hoogleraar in de ekklesiologische
vakken, drs. D. Deddens.
Het zal niemand bevreemden, dat curatoren naar een dienaar van Gods Woord in de kerk te Leeuwarden hebben
omgezien voor de vervulling van een professoraat. Reeds vóór 365 jaar beriepen curatoren van de toenmalige
Friese akademie te Franeker een predikant van Leeuwarden immers ds. J. Bogerman, tot hoogleraar. Helaas
weigerde zijn kerkeraad (evenals trouwens de burgerlijke magistraat der stad) hem ontslag uit de dienst te
geven. Eerst twintigjaar later kon hij zijn professoraat aanvaarden.