Community policing - VU-DARE Home - Vrije Universiteit Amsterdam

2 Community policing
van overlast, zoals een gebroken raam, leiden tot toenemende verloedering, waardoor
uiteindelijk situaties ontstaan die uitnodigen tot criminaliteit. Zij pleitten dus voor de
aanpak van overlast.
De New Yorkse zero tolerance policing is weliswaar gebaseerd op de broken windows
theorie en richt zich daarom ook op de aanpak van overlast en wanorde overeenkomstig
community policing, maar op een heel andere manier. Bij zero tolerance policing gaat
het om rigoureus repressief politieoptreden tegen kleine overtredingen met als doel
onaangepast gedrag min of meer te elimineren.
Op het toeschrijven van ‘het succes van New York’ aan zero tolerance policing valt trouwens
het een en ander af te dingen. De New Yorkse politiechefs wisten de dalende criminaliteitscijfers
dusdanig goed te vermarkten dat politiedelegaties uit de hele wereld
afreisden naar New York om het ‘wonder’ daar te aanschouwen. Bovendien was de
sterk gedaalde criminaliteit niet alleen kenmerkend voor New York, ook in veel vergelijkbare
Amerikaanse steden was dit het geval, terwijl deze steden de agressieve zero
tolerance strategie van New York niet hadden toegepast, maar veelal juist vormen van
community policing hadden geïmplementeerd. Bovendien is de daling van de criminaliteitscijfers
in New York al voor de start van het zero tolerance offensief ingezet en
heeft in het bijzonder uitbreiding van het aantal politieagenten in de periode 1990-
1995 met bijna 40% een grote rol gespeeld (Van Stokkom, 2008: 9-11).
De strategieën van New York lijken vooral grote aantrekkingskracht te hebben op
politieleiders. Zo bezochten in 1998 maar liefst 150 delegaties van buitenlandse
politie korpsen de NYPD (New York Police Department) (Van Stokkom, 2008: 11)
en bracht een Nederlandse delegatie van burgemeesters, korpschefs en hoofdofficieren
in de jaren negentig een bezoek aan New York, waar ze ontvangen werden door
burgemeester Giuliani en korpschef Bratton van de NYPD (Punch, Van der Vijver &
Zoomer, 2002: 65).
Academici zoals Hartcourt en Greene daarentegen zijn vaker kritisch en hebben
diverse kanttekeningen geplaatst bij de zero tolerance aanpak (Van Stokkom, 2008:
9). Illustratief is een eenvoudige vergelijking van de effecten van zero tolerance in
New York met die van community policing met een meer probleemgeoriënteerde benadering
in San Diego, die leert dat de zero tolerance aanpak een aantal onaangename
neveneffecten kent. In New York stond agressief optreden tegen kleine overtredingen
centraal, in San Diego het aspect van betrokkenheid van burgers. Tussen 1990 en
1995 nam de criminaliteit in New York met 37% en in San Diego met 36% af, terwijl
de mankracht in die periode in New York met 40% toenam tegen slechts 6% in San
Diego. Bovendien steeg het aantal aanhoudingen in New York scherp, terwijl dat in
San Diego met 15% daalde. Ten slotte nam het aantal klachten tegen de politie in
New York sterk toe, terwijl het aantal klachten tegen de politie van San Diego met 8%
afnam (Van Stokkom, 2008: 11).
45