Community policing - VU-DARE Home - Vrije Universiteit Amsterdam

4 Buurtregie in Amsterdam
(Cachet, 2005: 5). De concerngedachte is inmiddels achterhaald en de overgang naar
een nationale politie onder de verantwoordelijkheid van één minister, de minister van
Veiligheid en Justitie, staat vast (Minister van Veiligheid en Justitie, 2010).
Het referentiekader gebiedsgebonden politie werd in opdracht van de portefeuillehouder
gebiedsgebonden politiezorg ontworpen als kader voor de toekomstige invulling
van de gebiedsgebonden politie (Lectoraat Gemeenschappelijke Veiligheidskunde,
2006: 5). Het referentiekader kiest burgers, bedrijven en instellingen als uitgangspunt,
de politie is er primair om te dienen en te beschermen, waarnaast van de burger
verantwoordelijk burgerschap wordt verwacht. Waar dat niet wordt getoond, wordt
een disciplinerende politiestrategie gekozen. Verder beschrijft het referentiekader dat
de sociale organisatie van een buurt en verloederingsverschijnselen significante factoren
zijn voor criminaliteit en onveiligheid. Orde, voorspelbaarheid en beheersbaarheid
spelen een rol bij de perceptie van de eigen veiligheid en dat begint gewoon
in de buurt. Overheidsdiensten moeten aansluiten op de behoeften van burgers, die
beschouwd worden als verantwoordelijke en ondernemende burgers die elkaar vinden
in een gedeelde zorg voor maatschappelijke veiligheid (Lectoraat Gemeenschappelijke
Veiligheidskunde, 2006: 13).
Het referentiekader onderkent dat een dergelijke zelfredzaamheid feitelijk vaak tegenvalt.
Een overheid die de eigen verantwoordelijkheid van bewoners en ondernemers
als uitgangspunt neemt, zal actief burgerschap moeten ondersteunen en krachtig en
repressief moeten optreden tegen ‘kwaadwillenden’. Daarnaast zal zij zorg moeten
dragen voor zaken die de mogelijkheden van burgers overschrijden en ruimte moeten
bieden aan andersdenkenden en hen niet buitensluiten. Werken op lokaal niveau
vraagt volgens dit referentiekader om een ruime mate van autonomie om binnen
ruime kaders van algemeen korpsbeleid in te spelen op de specifieke problematiek
van stadsdeel, wijk of dorp. Gebiedsgebonden politie mag niet uitsluitend rusten op
de schouders van de wijkagent, maar dient te zijn ingebed in gebiedsgebonden teams.
Daarbij wordt uitgegaan van de lokale oriëntatie en niet van de nodale (Lectoraat
Gemeenschappelijke Veiligheidskunde, 2006: 14-15).
Het referentiekader definieert de gebiedsgebonden politiezorg als volgt:
‘Binnen de context van gemeenschappelijke veiligheidsaanpak, levert een fijnmazig
georganiseerde politie, op basis van systematisch vergaarde informatie probleemgericht en
in samenwerking met partners herkenbaar maatwerk. De kerntaken van de politie daarbij
zijn: opsporen, handhaven, noodhulp verlenen, signaleren en adviseren.’
Vanuit een lange lijst met uitgangspunten blijkt een stellige keuze voor maatschappelijke
inbedding. Zo wordt het betrekken van burgers, bedrijven en instellingen bij de
veiligheidsaanpak gezien als onderdeel van het politievak, gaat gebiedsgebonden werken
mede over doelgroepenbenadering en benoemt het referentiekader als pijlers van
gebiedsgebonden werken de integrale samenwerking en het probleemgericht werken.
81