Community policing - VU-DARE Home - Vrije Universiteit Amsterdam

2 Community policing
en Terpstra dat vaak door de louter instrumentele aanpak van problemen het beoogde
draagvlak bij bewoners niet wordt gerealiseerd. Zij stellen dat community policing zich
daarom niet zou moeten beperken tot een uitsluitend probleemgerichte werkwijze.
Betrokkenheid van burgers en beschikbaarheid, aanspreekbaarheid en bereikbaarheid
van de politie zijn daarnaast onontbeerlijk. Dat verhoogt immers het vertrouwen van
de burgers en zal hen de vereiste steun in de rug geven om ook zelf weer in actie te
komen door bijvoorbeeld overlastgevers aan te spreken (Van Stokkom & Terpstra,
2006: 108-112). Deze verhoogde sociale zelfredzaamheid komt vervolgens weer de
probleemaanpak ten goede.
Volgens Van Stokkom en Terpstra (2006: 91) gaat het bij de probleemgerichte politie
dan ook om een politie die zich niet uitsluitend richt op misdaadbestrijding en dus
pas in actie komt nadat een misdrijf is gepleegd, maar om een politie die samen met
andere maatschappelijke organisaties en burgers aanhoudende problemen aanpakt die
de lokale veiligheid bedreigen. Deze benadering is volgens hen ingegeven door het
streven naar een meer op maatschappelijke problemen gerichte, effectievere organisatie
die openstaat voor wensen uit de omgeving, gebruikmaakt van kennis, informatie
en middelen van andere partijen en met die partijen samenwerkt om zo te komen tot
innovatieve, op specifieke problemen afgestemde interventies waarbij de nadelen van
traditioneel politieoptreden zo veel mogelijk vermeden worden.
Goldstein (1979) is overigens de grondlegger van de theorie over problem oriented
policing. Volgens Eck (2006: 118) presenteerde Goldstein met de probleemgerichte
politie een manier om de discretionaire bevoegdheid van politieagenten te sturen. Volgens
Goldstein richtten politieleiders zich verhoudingsgewijs te veel op wat de politie
doet in plaats van op wat de politie geacht wordt te bereiken. Goldstein noemde dit
het ‘means-over-ends syndrome’.
Als de politie zich daarentegen zou gaan richten op het aanpakken van problemen,
dan zou het mogelijk worden politieagenten zinvolle richtlijnen te geven voor het
omgaan met hun discretionaire bevoegdheid. Goldstein concludeerde dan ook, dat
wetshandhaving slechts een middel was om een doel te bereiken en geen doel op zich.
Volgens Goldstein zou de politie zich moeten richten op het brede scala aan sociale
en gedragsproblemen die het publiek ter kennis brengt van de politie. Succes betekent
dan minder, minder ernstige of minder schadelijke problemen.
Naar het gebruik en de implementatie van de probleemgerichte politie is in Amerika
veel onderzoek verricht. Uit deze onderzoeken komt naar voren dat de wijze waarop
aan de probleemgerichte politie invulling gegeven wordt, slechts een beperkte versie
is van wat Goldstein oorspronkelijk beoogde, maar ook dat zelfs een klein beetje probleemgerichtheid
tot betere resultaten leidt. ‘Problem-solving “light” is better than no
problem-solving at all’ (Eck, 2006: 128). De probleemgerichte politie kent drie beginselen.
Namelijk dat het publiek het op prijs stelt dat de politie aandacht besteedt aan
een breed scala van problemen, dat de politie zich zou moeten richten op de reductie
35