Community policing - VU-DARE Home - Vrije Universiteit Amsterdam

2 Community policing
echter vooral gevonden in buurten met overwegend autochtone bewoners en huiseigenaren
(Skogan, 2006: 30-31).
Ten vierde betekent de introductie van community policing ook dat de politie verantwoordelijkheid
oppakt voor een groter probleemveld dan misdaad alleen. Uit de
ervaringen in Chicago is gebleken dat bewoners tijdens bewonersoverleggen veel meer
aandacht vragen voor aan verloedering gerelateerde problemen dan voor criminaliteitsproblemen.
Het gaat vooral over overlast in de vorm van vervuiling, graffiti, jeugd,
openbare dronkenschap, drugsgebruik en onveiligheid in scholen. Volgens Skogan
moet de politie op de aanpak van die problemen ingaan, omdat de bewoners anders
afhaken. Daartoe moet de politie samenwerkingsverbanden aangaan met diverse relevante
partijen, zowel publiek als privaat, en ervoor zorgen dat werkelijk iets gedaan
wordt aan de genoemde problemen (Skogan, 2006: 31-32).
In de praktijk blijkt het volgens Skogan echter moeilijk daadwerkelijk burgerbetrokkenheid
te organiseren. Het is juist daar het moeilijkst te bereiken, waar men het het
meest nodig heeft. Juist in buurten met een hoge criminaliteit bestaat veel wantrouwen
tussen bewoners onderling en in het bijzonder tegenover de jeugd. Angst voor
represailles en negatieve ervaringen in de omgang met de politie maken bewoners
sceptisch. In door criminaliteit getergde buurten hebben bewoners vaak weinig redenen
om te verwachten dat community policing iets anders zal brengen dan nog meer
niet nagekomen beloften (Skogan, 2006: 32-33).
Bovendien heeft invoering van community policing het risico dat er ongelijkwaardige
uitkomsten uit voortspruiten. In de vroege Chicago- experimenten bleek bijvoorbeeld
dat vooral blanke bewoners uit de middenklasse profiteerden; zij bleken het
beste samen te werken met de politie omdat hun beelden over wie problemen zou
veroorzaken in buurten met elkaar overeenstemden. Etnische minderheden daarentegen,
ook de beter gesitueerden onder hen, hadden minder mogelijkheden om hun
leefomstandigheden te verbeteren. Ook kan een enkel incident van disproportioneel
politieoptreden of politiecorruptie de moeizaam opgebouwde relatie tussen politie en
bewoners in één klap tenietdoen, vooral als zo een incident breed wordt uitgemeten in
de media (Skogan, 2006: 33).
Ten slotte stuit het bevorderen van betrokkenheid van burgers in het bijzonder en community
policing in het algemeen op verzet binnen de politie. Politieagenten prefereren
misdaadbestrijding. Bovendien twijfelen zij vaak aan de waarde van de inbreng van
burgers. Zij staan vooral afwijzend tegenover programma’s waarin burgers dreigen
een rol te krijgen in het beoordelen van politieoptreden en het bepalen van politieprioriteiten.
Wel wijst onderzoek uit, dat deze houding vaak verandert bij die politieagenten,
die daadwerkelijk aan de slag zijn gegaan met community policing (Skogan,
2006: 33-34).
33