Community policing - VU-DARE Home - Vrije Universiteit Amsterdam

Buurtregie met mate
Een tweede kenmerk van gebiedsgebonden politie is volgens Terpstra het verkleinen
van de afstand tot burgers en samenleving door buurtoriëntatie. Volgens Terpstra gaat
het bij wijkagenten om kennen en gekend worden, vertrouwen en het inwinnen van
informatie. Volgens wijkagenten is kennen en gekend worden een centraal onderdeel
van gebiedsgebonden werken. Kennen en gekend worden betekent dat wijkagenten
goed op de hoogte moeten zijn van de burgers die in hun werkgebied wonen, en dat
andersom wijkbewoners hen ook moeten kennen (Terpstra, 2008: 146-149).
Het streven naar nabijheid van wijkagenten kent ook grenzen. Een zeker afschermen
van het eigen privéleven en het voorkomen van overvraging nopen tot behoud van
een zekere distantie (Terpstra, 2008: 166-167). Verder menen sommige wijkagenten
dat spanning kan ontstaan vanwege de noodzaak om repressief op te treden, terwijl
tegelijk een vertrouwensrelatie met burgers in stand moet worden gehouden. Ze proberen
dan soms dit handhaven aan collegae over te dragen of voor zichzelf een uitzonderingspositie
te creëren (Terpstra, 2008: 168-170).
Wijkagenten komen verder grotendeels op informele en ongestructureerde wijze aan
informatie over hun buurt. Buurtbewoners, partners en collegae zijn een belangrijke
informatiebron. Hoe meer afstand een wijkagent tot burgers bewaart hoe meer hij
vaart op informatie van partners en de politie-informatiesystemen (Terpstra, 2008:
150-184).
De derde veronderstelling van gebiedsgebonden politie is, dat wijkagenten hun werk
zouden moeten richten op een breed scala aan problemen. Het moet niet uitsluitend
gaan om criminaliteit, maar ook om overlast en onveiligheidsgevoelens van burgers
(Tersptra, 2008: 187-190). Terpstra meldt:
74
‘Welke problemen in het dagelijks gebiedsgebonden werk aan bod komen, is een telkens
veranderend compromis tussen uiteenlopende, soms strijdige opvattingen en eisen, gefilterd
door de praktische mogelijkheden en belemmeringen die het werk met zich meebrengt
en de eigen opvattingen, voorkeuren en soms idealen van wijkagenten. De uiteenlopende,
soms strijdige verwachtingen en eisen komen onder meer van (in willekeurige volgorde)
leidinggevenden, collega’s, gezagdragers, partners en burgers’ (Terpstra, 2008: 220).
Terpstra keek bij de probleemaanpak van wijkagenten ook naar de mate waarin hij
prob lem oriented policing daarin terugzag. Van een probleemgerichte aanpak zoals
bepleit door Goldstein (1979, 1990), is bij wijkagenten slechts in beperkte mate sprake.
Voor zover er wel sprake van is, berust de aanpak in de regel op een combinatie van
verschillende interventies en maatregelen en zijn de gehanteerde probleemanalyses
beperkt van opzet en diepgang. Het grootste deel van het werk van wijkagenten
richt zich op de korte termijn en incidenten, van systematische analyse of gerichte
informatie verzameling is daarbij geen sprake (Terpstra, 2008: 285-287).
Een vierde kenmerk van de gebiedsgebonden politie is dat de politie niet altijd alleen in
staat is oplossingen te vinden voor problemen op wijkniveau, waardoor samenwerken