Community policing - VU-DARE Home - Vrije Universiteit Amsterdam

Buurtregie met mate
Wat betreft het samenwerken met partners is zoals eerder aangegeven, sprake van
een terugtrekkende beweging. De wijkagent beperkt zich tot adviseren, signaleren en
informeren van de andere partijen en fungeert eventueel als sluitstuk voor de aanpak.
De kern van zijn rol bestaat dan uit het wegzetten van ‘niet-politiële taken’ bij de professionele
partners, waar die taken wel beter bij zouden passen en hen motiveren tot
actie (Terpstra, 2008: 240-241).
Conclusies praktijk wijkagenten
Het onderzoek toont dat de hoeveelheid tijd die wijkagenten in de wijk doorbrengen
en waarin zij feitelijk contact hebben met bewoners en ondernemers tamelijk beperkt
is. Een groot deel van de tijd gaat op aan bureauwerk en overleg. Met betrekking tot
kennen en gekend zijn interpreteren sommigen dat als uitsluitend contact met slechte
bewoners, anderen zien daarnaast een taak in het leggen van contacten met gewone
burgers. Aan de functie van informatie vergaren wordt vooral informeel en ongestructureerd
invulling gegeven (Terpstra, 2008: 347-348).
Het draagvlak onder wijkagenten voor betrokkenheid van burgers is beperkt. Het
wordt vooral gezien als middel om informatie te vergaren. Slechts een klein deel van de
wijkagenten tracht zelfredzaamheid te stimuleren en stuit daarbij op problemen, zoals
dat burgers moeilijk te motiveren zijn, burgers de aanpak van problemen een zaak voor
de politie vinden en angst voor ongewenste effecten als burgers zelf zaken oplossen.
Meepraten door burgers is daarnaast zeker niet favoriet bij wijkagenten: ze vinden
bewonersoverleggen vaak niets opleveren, zijn bang verwachtingen te wekken die ze
later niet hard kunnen maken. Wijkagenten lijken verder in veel gevallen het gebrek
aan middelen, deskundigheid of steun vanuit de organisatie te compenseren door een
grote betrokkenheid en inzet (Terpstra, 2008: 351-353).
Een van de belangrijkste elementen van gebiedsgebonden politiewerk heeft betrekking
op de relatie met burgers. Het gaat dan om het verkleinen van de afstand tot burgers
en het onderhouden van relaties met hen. De doelen daarvan zijn het verwerven van
informatie, het tegengaan van onveiligheidsgevoelens, het stimuleren en ondersteunen
van zelfredzaamheid en versterking van het vertrouwen in de politie. In de praktijk
daarentegen is de afstand tot burgers soms relatief groot. Dit ligt onder andere aan
eigen opvattingen van de wijkagenten en aan een zakelijker politiebeleid, waardoor
zich de laatste jaren een zekere instrumentalisering heeft voorgedaan in het gebiedsgebonden
politiewerk (Terpstra, 2008: 369-370).
3.11 Samenvatting
In de jaren vijftig was de Nederlandse maatschappij nog overzichtelijk en was een politie
op afstand van de bevolking geen probleem. In de tweede helft van de jaren zestig
deden nieuwe en conflicterende ideeën over maatschappelijke orde opgeld en liepen
76