Community policing - VU-DARE Home - Vrije Universiteit Amsterdam

2 Community policing
een reeks vrij bescheiden interventies al voldoende is om de afstand tussen deelnemers
uit gescheiden werelden te overbruggen en binnen buurtpanels om te zetten in vruchtbaar
debat (Fung, 2004: 217-219).
Van Stokkom en Toenders (2010) benadrukken in hun onderzoek naar actieve burgers
in achterstandswijken in Nederland dat de volgende lessen te trekken zijn uit CAPS:
de betrokkenheid van bewoners uit achterstands- en probleembuurten is het hoogst,
terwijl de sociale zelfredzaamheid vaak het laagst is. Probleemoplossende samenwerkingsverbanden
komen onder die omstandigheden moeilijk tot stand. Toch blijken
succesvolle interventies mogelijk door de inspanningen van een kleine groep enthousiaste
professionals en burgers, waarbij politie en opbouwwerkers een cruciale rol vervullen.
Dat zij meedoen en steun bieden is als het ware voorwaarde voor veiligheidsgerelateerde
burgerparticipatie in onveilige problematische buurten (Van Stokkom &
Toenders, 2010: 166). Ook al valt de mate van burgerparticipatie vaak tegen, door
samenwerking met slechts een kleine groep burgers verbetert het vermogen van politie
en andere buurtprofessionals om buurtproblemen daadwerkelijk effectief en innovatief
aan te pakken.
2.5 Zero tolerance
In het voorgaande zijn het lawful policing en community policing model tegenover
elkaar geplaatst, omdat de onderlinge verschillen illustreren in welke diepgaande mate
de overgang naar community policing de relatie van politie tot burgers heeft veranderd.
Vervolgens is uitgebreid ingegaan op het feitelijk functioneren van community policing,
de kritiek die daarop kwam vanuit burgers, hoe de situatie verder werd geëxpliciteerd
door wetenschappelijk onderzoek en tot welke veranderingen dit heeft geleid.
De zoektocht naar een beter politiemodel werd niet alleen in Amerika, maar in meerdere
landen en plaatsen gevoerd, waaronder Nederland. Daar werd overigens het
baanbrekende rapport Politie In Verandering (1977), een van de meest prominente
impulsen tot invoering van community policing in Nederland, mede geïnspireerd op
Amerikaanse theorieën, waaronder het democratisch model voor de politie van de
Amerikaanse wetenschapper John E. Angell uit 1971 (Warners, 2010: 69). Ook in
Europa veroorzaakten maatschappelijke veranderingen frictie met het traditionele
politiebestel en werd gezocht naar alternatieven, waarbij evenals in Amerika gezocht
werd naar een betere aansluiting bij de maatschappij.
Het van oorsprong Amerikaanse concept community policing werd dan ook uiteindelijk
in heel Europa in ieder geval op onderdelen overgenomen. Dit proces kwam in
de laatste decennia van de vorige eeuw in een stroomversnelling, onder andere door
internationale uitwisseling van ideeën over politiewerk. Zowel de ‘Executive Session
on the Police’ en paradoxaal genoeg het vermarkten van de New Yorkse zero tolerance
aanpak speelden daarin een belangrijke rol.
43