Community policing - VU-DARE Home - Vrije Universiteit Amsterdam

Buurtregie met mate
onderlinge wantrouwen steeds opnieuw bevestigd en bekrachtigd wordt (Easton et al.,
2009: 31).
Volgens deze onderzoeken is in de eerste plaats sprake van overpolicing van allochtone
bevolkingsgroepen. De focus van de politie is traditioneel meestal gericht op bekende
daders en verdachten en probleembuurten, vaak gaat het om mensen met een zwakkere
sociale positie (Easton et al., 2009: 33-34).
In de tweede plaats zou de ‘problematische’ houding van de politie ten aanzien van
etnische minderheden voortkomen uit de politiecultuur. Politiemensen zouden stereotiepe
denkbeelden ontwikkelen, waaruit weer negatieve vooroordelen ontspruiten.
Ten derde is sprake van politieselectiviteit en blijkt consistent dat leden van etnische
minderheden een veel grotere kans hebben om staande gehouden te worden door de
politie. Dat geldt vooral ook voor jongeren van Turkse en Marokkaanse afkomst, die
veel meer gecontroleerd worden dan andere jongeren (Easton et al., 2009: 35-44). De
controles worden veelal ervaren als respectloos en als een inbreuk op eigen culturele
omgangsvormen.
Etnische minderheden ontwikkelen daardoor stereotiepe beelden van de politie met
de dominante gedachtegang dat politieagenten racisten zouden zijn. De negatieve
beeldvorming zou vooral versterkt worden ten aanzien van noodhulpagenten, omdat
daarmee vrijwel uitsluitend interactie plaatsvindt in negatieve en repressieve settings.
Over wijkagenten wordt meestal positiever gedacht omdat deze meer neutrale contacten
met etnische minderheden onderhouden (Easton et al., 2009: 44-45).
Afwijkende culturele referentiekaders zouden vooral in combinatie met gevoelens van
maatschappelijke achterstelling en een negatief klimaat ten aanzien van etnische minderheden
aanleiding geven tot wantrouwen ten opzichte van de politie. Daarnaast past
politieel ingrijpen slecht in groepsgerichte culturen, waarbij de voorkeur uitgaat naar
informele conflictbeslechting.
Daarnaast wijzen onderzoekers op een ambivalente houding van vooral minderheden
van Turkse en Marokkaanse afkomst. Enerzijds vinden ze dat de politie te repressief
optreedt en anderzijds dat ze te zacht optreedt. De ervaringen met de politie uit het
land van herkomst spelen daarbij een rol. Deze zou harder en strenger optreden en
daardoor meer gezag genieten, maar wordt tevens ervaren als een voornamelijk repressieve
en corrupte instantie. Dit zou leiden tot angst voor de politie en de neiging ook
de West-Europese politie te mijden en te wantrouwen. Deze gevoelens worden deels
ook overgedragen op volgende generaties (Easton et al., 2009: 45-48).
Conflicterende referentiekaders zijn volgens deze onderzoeken aanleiding tot misverstanden,
onbegrip en frustratie. Tot de aangedragen oplossingen hoort het creëren van
verbinding door uitgekiende en tactvolle omgangsvormen met etnische minderheden,
in het bijzonder met de jongeren, vanuit kennis en inzicht in de sociale context waarin
zij zich bevinden. De politie kan zich beter niet uitsluitend concentreren op openbareordehandhaving
en brandjes blussen, maar zou kunnen inspelen op wat echt leeft in
multi-etnische buurten. Tegelijkertijd zou de politie burgers attent kunnen maken
68