Community policing - VU-DARE Home - Vrije Universiteit Amsterdam

Buurtregie met mate
2.3.2 Probleemgerichtheid
Een probleemgerichte politie (problem oriented policing) doelt volgens Skogan (2008)
op het gebruikmaken van lokale kennis, uitbreiding van het politiemandaat en samenwerking
met andere lokale professionele partijen. Het gaat dan om een verschuiving
van reactieve politiesurveillance en opsporingsactiviteiten, aanbodgericht werken dus,
naar probleemgericht werken. Daarbij gaat het om het ontwikkelen van preventiestrategieën.
Het gaat om het ontdekken welke situaties politieassistentieverzoeken
oproepen, het achterhalen en bepalen van de achterliggende oorzaken en het ontwerpen
van tactieken om die oorzaken aan te pakken en weg te nemen. Probleemgerichtheid
gaat dus om het analyseren van patronen van incidenten, het achterhalen van de
achterliggende oorzaken en samen met derden maken van plannen om die problemen
proactief aan te pakken (Skogan, 2006: 34).
Een belangrijk verschil tussen een sec probleemgerichte politie en community policing
is volgens Skogan dat de eerste zich in de politiepraktijk vaak toespitst op patronen van
veelvoorkomende criminaliteit die bepaald worden aan de hand van politie registraties,
terwijl de laatste betrokkenheid van burgers benadrukt bij het identificeren en prioriteren
van een breed scala aan buurtproblemen. Analyse van veelvoorkomende criminaliteit
met behulp van politieregistraties levert zogenaamde hotspot- en veelplegerlijsten
op.
Door burgers genoemde problemen voegen daar een breed scala aan problemen aan
toe die juist slecht of niet gedocumenteerd zijn in politieregistraties, zoals graffiti, verloedering,
openbare dronkenschap en drugsgebruik, vervuiling en andere vormen van
overlast en wanorde. Effectieve programma’s moeten zich volgens Skogan niet beperken
tot de op basis van politieregistraties gedestilleerde hotspots en veelplegers. Zij
moeten daarentegen juist over een systeem beschikken dat het mogelijk maakt op het
brede scala aan problemen te reageren die burgers aangeven, door samenwerking met
andere partijen (Skogan, 2006: 29).
Het meest kenmerkende verschil tussen een probleemgerichte politie en community
policing is volgens Van Stokkom en Terpstra (2006) dat de probleemgerichte politie
een instrumentele benadering kiest betreffende relaties met partners en burgers. Van
Stokkom en Terpstra geven op basis van de literatuur vier criteria voor een probleemgerichte
politie. Namelijk een specifieke problematiek, een consistente en samenhangende
aanpak die vooral preventief en proactief van aard is en uitsluitend samenwerking
met relevante partners voor zover dat functioneel is voor de oplossing van het
probleem (Van Stokkom & Terpstra, 2006: 96). Samenwerken met burgers is binnen
de probleemgerichte politie slechts een van de mogelijk in te zetten middelen, terwijl
dit binnen community policing een autonome doelstelling is. Die doelstelling is in principe
duurzaam en algemeen terwijl de probleemgerichte politie tijdelijk en probleemspecifiek
te werk gaat (Van Stokkom & Terpstra, 2006: 94-95).
Na een analyse van diverse praktijkvoorbeelden betreffende toepassing van een probleemgerichte
aanpak binnen Nederlandse veiligheidsnetwerken stellen Van Stokkom
34