Community policing - VU-DARE Home - Vrije Universiteit Amsterdam

13 De balans tussen nabijheid en distantie
contacten met burgers geen tijd meer is, zijn doel voorbijschiet en zou leiden tot grote
afstand van burgers (Terpstra, 2008: 369-370).
Buurtregisseurs worden net als wijkagenten geconfronteerd met een grote verscheidenheid
aan soms conflicterende eisen vanuit burgers, leidinggevenden, collega’s en
professionele partijen. Veelal gaat het daarbij net als in het werk van wijkagenten om
optreden in situaties die nu of in de nabije toekomst vragen om directe actie. Vooral
de voortdurende verstoring door allerlei ad-hocwerkzaamheden en de niet op buurtproblemen
gerichte prioritering vanuit de eigen organisatie, maakt een meer op de
buurt gerichte diepgaande analyse van de problematiek en daarop afgestemde prioritering
lastig.
De prominentenaanpak biedt weliswaar een eerste aanzet tot het beter verankeren van
een probleemgerichte buurtgebonden inzet, maar is vooralsnog geen garantie voor
meer burgerbetrokkenheid. Juist in de realisatie van een echte buurtgebonden aanpak
die aansluit op wat burgers willen zouden buurtregisseurs ondersteuning behoeven en
daar ontbreekt het vaak aan.
Terpstra stelt dat de aansturing van wijkagenten in de regel gepaard gaat met een vrij
grote autonomie, maar dat de professionele ondersteuning bij het uitvoeren van die
autonomie nogal beperkt is in die zin dat het meestal aan coaching en intervisie door
direct-leidinggevenden ontbreekt (Terpstra, 2008: 117). Dit onderzoek onderschrijft
die constatering in zoverre dat het bij de aansturing van buurtregisseurs juist ontbreekt
aan ondersteuning in de moeilijkste elementen van hun takenpakket. Het gaat dan
om het organiseren van samenwerking en het bepalen van prioriteiten met professionele
partners en burgers.
De meeste burgerrespondenten uit dit onderzoek zijn van mening dat er te weinig
geluisterd wordt naar hun inbreng. De neiging de focus te leggen op beleidsmatig
bepaalde kerntaken plaatst de buurtregisseur voor problemen. De politie verliest aan
legitimiteit als zij de prioriteiten van burgers negeert en voor de aanpak van andere
problemen kiest. Ook het wegzetten van zogenaamde niet-kerntaken bij partners
werkt vaak contraproductief. Als die partners de hun toebedachte taak vervolgens niet
oppakken blijven buurtregisseur en buurt met het probleem zitten.
Andere struikelblokken zijn dat community policing zeer arbeidsintensief is en extra
politiecapaciteit vergt. Daarbij speelt de dominante positie van de noodhulp binnen
alle politiekorpsen. Het binnen een bepaalde minimumtijd gehoor geven aan spoedeisende
assistentieverzoeken van het publiek is een garantie, die boven alles voorrang
krijgt en daardoor in belangrijke mate voor elk politiebureau bepaalt hoe de capaciteit
verdeeld wordt (Skogan, 2005: 40-41). Ook Straver et al. (2008) constateren dat
noodhulp vaak dominant is in planning en beleving van de basiseenheden, waardoor
ruimte voor en betrokkenheid op gebiedsgebonden politiezorg beperkt wordt (Straver
et al., 2008: 36-37).
Ook in Amsterdam is sprake van een zakelijker politiebeleid en een zekere instrumentalisering
van buurtregie die leidt tot een grotere afstand tot burgers. Dit onderzoek
327