Community policing - VU-DARE Home - Vrije Universiteit Amsterdam

Buurtregie met mate
van problemen en dat de politie voor een wetenschappelijke benadering van die problemen
zou moeten kiezen (Eck, 2006: 118-119).
Voor een goede analyse en onderbouwing van mogelijke oplossingsrichtingen werd
al gauw aansluiting gezocht bij de routine activity theory en allerlei bevindingen vanuit
de omgevingscriminologie. De routine activity theory zoals oorspronkelijk ontwikkeld
door Cohen en Felson (1979) verklaart criminaliteit uit het samenvallen van drie
omstandigheden in tijd en plaats: namelijk (1) een gemotiveerde overtreder, (2) een
geschikt doelwit en (3) de afwezigheid van bekwame toezichthouders, formeel dan wel
informeel. Een bekwame toezichthouder zal door zijn simpele aanwezigheid preventief
effect sorteren, terwijl afwezigheid van bekwame toezichthouders het optreden van
criminaliteit waarschijnlijker maakt (Reynald, 2009: 49).
Zo werd in de buurtpanels in Chicago al gauw een ‘criminaliteitsdriehoek’ standaardonderdeel
van de probleemanalyse. Deelnemers werd gevraagd hun aandacht te richten
op chronische problemen van criminaliteit en overlast die zij op enigerlei wijze zouden
kunnen aanpakken. Deze problemen werden vervolgens samen geanalyseerd en
teruggebracht tot de drie centrale elementen van de criminaliteitsdriehoek, namelijk
overtreder, slachtoffer en locatie (Fung, 2004: 76-77).
Wat een probleem precies behelsde werd nader gedefinieerd door Clarke en Eck (Eck,
2006: 120-121):
36
‘A reoccurring set of similar events, harmful to members of the community, that members of the
public expect the local police to address.’
‘CHEERS:
Community, Harm, Expectations, Events, Recurring, Similarity.’
Vervolgens introduceerden Eck en Spelman in 1987 het SARA proces (Scanning, Analysis,
Response, Assessment) als methodiek voor probleemgerichte politie (Eck, 2006: 120-
121).
Oorspronkelijk beoogde Goldstein met probleemgericht politiewerk een soort toegepaste
wetenschap en werden daarbij ook meerdere gezamenlijke probleemgerichte
projecten opgezet waarin politie en wetenschappers samen optrokken. Bovendien
werd probleemgerichte politie eerst centraal aangestuurd vanuit een afdeling op het
hoofdbureau in nauwe samenwerking met een analyseafdeling, werd vervolgens overgegaan
naar decentralisering naar uitvoerende agenten om ten slotte in deze eeuw
onder invloed van nieuwe technische mogelijkheden deels weer terug te grijpen op een
meer centrale organisatie, althans met betrekking tot de probleemanalyse (Eck, 2006;
Braga & Weisburd, 2006).
Volgens Eck (2006: 127) bestaat er geen alternatief voor een probleemgerichte politie
als de politie een preventieve rol wil vervullen. Zo bestaat volgens hem nauwelijks
bewijs voor een preventief effect van community policing als dat wordt ingezet zonder
daarbij tevens probleemgericht te werken. Community policing is volgens Eck wel