Community policing - VU-DARE Home - Vrije Universiteit Amsterdam

3 Community policing in Nederland
alle schakels van de veiligheidsketen’. Vanaf deze eerste nota werd het maken van een
vierjarenveiligheidsbeleidsplan conform de zittingsduur van de kabinetten structureel
(Cachet & Ringeling, 2004: 640-641).
Het integrale veiligheidsbeleid kent een gestage, trage ontwikkeling. Langzaam was
sprake van verbreding naar samenwerking met meer andere organisaties en inbedding
in het grotestedenbeleid en wijk- en buurtbeheer. Uitvoering van integraal veiligheidsbeleid
werd binnen gemeenten in eerste instantie vooral projectmatig, dus op een
pragmatische wijze opgepakt. Structurele beleidsvorming kwam nauwelijks op gang
(Cachet & Ringeling, 2004: 641-642).
In 1999 kwam de regering met twee soorten van integrale veiligheidsplannen. Het
Beleidsplan Nederlandse Politie 1999-2002, waarin de bijdrage van de politie aan het
integrale veiligheidsbeleid werd uitgewerkt en het Integraal Veiligheidsprogramma,
waarin de bijdragen van andere partijen aan integrale veiligheid werden verwoord. In
2002 verschuift het accent vervolgens van preventie naar repressie en meer meetbare
doelen. Veiligheid wordt dan in eerste instantie gezien als een verantwoordelijkheid
van gemeenten. De kern van dit programma bestond uit: ‘meer politie en toezicht,
meer cellen of meer gevangenen in één cel, verbeteren van de strafrechtelijke handhavingsketen
en meer bevoegdheden voor gemeenten en politie’ (Cachet & Ringeling,
2004: 642-644).
Veiligheid is dus hoog op de politieke agenda’s van regering en gemeenten gekomen.
Vanaf medio jaren negentig neemt het aantal gemeentelijke veiligheidsnota’s en bijbehorende
plannen van aanpak toe. Vanaf 2003 wordt langzaam overgegaan van uitsluitend
projectmatig werken naar regulier en geïnstitutionaliseerd veiligheidsbeleid
(Cachet & Ringeling, 2004: 644-645).
Cachet en Ringeling wijzen er echter op, dat de lokale sturing door de gemeente van
begin af aan problematisch was. De aan de gemeenten toebedachte regierol was een
brug te ver omdat gemeenten andere partijen niet konden dwingen tot het leveren van
een bijdrage of bleek feitelijk vaak de politie de regie te voeren. Daarenboven was het
begrip integraal nogal vaag en te weinig afgebakend. Daardoor werden allerlei kwesties
onder deze paraplu geschoven, die in wezen het doorontwikkelen van dit beleid
belemmerden. Ook viel de beoogde diepte van het beleid tegen en verschoof de focus
in 2002 sterk naar repressie (Cachet & Ringeling, 2004: 648-651).
Veiligheid staat als zelfstandig product op de kaart, maar dit is waarschijnlijk meer
debet aan maatschappelijke ontwikkelingen dan aan Haags beleid. De samenwerking
met vele partners verloopt nog steeds moeizaam, vooral in de samenwerking met private
en semipublieke organisaties ontbeert het de gemeente aan sturingsinstrumenten
en bevoegdheden. Er is gebrek aan netwerksturing en procesmanagement. Vaak is de
gemeente voor de uitvoering van haar veiligheidsplannen afhankelijk van ondersteunende
instanties zoals de politie. Het ontbreekt de gemeente aan slagkracht (Cachet &
Ringeling, 2004: 652-654).
63